We hebben vandaag te horen gekregen dat ons kindje vandaag overleden is. Twee keer binnen een half jaar na een termijn van 12 weken... De vorige keer ben ik bijna 'echt' bevallen incl. flinke ontsluitingsweeën en na de geboorte een curettage omdat de placenta niet loskwam... Kan iemand mij vertellen hoe het met deze termijn gaat?
het is elke keer en bij iedereen anders meid. wat ellendig en spijtig dat je dit weer moet doorstaan. Ik heb met 13 weken en 2 dagen een miskraam gehad. eerst wat buikpijn en toen ineens weeen rug been en buik. ik ben toen behoorlijk wat verloren ( snachts was dit) pijn bleef en volgende ochtend ben ik naar het zkh gegaan en met spoed gecurreteert omdat me baarmoeder verlamd was van de weeen. er werd me vertelt dat ze aan me bm konden zien dat ik meer pijn had gehad dan bij een voldragen bevalling.. ik wou perse afwachten tot het natuurlijk op gang kwam.. ik zou het nooit weer doen met die termijn en direct voor curretage kiezen. maar nogmaals. het is bij iedereen anders, het kan ook meevallen. tip: zodra je je buik begint te voelen direct paracetamols in nemen / spiegel opbouwen geeeen ibubrofen aspirine enz want dit verdunt je bloed! en ik sliep met kraamdeken onder de lakens. sterkte meid
Hey hoe gaat het nu met je? Ik was 15 weken en heb cytotec gekregen. Heb toen flinke buikpijn gehad (weeen?) En heb het kindje toen verloren. Ik vind het goed zo.. Een mini bevalling.. Heeft me geholpen afscheid te nemen, en we hebben het nog kunnen zien.. Hoop dat het goed met je gaat. Heel veel sterkte, tis zo heftig en nu voor jou al de tweede vreselijk, dikke knuffel
Bedankt voor jullie reacties. Ik kon het niet opbrengen om eerder te reageren maar hierbij alsnog ons verhaal. Sorry, errug lang... Afgelopen vrijdag (2 dagen na het slechte nieuws) de 27e hadden we een afspraak bij mijn gyn. Ik had voor mezelf al besloten dat ik het zo gauw mogelijk achter de rug wilde hebben. Het verhaal was, op de termijn na, bijna hetzelfde als een half jaar eerder en het wachten vond ik destijds bijna onmenselijk. Toen moest het wel; onze zoon werd 2 dagen na het slechte nieuws 4 jaar. Een hele mijlpaal dus dat moest 'gewoon' gevierd worden. Een dag daarna ben ik toen ingeleid, op 29 januari. De gyn besprak de opties: afwachten tot het zelf op gang kwam (no way! mijn lichaam houdt zichzelf heel lang voor de gek), een curettage (voor mij absoluut geen optie want mupke was van kruin tot minikontje al zeker 6 cm, een echt minimensje die het in mijn ogen verdiende om net als zn zus en broers geboren te worden) of opwekken met cytotec. Dit laatste mocht zelfs nog thuis, maar dat durfde ik absoluut niet aan. Ik had al gehoopt dat we meteen konden blijven dus de opname werd ter plekke geregeld. Precies een half jaar na Olivier* dus... Rond 13.15 kreeg ik de eerste dosis cytotec. Al gauw werd de baarmoeder keihard en ik kreeg een zeurende pijn die continue aanhield maar om de zoveel tijd verergerde. De vorige keer waren het echte weeën. De pijn nam toe maar kwam niet in de buurt van de vorige keer, godzijdank. Om 17.00 kwam mijn gyn langs om te vertellen dat zijn dienst erop zat en constateerde ongeveer 1 cm ontsluiting. Een kwartier later volgde de volgende dosis cytotec met de mededeling dat ze om 21.00 de laatste dosis zouden geven en daarna tot de volgende dag niets. Ik was zooooo ontmoedigd, het vooruitzicht dat het nog zolang kon duren was vreselijk... De buikpijn was vooral een vervelende zeurderige pijn, maar door de omstandigheden en het vooruitzicht dat we weer met lege handen stonden, kon ik veel minder hebben dan de vorige keer. Nog geen 5 minuten later, om 17.20, moest ik ineens heel nodig plassen en dat mocht alleen op de postoel. Er volgde een plens bloed en het voelde alsof er een enorm stolsel meekwam, maar daar lag ons kindje... Zo gaaf met zulke kleine vingertjes, knietjes, elleboogjes, en de kleinste neusgaatjes die ik ooit gezien had. De dienstdoende gyn kwam en vertelde heel nuchter dat hij 2 uur op de placenta kon wachten. Oeps ja, die was nog niet meegekomen. Het bloedverlies met enorme stolsels (zoooo jakkes) nam al gauw toe en geen spoor van de placenta. Op een gegeven moment kwam de gyn weer langs en vertelde dat hij niet langer meer wilde wachten omdat het bloedverlies te gortig werd. De placenta moest dus op de ok verwijderd worden dmv curettage. Gelukkig was ik nu niet zo bang als de vorige keer (toen de eerste keer onder narcose) en het moest gewoon gebeuren. Het viel nu ook weer mee maar ik voelde me na afloop veel gammeler dan de vorige keer. Ik besloot nu een nacht te blijven omdat ik bijna niet op mijn benen kon blijven staan en al snel kreeg ik flinke buikpijn die niet wegging met paracetamol en een uur later ook niet met een sterkere pijnstiller. Toen de verpleegkundige