Het is alweer 5 jaar geleden dat mijn vader overleed na een zeer heftige en korte periode van ziek zijn, hij was 50 jaar en 8,5 maand. Over 2 weken wordt mijn moeder 50 ik zal zo blij zijn als ze de leeftijd dat mijn vader stierf voorbij is, het heeft mij zo'n angst gegeven en ik weet natuurlijk ook wel dat ze geen bloedverwanten zijn enzo, dus dat stukje gaat allemaal niet op maar het gaat om het gevoel. Hierdoor ben ik momenteel dag en nacht ermee bezig slaap zeer slecht, denk veel aan mijn vader, mis hem ook echt Vanacht vroeg ik mij af of het ooit nog gaat gebeuren dat er iemand is met wie ik die chemie krijg mijn vader en ik hadden aan lichaamstaal een blik een woord meer dan genoeg dan wisten we precies wat de ander dacht en wilde zeggen vaak op het bizarre af. Met mijn man heb ik ook een chemie maar dit is totaal anders, ook een goede vriendschap gehad waar ik een goede chemie mee had maar is helaas geen kontakt meer en ook niet meer mogelijk. Ik merk gewoon dat ik nu 5 jaar later pas het idee heb dat die echt niet meer terugkomt we hebben afgelopen jaar zijn as uitgestrooid in spanje met de hele familie en ik dacht steeds doet me niet zoveel enzo, we hebben zijn plekje hier nog maar toen we terugwaren heb ik 2 weken bijna dag en nacht gehuild wilde terug en miste hem meer dan ooit. Ik kan het momenteel ook helemaal niet aan om naar zijn plekje te gaan zijn foto weg gestopt ik weet het niet kan de hele dag huilen mis hem meer dan ooit, zou dit ooit minder worden ?
missen zul je hem altijd, maar uiteindelijk kan je het wel steeds beter een plekje geven ben 5,5 jaar geleden mijn moeder verloren. mis haar ook nog steeds gigantisch (zeker nu) maar uiteindelijk word het wel minder. heel veel sterkte in elk geval
Mijn vader is nu 20 jaar geleden overleden. En het verdriet wordt wel minder maar blijft wel altijd. Het krijgt een plekje inderdaad. Maar kan me zo voorstellen dat je nog zo verdrietig bent. Het is nog kort. En vooral zo snel. Rond de 5 jaar dat mijn vader was overleden heb ik ook een jaar gehad van heel veel verdriet en verwerking. Ik heb toen waarschijnlijk alles een plekje kunnen geven. Mijn vader is trouwens overleden aan een hartstilstand Dus ook ineens weg. Ik heb ook wel angsten gehad over de dood et cetera en daar ook voor in therapie geweest, Heel veel sterkte met je verdriet. Laat het wel toe. Dan verwerk je nog beter.
ik heb vorig jaar na de geboorte van ons zoontje therapie gekregen en dit heeft me heel goed geholpen, om alles meer te relativeren, maar bij vlagen komt het verdriet net zo hard weer terug zeker als er mensen zijn die aan de zelfde K ziekte overlijden. Vorig jaar heb ik ook een hele tijd heel erg er mee gezeten dat ik erfelijk belast ben met hetzelfde gen als wat de ziekte heeft veroorzaakt bij mijn vader en de therapie heeft mij geholpen om alles een plekje te geven en te zorgen dat ik weer kan genieten van het leven. maar dan zoals nu wordt gek van mezelf af en toe.
zulke momenten zullen denk ik blijven.heb ook nog dagen dat ik totaal instort en alleen maar kan huilen... denk dat het ook normaal is... zorg in elk geval dat je het wel kwijt kan en niet gaat opkroppen
Miss heb je er niks aan hoor, maar wat mij altijd helpt is mezelf te bedenken dat er altijd mensen zijn die ergere dingen meemaken dan ikzelf. Mijn schoonmoeder is vorig jaar overleden, heel plotseling. Ik had met haar een super goede band, beter dan met mijn eigen ouders. Als ik dan weer eens 'zielig' aan het denken ben bedenk ik me dat we haar in elk geval nog hebben gezien en dat er ook mensen zijn die hun kind verliezen en ze die ook niet meer kunnen zien nadat ze overleden zijn. Dan voel ik mezelf direct weer een stuk minder zielig. Zoals ik al begon, miss heb je er niks aan maar zo werkt het redelijk voor mij, met alles.
