...best een moeilijk onderwerp vind ik, maar ik voel zo anders voor mijn jongste dochtertje dan voor mijn oudste. Het zijn allebei zeer makkelijke kinderen. (ja, soms voel ik me weleens opgelaten tegenover anderen omdat ik zoveel geluk lijk te hebben) De oudste zit momenteel wel in een nee-fase, en ik ben ook echt wel eens boos op haar maar het is echt goed te handelen. Als baby keek ze de kat wel uit de boom. De jongste, sja, ik weet niet... ze is toch zo anders. Lacht makkelijk en naar iedereen, huilt zelden en slaapt overal. Een liefje wat meteen je hart steelt, zo open en vrolijk. Iedereen zegt het ook, en mensen reageren zo anders op haar dan toen bij mijn oudste. Nu moet ik zeggen dat de zwangerschap al anders verliep, nummer 1 was een hel, nummer 2 een droom van begin tot eind. Wellicht heeft het hier me te maken? Ook is het definitief ons laatste kindje. Hoe ervaren jullie dit? Soms voel ik me er schuldig over....
Ik snap je niet helemaal . Waar voel je je precies schuldig over? Dat je jongste spontaner is en dat haar zwangerschap fijner was?
Nou, ik ben weleens bang dat anderen denken dat ik meer van nr 2 houd dan van nr 1. Wat niet zo is natuurlijk...zal er nooit een voorttekken ofzo. Bij de jongste lijkt het allemaal veel makkelijker te gaan. Bij de oudste bijv. wilde ik echt geen gehang aan mn lijf, en de jongste kon/kan ik de hele dag wel knuffelen. Misschien id het wel mn eigen angst, dat ik meer van dit kind ga houden dan van de oudste...
Ik denk dat je gewoon merkt dat je van allebei je kinderen op een andere manier houdt. Evenveel, maar toch op een andere manier. Dat is ook logisch, want elk kindje is anders. Ik zou me niet zoveel bezig houden met wat anderen denken, jij weet zelf dat je van allebei evenveel houdt en ik weet zeker dat je kindjes dat ook merken .
elk kindje is anders, mijn zoon is erg spontaan, durft veel, is niet gauw verlegen, is (meestal ) altijd lief, als ik zegt nee dan houd hij meestal ook op, is een echt allemansvriendje, met hem heb je.... als hij zich zo blijft ontwikkelen niet gauw ruzie, het is gewoon precies mijn man qua karakter, mijn dochter daar in tegen is een kattekopje, net als ik erg ongeduldig als je niet opschiet gaat ze gillen, ( dat gillen doe ik dan weer niet ) of ze gaat krabben en knijpen, nu nog onbewust dat wel, als je haar ook maar een sec. alleen laat gaat ze gillen, ze slaapt een stuk slechter en dit is totaal geen allemansvriendje, ze is eerder erg achterdochtig en vertrouwd een vreemde niet snel, beide zo verschillend van elkaar qua karakter, maar ik hou echt evenveel van ze, maar je kunt nooit 2 kinderen dezelfde opvoeding geven ! dat lukt gewoon niet !! wanneer je bijv een kindje met adhd hebt, zul je de touwtjes wat strakker moeten hebben, om het zo maar te zeggen, maar als je daar een 2e kindje bij naast hebt wil niet zeggen dat deze ook zo opgevoed moet hebben, die touwtjes mag je best weer eens laten vieren, of de 1 is een zorgenkindje en die heeft wat meer aandacht nodig, of een kindje heeft behoefte aan heel veel knuffelen, en als die ander dat neit heeft......uiteindelijk vind je je weg met hoe je met welk kind om moet gaan..... en dat kan nooit precies hetzelfde zijn, hoewel je alles doet met wel precies de zelfde intentie !!! ik hou evenveel van mijn zoon als mijn dochter, ik zou ze beide voor geen goud willen missen, het zijn echt mijn schatjes,
Hier moet het gevoel voor nr. 2 ook nog een beetje groeien. Hij is zo zoet, vraagt weinig aandacht en daardoor ben ik ook geneigd om minder aandacht te geven, ook omdat mijn dochter van 2 veel aandacht vraagt.