van de nachtdienst voorstelde om iets sterkers te geven (pethidine) stemde ik dan ook maar toe, want met die pijn deed ik geen oog dicht. Ik heb het geweten, ik kon de rest van de nacht mijn ogen niet eens meer openkrijgen en was zo suf als een konijn. Geen pijn, maar dat was dan ook het enige voordeel. Zaterdag heb ik bijna de hele dag slapend doorgebracht. Om 14.00 was de anti-D prik pas beschikbaar en daarna kon ik naar huis. Die ochtend was mijn hb nog geprikt omdat de waarde bij 11 weken al onder de 7 zat. Waarschijnlijk nog de erfenis van de vorige zwangerschap en curettage. We hoorden niets over de uitslag dus we dachten dat dat kennelijk goed zat. Maandag voelde ik me nog zo belabberd dat mijn man maar eens ging navragen over mijn hb. Tja, 5.6 dus niet zo gek dat ik me zo voelde. Het is nu een week later en ik voel me veel belabberder dan de vorige keer. We zouden vorige week zaterdag op vakantie, iets waar we zo ongelooflijk aan toe waren na een heftig jaar. Gelukkig konden we het nog annuleren want ik kon geen kant op. Nu eigenlijk nog steeds niet. Iedere inspanning wordt afgestraft met ofwel hartkloppingen, buikpijn of het gevoel dat er 100 ballonnen opgelaten worden in mijn hoofd. Waardeloos om je zo te voelen. Zelfs van nadenken krijg ik zo'n raar gevoel in mijn hoofd en dit stuk kan ik niet in 1 keer schrijven. Emotioneel is het nu ook zwaarder. De vorige keer kon ik vrij gauw accepteren wat er was gebeurd. Het was echter zo gemeen om na een paar weken te horen dat die stomme navelstreng de boosdoener was en Olivier* en ik gezond. De angst dat het weer fout zou gaan, was groot maar we durfden na de 12 weken grens eindelijk vertrouwen te hebben in een goede afloop. Tot de 12 weken was het afzien maar ik voelde me goed, Olivier's* dood was toeval dus dan mag je daarna heel voorzichtig genieten toch? De angelsound deed zijn werk al met ruim 9 weken en het was heerlijk om af en toe het hartje te kunnen horen. Vorige week dinsdagavond nog, er leek niets aan de hand. De volgende dag echter hoorde ik alleen ruis, had een heel onrustig voorgevoel en het bleek mis... We worden nu doorverwezen voor verder genetisch onderzoek. In een eerste reactie zei ik dat ik nooit meer zwanger wilde zijn omdat ik dit geen derde keer aankan. Ik kan echter mijn kinderwens niet zomaar uitschakelen, het is té sterk. Het zal moeten als blijkt dat de kans op herhaling groot is maar zo niet, dan komt er misschien toch weer een moment waarop we er toch weer voor durven gaan.
Pff, wat een heftig verhaal zeg. Heel veel sterkte, en ik duim voor een volgende zwangerschap dat die helemaal goed mag gaan!
Wat verschrikkelijk voor je meid! Die hartkloppingen/slechte concentratie zijn een gevolg van je lage hb trouwens. Neem aan dat je ijzerpillen voorgeschreven hebt gekregen? Deze heb je echt wel nodig en dan verdwijnen die klachten over een week (of twee) Veel sterkte met de emotionele verwerking!
Bedankt meiden! Ik slik sinds maandag ijzertabletten icm foliumzuur. Hopelijk gaat het snel werken, want un de bijsluiter staat dat het pas werkt na 4/6 weken?!
Hey meid ik heb ook ijzertabletten voorgeschreven gekregen en ik voelde me na een week alweer een stuk meer mezelf.. Niet steeds bijna flauwvallen enzo.. Meid heel veel sterkte.. Je verhaal lijkt erg op dat van mij alleen jij moet er nu voor een tweede keer doorheen *Knuffel*
Dat had ik ook gelezen ja, in de bjisluiter staat ook dat je er drie per dag mag, dit heb ik gedaan (arts schreef er twee per dag voor) en nam er Floradixtabletten bij (natuurlijk middel - heel goed) Ik had ook een hb van 5,5 en voelde me echt een stuk beter na twee weken en neem sindsdien nog 1 ijzerpil en Foradixtabletten. Hopelijk knap je ook snel op!
Wat je het beste kunt doen, is floradix halen, (je man er om sturen eigenlijk), want dat werkt veel sneller. IJzertabletten gaan idd pas na een week of 4-6 hun werk doen.... Ik ben er zo na mijn miskraam, (1,5-2 liter bloedverlies) weer snel bovenop gekomen. Wat een heftig verhaal verder joh! Ik hoop dat er uit onderzoek geen rare dingen komen en het toch nog waar gaat worden dat er nog een kindje gaat komen! Sterkte!
Beter dan de tabletten van Floradix, kun je trouwens het drankje nemen. Dat werkt veel sneller dan de tabletten!
Heel veel sterkte met dit verlies Als je Floradix mengt met bijv. roosvicee of vruchtensap (een groot glas), valt het wel mee met de smaak. Je hebt het toch niet puur gedronken? Ik vond het ook vies, maar je went er wel aan.
Ik kan nu en de komende dagen helaas niet uitgebreid reageren, maar wilde jullie bedanken voor de reacties en het meedenken. Ik zal kijken naar die floradix want het schiet niet op met die ijzerpillen. Valt als een baksteen op mn maag en hoef er maar 1 per dag dus ik voel me zo niet bepaald beter...