Het lijkt misschien geen groot probleem maar ik moet het toch even van me af schrijven... Wie weet hebben jullie tips of iets dergelijks... Mijn zoontje is van maart, dus nog geen 2,5 jaar en loopt behoorlijk voor in zijn ontwikkeling. Je zou denken, heerlijk toch, geen probleem. Maar toch loop ik tegen heel veel dingen aan. Ik heb zelf een geschiedenis van onderpresteren. Het begon al in de kleuterklas, ik kon eigenlijk al lezen en schrijven maar wilde niet opvallen en deed alleen dingen die ik moeilijker vond, zoals netjes binnen de lijntjes kleuren en knippen. Ik leerde mezelf hoe ik onopvallend werd en met kinderen kon spelen die een stuk minder 'ver' waren. Ik was in groep 6 klaar met de basisschool, maar dit werd opgevangen door anderen helpen en de juf helpen. Dit vond ik eigenlijk wel prima. Ik heb 3 jaar gymnasium gedaan, maar begon toen te puberen en was zo in de war en zoekend dat ik gestopt ben en gelukkig heb ik uiteindelijk mbo gehaald, maar ik had eigenlijk veel meer kunnen bereiken. Ik heb behoorlijk met mezelf in de knoop gezeten. Ik heb dingen gedaan die ik niet begrijp en waarschijnlijk ook nooit zal begrijpen. Ik hou mij nog steeds 'dom' en zoek de simpelste woorden om iets uit te leggen, moeilijke woorden gebruiken staat zo overdreven, dus ik heb mezelf aangeleerd anders te praten. Bijna niemand weet dat terwijl ik iets zeg of denk ik ondertussen nog 10 andere gedachtes daar door heen heb zitten. Ik ben nooit heel onzeker over mezelf geweest, maar wel over de rest van de wereld, heb me altijd zo ontzettend anders gevoeld.. Nu wil ik dit voorkomen voor mijn zoontje, hij lijkt heeeel veel op mij van vroeger. Zo heeft hij bijvoorbeeld ook weinig slaap nodig, praatte al ver voor z'n eerste verjaardag en onderpresteren begint hij ook al mee. Zo kan hij echt perfect tellen, kleuren benoemen etc. maar dit doet hij vaak niet. Hij praat beter dan de meeste van ruim 3 en vindt ook de meeste aansluiting bij kinderen van 3-4-5 jaar. Maar straks in de kleuterklas zit hij ook alleen bij leeftijdsgenoten en ik ben daar nu al zo bang voor.. Hij loopt sociaal ook voor, hij speelt echt rollenspellen, bedenkt zelf spelletjes en betrekt anderen hierbij. Hij is ontzettend open en vrolijk. Hij voelt zich al heel groot en verantwoordelijk voor zijn broertje en andere 'kleinere' kinderen (en dus ook leeftijdsgenoten). Maar is dit wel 'gezond'? Ik bedoel.. hij slaat een hele fase over lijkt het wel.. Kinderen horen bijvoorbeeld eigenlijk een periode heel egocentrisch te zijn en zich niet te kunnen verplaatsen in anderen. Zou hij later geen last krijgen dat hij dit niet heeft gehad? Of denk ik te ver door? Mensen schatten hem vaak ruim 3, soms 4 jaar (hij is ook nog eens ruim een meter) en hij praat prima terug, maar mensen vinden dat dan ook heel normaal. Hoort hij niet complimentjes te krijgen dat hij al zoveel kan, zelfs ik vind het soms zo vanzelfsprekend dat hij prima kan vertellen wat hij vandaag en gister heeft gedaan en morgen gaat doen. Dat hij de werkwoorden vanzelf allemaal goed gebruikt en woorden maar 1 keer hoeft te horen en ze prima begrijpt... Soms vind ik het zo sneu dat hij niet nog gewoon even 'klein' kan zijn Dit komt er ook soms wel uit hoor, zoals gisteravond toen was hij bang en wilde hij niet slapen want hij begreep niet zo goed waarom een ander kindje hem pijn had gedaan... Er gaat al zoveel in dat kleine hoofdje om Ook is hij heel erg bezig met sprookjes, hij kent er een heel aantal uit zijn hoofd, maar is vervolgens 's avonds wel bang dat de wolf komt.. dit vind ik ook heel lastig om mee om te gaan. Pff.. en ik werk nog wel in de kinderopvang, maar er zit gewoon zo'n groot verschil tussen hem en andere kinderen en ik ben bang dat dat verschil alleen maar groter wordt. Ik maak me toch echt gewoon echt zorgen om hem..
