Hier helaas ook mij mama verloren 21 aug vorige jaar Ze is in dr slaap overleden plotseling gezond en wel heb ik haar dag ervoor nog knuffel gegeven dat was het laaste! Ze is maar 48 jaar geworden veel te jong dus. gemis is heel erg
Mijn moeder is 1e kerstdag jarig en ik vier dat gewoon, net als de verjaardag van mijn vader op 9 mei. Ik haal gewoon gebak en dan hebben we toch een klein feestje, ik ga er ook vanuit dat ze er gewoon "bij" zijn ook al zien we ze niet.
Op haar verjaardag gaan we naar de muur waar haar urn in staat en leggen daar een bloemetje neer. En we gaan die dag naar mijn vader toe. Dit word nu de derde kerst zonder haar en het blijft moeilijk, maar we proberen er toch iets moois van te maken en kan er toch wel van genieten.
Mijn moeder is 2 dec overleden en wij zijn toen met de kerst een week naar de wintersport geweest. Ik had geen zin om thuis te blijven. Waar ik het wel heel erg moeilijk mee heb gehad is bij het dopen van mijn dochter. Dat zijn van die dingen die je gewoon met heel je familie wilt delen.
Mijn vader is in juni 2003 overleden aan de gevolgen van een longontsteking. Hij was 'al' 70 (ik was 32) en dat is niet heel jong meer, maar geen leeftijd om al te gaan, zeker voor zo'n vitale man als mijn vader. Hij was al heel lang longpatiënt (was autospuiter geweest en dat was vroeger niet al te best voor je longen) en de longontsteking was funest. Hij heeft 6 weken in een coma gelegen op de IC, daarna was hij nog 3 weken 'bij', maar hij kwam er niet bovenop. Ik mis hem nog iedere dag, ik was ook een echt papa's kindje. Hij was m'n rots in de branding. Toevallig zou hij vandaag jarig geweest zijn en komt het weer even terug. Hij heeft jammer genoeg Dennis niet kunnen meemaken en destijds was ik nog getrouwd met mijn ex en niet echt gelukkig, jammer genoeg heeft hij me dus ook niet kunnen zien toen ik mijn huidige vriend leerde kennen en weer helemaal gelukkig werd. Met mijn moeder heb ik gelukkig ook een super goede band maar ze woont in Friesland en dat is dus 3 uur hier vandaan en ze wordt ook een dagje ouder, dus ook dat is moeilijk soms. Sterkte met jouw verlies, het gemis blijft, maar je herinneringen aan je moeder ook, hou dat in gedachten.
pfoee,, heb gewoon een brok in mijn keel gekregen toen ik dit las. Zo heftig beide ouders verliezen in zo ongelofelijk korte tijd!! Mijn moeder is 22 aug 2003 overleden aan een longembolie, was toen 16 en alleen met haar thuis! Dat was de ergste dag in mijn leven. Heb alles bijna mee gemaakt, en voor de begrafenis ook alles zelf uit gekozen, qua muziek en teksten op de kaarten enzo. Dit jaar is het 8 jaar geleden, en voor mijn gevoel word het verlies elke dag een beetje erger, heb in eind januari zelf ook longembolie gekregen, en was zelf toen ook heel erg bang! Op dit moment nog aan de bloed verdunners, maar daar moet ik morgen mee stoppen! Dus komt voor mij echt een angstige periode aan! Las een stukje over hoe dat gedaan word met verjaardagen enz. Verjaardag ''vier'' ik elk jaar gewoon! Koop dus altijd wat lekkers voor in de avond, een gebakje bijvoorbeeld! Voor de mensen die ook hun ouders en/of andere dierbaren zijn verloren wil ik graag ook even een hele dikke digitale knuffel geven!!
