Vandaag las ik maar liefst 3 verhalen over peuters van rond de 2 wiens moeders ze achter het behang kunnen plakken, niet weten wat ze moeten doen met hun drukke baldadige kind. Blij zijn dat ze weer aan het werk kunnen of dat hun kind weer naar de psz gaat. Ik heb respect voor ieders gevoelens, maar ik begrijp daar helemaal niks van. Vandaag stond ik er juist bij stil dat mijn zoontje maandag ook weer naar de psz gaat en dat ik hem zo zal missen! Soms twijfel ik enorm of ik hem daar wel naartoe moet brengen. Hij heeft heeft het goed bij mij, we hebben het zo leuk samen. Hij is altijd druk geweest en wat een klein boevenkoppie is het, maar ik geniet zo van hem! Rollebollen in bed, door de plassen stampen, samen iedere dag leuke dingen doen, het is zo'n heerlijk blij jong dat ondanks dat hij regelmatig pijn heeft altijd vrolijk is. Het valt me soms zwaar dat hij over minder dan twee jaar al naar school gaat. Hij wordt zo groot en ik moet hem blootstellen aan de mooie wereld, maar soms wil ik hem heel egoistisch helemaal en voor altijd voor mezelf houden. De tijd vliegt en ik koester de momenten dat hij nu nog heel de dag lekker bij me is. Mama zijn is het grootste geschenk dat er is, er is geen groter geluk.
Mooi geschreven zogelukkig en ik vind het ook mooi dat je hem toch een klein beetje kunt loslaten zodat hij zelf die mooie wereld kan ontdekken ...
Nou daar begrijp ik dan weer helemaal niks van haha, vind het ontzettend belangrijk dat ze lekker zonder mama is en daar heeft ze maar al te veel behoefte aan, vind het ook heerlijk dat ze volgend jaar naar de kleuterklas kan. Maar fijn dat je het zo voelt.
Mooi! Herkenbaar hoewel ik ook erg van mijn werk kan genieten en zie hoeveel mijn kindjes genieten van het kinderdagverblijf, zijn de dagen dat we gezellig samen zijn echte feestjes. We doen niets bijzonders juist omdat het al zo bijzonder is. Samen hutten bouwen in de woonkamer, de markt verkennen (mam, de krab vind ik niet lekker.. erg hard! ), inderdaad stampen door de plassen (zo lekker!), verven, in bad / douche. Over een jaartje gaat zoonlief al naar school. Ik weet dat hij er tegen die tijd enorm aan toe zal zijn en het zal ook leuk zijn om meer tijd alleen met de kleine meid te besteden, maar toch... En toch als ik lang genoeg nadenk.. dan besef ik me dat ik het proces naar zelfstandigheid toch eigenlijk het allermooist vind(vanochtend weer helemaal droog bijvoorbeeld, zelf kleding aan doen).. de trots! Dus ga maar.. denk ik dan.. ga maar... het is goed. Zogelukkig, je hebt gelijk.. mama zijn is een enorm geschenk en één waar we met veel zorgvuldigheid mee om moeten gaan en daarna eeeeeeeenorm van genieten!
Misschien begrijp je er helemaal niks van omdat, zoals je schrijft, je zoontje altijd vrolijk is. En misschien luistert hij erg goed en heeft weinig driftbuien, dan heb je gewoon niet de neiging hem achter het behang te plakken . Als ik soms hier lees over gedrag van kinderen, dan herken ik daar vaak weinig van, zeker rond de leeftijd van 2. Ik denk dat we daar dan maar gewoon blij mee moeten zijn Maar ik herken het wel hoor, over een paar maanden gaat Eva naar school en daar ben ik me psychisch echt op aan het voorbereiden, ik vind het best moeilijk. Maar ook erg leuk voor Eva vooral. En ik zit erg met Lisa, dat is het nadeel dat ze het zo goed met elkaar kunnen vinden, ik denk dat Lisa Eva erg gaat missen. Maar het is ook wel lekker voor Lisa en mij om haar even alleen te hebben. Ik zal het straks nog wel moeilijker vinden als ze allebei op school zitten, zit dan opeens alleen thuis. Dat is ook wel het verschil met psz of kdv, als ik ze naar het kdv breng, ga ik werken, en zit dus niet te 'wachten' tot ik ze weer kan ophalen. Al met al ben ik gewoon supergelukkig en blij met onze kinderen. Op de momenten dat het wat minder lekker gaat hier bedenk ik me altijd maar dat we gezegend zijn met 2 gezonde en over het algemeen blije kinderen, dat is toch het allerbelangrijkste!
