Ik zit er sterk aan te denken om in mijn werk iets te gaan doen met individuele zwangerschaps- en bevallingsbegeleiding. Ik wil me dan met name gaan richten op een persoonlijke begeleiding op maat naar de bevalling toe. Dit is dus naast de begeleiding die een vk of gyn biedt tijdens de zwangerschap. Nu zou ik graag willen weten welke begeleiding jullie hebben gehad (en eventueel van wie) voor, tijdens en na de bevalling en of je hier blij mee was of dat je liever meer/andere begeleiding had willen hebben. Want het is leuk dat ik daar mijn werk van wil gaan maken, maar er moet natuurlijk wel vraag naar zijn
Toevallig tipte mijn verloskundige mij gisteren ook op iemand die dergelijke begeleiding biedt in de voorbereiding op de bevalling, aangezien ik er soms toch wel een beetje angstig voor ben en gisteren tijdens het bespreken van het geboorteplan in tranen uitbarste... van de hormonen Ik heb tot nu toe genoeg ondersteuning gehad aan de gesprekken met mijn VK en de begeleiding van mijn Yoga- juf (die ook erg goed in gaat op hoe zo'n bevalling nou precies gaat en wat ik kan verwachten etc) en kies er dan ook niet voor om deze begeleidster in te schakelen, maar ik zou me voor kunnen stellen dat er vrouwen zijn die dat wel prettig vinden... Lijkt me dus geen gek idee om iets mee te gaan doen!
p.s. heb je zelf kinderen? Misschien gekke vraag, maar het zou voor mij dus wel een voorwaarde zijn dat de persoon die me zou begeleiden uit ervaring weet waar ze over praat....
Ik heb na de bevalling veel zorg gemist. Ik heb een heftige bevalling gehad. Daarna nog kraamkoortst, echt super ziek geweest, en ik mag nog blij zijn dat ik nog op deze wereld ben. Maar eigenlijk heb ik er met niemand goed over kunnen praten. natuurlijk heb je wel familie en je man, maar dat is anders naar mijn idee. Dus echt iemand om terug te kijken op ze bevalling (en zwangerschap) en je helpt om dit een soort van te verwerken.
Doet een Doula niet dat soort dingen? Daar is een opleiding voor... Wat eigen kinderen betreft: ook lang niet alle vk's hebben zelf kinderen, hoor!
Ik heb zelf 2 kinderen: een zoontje van bijna 2 en een dochtertje van 4 maanden Mede door mijn eigen positieve ervaringen rondom mijn zwangerschappen en bevallingen ben ik aan het denken gezet om daar mijn werk van te gaan maken. Ik weet namelijk dat lang niet iedereen zulke positieve ervaringen heeft als ik en ik zou daar graag (voor zover mogelijk) iets in willen veranderen. Een de opleiding tot doula heb ik naar zitten kijken, maar wil graag begeleiding geven die iets breder is dan dat, dus ben er nog niet helemaal uit of ik die opleiding wil gaan doen.
Hey muffinmeisje Ik heb hier ook heel sterk over na lopen denken toen ik zwanger was van de eerste, en het is iets wat altijd bij me is blijven hangen, ook omdat ik ook gefascineerd ben door zwangerschap geboorte en baby's. Mijn idee was zeg maar om iemand te zijn die vrouwen en natuurlijk ook de a.s. papa's kunnen bellen met vraagjes waar de drempel naar de vlos soms te hoog voor is. Soms heb je als zwangere toch vragen, waar je dan van denkt zal ik wel of nie bellen? Maar mij leek het dan wel prettig om bij een vloskundige praktijk aangesloten te zijn, zodat je bij twijfel ook wel een vlos achter de hand hebt. Snap je wat ik bedoel? Ik ben na mijn bevalling wel begonnen aan de opleiding kraamverzorgende zodat ik wel basis informatie en opleiding heb. Je kan me altijd pb-en
Die begeleiding wil ik dan ook gaan bieden inderdaad. Een bevalling is zo iets bijzonders, of je die nu positief of negatief hebt ervaren, en het is een ervaring die je altijd bij zal blijven. Het is dan erg fijn om die ervaring te kunnen verwerken, uitspreken, opschrijven en/of delen met wie dan ook. Jammer en vervelend dat je die begeleiding gemist hebt!