Ik zou eens overleggenb met cb of je ha. Lijkt me voor je vreselijk vermoeiend om zo te moeten leven als je eigenlijk een ander gezicht op moet zetten. Het lijkt me fijn dat je het wel zo snel herkend bij je zoontje zodat je snel aan de bel kunt trekken. Ik heb er verder geen ervaring mee maar wens je/jullie wel sterkte toe.
Ik zou het ook voorleggen aan het CB, misschien ook je huisarts, het is waarschijnlijk altijd fijn om er met meer mensen naar te kijken. Zeker omdat andere iets meer vanop afstand kunnen kijken. Om te beginnen bij het huidige "probleem": ik denk niet dat hij hinder zal ondervinden van fases overslaan, maar heb wel enkel mezelf als echt goed voorbeeld. Als je hier erg aan twijfelt, zou je misschien ook met en psycholoog (een die hier ook in gespecialiseerd is) over kunnen praten. Wat ikzelf (als ik naar mezelf kijk vroeger en hoe het beter had kunnen gaan ) toekomst gezien zou doen is, als de tijd daar dadelijk is, zeker nadenken over een aangepaste school. Als ik naar mezelf kijk (en veel verhalen lees) ontstaan veel problemen in latere opleidingen, doordat in de pubertijd er opeens een punt komt dat je toch moet beginnen leren. Voorheen is dit nooit nodig geweest omdat je het op je sloffen kon, maar om dit midden in de pubertijd nog moeten gaan leren is bijna niet te doen. Ook ik ben gestopt met mijn opleiding, ben alleen niets vervangend gaan doen. Bij aangepast onderwijs, is het meer op niveau en dan moet er onmiddellijk begonnen worden met leren, ik denk dat dit veel beter werkt, voor mij zou het in elk geval beter hebben gewerkt. Weet je zeker dat je echt niet meer met jezelf in de knoop ligt? Want ik proef, denk ik, voornamelijk schrik dat je zoontje moet meemaken wat je zelf meegemaakt hebt/ moet meemaken omdat je onder andere jezelf niet kan zijn. Ook ik heb dit lang gehad, tot ik mijn leven moest omgooien en toen heb ik ook dat mee omgegooid. Niet dat ik er nu mee te koop loop, maar probeer het ook niet meer zo angstvallig te verbergen.
Wat lastig voor je, ook omdat je het zelf zo herkent! Ik zou dit zeker bij het CB aankaarten en kijken of je een doorverwijzing kunt krijgen naar een professional. Je kunt je zoontje niet veranderen, hoe graag je misschien zou willen dat hij zou zijn zoals alle andere kinderen. Misschien kun je eens op een rijtje zetten hoe je zou willen dat anderen hem behandelen en hoe je vroeger zelf behandeld had willen worden, en daar zelf ook naar handelen. Het is geen probleem om mee te gaan in zijn ontwikkeling en hem te helpen met zijn moeite om bv. fantasie en werkelijkheid uit elkaar te halen. Ik zou hem niet te veel in een hoekje stoppen van een leeftijd, dat blijft lastig, maar hem gewoon behandelen zoals jij denkt dat hij nodig heeft. Gaat hij naar een PSZ of KDV? Wat vinden ze daar? Ik zou goed, professioneel advies inwinnen en eens kijken wat je voor hem kunt doen. Mijn dochter is ook best slim en loopt op een aantal gebieden voor. Ik probeer me er niet te veel op te richten waarom en hoe dan later, maar haar gewoon op dit moment te stimuleren op de manier waarop zij er het meest aan heeft. We kletsen bijvoorbeeld lekker veel, omdat ze dat goed kan. Maar, ik probeer haar juist te stimuleren in het zelf spelen en tot een eigen spel komen. Daar groeit ze de laatste tijd weer in (rollenspelletjes met duplo, torentjes bouwen, leren delen en samen spelen met andere kinderen). Mijn dochter is ook erg geïnteresseerd in letters, maar daar hoef ik dan weer weinig aandacht aan te besteden. Dat doet ze zelf al, door het te benoemen, te vragen welke letters het zijn. Geen idee of ze overdreven slim is, of gewoon geïnteresseerd en nieuwsgierig, maar ik probeer haar maar aan te bieden op haar niveau! Veel meer kun je niet doen tot de basisschool. Dan pas kunnen ze er meer over zeggen als ze dan bijvoorbeeld meer aan zou kunnen. Nu is dat vaak nog te vroeg. Succes en sterkte ermee! Ik hoop dat je hulp vindt!!
