Hallo, Ik ben een vrouw van inmiddels bijna 34 jaar en heb altijd al een kinderwens gehad. Door de tijd heen verschillende langere relaties gehad, maar nooit zoveer gekomen. Nu heb ik inmiddels ruim 5 en een half jaar een fijne relatie met de liefde van mijn leven. Huis gekocht en inmiddels klaar met verbouwen. Alleen is hij niet overtuigd van zijn kinderwens, hij heeft altijd wel twijfels gehad, maar nooit nee gezegd. Het gevoel om ervoor te gaan is er niet bij hem, maar ik kan hem hiervan niet overtuigen. Er is altijd wel een reden om te twijfelen. Ook hoort hij van anderen dat kinderen een verrijking zijn in je leven. We hebben hier vaak over gepraat en ik over gehuild. Al langere tijd worstel ik hiermee, ik heb niet eeuwig de tijd en ik wil een antwoord. Eind vorig jaar hadden we alle anticonceptie de deur uitgedaan, omdat we hier niet verder mee kwamen en hij zou zijn twijfels los laten en we zouden zien wat het leven ons zou brengen. Zo'n enorme last viel van mijn schouders, maar wat bleek, bij hem namen de twijfels toch weer toe. Nu zitten we weer in dezelfde situatie. Ik ben bang en leef steeds tussen hoop en vrees. Ik wil niet zonder hem, maar ook niet zonder ooit een kind. Hoe dan ook, als het antwoord nee is zal het niet leuk worden. Maar hij wil dus geen nee zeggen... en op dit moment is het ook geen ja, we hebben algehele onthouding totdat hij zijn gevoelens op een rijtje heeft. Dit is natuurlijk niet fijn, voor ons allebei niet, hij ziet dat ik hiermee worstel en dat is niet fijn voor hem. Hoe komen we hier verder mee? Hij heeft aangegeven dat een kind hem niet per se ongelukkig zou maken, geen kind zou mijn zeker onglukkig maken. Wat mij betreft nemen we de "gok" op geluk (ik weet zeker dat hij het geweldig zal vinden), en kunnen we altijd nog besluiten om uit elkaar te gaan als het niet werkt met kind. Of ben ik nu erg egoistisch wanneer ik dit zeg?!? Groetjes, Ansj
ik weet zeker dat als de baby er 1maal is, dat hij verkocht is.. maar goed.. meer weet ik niet te zeggen, dit is iets tussen jullie.. ik zou gewoon echt laten merken dat je kinderwens zoooo sterk is en je gewoon niet voor kunt stellen zonder kinderen te leven.. de rest is echt aan jullie !... heel veel sterkte..!
Ik heb ook zo'n relatie gehad de onzekerheid maakt je gefrustreerd en je voelt je machteloos. Je voelt je eierstokken rammelen en je weet dat je er niets mee kan en mag doen... Mijn relatie is uitgegaan en ik moet zeggen ik ben nu heel blij dat ik geen kinderen heb van mijn ex en mij. Ik snap je gefrustreerd zijn en je machteloosheid maar als 1 van de 2 er niet aantoe is dan kun je het naar mijn idee beter niet doen. Uit elkaar gaan als het dan toch niet lukt is naar mijn idee ook geen optie want daar heb je uiteindelijk niet alleen jullie zelf mee maar ook jullie kindje en die zal dan denken op latere leeftijd omdat mijn ouders mij besloten te krijgen, zijn ze nu uitelkaar. Denk dat dat geen leuke ervaring zal zijn voor jullie kindje. Ik wens je in ieder geval heel veel moed toe en vertrouwen. Groetjes Djonna
Hallo, Vervelende situatie! Volgens mij hebben sommige mannen gewoon last van "cold feet", en inderdaad als de kleine er éénmaal is.... 1 ding zit me een beetje dwars, je schrijft dat er nu niets gebeurt totdat hij zijn gevoelens op een rijtje heeft. Maar hoe lang gaat dat duren? 1 week, 1 maand, 1 jaar.... Ik bedoel, jij worstelt maar verder en wacht en wacht! Praat er met hem over, waarom twijfelt hij. Misschien kun je zijn twijfel wegnemen. Bijna 34 is nog niet zo oud , maar ik begrijp je. Sterkte, M
Veel sterkte! Mijn kinderwens is sterker dan de liefde, daar ben ik achtergekomen toen mijn man geen vruchtbaarheidsbehandelingen wilde. Uiteindelijk is ie bijgedraaid. (gelukkig!)