Hier tijdens de bevalling vooral de begeleiding gemist. Een verloskundige die zelf (nog) geen kinderen heeft, vrij jonge vrouw en nog maar een klein jaar praktijkervaring. Opzich is daar niets mis mee maar dan moet je je wel kunnen inleven in de vrouw die op dat moment bevalt... Dit is iets wat bij haar ver te zoeken was. In mijn dossier stond heel duidelijk dat ivm rugklachten (hernia) pijnstilling gewenst was als ik aangaf het echt niet meer te houden. Om 6 uur savonds thuis aangegeven, niets mee gedaan. Mijn ontsluiting vorderde heel traag dus om kwart over 8 naar het zh voor het breken van de vliezen en verdere bevalling. Daarna wist ik niet meer waar ik het zoeken moest van de pijn en bleef dit aangeven, werd niets mee gedaan. Mevrouw stond achterin de kamer te smssen en terwijl ik een kreet sloeg van pijn kreeg ik toegesnauwd dat ik 'wel ff moest puffen'. Op dat moment drong het niet zo tot me door wat ze zei maar achteraf wordt ik er nog bloedje link om. Ik had netjes een zwangerschapscursus gevolgd, maar de dag erna zou ik de laatste les hebben waarin we puffen aan bod kregen. Les dus nooit gehad maar ik wist niet hoe te puffen door de paniek. In plaats van mee te doen ging ze me dus toeblaffen. Toen ik om 11 uur EINDELIJK naar de OK mocht voor de ruggeprik stond ik onder controle van de gyn en dat was zon verademing. Mevrouw is naar huis gegaan en de gyn was echt een schat van een vrouw. Mede door het stuk tussen 6 en 11 uur heb ik mijn bevalling als deels trauma ervaren waardoor ik alleen maar meer uitkijk naar de volgende, die kan alleen maar beter gaan haha...
@bailey: jee, klinkt heftig idd. Wat vervelend dat ze de situatie niet goed aan kon voelen en inschatten. Dat is echt zonde, want jij kijkt er nu met een apart gevoel op terug. Ik heb mijn zwangerschap en bevalling als een hel ervaren en heb het nog steeds niet verwerkt. Ik heb altijd meerdere kinderen gewild, maar dat wil ik nu echt niet meer. Ik ben 9 maanden vreselijk ziek geweest. Tot uitdrogen aan toe. Ben in totaal 4 kilo aangekomen. daarvan was 3 kilo baby... Een dag na de bevalling kon ik mn oude spijkerbroeken enzo alweer aan. Maar een weer na de bevalling had ik 41 graden koorts en had ik zoveel pijn dat ik vroeg of het nog wel zin had om in leven t blijven, toen met spoed opgenomen en 6 dagen aan t infuus gelegen. Daarna werd mijn kleintje erg ziek... En nu pas komt alles eruit. Nu besef ik wat ik heb meegemaakt, maja iedereen leeft door, en niemand die je hier over kan spreken. dus ben maar naar de HA gegaan. Maar het is dus echt niet vanzelfsprekend dat bevallingen en zwangerschappen leuk zijn en goed gaan. tuurlijk, je krijgt er iets moois voor terug, maar wat een reis ernaartoe zeg pfff
@ Bailey07: jeetje, gewoon schandalig hoe jouw vk met je omgegaan is! Volgens mij moet je je zo vreselijk machteloos voelen dan. Je geeft aan vreselijk pijn te hebben en er wordt gewoon niet naar je geluisterd.