Ik ben 20 juli mijn vader verloren. Hij was al op leeftijd en kwakkelde al lang, maar toch ging het allemaal opeens best snel. In mei te horen gekregen dat hij longkanker had, nog een aantal bestralingen gehad die te zwaar voor hem zijn geweest. Vrijdag is hij zelf lopend naar de huisarts gegaan die hem op heeft laten halen door de ambu omdat hij het onverantwoord vond dat hij weer terug naar huis ging, dinsdag op woensdagnacht is hij daar toen al overleden. Ben zelf dinsdagmiddag op het nippertje gekomen maar heb helaas niet meer met hem kunnen praten. Ondanks dat we niet echt 2 handen op 1 buik waren is het toch heftig allemaal, het is toch mn vader. Misz, hoop dat het allemaal goed gaat met je zonder bloedverdunners. Is zoiets trouwens erfelijk dan of is het toeval?
Ik "mag" helaas ook meeschrijven in dit topic. Mijn moeder is in april overleden. Toch nog onverwachts aan een longbloeding/hartstilstand, maar we wisten dat het er aan zat te komen (longkanker). Sommige dagen gaat het super, maar op andere dagen zitten de tranen heel, heel hoog. Vind het vreselijk dat ze mn kindje niet zal zien, maar ben wel enorm dankbaar dat ik in de allereerste ronde zwanger ben geraakt: ze heeft enkele weken enorm genoten van het feit dat ze nog heeft meegemaakt dat ik zwanger was, en is nog (met veel moeite) met me naar wat babyzaken geweest en heeft ook nog wat cadeautjes gekocht voor haar kleinkind (en dan in tweevoud: de jongens- en meisjesvariant). Zo heeft ze toch nog wat mee kunnen geven aan haar kleinkind. Ook heeft ze trouwens de naam van onze dochter "uitgekozen"": vriend en ik hadden enkele namen waarover we het niet eens konden worden, en hebben toen mijn moeder gevraagd haar favoriete jongens- en meisjesnaam te kiezen. Ik vind het zelf een hele fijne gedachte dat mijn moeder de naam aan ons kindje heeft meegegeven, en ons meisje krijgt als tweede naam ook nog de Engelse variant van mijn moeder's voornaam. Dat voelt heel erg goed, allemaal, maar ik vermoed nog flinke tranendallen voor en na de bevalling.
Mijn ouders zijn helaas allebij al overleden. Mijn vader al 20 jaar geleden. MIjn moeder vorig jaar februari. Heeft gelukkig Lieke nog 2 jaar meegemaakt. Maar ik blijf het moeilijk vinden. Ook mijn schoonouders zijn allebij al overleden. Dus Lieke heeft geen echte opa en oma meer. Het verbaast mij dat er toch al zoveel hier zonder ouder(s) zijn. In mijn omgeving hoor ik het eigenlijk nooit.
toen ik achttien was ben ik mijn moeder ook verloren ze had leukemie. ze heeft wel mijn vriend een soort van leren kennen. vind het erg moeilijk nu... zou het zo graag met haar willen delen... soms denk ik: misschien ziet ze het toch nog op de 1 of andere manier dat geeft me een beetje rust. sterkte in elk geval aan iedereen die het ook heeft meegemaakt, met of 2 ouders...
Het is de bedoeling dat ik morgen de laatste pil neem, en dan in de week van 10 augustus bloed ga prikken in het ziekenhuis, daar gaan ze onderzoeken of ik trombose aanmaak, (aangezien er meerdere zijn bij mij in de familie) maar het kan ook zijn dat ik het niet aanmaak, dus dan heb ik gewoon ''pech'' gehad na mijn operatie.. Krijg daar is september de uitslag van! Dus vind het allemaal maar spannend!
Mijn moeder was gezond dachten wij dus de klap kwam erg onverwachts toen ik 30 maart 2007 om 6 uur 's ochtends mn bed uit gebeld werd dat ze overleden was... Ze was 42 jaar en er is autopsie verricht. Bleek dat ze overleden is aan een longembolie... Heel cru gezegd, ze is gestikt... Mijn vader en broertje (toen 18) hebben 10 minuten gereanimeerd voordat de ambulance ter plaatse was maar toen was het al gebeurd... Kan me niet voorstellen hoe dat voor hun geweest moet zijn! En bij mezelf heeft ze mijn bruiloft gemist en mn zoontjes heeft ze nooit kunnen zien terwijl ze zoooooo graag kleinkinderen wilde!!! Zal dr altijd blijven missen!!!