Tja, dit vind ik dan weer een beetje het andere uiterste. Ik geniet ook heel erg van mijn dochter, van alle leuke dingen die we samen doen. Enorm grappig als ze boos wordt omdat het niet precies gaat zoals ze wil en als ze maar 100x hetzelfde kan blijven zeggen wat ze ziet, doet of (niet) wil. Dat wijszeuzengedrag! De ontwikkeling is echt prachtig om te zien en om mee te mogen maken. Anderzijds kan ik me ook ergeren aan herhaaldelijk en herhaaldelijk 'lastig' gedrag. Constant aandacht opeisen, als ik even iets moet doen of voor mijzelf wil doen. Gillen, krijsen, huilen en blijven zeuren als iets niet kan of niet mag. Zoveel geduld heb ik niet (altijd) hoor om dat leuk te blijven vinden. Ik heb nu eenmaal ook wat behoefte aan een beetje ruimte voor mijzelf en ik vind het ook belangrijk dat zij leert om zichzelf te kunnen vermaken. Bovendien zie ik dat zij absoluut behoefte heeft aan de psz; een andere omgeving, met andere kindjes spelen. Het is nu vakantie en ze vraagt er vrijwel dagelijks naar, ze mist het echt. Ik heb er dan ook helemaal geen moeite mee om haar daarheen te brengen, we zijn er allebei heel blij mee. Heel gezond, denk ik! Voor iedereen ligt die verhouding anders, en de een heeft wat meer geduld dan de ander (en kinderen verschillen qua temperament). Je kunt het misschien vergelijken met de relatie met je partner. De eerste tijd wil je alleen maar continu samen zijn, maar langzaamaan heb je toch ook weer behoefte aan wat ruimte voor jezelf. Hoe snel en hoeveel verschilt ook per persoon. En soms kun je je ook (kapot) ergeren aan bepaald gedrag. Dat heeft niet zo zeer te maken met of en hoeveel je van hem of haar houdt of dat je niet genoeg zou genieten.
Ik herken dat wel van toen Isabella 2 jaar was Alleen toen mijn dochter 4 jaar werd merkte ik dat ze andere behoeftes kreeg en het juist heerlijk vond zichzelf in de wereld te begeven. School is leuk en hoort bij haar leven en ook kennismaken met nieuwe en andere mensen hoort daarbij. Loslaten is misschien nog wel 1 van de beste dingen die je voor je kind kunt doen. Symbiose is voor niemand goed
Hier sluit ik me bij aan... Gisterenavond had ik het gevoel heel kort op elkaar. Ik werd stapelgek van het gekrijs omdat ze niet wou slapen om 21.00 uur, nadat we al 1,5 uur met haar bezig waren geweest. Anderzijds kon ik wel janken bij het idee (waar ik zelf mee akkoord gegaan ben) dat ze dadelijk voor 2 nachtjes met opa en oma voor het eerst ga kamperen. Ik wil haar niet zo lang missen! Maar het zal voor haar een super ervaring zijn. Dus ik laat haar gaan. Ze kijkt er ook écht naar uit. Slapen in de bus van opa
Oh ik hou ook heel erg veel van mijn dochter....maar het is niet altijd zonneschijn hier in huis hoor....kan ook bijna niet lijkt mij of je hebt een perfect kind wat nooit lastig is maar die bestaan niet volgens mij hahahaha... Maar ook bergijp ik je gevoel wat betreft het loslaten maar ook vindt ik het erg leuk voor haar...want de tijd die komen gaat is voor haar de leukste tijd uit haar leven...genieten zonder zorgen en nog geen verantwoordelijkheden hebben...aaah heerlijk....zodra je in je tienerjaren terrecht komt begint de ellende hahaha. Dus ik ben ook erg blij voor haar dat die leuke tijd nu gaat komen...