Dit herken ik heel erg in mijn zusje. Zij was precies zo'n kind dat jij beschrijft. Ze deed tot 2de klas gymnasium alles op haar sloffen. Toen kwam de pubertijd omde hoek kijken, en ze moest opeens wel gaan leren. Het was een ramp, haar hele pubertijd was een grote ramp, ze ging spijbelen, van een superslimme voorbeeld leerling werd ze een probleemleerling. Ging van gymnasium terug naar vwo, bleef een jaar zitten, en uiteindelijk naar de havo. Met heel veel moeite in inspanning van mijn ouders heeft ze uiteindelijk haar havo diploma gehaald. En hbo is nog steeds een ramp omdat zij dus niet KAN leren. Ze vindt het vreselijk als ze iets niet meteen snapt en als ze moeite moet doen om stof te vergaren. Mijn ouders denken ook dat de oorzaak in basisschool ligt, omdat ze daar helemaal niks hoefde te doen en alleen maar de hemel in werd geprezen. Ik denk ook dat een aangepaste basis onderwijs van levensbelang is.
Ik denk ook dat het met name jou angst t.a.v. je verleden is die jou bezorgd maakt om je zoontje. Heeft hij er zelf nu al last van? Je geeft aan dat hij niet goed kon slapen omdat een ander kindje hem had geslagen. Ik denk dat veel kindjes van die leeftijd nog niet echt begrijpen waarom kinderen elkaar soms slaan. Gelukkig kan hij zich goed uiten, dus kan je in zijn geval met hem praten over dit soort dingen. Maar goed, ook ik zou in deze situatie toch met een deskundige gaan praten. Al is het maar dat je handreikingen krijgt hoe je hier mee om kunt gaan.
sterkte meid!! wij zitten bij het vto team van het cb team, hierdoor kunnen we stukken beter met onze oudste zoon om gaan (loopt ook ver voor zijn leeftijd uit) dit wil ik je echt aanraden!!! ik vind het geweldig onze zoon word goed in de gaten gehouden (nu zo'n dik jaar) steeds komen ze wel met tips etc. nu willen ze graag een psychologische onderzoek omdat zijn emotionele gebied achter loopt en veel te vrij is naar iedereen (vooral vreemden) verder tellen en kleuren etc. is voor hem te al lang erg makkelijk
als jij veel van jezelf in hem terugziet en jij zelf spijt heb van hoe je vroeger gehandeld heb dan lijkt het mij heel goed om je zoontje te stimuleren in de dingen die hij doet zodat hij niet dezelfde " fout" maakt als dat jij heb gemaakt. blijf hem stimuleren en steunen
Ik kom eigenlijk alleen nog voor prikjes bij het CB, tot nu toe weinig vertrouwen in ze. Ik vind het persoonlijk maar een stel simpele mutsen. Niet l*llig bedoeld hoor, maar ik heb hén meer uit moeten leggen over voedingen etc. dan andersom Het viel ze wel op dat hij voor loopt qua ontwikkeling en erg sociaal is, maar daar gingen ze verder niet op in. Alleen het feit dat ik óók nog eens alleenstaand was, tsjonge, dat was bijzonder. (M.a.w. alleenstaand=direct ontwikkelingsachterstand bij kinderen??)