Ik heb ook in zo'n relatie gezeten. Alleen was bij hem op een gegeven moment het antwoord toch "nee". Vlak daarna heeft hij de relatie beëindigd en ik moet zeggen....iets beters had hij niet kunnen doen, al ben ik door een hel gegaan, zoveel hield ik van hem. Na een jaar kwam ik mijn huidige man tegen. We zijn nu 3 jaar samen en ik ben zwanger van m'n tweede kindje. Ben zoooooo blij dat hij die relatie beëindigde. Ik had het wellicht nooit gedaan......maar had dan ook nooit het prachtige gevoel van onvoorwaardelijke liefde voor je kind gekent. Ik snap hoe moeilijk het is voor je. Ik was ook 34 en bang dat ik kinderloos zou blijven. Maar probeer echt snel duidelijkheid te krijgen....dit gevoel wat je nu hebt zul je toch nooit kwijtraken anders. Heel veel sterkte en succes.
Ik wijk hier in geloof ik een beetje af... Voor mij is de beslissing om aan een kleintje te beginnen het enige waarvan ik vind dat je er allebei voor 100% achter moet staan.. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan te accepteren. Veel sterkte en wijsheid gewenst!
Mijn man wist ook niet of hij een kind wilde.... Uiteindelijk heb ik heb gevraagd of hij opa wilde worden... Dat wist hij wel... Dat wilde hij namelijk heel erg graag... Toen wist hij ineens ook of hij kinderen wilde ja of nee Je hebt het waarschijnlijk al geprobeerd op die manier.... Maar laat hem de voor en nadelen opschrijven en laat hem kijken waar hij dan uitkomt.... In ieder geval sterkte.. hopelijk komen jullie er samen snel uit!!
lastige situatie. ik zelf ben aangewezen op de mmm doordat mijn man geen zaadcellen heeft. het zou makkelijk zijn om het uit te maken en een man te zoeken die dat wel heeft. het is echter wel zo dat hij de liefde van mijn leven is, en ik een leven zonder hem me niet kan voortsellen. ik heb ook meerdere relaties gehad, maar geen een was goed genoeg voor gezinsuitbreiding. ik blijf bij mijn mannetje wat onze toekomst ook brengen gaat. het is lastig, maar een gesprek met je man met bovenstaande opa vraag (goeie trouwens) en je leeftijd, en stel dat er iets mis is bij een van jullie ben je zo weer 2,5 jaar verder, en dan ben je nog ouder.. succes!
tis een moeilijk iets als je hieruit moet kiezen tussen iets wat je heb en iets wat je wilt hebben.. maar de garantie daarop heb je ook niet.. stel dat jullie er voor gaan en 1 van jullie kan geen kinderen krijgen? zouden jullie dan ook uit mekaar gaan? ik denk dat als hij echt geen kinderen wilde dit echt wel had gezegd.. al aan het begin van de relatie..hij moet denk ik zijn laatste stuipjes naar volwassenheid hebben en zijn leven overdenken voordat hij een nieuwe stap neemt.. voor mannen kan het soms zijn dat hij wat op moet geven.. miss een keer op kindjes passen van goede vrienden bijv? als hij dat leuk vind en jou ziet met een kind in je armen kan hij er toch niet meer omheen? ps neem wel makkelijke kindjes hahaha... ik wens je veel succes en hopelijk komen jullie er snel uit..
hier geef je natuurlijk al jezelf een antwoord op de vraag of je bij hem moet blijven of niet denk ik.? de kinderwens lijkt mij groter? als je op deze manier er echt over denkt kan je beter je relatie beeindigen en met iemand een kind krijgen die er ook echt voor kiest.dan iemand straks te moeten 'dumpen' omdat hij niet in het plaatje past.(sorry als het grof overkomt,zo bedoel ik het niet)
Bedankt allemaal voor jullie reactie, het is fijn om er een ander licht dan het mijne en mijn vriendinnen op te laten schijnen... @me83, Als we ervoor zouden gaan en alle mogelijkheden hadden geprobeerd, dan zou ik bij hem blijven. Ik hoop zo dat je gelijk hebt over als "wanneer hij echt geen kinderen zou willen dan zou hij dit inmiddels wel hebben gezegd" Maar inderdaad, als hij nu definitief nee zou zeggen dan moet ik mijn kans op geluk op een andere manier proberen te vinden zonder hem. @gekko, zoiets heb ik wel gevraagd, maar het is inderdaad een goeie. @Chicken1975, wauw... wat fijn dat het helemaal goedgekomen is. Ik heb geen idee wat ik zou moeten doen als het echt nee wordt, toch een einde aan de realtie maken en weggooien wat we nu opgebouwd hebben. Met zaaddonoren aan de slag gaan?!? Dat gevoel van onvoorwaardelijke liefde verlang ik zo erg naar. @Panter, wat zou jij gedaan hebben als jouw man niet bij zou draaien? @Mira7, we hebben al zooooo veel gepraat... maar er zit niks anders op, hij moet nog meer met me praten, ik houd dit inderdaad niet zo lang meer vol en die onzekerheid is zooooo erg!!! @Djonna, Ik weet zeker dat ik een toekomstig kindje alle liefde van de wereld kan geven en het gevoel dat het ontzettend gewenst is, ook al zou het niet goed gaan tussen zijn/haar vader en mij. Groetjes, Ansj
Als mijn man niet was bijgedraaid, en geen pleegzorg of adoptie zou willen dan had ik de relatie beëindigt. Ik kan wel gelukkig worden met een andere man, maar gelukkig zonder kinderen word ik nooit.