Hier ook helemaal eens met maka Als ik boos ben hou ik tenslotte niks minder van dr. Maar ik vind het idee dat ze nu alweer naar school gaat en zo zelfstandig is aan de ene kan geweldig. Aan de andere kant denk ik in elke fase: leuker dan dit word het niet! En dat elke keer weer. Omdat ik werk onder schooltijd zal ik daar enerzijds weinig van merken. Anderzijds is ze al ZO groot! En dan denk ik aan die tijd die was en niet meer terug komt. Maar ze is zo enorm toe aan school dat ik blij ben als ze straks echt eindelijk naar school mag! Wellicht is dat net anders als je altijd thuis ben bij je kind. Maar nu als ik werk zit ze op kdv.. Dan op school. En flexibele baas dus ik ben genoeg na schooltijd thuis om er evengoed genoeg tijd en aandacht te geven. Vind het idee dat ze straks liever met vriendinnetjes mee gaat dan bij mama thuis is veel enger Gevoel dat wij iets minder makkelijk zijn met snoep/chips en buten spelen. Dat gaat het echte loslaten worden in mijn geval
Mooi geschreven, echt wel, maar het wringt een beetje bij mij. Ik voel me bijna schuldig omdat ik mijn zoon soms wel achter het behang wil plakken en dat hij soms het bloed van onder mijn nagels haalt... Tuurlijk is mama zijn het mooiste wat er is, en ik kan ze absoluut niet meer missen...maar nee, het is niet altijd leuk. Mijn oudste zoon is superlief, maar ook zo eigenwijs en rusteloos. Jammer dat je geen begrip hebt voor mij. (ook al respecteer je mijn gevoelens)
zo gelukkig@ ik begrijp wat je bedoeld. het is mijn derde kind en ik koester dit kind en de momenten met de oudste 2 ook 3 dubbel nu. vroeger toen de andere 2 klein waren was ik ook jonger en stond 12 jaar overal alleen voor. toen was ik ook alleen maar bezig met overleven en zorgen voor de 2 kleintjes met hun handicap. en ik hield onwijs van ze. maar nu doe ik aan genieten met hoofdletters. ik lees die verhalen en denk dan ook, dat ben ik voorbij.ik hoef niet belangrijk te doen meer op me werk,ik hoef niet verplicht sociaal te doen met "vrienden" die helemaal geen vrienden blijken te zijn,ik heb mijn rust gevonden. ik hoef niet meer te jagen en rennen en vliegen. de tijd dat ik gevoelig was voor alles wat mijn fam deed of zei ben ik ook voorbij. en wat een rust brengt dat! ik kan lekker genieten van elke minuut van mijn kleintje met mijn kleintje en op een andere manier van de oudste 2 pubers. ik leef in 2 verschillende werelden en ik vind het geweldig.aan de ene kant de pubers en de andere kant ons kadootje die nog moet opgroeien en zelfs zijn dwarse buien, het dreinen en stout doen waardoor je 100 keer alles moet herhalen en niet willen eten bekijk ik nu heel anders en relativeer ze veel meer. vroeger dacht ik dat het vooral mijn schuld was en mijn gebrek, dat ik ze niet fatsoenlijk kon opvoeden op de een of andere manier. nu met internet en 15 jaar later weet ik inmiddels dat het fases zijn en dat alle kindjes zo doen. ik ben dus zelfverzekerder waardoor al de rest ook vele relaxter verloopt.ik weet inmiddels hoe kostbaar deze tijd is en hoe snel die weg is. ik geniet dus zeer bewust van elke minuut van elke dag. het loslaten vind ik ook moeilijk, juist omdat ik weet in wat voor harde wereld hij zal moeten overleven en hoeveel er tegenwoordig van kinderen verwacht en geéist wordt. dat begint al op de psz eigenlijk. het gedrag veranderd enorm onder invloed van andere en andere kinderen. en niet altijd in positieve zin. uiteraard leren ze ook heel veel en wennen we er uiteindelijk ook wel weer aan. voor mij is het ook nog eens definitief de laatste. dus dat doet toch wel dubbel pijn. ik heb er nu 1 die begint aan het mbo en 1 die begin aan zijn schoolloopbaan. en allebei moet ik weer op een andere manier loslaten. mijn oudste zal over niet al te lange tijd een huisje voor zichzelf willen en daar probeer ik me mentaal op voor te bereiden, maar toch wordt ik stiekem misselijk van het idee al.