@ moniqueP: Ook al zo'n heftige ervaring! Heeft de huisarts wat voor je kunnen doen? Raar dat je zelf daar om begeleiding moet gaan vragen. Er had al veel eerder iemand moeten zijn geweest die zag dat jij dit niet allemaal zomaar even kunt verwerken..
Ik heb as vrijdag voor t eerst een gesprek bij een eerstelijnspsycholoog. Ik kom hier zelf nml niet meer uit. Ben bang voor een postnatale depressie van alles wat ik zo snel achter elkaar heb meegemaakt. Gelukkig kon ik snel terecht omdat ze hoorde dat t echt niet goed gaat. Maar heel veel mensen vragen altijd: "gaat t goed?" "Veel aan t genieten zeker" Je gaat ook niet tegen iedereen zeggen hoe je je voelt. En de nazorg van de vk was echt een drama. En verder is er niemand die ernaar vraagt qua instelling. Dus ik denk zeker dat er behoefte aan is. BTW: mn bevalling duurde van begin tot eind 65 minuten... Dat was ook echt heel heftig.
Dat lijkt me ook wel heel moeilijk idd, mensen gaan er bijna altijd vanuit dat je op en top gelukkig bent/moet zijn nadat je een kind hebt gekregen.. Hopelijk kun je met de hulp van de psycholoog alles een plekje geven!
ja daarom is het maar goed dat ik ga. Maar daarom denk ik ook dat er wel behoefte is aan gesprekken hoe je je voelt enzo als de kraamzorg weg is en je hebt je 'nacontrole' gehad bij de vk. Dan heb je verder geen hulp(verlening) meer. Het is weleens goed om met een ander te praten die buiten je familie staat. Dan kijk je toch weer even met een ander perspectief
Klinkt ook wel als een goed idee! Maar je bent dus met de opleiding tot kraamhulp bezig, maar je wilt niet als kraamhulp aan het werk? Hoe bevalt de opleiding?
Hier vraagt de CB-arts altijd hoe het met mama gaat. (en dan niet op die toon, maar een normale, serieuze vraag.) Dat hoort namelijk óók tot hun takenpakket, signaleren of het thuis niet fout gaat, dat moeder niet instort of depressief wordt. TS: aan mij heb je geen goede. Ik had genoeg aan de begeleiding door m'n vriend en voor het 'technische' gedeelte door m'n vk. Ik heb zelfs nooit een cursus gedaan, daar had ik geen behoefte aan. Maar als ik het zo lees, zijn er zeker vrouwen die wel belangstelling hebben voor meer begeleiding.
ik heb ook cker veel aan mijn man, maar die kan met dieper liggende zaken natuurlijk niet de steun bieden die hulpverlende organisaties wel kunnen. En het cb... mmm jah, ik heb er niet zo'n hoge pet van op. Maja dat is voor iedereen verschillend.
MoniqueP: ik zeg ook niet dat je nooit hulp moet zoeken hoor! (heb zelf bijna een jaar therapie gehad voor depressieve klachten, daarmee kon ik ook niet voldoende terecht bij m'n vriend, soms heb je een profi nodig) En ja, ieder CB is anders, en komt anders over. Maar er is dus wel een instantie die het in de gaten hóórt te houden (en die je dan moet verwijzen naar een psycholoog, zelf kunnen ze er natuurlijk niet veel mee, dat is hun vak niet). Heel veel sterkte, je gaat er vast en zeker sterker uitkomen dan je je nu voelt!
@muffinmeisje Ja ik wil uiteindelijk wel als kraamverzorgende aan de slag, lijkt me geweldig, alleen kwam deze spruit er tussendoor Ik mag er nu nog 2 jaar over doen hoor, en ik hoef nog maar een paar theorie examens ik geloof 4 en nog stage lopen, dan heb ik het in de pocket De opleiding doe ik via NTI met een kleintje in huis kan ik niet meer naar school, of iig lijkt me onhandig, dus ik doe t via thuisstudie, maar ik heb wel gewoon praktijkdagen en praktijkexamens gehad op school, alles netjes gehaald Het is echt een superleuke opleiding