Het zou raar zijn als je van twee verschillende kinderen op precies dezelfde manier houdt! Verschillende kinderen vragen verschillende aandacht, zorg, liefde etc... Meer of minder is niet aan de orde. Wat is de overtreffende trap van houden van???? Ik ben gek op allebei mijn kinderen. Met Kick kan ik meer communiceren en hij geeft ook in woorden terug. Van mijn dochtertje (15 mnd) krijg ik dikke knuffels maar ze kan het nog niet vertellen. Dat is toch weer anders.
Ik denk dat het normaal is dat je gevoel verschilt voor beide kinderen, ook al houd je van beide evenveel. Vaak lijkt de ene ook meer op jou dan de ander bijvoorbeeld, in positieve of in negatieve zin. En bij mij is het zo dat ik nu ook 100 keer relaxter ben. Bij de oudste vond ik het allemaal behoorlijk 'belastend'. Ik heb niet echt op een roze wolk gezeten, voelde me benauwd door de komst van onze zoon. Nu wist ik wat ik kon verwachten en sta ik - bij wijze van spreken - midden in de nacht fluitend naast mijn bed om een uur lang borstvoeding te geven. En als de jongste nu wakker is of onrustig is, ben ik niet meer zo in paniek als bij de oudste. Dan neem ik hem gewoon bij me en leg me bij de situatie neer. Met andere woorden: ik ben ook een andere moeder. Dus ik denk dat het niet vreemd is dat dit ook een ander kind wordt. (Als dat het niet al was natuurlijk.) En dus is de wisselwerking met de tweede ook anders...
Ik herken het wel hoor. Had het er net toevallig nog met mijn man over. Heb soms ook het idee dat ik bang ben dat ik meer van de jongste hou. Mijn dochter is 6 weken te vroeg geboren, totaal onvewacht en werd direct bij me weggehaald na de geboorte. Ze heeft 2 weken in het ziekenhuis gelegen, bv wilde niet lukken, veel huilen de eerste maanden ivm kma en reflux en het is een pittig meisje wat veel aandacht vraagt. De start van mijn zoon was al heel anders, heeft na de bevalling een uur bij me gelegen en pakte direct de borst. Normale kraamtijd met veel knuffelen en het is ook gewoon een makkelijker kind en is dol op knuffelen. Hij heeft uiteraard ook zijn lastige momenten mar op een of andere manier kan ik daar beter mee om gaan. Toch, als ik zou moeten kiezen.. Zou ik het niet kunnen. Vraag jezelf maar eens af (beetje creepy maar toch). Stel je moest 1 kind 'opgeven', wie zou het zijn? Ik kan voor mezelf in elk geval geen antwoord bedenken en dat zegt me genoeg Mijn dochter wordt nu wat groter en ik vind het heerlijk en geniet steeds meer van haar. Terwijl ik zoontje nog wel een poosje klein wil houden. Ik ga me er niet meer druk om maken. Elk kind heeft idd iets anders nodig qua opvoeding en vraagt/krijgt liefde op hun eigen manier.
Oh, gelukkig, herkenning!! Superbedankt voor de reacties. Lindangel, wat jij zegt is inderdaad heel waar.... Dat maakt ook veel verschil. maja82, die vraag aan jezelf stellen is wel een hele goeie. En idd best creepy hihi. Maar het geeft wel duidelijkheid. En wat maakt een goede start veel uit he!! Cygnet, heerlijk nuchter. Fijn!
Hebben ze bij mij ook wel is dat ze denken dat ik meer van me 2e dan van me 1ste hou. Me 1ste is een zoon met compleet mijn karakter wat zo nu en dan erg botst met mij. Verder is hij een echt MANNEN kind qua opvoeding want vrouwen kunnen minder makkelijk iets voor elkaar krijgen. Verder is hij erg druk, snel boos als hij ze zin niet krijgt maar wel een echte charmeur naar andere mensen toe. Me dochter heeft het meer het karakter van me man en kan ik soms beter hebben, ze is ook heel aanhankelijk aan mij iets te is mijn mening. Noem der altijd mijn aapje want die zijn ook zo moeder plakkerds. Ze is altijd wel vrolijk en laat niet zomaar op der kop zitten door der broer maar wel een vreselijk mama's kindje. Maar ook ik hou net zoveel van hun beide alleen met verschillende karakters moet je ook verschillend handelen.