Ik denk gewoon dat je heel veel geluk hebt. Ik hoop ook voor je dat je nooit dat gevoel krijgt om je kind wel eens achter het behang te willen plakken maar ik durf je bijna met zekerheid te zeggen dat je vast ook wel eens een moment krijgt dat je het even zat bent. En zal dat niet gebeuren ben je een hele grote uitzondering en heb je heel veel mazzel. Ik voel me allereerst niet aangesproken hoor en ik weet ook niet of je het topic bedoeld wat ik heb geopend met de titel pedagogisch onderzoek 3 jarige peuter maar ik heb dit onderzoek juist laten doen omdat ik ook heel veel mijn zoontje hou en ik wat tips heb gekregen om wat minder het gevoel te hebben hem achter het behang te willen plakken. Weet wel dat niet elk kind hetzelfde is. Mijn jongste zoontje van bijna 3 maanden is namelijk een heel ander kindje, heel rustig en huilt bijna nooit en is zeer tevreden. Terwijl mijn oudste toen al heel veel huilde en snel gefrustreerd was/is. Ik denk dat je opvoeding en je gevoel daarbij ook heel veel kan schelen. Dus ook het gevoel dat je het wel eens even zat kan zijn. Maar het blijft natuurlijk heerlijk en is eigenlijk het mooiste wat er is dat je zoveel van zo'n mensje kan houden.
dit dacht ik dus ook!!!! mooi dat haar kind altijd lief is (blijkbaar) is hier wel eens anders wij hebben twee kleine boefjes die elkaar vaak in de haren zitten maar oooow wat kunnen ze ook mooi metelkaar spelen
Ik geloof niet zo dat het altijd dat ene uiterste is of altijd dat andere uiterste. Volgens mij is het in de meeste gezinnen zo dat je het grootste deel van de dag heel erg veel van je kind houdt, maar dat er momenten zijn dat je ze echt wel even achter het behang kunt plakken. En met dat laatste bedoel ik zelf niet elk moment dat ze even moeilijk doen, want dat komt soms ook door dingen die je heel goed kunt begrijpen, (zo had Thirza vanochtend, na een drukke dag gisteren op de verjaardag van m'n neefje die 1 is geworden, een humeur om op te schieten. Dat snap ik dan wel, reken ik ook op na zo'n dag en maakt me dan helemaal niets uit). Maar ja: er zijn soms momenten dat ik denk: OK, en nu is het even HELEMAAL klaar, jongedame! Zo gaat dat toch gewoon met kids? Kijk, als dat je hele dag zo gaat, dan doe je als ouder iets niet helemaal goed, denk ik. (Uitzonderingen daargelaten, waar opvoeding niet de oorzaak is, maar doorgaans is hier opvoeding de oorzaak van). Dan snap ik je gevoel wel dat je denkt: Hmm, zo beleef ik het niet. Maar zoals jij het beschrijft, zo ervaar ik het niet 24/7, 7 dagen per week, 52 weken per jaar. Meestal wel, het grootste deel van de dag. Maar elk kind heeft zo z'n momenten die minder gezellig zijn.... 't Zijn per slot van rekening mini-mensjes, toch?