Toen ik 13 was ben ik helaas ook mijn moeder verloren. Ze had meerdere hersentumoren en heeft 3 jaar gevochten tegen kanker. 2 weken voordat ze 43 werd is ze overleden. Ik mis mijn moeder echt letterlijk elke dag, maar vooral omdat ik nu zelf moeder ben geworden, is het gemis echt nog veel groter geworden. Er zijn echt ontelbare momenten die ik zo graag met haar had willen delen. Het idee dat ze onze dochter nooit heeft gezien en zal zien, is ook echt iets waar ik 's nachts vaak wakker van ben. Mijn moeder was ook echt de "spil" van de familie. Bij ons is de familie echt in stukjes gevallen en verloopt alles veel moeilijker/stroever. Contact met m'n vader is in de eerste jaren ook super moeilijk geweest (hij heeft het eerste jaar 5 dagen per week in de kroeg doorgebracht en kwam daarna met de meeste verschrikkelijke slettige "vriendin" thuis), maar nu gaat het stukken beter. Onze dochter is vernoemd naar de engel Gabriel, omdat we hopen dat mijn moeder nu ook een engel is in de hemel. En haar 2e naam is ook mijn moeders naam. Maar om terug te komen met je vraag hoe je er mee om gaat.. Je MOET er mee omgaan, daar heb je ook alles mee gezegd. Feestdagen en verjaardagen zijn nooit meer hetzelfde geweest, dus we proberen er zelf maar iets van te maken... Ik hoop dat je nog steun kan vinden bij de rest van je familie en probeer je gevoelens niet op te kroppen!
'Toevallig' ben ik afgelopen nacht mijn moeder verloren. Ze is overleden aan eierstokkanker. Wel is ze donderdag in slaap gebracht maar de dosis was steeds te weinig waardoor ze tot gisteren onrustig bleef. Uiteindelijk is ze goed in slaap gevallen en is ze vannacht om half 2 overleden. Woensdag wordt ze gecremeerd. Ze is in maart opgegeven door de artsen dus we hebben alle tijd gehad om afscheid te nemen. Haar dood komt nu ook heel erg als een opluchting. Ze had pijn en kon niks meer. Ze kon ook al 3 maanden niet meer eten door darmafsluitingen en de laatste weken niet meer lekker slapen omdat haar buik vol tumoren zat. Het was voor haar goed zo, en voor ons ook. Ik mis haar nu al heel erg maar heb er wel vrede mee.
Napoleon: gecondoleerd met het verlies van je moeder. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. *knuffel*
Meis gecondoleerd! Wat vreselijk vers nog voor je zeg. Je gaat nog een moeilijke tijd tegemoet. Sterkte!
Ik ben mijn mama twee keer verloren: één keer psychisch (m.d. en voortdurend verblijf in de psychiatrie) toen ik zeven was en één keer aan haar overlijden. Het went nooit... Ik herinner me steeds meer dingen van vóór mijn zevende en dat is vooral positief, dingen die ik me tijdens haar leven niet goed kon herinneren en ja...dat maakt het soms extra zuur. Ik had zo graag die mama behouden en haar beter willen leren kennen... Mijn vader heeft zich nooit positief over haar uitgelaten en het contact met hem is niet meer,daarvoor is er teveel gebeurd en gezegd. Dus, ik heb eigenlijk geen ouders meer, niet echt. Maar ik tel mijn zegeningen en ik ben toch een gelukkige vrouw geworden met een fijn gezinsleven en lieve schoonouders
heel veel sterkte... zeker heavy als het zo vers is... maar ik begrijp wat je bedoeld ja dat het eindelijk voorbij is met de pijn enz... was ook 't eerste wat ik zei: 't is goed zo