ik heb wel het idee dat ik meer met de oudste bezig ben dan met de jongste.. komt ook omdat oudste echt in de peuterpubertijd zit en veel sturing nodig heeft en grenzen opzoekt. Mijn jongste is een heerlijk meisje. Piept niet, huilt alleen als er iets is, je hoort haar gewoon bijna niet waardoor ik haar soms bijna vergeet. Dan zit ze bijv heeerlijk te spelen in de box en dan denk ik jeetje, daar zit ze alweer een half uur. Ik zal haar even lekker knuffelen. Daar voel ik me wel vaker even schuldig over.. dat ik haar minder aandacht geef ofzo, absoluut niet bewust! ik ben alleen en ik wil graag beide kids evenveel aandacht geven, maar soms is dat niet te doen. Bij de eerste had ik alle aandacht voor hem, vertelde hem alles, had hele verhalen met hem en bij nr 2 doe ik dat veel minder. Zo stom. Maar ik hou van beide super veel en ook ik zal nooit een voortrekken op de ander.
Hier was het een beetje andersom juist in het begin... Toen Mini1 werd geboren en ik haar zag, was het een feest van herkenning; ze leek (lijkt) zoooo veel op mijn zusje met wie ik een hele goede band heb. Het voelde zo bekend en heerlijk, ik was helemaal in de zevende hemel en ondanks dat ze haar eerste week in het ziekenhuis moets doorbrengen wat ik totaal op een roze wolk beleefd heb zelfs. Toen Mini2 werd geboren en ik haar zag, zag ik helemaal niks van mezelf, niks "eigens". Sterker nog, ze leek ontzettend op mijn schoonvader en schoonzusje met wie ik gewoon niet zo veel heb, ze leek niet eens op mijn man (die lijkt op zijn moeder). Ik schrok van mijn eigen afwijzende gevoelens, oef... Heel confronterend. Wel wist ik verstandelijk dat het goed zou komen maar ik was erg in de war die eerste weken. Gelukkig kan ik zeggen dat het daadwerkelijk ook helemaal goed gekomen is! Ik hou zo ontzettend veel van mijn meisjes, van beiden evenveel. De jongste is meer op haar papa gaan lijken en minder op de schoonfamilie (godzijdank!) en ik kan nu juist erg genieten van de verschillen tussen die twee en het feit dat ze ondanks de verschillen onmiskenbaar zusjes zijn en MIJN lieve mooie kinderen
Ook ik sluit me hier bij aan, ik ervaar het precies zo. Ik geniet er nu gewoon veel meer van. Mijn karakter botst wel eens met het karakter van mijn oudste en mijn jongste mannetje vindt alles wel best en is erg rustig en dat kan ik weer beter hebben. Maar ik hou echt wel evenveel van beide hoor, alleen anders.
Grappig dat iedereen zegt dat ze precies evenveel van hun kinderen houden, maar zich toch zorgen maken over hun gevoel op de een of andere manier. Sorry, maar vreemd verhaal. Het is vrijwel onmogelijk om precies evenveel van je kinderen te houden, een mens is geen wiskundig model. Het komt heel veel voor dat ouders niet even veel van hun kinderen houden, ook al is het maar een verschil van bij wijze van spreken 49,9 en 51,1 procent. Maar wie durft daar voor uit te komen? Bijna niemand. Het is taboe! Een kind kiezen om op te geven is een bizar voorbeeld. Want als je wel zou kiezen, zou je je sowieso ook schuldig voelen, waar je dan weer niet mee zou kunnen leven. Omdat je natuurlijk ook héél erg veel van het andere kind houdt. Ik heb dit overigens van een psycholoog (gespecialiseerd op dit gebied), die zelf ook 2 kinderen heeft Voordat iedereen over mij heenvalt, want ik kan dit natuurlijk nooooit weten Maar persoonlijk lijkt het me best rot, je zal je altijd schuldig voelen naar het kind, waar je toch net ietsje pietsje minder van houdt.
Weet je wat het is, ik heb daar ook lange gesprekken met mijn man over gehad, ik hou van mijn kinderen allebei even veel. De 'basis' van het houden van, om het maar even zo te noemen, is gelijk en gigantisch groot. Ik ben echt gek op beide. Maar het is wel zo, dat ik de ene dag gewoon wat andere gevoelens kan hebben voor beide kinderen. En dan niet gemene gevoelens, maar wel anders. Na een zware gebroken nacht omdat de jongste mij uit mijn slaap hield, dan ben ik er wel even klaar mee en wellicht wat kort van stof. Gelukkig is er dan mijn man die de jongste wat meer aandacht kan geven, en ik me wat meer met de oudste kan bemoeien.