Heel herkenbaar hoor! Mijn vader stierf 17 jaar geleden en ik mis hem nog steeds heel erg maar je kunt het tzt wel beter een plekje geven. Zorg ervoor dat je je verdriet niet opkropt, schrijf een gedicht, brand een kaarsje, maak een mooie fotocollage van hem, wat dan ook dat jou het gevoel geeft om het te kunnen verwerken/er beter mee om te kunnen gaan. Dikke knuff!
ik ben 1.5 jaar geleden mijn vader verloren. ik denk dat t verdriet en t gemis niet minder worden maar dat je er wel beter mee om leert gaan naar mate je t een plekje heb kunnen geven. t 1ste jaar is voor mij heel zwaar geweest. 30dec 2009 werd hij opgenomen en 10 jan 2010 overleed hij, op zijn verjaardag werd ik opgenomen in t ziekenhuis met vroegtijdige weeen bij 32 wkn zwangerschap .5 juli werd Max geboren en toen kwam de eerste klap. t besef dat mijn vader nooit zijn kleinzoon zou zien. toen kwamen de feestdagen. de 30dec kwam steeds dichterbij. dat was de 1ste jaarwisseling zonder mijn vader en had t er erg zwaar mee. en natuurlijk zijn sterfdag. oh wat heb ik gehuild en dat doe ik nog regelmatig als ik aan hem terug denk. ik heb nog steeds zijn graf niet bezocht omdat ik t gewoon weg niet durf bang dat ik in stort en er in blijf hangen. en daar schaam ik me een klein beetje voor denk ik want mijn man heeft aangeboden mee te gaan maar heb ik afgeslagen. idem met mijn schoonzusje die speciaal uit tilburg wilt komen om mij te steunen. ik denk dat ik er nog niet klaar voor ben omdat dan nog meer duidelijk wordt dat paps daar ligt en echt niet meer terug komt. de feestdagen hebben voor mij nu ook een hele andere betekenis. die gaan nu voorbij met een lach maar ook met heel veel tranen en verdriet.
Sorry klinkt heel krom ik kan hier niets mee maakt het voor nu ook alleen maar erger, om heel kort te zijn mijn vader kreeg op 11 april te horen dat er iets was vervolgens hebben we tot 23 mei moeten wachten voor we te horen kregen wat het exact was op 17 juni kreeg hij een epileptische aanval waar mijn broertje van 15 hem in vond en de volgende 2 dagen nog 2 en we hebben hem nooit meer kunnen spreken of iets ja we konden wel praten en hij zei ook wat terug maar hij was halfzijdig verlamd dat is de zwaarste straf voor een sportman, en wist niets meer had het geheugen van een zeer zwaar dementerend persoon, een gesprek heeft nooit meer gekund. op 11 juli begon hij te gillen van de pijn we zijn met de ambulance en onder politiebegelieidng naar het ziekenhuis gegaan en 4 uur later was hij er niet meer. de volgende dag werden we eerst gebeld dat hij niet thuis mocht komen dus wij zouden sávonds naar het crematorium gaan een half uur van te voren werden we gebeld dat de kist al gesloten was we hebben hem nooit meer gezien, en dit is tot op de dag van vandaag zo erg. de kist was gesloten we hebben er ook niet meer bijgemogen ook niet om bloemen te brengen de kist was in de koeling en mocht er niet uit. zelf heb ik het idee dat ik hier ook het meeste last van heb ik heb niets af kunnen sluiten.
ik herken dat plotselinge en dan het gevoel hebben dat je niet kunt afsluiten. Ik heb daarom ook heel veel dromen over mijn vader gehad.
Hij had een zeldzame vorm van kanker, hij had kanker door melanomen op de slijmvliezen van zijn dunne darmen, dit is een vorm van huidkanker op de slijmvliezen van je organen, dit is zeer agressief en zaait heel snel uit hij had ook uitzaaiingen op zijn longen, en in zijn hoofd daar zaten 6 tumoren waarvan 1 met een doorsnee van 20 cm waarschijnlijk is het ook uitgezaaid geweest op zijn ogen maar dit weten we niet zeker.
is jullie ooit verteld waarom dit zo is gegaan? kan me goed voorstellen dat je hier last van hebt, want "ze" hebben het afscheid "afgepakt". Ik kan er vanuit mijn persoonlijke ervaring niet aangeven hoe je hiermee om kunt gaan, maar ik kan me wel goed voorstellen dat je regelmatig periodes hebt waarin het gemist groter wordt. Maar gun je zelf het gevoel! Het mag!!!! Probeer echter ook te genieten van wat je wel hebt, en geniet van je moeder!! Zonder je vader had je dit allemaal niet gehad!!!