vraag eens waar hij bang voor is. Kan ook een eye-opener zijn. Bang zijn voor het 1 en ander kan een goede reden zijn om het uit te stellen. Vraag ook eens of hij het wel ziet zitten om een oude vader te zijn. Vaak is het echt iets onnozels in de ogen van een vrouw, maar voor hem niet. Succes!
Je laat het nu van zijn beslissing afhangen, dat hoeft niet. Het komt op mij over dat je kinderwens heel groot is. Dat kun je niet zomaar wegstoppen. Ik zou tegen hem zeggen : ik houd van je, maar ik wil moeder worden. Liever met jou, maar anders toch zonder jou. Vanaf dan en dan wil ik daarmee beginnen. Dat heb ik tegen mijn man ook gezegd, jaren terug. We waren nog wel jong hoor, maar ik wist al dat ik op een dag moeder wilde worden en daar niet te lang mee wilde wachten. Hij bleef maar zeggen dat hij niet wist of hij ooit wel vader wilde worden. Maar hij is bijgedraaid en superdol op zijn meisje! Ik wil je iig veel succes wensen!
idd mee eens.... Hij mag ook wel eens eindelijk een beslissing nemen lijkt mij....sorry als het cru lijkt
Het is heel herkenbaar. Mijn partner was ook niet duidelijk over zijn keus. Uiteindelijk na lang doorvragen bleek hij gewoon zelf met heel veel vragen te zitten. O.a.: Blijf jij ook werken en hoe veel dagen? Redden we het financieel wel? Hoe moet dat dan met oppas e.d.? Niet geheel onbelangrijk: Hoeveel kindjes mogen er komen? Het is niet dat hij niet wilde, maar hij kende de antwoorden niet. Een beetje koudwatervrees ofzo. Ons huis stond destijds ook al te koop en in eerste instantie wilde we de verhuizing afwachten. Maar dit is inmiddels al 1,5 jaar geleden en op korte termijn verkopen zit er niet in, dus we wachten dan ook niet langer. We hebben alles samen besproken en nu is het goed. Inmiddels ben ik nu een paar dagen overtijd en kijkt 'ie me elke ochtend vragend aan als ik naar het toilet ben geweest. Hij vind het uiteindelijk erg leuk allemaal. Wij gaan er samen voor! Ik geloof wel dat als hij echt geen kinderen had gewild, mijn wens uiteindelijk sterker was geweest als de liefde, maar dat is voor een ieder natuurlijk persoonlijk. En ik heb die keus gelukkig niet hoeven maken, dus het is voor mij een stuk makkelijker praten. Volg je hart zou ik zeggen!
Misschien iets om je op te vrolijken, mijn vriend riep ook altijd dat hij nooit ging trouwen en kinderen zou nemen, we hebben nu een geregistreerde partnerschap ( middenweg van beide) en we zijn bezig voor ons eerste kindje, sommige mannen hebben nu eenmaal langer tijd nodig om aan het idee te wennen. Die van mij heeft er ook zeker een jaar over gedaan vanaf het moment dat ik er over begon tot aan dat we begonnen zijn. Weet natuurlijk niet hoe langs jullie er al over bezig zijn.
Wat vetvelend zeg! Ik heb twee vriendinnen die met hetzelfde zaten en ieder een andere keuze hebben gemaakt. De partner van een vriendin bleef twijfelen net als jouw vriend. Mijn vriendin durfde de knoop niet door te hakken en zit nu in de overgang, het is dus te laat en daar heeft ze veel verdriet van. Een andere vriendin maakte de relatie uit om die reden. Ze heeft er nooit spijt van gehad ook al is ze nog geen ander tegengekomen. Ze is wel pas 29. Ik denk dat je niet alleen op je vriend moet wachten maar ook het heft in eigen handen moet nemen. Maw, je zult moeten bepalen wat je doet als hij blijft twijfelen of nee zegt.