Ik denk inderdaad dat ik eens een gesprekje met de huisarts aan ga, gewoon eens kijken wat hij er van vindt. Speciale school is hier wel zag ik laatst.. hoogbegaafden klas, maar vanaf groep 3-4 volgens mij, hij zal eerst gewoon lekker 'moeten' kleuteren. Ook is het natuurlijk misschien bij hem geen hoogbegaafdheid (bij mij wel vastgesteld, maar pas in de pubertijd). Ik lig niet met mezelf in de knoop, wel vind ik het jammer dat ik zo weinig heb kunnen genieten van mijn jeugd. Ik was de jongste, maar toch heb ik het gevoel dat ik nooit echt kind heb kunnen zijn. Ik vond alleen aansluiting bij veel oudere kinderen. En heb inderdaad veel problemen met mezelf gehad. Ik wil dit inderdaad graag zien te voorkomen voor mijn zoontje, maar wie weet is hij 'gewoon' slim en dat hoop ik.. maar ja...
Heeeee heel herkenbaar. Helaas wordt kk ook ouder geschat hierdoor en door de lengte. Vaak als 6 of 7 zijnde Maar kk zit nu op een basisschool die heel breed georienteerd is. Hiervoor was kk thuis, want psz was dus niet leuk. En heb ik kk alles aangeboden wat gevraagd werd. ( niet zeggen dat je kindje er nog te jong voor is, maar gewoon mee "leren" ) Maar goed elk kindje is ook weer anders.
Ook hier een meisje dat vooral gefocussed is op oudere kinderen. Zichzelf "graag" uitmaakt voor dom omdat ze het stom vindt dat ze met 3 jaar NOG NIET kan lezen. En bovenal dagelijks hoopt dat ze eindelijk groot is zodat ze naar school mag. vooral speelt met oudere kinderen en zorgt voor de kleintjes. rollenspellen doet ze al zeker 2 jaar... maar het laatste jaar kan ze zich echt helemaal verliezen erin. Is ze angelina ballerina.. dan kun je enige reactie als je haar naam roept bijna wel vergeten. Inmiddels afgesproken dat ze ook gewoon moet luisteren als ze een baby, poes, angelina of wie dan ook is en dat ik anders niet meer mee doe. Verrassend genoeg snapt ze dat prima. ze kan al sinds ze geen 2 is tellen.. maar nog steeds weigert ze verder te tellen dan 10 en zelfs dat doet ze weleens verkeerd of geeft moedwillig verkeerde antwoorden. eerst deed ik dat zelf weleens om haar het juiste antwoord te ontfutselen... maar inmiddels dus niet meer want ze heeft het gewoon feilloos door. sprookjes (en andere verhalen) is ze gek op maar oh wee als ik zeg "de kikker pakte de bal uit de vijver" ipv "de kikker pakte de bal uit de modderige vijver". Dan kan ik wel stoppen want dan klopt het niet. puzzels kan ze heel goed.. maar vaak pakt ze de makkelijkere... terwijl ze de BSO-puzzels prima kan.. Alleen geduld... zodra je haar iets wil leren wil ze het 3x proberen en dan is het klaar. Vandaag geprobeerd te frisbeeen.. vooral omdat ze het zelf wilde. na 2x gooien ging het prima.. na 4x ging ze het ding dwars gooien en heeft daarna geweigerd om het nog goed te doen. En tja.. dan zucht ik toch weleens We zien wel wat het wordt op school. Gelukkig een school die niet werkt met 1 niveau per klas.. want het leek ons een goed plan om een school uit te zoeken die ingesteld was op nouja.. iets meer dan "eenheidsworst" Deze school werkt met 3 niveaus.. 1tje voor de kinderen die extra hulp nodig hebben. 1 standaard. en 1tje voor degenen die het wel snappen. Waarbij evt. de laatste groep bij kan springen bij de eerste. Verschillende leermethoden. Waarbij de eerste groep evt een adnere manier aangeleerd krijgt om te kijken of dat beter gaat. Terwijl de laatste groep juist uitgedaagd wordt om hetzelfde resultaat op verschillende manieren te verkrijgen. Klonk ons dus erg goed in de oren
Ik denk dat het goed is als je hierbij begeleiding krijgt. Zodat iemand je tips kan geven. Je kunt misschien aan het CB vragen of ze je kunnen doorverwijzen (ook al heb je geen goede ervaring met ze) en anders misschien aan je huisarts? Maar bedenk wel: projecteer je eigen ervaring niet te veel op hem. Natuurlijk moet je het wel erkennen etc., maar veel van de dingen die jij noemt doet mijn zoontje ook. Hij speelt fanatiek rollenspelen, verzint ook spelletjes, kan tot 20 tellen maar regelmatig slaat hij opeens hele stappen over alsof hij het niet kan, etc. Persoonlijk denk ik niet dat mijn zoontje hoogbegaafd is en denk ik dat dit normaal gedrag is. Je kunt onbedoeld echter wel effect hebben met je angst dat het bij hem wel iets abnormaals is, waardoor het uiteindelijk wel abnormaal wordt. Ik probeer niet te bagatelliseren hoor! Ik vind het begrijpelijk dat je bang bent dat het net zoals met jou zal gaan, en dat is ook niet onterecht (gezien de genetische invloeden maar daarnaast ook de omgevingsinvloeden).
