Ik heb bewust voor hem gekozen, terwijl hij gesterriliseerd was. (We wisten toen nog niet dat dat terug gedraaid kon worden enz.) Ik be n even later toch wel bij hem weggegaan. Omdat ik dacht dat hij mij geen kinderen kon geven. En geen kinderen was voor mij geen optie... Maar uiteindelijk na een maand ofzo toch weer terug gegaan. En precies uitgezocht wat er mogelijk was, gelukkig is het uiteindelijk allemaal gelukt en hebben we nu 2 prachtige kinderen. Als dit niet had gelukt hadden we gegaan voor KID bijv. Dus mijn antwoord is ja, al is het niet altijd een makkelijke keuze....
Mijn vriend is ook ontvruchtbaar, heeft hij mij verteld toen ik hem leerde kennen en ik heb er voor gekozen.. zijn ex is er wel tussen uit gepeerd daar door en ik kan je zeggen daar kwets je een man heel erg mee!
Goh, ik denk dat ik absoluut wel bij hem zou 'willen' blijven, alleen vraag ik me af of dit toch niet een probleem gaat worden, aangezien die wens zo sterk kan zijn. Het zou misschien best ene soort wig kunnen drijven. Donor zaad zou voor mij een absolute kans zijn, adoptie toch als laatste. Maar niet uitgesloten
Belle@ Hoe bedoel je een probleem gaan worden? sorry mis ben ik een dom blondje maar die snap ik even niet! Je houd van iemand of niet lijkt me zo . Niemand kan er wat aan doen als ze ontvrucht baar blijken te zijn! bedoel dit goed hoor .Komt mis bot over maar zo bedoel ik het dan niet . Wendy@ Hoe gaat het nu met jullie?
wij zijn tot nu toe onbegrepen kinderloos en geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om om die reden bij manlief weg te gaan! Nu is het wel zo dat manlief niet onvruchtbaar is maar wel verminderd vruchtbaar (tenminste zijn kwaliteit en kwantiteit wisselt enorm).... wij zullen nooit voor adoptie gaan maar hebben inmiddels een pleegdochter en kan dus nu trots zeggen dat ik pleegmoeder ben want zo voelt het wel!
Aan het begin van onze relatie was bij ons beiden duidelijk dat we kinderen wilden en dat als het niet zou lukken, dat we dan zouden gaan adopteren. Ongeacht wie van ons onvruchtbaar of verminderd vruchtbaar zou zijn, we zouden elkaar nooit om die reden verlaten.
ten eerste, jeetje meid wat balen zeg! kan me niet voorstellen hoe ik ermee om zou gaan. Ik zou zoiezo door dik en dun bij mn man blijven. maar dat is makkelijk praat aangezien wij een kindje hebben. Als mij vroeger werd gevraagd wat ik later wilde worden, zei ik heel overtuigend: mama! maar om mijn huwelijk nou op te geven omdat ik niet zwanger kan worden... nee zeker niet. Buiten alle ziekenhuis opties die er zijn, zijn er nog genoeg manieren om toch samen een kindje te krijgen. Al is het via draagmoeder of adoptie. Tja het is niet je eigen vlees en bloed, maar denk als je al zoveel geprobeert heb zonder succes, dat je dat op een gegeven moment eigenlijk ook niet zoveel meer uitmaakt (en misschien ook wel hoor, ik heb die ervaringen niet) Heel veel sterkte in ieder geval!!
Wij zijn ook ongewenst kinderloos en gaan nu voor adoptie. Het ligt aan ons beide dus nooit gedacht om bij hem weg te gaan. Ik persoonlijk vind er verschil in zitten tussen niet kunnen of niet willen. Als hij geen kinderen had gewild was ik niet bij hem gebleven. Maar nu het niet kan zou ik hem nooit verlaten. Dus maakt het in feite niet uit aan wie het ligt we zitten er samen mee en komen er samen uit. WIJ hebben alles geprobeerd in onze macht en het is niet gelukt en SAMEN gaan we adopteren.
Er zit idd verschil in niet willen en niet kunnen. Mijn complementen hoe jullie er samen in staan! knap hoor. Heel veel succes met de adoptie en natuurlijk veel geluk met elkaar. Er zijn zoveel wegen om er samen een mooi leven van te maken , zonder kinderen . Adoptie is voor ons geen optie meer , maar pleegouders lijkt ons wel iets maar zijn er nog over aan het nadenken.