Denk ook niet dat het een sneer is naar mensen die er anders over denken maar een vaststelling hoeveel ze van haar kind houdt. En dat ze daar niet mee bedoelt dat anderen het minder hebben of minder zijn. Ik kan me bijvoorbeeld ook niks voorstellen bij onderhandelen over het eten aan tafel omdat er anders niet gegeten word. Elke maaltijd is bij ons een graatje wat dat betreft. Maar dat IK me er niks bij voor kan stellen maakt dat een ander niet meer of minder als ze dat wel doen. Alleen ik zie het gewoon niet zo. En daar ben ik blij mee Net zoals TS nu even uiting aan haar vreugde wil geven. Lekker doen en allemaal genieten op de eigen manier. En ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om ineens niet meer elke dag je kind over de vloer te hebben als je dat normaal wel doet. Persoonlijk heb ik nu al zin in de kennismaking op school. Wamt ze heeft er zelf al zo'n zin in dat ik niet anders dan blij voor haar kan zijn. Ondanks dat ik er wel beetje weemoedig van word
Ik begrijp niet zo goed waarom mensen zich aangesproken voelen. Zogelukkig is gewoon heel blij met haar kind en liefde maakt blind en doof en heel geduldig en daarnaast is het een heel gezeggelijk kind (volgens mij altijd geweest). De post van Zogelukkig vind ik een statement van haar moederschap en hoe zij staat ten opzicht van haar kind. Mooi toch? En nee, niet elk kind is driftig, vervelend etc. Ik geloof niet dat ik ooit mijn kinderen achter het behang heb willen plakken, blij was dat ze naar het kdv gingen (om ze kwijt te zijn), of blij te zijn om weer te gaan werken (om ze wederom kwijt te zijn).. dat wil niet zeggen dat mijn kindjes nooit een keertje lastig zijn. Dat is heel natuurlijk en normaal gedrag. Alleen... de mate waarin en vooral ook hoe je ermee kunt dealen bepaalt hoeveel last je er van hebt.. niet hoeveel je wel of niet van je kind houdt! Volgens mij is het altijd nog eenvoudiger om van een gemakkelijk kind te houden dan een lastig kind dus.... voel je vooral niet aangesproken.. Zogelukkig geniet van haar kind en ik weet zeker dat hij dat voelt en daarmee is het een gelukkig ventje!
Vanwege zijn gedrag kan ik mijn oudste soms wel degelijk achter het behang plakken, maar van zijn persoontje, zijn eigen ik, hou ik zoals ik nog nooit van iets/iemand gedaan heb! En die 'achter-het-behang-plak-momenten' komen idd praktisch altijd doordat ík het dan niet handig aanpak op dat moment of hem niet goed begrijp. Maar ja... ik moet het ook nog leren tenslotte Hier staan de uitersten soms heeeel dicht bij elkaar! @ zogelukkig: mooi geschreven en super als je het zo voelt, toch?
Wat heerlijk Zogelukkig, maar dat je van je ventje houdt en hoe veel is zeker duidelijk voelbaar uit alles wat je schrijft hoor! Mooi... Verder sluit ik me aan bij Cygnet, beide posts Ik ben ook een werkende mama en mijn kindjes gaan wel naar het kdv. Ik geniet van werken en de dagen dat ik met de meisjes thuis ben, geniet ik ook met volle teugen, dat kan samengaan! Mijn oudste is echt een pittige tante en ik merk dat de behangmomenten vooral de momenten zijn dat IK even niet lekker in mijn vel zit, om welke reden dan ook. Ik vind het heerlijk om op mijn manier het moederschap in te kunnen vullen en ze te mogen begeleiden naar steeds meer zelfstandigheid maar vooral voel ik me echt heel gezegend deze twee prachtige, lieve, slimme, grappige mensjes in mijn leven!