Zou ik je mogen vragen wanneer je het idee kreeg dat hij extra slim was en waarom? Puur uit nieuwsgierigheid omdat ik met mijn zoon verleden week bij de kinderarts moest zijn (voor iets heel anders) en zij zelf nogal snel begon over dat ons ventje naar alle waarschijnlijkheid een zeer hoge intelligentie heeft. Uiteraard is dit nog niet met zekerheid te stellen gezien zijn zeer jonge leeftijd, maar de kinderarts was er behoorlijk stellig in. Verder denk ik ook niet dat het perse een school voor hoogbegaafden moet zijn (als die in de geburen zit en hij blijkt het idd te zijn, is dat natuurlijk wel de beste keuze), zolang je er maar kan over praten met de leraren en er rekening mee gehouden wordt. Ook zou ik er persoonlijk niet teveel op in gaan als je kind op deze leeftijd gaat onderpresteren. Vaak is het toch gewoon zelf een beetje aftasten wat kan en wat ze prettig vinden. Ga dan geen druk uitvoeren, want dan ga je (onbedoeld) al snel aangeven dat ze moeten presteren ten allen tijde.
Ik ben ook altijd heel sceptisch als mensen roepen "Mijn kind is hoogbegaafd." Het is in ieder geval duidelijk dat hij op dit moment erg voor loopt . (Het kan best dat hij op een jaar of 7 weer helemaal gemiddeld is natuurlijk...) Ik zou zelf ook weinig vertrouwen hebben in het consultatiebureau in deze kwestie. Zij zijn toch vooral om misbruik en ernstige ontwikkelingsachterstanden op te sporen. Ben je al op een basisschool wezen kijken? Ik zou een school uitzoeken met zo'n speciale 'hoogbegaafdenklas' (heel veel scholen hebben dat nu). Misschien is het mogelijk dat hij al af en toe een ochtendje meedraait. Of misschien hebben ze al ervaring met kinderen die zo voor lopen. Ik zou niet bang zijn voor hoe jij het allemaal ervaren hebt. Op de basisschool waar ik ben wezen kijken, kreeg ik het idee dat er veel meer mogelijk is dan vroeger. (Ik had op mijn basisschool bijvoorbeeld alle boeken uit, wat ik nu heel raar vind. Waarom waren er geen extra boeken??) Er is nu vaak extra stof aanwezig, of speciale groepjes in de klas die een extra taak krijgen etc. Kinderen kunnen ervoor kiezen om zonder uitleg door te werken (als ze daar toestemming voor hebben), zodat de zwakke kinderen extra uitleg kunnen krijgen. Waar ik juist bang voor zou zijn is dat hij aansluiting met zijn eigen leeftijdsgroep mist, maar misschien is dat nu nog niet zo belangrijk, hij is nog zo jong (ik heb geen idee). Vermaakt hij zich ook in de speeltuin?
