Volgens de cijfers, kampen er redelijk wat mensen met een angst-paniekstoornis. Ik mag mezelf sinds kort ook onder deze mensen zetten. Ik zit nog in een traject voor behandeling, binnenkort intake voor tweedelijns zorg. Vandaag laatste gesprek gehad bij eerstelijns psycholoog. Ik vind het doodeng wat me te wachten staat, hoe ik het ga doen. Zijn er mensen die ervaringen hebben, die al verder zijn in hun behandeling en mij hun verhaal willen vertellen, mag ook via pb. Op het moment zelf zit ik er aardig doorheen en vlucht ik het liefst weg, terwijl mijn psycholoog zegt die juist niet te doen. Maar ow wat ben ik bang/opgejaagd/ongerust.
ik heb angsten en paniekaanvallen gekregen na de bevalling van mijn zoontje, dit hoorde bij een pnd. het was echt heel vervelend! ik ben naar een psycholoog gegaan en dat heeft me goed geholpen ook gebruik ik medicijnen. hoe kan het dat je dit hebt gekregen?
Nou het bestaat al langere tijd, maar nooit een diagnose gekregen, gebruik al jaren AD en ook nu diazepamof oxazepam. Vind het heel moeilijk om het te accepteren en ermee om te gaan.
het is ook moeilijk, niet alleen voor jezelf maar ook voor je omgeving, merkte ik. gelukkig heb ik nu dankzij de ad geen angsten en paniekaanvallen meer. maargoed bij mij had het een andere oorzaak.
Ik denk dat ik het ook heb, maar het is nog niet gediagnostiseerd. Wat ik wel weet is als je situaties gaat vermijden, dat het dan steeds moeilijker wordt. Dus eigenlijk moet je gewoon proberen te gaan (met zweetplekken onder je oksels), maar ik weet hoe moeilijk het is. Ik weet niet wat tweedelijns zorg is, is dat een psychiater? Volgens mij ga je dan nog dieper de materie in. Edit: Paniekaanval.nl :: Benadering van angst door een dokter Ik heb al veel aan bovenstaande site gehad.
prinses: klopt het is zwaarder, het is dieper en langer van duur. Niet maar 8x wat ik tot nu toe heb gehad. Het is zo moeilijk om de situaties niet te gaan vermijden ookal wil je dat zo graag. Ga dan echt met een kloppend hart in mijn keel en zweterig en opgejaagd door maar ow wat is dat zwaar om het gevecht aan te gaan. Hoop zo dat ik dat strak echt kan leren hoe dat te doen. Klote dat jij het ook denkt te hebben meid, je voelt je zo zwak en kwetsbaar, ik wel iig.
Misschien moet de dosering wel iets omhoog van je AD. Of heb je iets aan EMDR of zo. Ik denk dat een tweedelijns dat beter kan inschatten. Probeer met je angsten aangaan, steeds kleine stapjes te nemen.
Ik ga trouwens ook het traject in van tweedelijns hulp, dus wat dat betreft zitten we in hetzelfde schuitje.
Ben je al vaker tegengekomen he prinses, misschien kunnen we elkaar wat steunen. EMDR heb ik 2x gehad wel wat geholpen maar er zijn weer nieuwe situaties ontstaan waarvoor ik angst heb. Ophogen van de AD heb ik over nagedacht, zal eens informeren bij mijn HA erover.
ik heb het 3 jaar geleden ook gehad. Werkelijk waar verschrikkelijk, en ik heb met je te doen dat je er nu midden in zit. Wel fijn dat dit is geconstateerd, toen ik er mee kampte was het nog niet zo'n erkend probleem, dus werd het met name bij het lichamelijke gezocht, je kent vast de symptomen.. en het heeft dus lang geduurd voor het probleem was gevonden. Het is echt KLOTE.. Maar geloof mij, het gaat over! ik heb iets van 12 afspraken bij de psycholoog gehad, die weet echt de juiste dingen te zeggen, de achterliggende oorzaak te achterhalen en te behandelen. En hij duwt je met harde hand je angst in, maar dat is er écht voor nodig om het te overwinnen! Echt, het komt goed! Toen ik er midden in zat, zag ik geen uitweg, ik dacht dat ik nooit meer de bank af zou durven, laat staan een kindje krijgen. Maar het is helemaal goed gekomen, en vrij snel na de behandelingen al! Dus je mag echt onwijs blij zijn dat je gaat beginnen aan dit traject, dit gaat je helpen! Ik zou wel adviseren om van de eventuele medicijnen af te blijven, want daarmee wordt het alleen maar onderdrukt ipv verholpen. Heel veel sterkte, heb hoop, en je kan mij via pb ook bereiken mocht je meer willen horen! Liefs, Bianca
Steun is altijd fijn! Wanneer kun je terecht bij de tweedelijns? Hier, over 2 maanden. Duurt dus nog eventjes. Tot die tijd hoop ik dat de AD gaat aanslaan.