Nee, het went en soms komt het hele verdrietige gevoel als een vlaag weer terug! Mijn vader is al 18 jaar dood.. helaas, ik wou dat ik leuker nieuws voor je had.. Je went aan de continue pijn in je hart.. je went aan het gemis maar over gaat het nooit! En het slaat toe op de meest onverwachte en vaak ook ongewenste momenten! sterkte!
bij mij is het 12 jaar geleden dat mijn moeder stierf aan longkanker op 53 jarige leeftijd. ik mis haar ook nog altijd. je went er inderdaad aan, maar de pijn blijft. ik ben niet bang dat mijn vader sterft,het is niet besmettelijk in die zin ofzo. maar wél dat ikzelf ook maar kort zal leven. ik heb geen idee waarom ik dat denk. ik denk omdat mijn oma ook gestorven is aan kanker. je maakt mij niet wijs dat de ene vorm wel erfelijk is en de andere niet namelijk. ik probeer het echter niet mijn leven te laten beheersen. ik mis mijn moeder ook nog heel vaak en ik denk dat ik de enige ben die eigenlijk een beetje stilstaat sinds die tijd. ik kan niet goed verwoorden wat ik daarmee precies bedoel. ik weet ook dat er bij mij een stuk onverwerkt leed zit vanwege antwoorden die ik nooit heb gehad en nu nooit meer zal krijgen. ook daarmee zal ik moeten leren leven.
O meis, ik voel echt met je mee....Heb ook mijn vader, waar ik zo'n goede en speciale band mee had, hij was echt mijn maatje, verloren. Ook op jonge leeftijd. Wel na een lang ziektebed, dus was er min of meer op voorbereid (voor zover dat kan, want alles ging op het laatst in sneltreinvaart, waar ik heel veel last van heb gehad door geen afscheid te hebben kunnen nemen). Ik zal je verder niet belasten met mijn verhaal maar wil je even laten weten dat je niet alleen bent. Het verdriet wordt minder in de loop der tijd, ik hoef gelukkig niet meer bij elke herinnering te huilen, maar het gemis wordt erger...Je maakt zoveel mee waarvan je denkt 'had hij dit nog maar kunnen zien, meemaken etc'. Ik wens je heel veel kracht en sterkte toe. Mocht je nog vragen hebben, of even je 'ei' kwijt willen mag je me altijd een pb sturen!
Mijn papa is 2jaar geleden overleden. En ik mis hem heel veel. Kan ook moeilijk naar mijn moeder kijken. Die heeft nog zo veel verdriet. Maar moet wel zeggen dat ze scherpe kantjes eraf zijn. Soms komen ze wel even terug en krijg ik het spaans benauwd, omdat hij nooit meer terug komt. Het is en blijft moeilijk meid
Hier een beetje hetzelfde verhaal voor wat betreft de band met je vader. Mijn vader is in 2003 overleden na 9 weken heel erg ziek te zijn geweest, waarvan hij 6 weken in coma lag. Mijn grootste angst was dat we geen afscheid zouden kunnen nemen voordat hij zou gaan. Maar het ging heel anders, hij werd langzaamaan wakker en het ging heel langzaam beter met hem, wat waren m'n moeder, m'n zus en ik blij zeg! Het ging wel erg langzaam maar op een dag mocht hij zelfs naar de 'gewone' longafdeling. Voor ons was dat een stap vooruit maar dezelfde dag is hij nog overleden. Ook plotseling dus, na hoop te hebben gekregen dat hij er nog bovenop zou komen. Ik heb enorm veel verdriet gehad, heb zelfs m'n baan opgezegd op een bepaald moment omdat ik de ellende van m'n werk (bedrijf stond op 't randje van een faillisement) er gewoon niet bij kon hebben. Ik mis hem nog iedere dag en het verdriet komt in vlagen terug, maar is er gelukkig niet meer iedere dag. Ik denk nu voornamelijk aan hem met een glimlach en herinner me de mooie momenten die we samen hebben gehad, want die waren er zoveel en ik zou het vreselijk vinden als mijn verdriet de overhand zou nemen en al de fijne herinneringen zo op de achtergrond zouden raken. Ik vertel mezelf dat mijn vader echt niet had gewild dat ik zoveel verdriet om hem zou hebben, hij zou juist willen dat ik mijn beste beentje voor zou zetten om wat van mijn leven te maken, en dat doe ik dus ook. Natuurlijk is dat op sommige momenten makkelijker gezegd dan gedaan, maar het helpt wel. Iedere keer als er iets 'groots' gebeurt in mijn leven, vertel ik het hem ook, (bijvoorbeeld toen ik mijn vriend leerde kennen en toen ik net wist dat ik zwanger was en later toen ik wist dat ik een geplande keizersnede zou krijgen) en dan 'voel' ik dat hij bij me is, en dat troost me enorm.
Ik ben mijn vader 11 jaar geleden verloren en tja ik weet niet hoe ik het moet omschrijven maar het verdriet en gemis nou dat heb ik niet meer dat was wel in het begin maar nu is het al zolang geleden en ik was ook nog maar jong, misschien is dat het ook wel. over 4 jaar leef ik langer zonder vader als dat ik met vader heb geleefd dat is wel een gekke gedachte. Denk op bepaalde momenten nog wel aan hem en natuurlijk foto enzo in de kamer en soms praat ik er wel over tegen mijn dochter.