Wat mij het belangrijkst lijkt: blijf je kind uitdagen om nieuwe dingen te leren. Dat kunnen cognitieve dingen zijn, maar ook motorische. Leer hem dat het oké is om op te vallen, of om anders te zijn. Dan hoeft het geen probleem te worden dat hij zich sneller ontwikkelt dan de meeste anderen. Er zijn scholen die geen vaste groepen met alleen leeftijdsgenoten maken, maar de hele dag door wat variëren. Wel een vaste groep waarmee je de dag begint en onderdelen van de dag samen doet, maar voor de rest wordt het programma op maat ingevuld. Ik zou in elk geval op zoek gaan naar een school die een sterk gedifferentieerd aanbod heeft, en niet te veel vasthoudt aan één programma voor iedereen. En wat extra advies, van een arts of psycholoog waar je vertrouwen in hebt, is natuurlijk nooit weg.
jill zit op de psz en ook daar is een soort 'raad' waar 'problemen' kunnen worden besproken. hier zit dan de juf, iemand van het CB en een arts bij als ik het goed heb. als hij naar de psz gaat zou je daar eens naar kunnen vragen??
Je bedoelt denk ik iets van het VAT, dat hebben wij hier op het kdv ook, maar goed, die zou ik dan zelf kunnen inschakelen of mijn collega. Ik werk zelf op het kdv waar mijn zoontje zit. Alleen dit team is meer bedoeld voor.. achterstanden.. Ik weet eigenlijk al zeker dat dit niet veel zin heeft. Vandaag weer gemerkt dat hij aan het 'onderpresteren' is.. hij telt makkelijk tot 30, en nog ruim voor zijn 2e jaar tot 10-15 en vandaag was de oppas (waar hij 3-4 dagen per week volle aandacht krijgt) heel verbaasd want hij telt tot 10(?)... Helemaal niet erg, maar ik vind het wel vreemd. Op het kdv doet hij dit dus ook, hij valt wel op door zijn snelle ontwikkeling, maar hij laat nog niet eens de helft 'zien' van wat hij kan. Om op de vraag te antwoorden wanneer ik het idee kreeg dat hij 'extra' slim is... nog niet zo lang geleden eigenlijk! Natuurlijk viel het op dat hij nog voor z'n 1e jaar al minstens 20 woordjes sprak en met 1,5 jaar al over de 100 en zinnetjes maakte.. Het begon me pas op te vallen toen dit door bleef gaan en hij ondertussen een enorme woordenschat heeft. Ook dat hij al voor z'n 2e jaar emoties al prima kon verwoorden en 'waarom' vragen kon beantwoorden.. Rollenspellen gingen al snel veel verder dan vader en moedertje, hij bedenkt er van alles bij en denkt gewoon heel 'creatief'.. Hij hoeft maar 1 keer iets te horen en hij weet het een week of een maand later nog. Hij is heel nieuwsgierig, wil alles weten en ontdekken. Zo vroeg hij gister hoe de melk uit de koe komt.. Het is een beetje alles bij elkaar.
Wat is eigenlijk hetgeen waar je precies bang voor bent? Dat hij, omdat hij het nu al doet, dadelijk erg gaat onderpresteren en daardoor in de problemen komt? Wat zegt hij dan zelf als je vraagt waarom hij dit doet? Als je hem dit vraagt zou ik ook duidelijk maken dat je het niet erg vindt, maar dat je het raar vindt. Net zoals je hier zegt dus. En laat hem inderdaad goed weten dat het prima is om anders te zijn. Dat het dus helemaal niet erg is dat hij al meer kan dan andere kindjes en dat best mag laten zien. Zelf denk ik dat ik ook niet snel naar zo'n raad zou gaan, enkel naar de "zwaardere" professionelen. En dan liefst die zich een beetje hebben toegelegd op dit soort kinderen/ mensen. Ons zoontje zegt idd ook al de nodige woorden (zou eens moeten tellen, maar denk dat we nu aan zo'n 15-20 zitten). Maar hij is ook qua grove en fijne motoriek heel snel. Eigenlijk is hij op elk vlak zo'n beetje snel tot heel erg snel. Vandaar ook dat de arts er zo "zeker" van is. Zelf hadden we hier natuurlijk ook al wel bij stil gestaan, mede omdat hij helemaal mij is toen ik zo klein was. In eerste instantie vond ik het ook wel slikken, omdat ik inderdaad ook zo goed weet welke problemen je allemaal tegenaan loopt. Maar net daarom denk ik er nu een stuk makkelijker over: eerst even afwachten hoe het evolueert, misschien stabiliseert het dadelijk wel gewoon, en anders zorgen we voor de gepaste begeleiding.