Hier ook iemand met angst/paniekstoornis in combinatie met depressie. Nu een pnd, maar had de angst/paniekstoornis ervoor ook al. Meestal kan ik er redelijk goed mee leven, maar dan ga ik idd voor mij enge situaties uit de weg (met name verlatingsangst in mijn geval). Ik heb besloten dat ik dit niet langer wil en ben net gestart met therapie (2e lijns). Daarnaast gebruik ik lexapro en voor echte noodgevallen oxacepam. Het is moeilijk en zwaar, maar ik heb er vertrouwen in dat het goed gaat komen. Waar ik veel aan heb is ademhalings oefeningen zodat ik niet zo erg het gevoel heb dood te gaan. En een psycholoog in het verleden heeft me enorm geholpen door te vertellen dat een paniekaanval altijd ook vanzelf weer over gaat, het kan niet eeuwig duren. Ik had namelijk de neiging om te vluchten en van haar moest ik het ondergaan om te zien dat het echt over gaat zonder dat je gek wordt. Verder nog een lange weg te gaan, maar ik wil er nu wel eens voorgoed vanaf zijn. Jubbos en Princes, goed dat jullie hulp gezocht hebben! Ik hoop dat er gauw resultaat zal zijn en het leven weer wat fijner wordt.
Bianca; dank je voor je opbeurende woorden, goed om te lezen. Hier wel een kindje dus voor hem moet ik door, ad slik ik al 7 jaar ofzo vanwege depressies en de pammetjes tja weet het maar ze werken zo goed en zijn ook best verslavend neem ze wel Zo nodig in. Loop al jaren weg voor hulpverlening wil het niet zien maar nu moet ik doorzetten van mezelf Prinses; deze maand intake en adviesgesprek en dan hopelijk snel start behandeling. Maar konden jullie nog normaal functioneren? Werk nog drie dagen per weer onregelmatig, nachten bijvoorbeeld lukken me niet maar de andere diensten worden ook steeds zwaarder En dan word ziekmelden dus wel als fijn ervaren maar nog niet gedaan.
Nee in tijden van veel paniekaanvallen kon ik niet normaal functioneren. Ik moest me dan ziekmelden op mijn werk en ook het huishouden liep in de soep..
Ik heb in mijn jeugd ook te kampen gehad met paniekaanvallen, ik kreeg ze overal thuis, op het werk, maar vooral op drukke plaatsen ik ging dan hyperventileren en had het idee flauw te vallen. Mijn hart klopte dan bijna uit mijn borstkas. Ik heb hier nooit een behandeling of iets voor gehad ik kwam er eigenlijk pas achter toen ik er al ver vanaf was. De enige tip die ik je kan geven is zover dat kan doorgaan met je leven en vooral door je angsten heen gaan. Mijn geluk is geweest dat ondanks hoe groot de paniekaanval ook was ik overal naar toe ben blijven gaan en dat was niet makkelijk ik heb me niet 1 keer ziek gemeld op mijn werk (werkte in een boekenzaak) want ik dacht altijd als ik niet meer durf te werken durf ik niets meer en ik wist dat die angst wel wegzakte als ik maar door zette. Ik ging nog steeds op stap, niet meer zo vaak en ook toen ben ik weleens in de paniek naar huis gegaan omdat ik in paniek raakte en dacht dat ik onderuit ging. Maar ik ging de week erna met angstzweet in mijn handen gewoon weer. Ook 's nachts in bed had ik het dan lag ik helemaal te trillen en dacht echt dat ik dood ging. En nu ben ik er al jaren helemaal vanaf, soms probeert er nog eentje inbreuk te maken op mij n leven (zoals ik dat noem) maar die druk ik snel de kop in door mijn gedachten te verzetten of simpelweg tegen mezelf te zeggen Och jee het is maar een angstig gevoel. Maar ik weet dat het niet makkelijk is, maar probeer jezelf niet te isoleren en probeer zoveel dat kan gewoon je ding te doen. Succes!
Ik Zit er dus al dagen tegen aan te hikken dat ik de komende 5 dgn 4x moet werken, wil me dus eigenlijk ziek melden maar doe het niet omdat ik sterk wil zijn en omdat de psy het afraadt
Als je psy het afraadt zou ik het idd niet doen. Misschien helpt het om wat meer bij de dag te leven. Dus niet denken van o jee ik moet 4 x werken, maar morgen ga ik 1 x werken en dan zie ik wel weer. Als je het in kleinere stapjes bekijkt kan het wat minder angstig lijken.
Ik zou het ook niet doen meid, ik heb op mijn werk ook weleens die "vluchtdrang" gehad, maar zette gewoon door. Ik bleef in mijn gedachten vast houden het is maar angst er gebeurt niets ik ben gewoon aan het werk en als ik nu naar huis ga durf ik niet meer terug. En kan ik nergens meer naar toe. En ik weiger gewoon mijn leven te laten bepalen voor een angst die nergens op gebaseerd is.
Die gedachten zijn om gek van te worden en ik kan ze dus nog niet anders vormen want ze Zijn niet reëel zeggen ze maar het voelt wel zo. Brett wat knap dat je het zelf hebt kunnen oplossen!