Het gaat erom dat dat soort gevoelens heel normaal zijn en dat je je daar niet schuldig om hoeft te voelen. Het is heel menselijk. Maar toch voelen veel mensen zich op de een of andere manier wel schuldig. Het is onmogelijk om precies evenveel van je kinderen te houden. En het is niet altijd een verschil van 0,1%, maar kan ook echt veel meer zijn. Maar bijna niemand durft daar echt voor uit te komen. Apart dus dat íedereen zegt dat ie echt evenveel van ze houdt, terwijl dit eigenlijk niet veel voorkomt. Ik kan me héél goed voorstellen dat je van allebei ontelbaar veel houdt, maar de ander toch net iets leuker vindt. Om wat voor reden dan ook. En je daar een beetje of misschien zelfs heel erg schuldig over voelt. Voor sommigen zelfs een reden om geen tweede of volgende kind te willen.
En ik blijf dit gelul vinden dat het onmogelijk zou zijn om evenveel van beide kinderen te houden. Sowieso om te vergelijken in hoeveelheden liefde, wat is dat voor raars? En hoe meet die "psycholoog" van jou dat eigenlijk? En goede psycholoog zou moeten weten dat niet iedereen altijd hetzelfde reageert op een situatie (of zelfs dat niet 2 situaties precies hetzelfde zijn als het gaat om mensen). Ik blijf erbij dat ik (inmiddels) evenveel van mijn kinderen houd, mijn gevoel is voor beiden precies hetzelfde, ik voel voor beiden precies dezelfde vlinders in mijn buik. ZIJ zijn alleen verschillend van elkaar dus ik ga op verschillende manieren om met beide meisjes. Maar ik ga me geen schuldgevoel aan laten praten door iemand die zelf niet twee kinderen heeft en die zich nonsens door een rechtlijnige psycholoog op de mouw heeft laten spelden.
Die percentages zijn om aan te geven, 'zelfs al is het verschil maar heel erg klein'. Toch kún je je er schuldig over voelen, het kán echt een issue zijn. Betekent niet dat je dat ook moet doen of zo zou moeten voelen. Juist niet! Zelf zou ik me daar denk ik ook niet schuldig over voelen. Mijn vriend wel, dit is echt een belangrijke reden van hem om geen tweede te willen. (Overigens niet de doorslaggevende reden dat we geen kinderen meer willen). Ik vond dat raar, maar volgens deze psycholoog is dit dus helemaal geen bizarre gedachte. Het komt héél veel voor, maar het is taboe.
Precies! Ik herken het ook wel hoor. Ik hou zeker van mijn allebei kinderen evenveel (tot de 0,0001 % ), en dat weet ik omdat ik nooit tussen hun beiden zou kunnen kiezen. Maar momenteel heb ik liever de baby om me heen dan mijn peuter van 3 jaar. Mijn meisje van 2 maanden is een heerlijk makkelijke baby, die altijd vrolijk is, bijna nooit huilt en voorbeeldig slaapt. Mijn peuter van 3 heeft zijn kuren zoals dat hoort op zijn leeftijd. Ik kan hem momenteel wel elke dag een keer achter het behang plakken. Maar mijn heerlijke makkelijke baby zal dan toch een keer veranderen in een opstandige dreumes of peuter en zal mijn zoon weer een makkelijkere leeftijd krijgen waarin ik hem misschien liever om me heen heb dan mijn dochter. Het is niet zo dat we van een minder houden dan van een ander, maar er zijn periodes waarin het ene kind prettiger is om om je heen te hebben dan het andere kind waardoor het lijkt alsof je dat andere kind minder lief vindt. Maar dat is uiteraard niet zo. Als ik mij een situatie voorstel waarin in tussen mijn twee kinderen zou moeten kiezen, dan ga ik liever dood dan dat ik moet kiezen. Dat zegt, denk ik wel, genoeg.
Heel herkenbaar! Lisa is echt mijn kleine babietje (terwijl ze geen baby meer is ), Eva heeft vaak weerwoord, wat wel eens irritant is. En een groot verschil: Lisa is nog zo onbevangen, dat is bij Eva grotendeels al weg. Dat maakt echt heel erg verschil in 'schattigheid' . En Lisa was als baby best lastig voor mij, veel huilen en daarna een sonde wat het nodige gedoe gaf, ik vond haar toen minder leuk, niet echt haar, maar de situatie, ik kon erg slecht tegen het huilen. Het voelt soms alsof ik wat moet goedmaken. Maar daarnaast vind ik het erg leuk dat ik met Eva lekker kan praten, ze is meestal ook erg spontaan, behulpzaam en lief. Lisa heeft dat ook in zich, maar is de laatste tijd ook erg bezig met haar zin door te drammen, en drammen kan ze goed! Ze is niet altijd meer dat onschuldige poppetje. Merk dat door deze ontwikkeling mijn 'voorkeur' (dat is niet het juiste woord, maar weet het anders niet goed te omschrijven) voor Lisa weer minder wordt. En zo schommelt mijn 'voorkeur' telkens een beetje. Het kan ook goed per dag (deel) verschillen, al moet ik zeggen dat het steeds minder wordt en uiteindelijk komt het erop neer dat ik van beide kinderen evenveel houd . En die vraag voor wie je zou kiezen is helemaal niet zo raar eigenlijk, want als je écht niet kan kiezen (wat niemand kan volgens mij) houd je dus van allebei evenveel. En wat maka123 zegt over dat je misschien net iets meer van de een houdt omdat die net iets leuker is... alle kinderen zijn verschillend en hebben leuke en minder leuke kanten en ik zit dat niet tegen elkaar af te wegen wie dan uiteindelijk het leukste is. Ook niet onbewust. Ze zijn allebei mijn kinderen en ik houd zielsveel van ze en van allebei evenveel! En over die procenten, dat is toch niet te meten? Het is gewoon hoe je gevoel is en die zegt dat ik van allebei evenveel houd.
Iets van een jaar ofzo geleden stond er een stuk in de Mama over een moeder met 3 zoons die zooo graag een meisje wilde en zelfs nog wel een 4e keer wilde proberen.. Dat het veel meer voorkomt dan je denkt, dat een ouder echt een sterkte voorkeur heeft voor een van de kinderen en daadwerkelijk meer van de een houdt dan van de ander. Maar dat het taboe is en het niet wordt uitgesproken. Ik geloof oprecht dat heel veel mensen ongeveer evenveel van hun kinderen houden hoor. Of dat het per dag/uur wisselt. Dat ieder kind zijn eigen speciale leuke en minder leuke kanten heeft. Maar wat als één kind nu echt heel erg moeilijk is, altijd huilt, de aandacht opeist, schopt, slaat weet ik het (en ook nog van het geslacht dat je heel stiekem toch net iets minder leuk vindt) en de ander is superzoet, gezellig etc? Met het stuk in de Mama en het verhaal van de psycholoog in mijn achterhoofd... Hmmm, ik weet het niet hoor
Mijn bezwaar tegen jouw redenering is gewoon dat het voor iedereen zou (moeten) gelden en dat is pertinent niet waar. Wat die ene vrouw in de Mama (ook niet echt een doorsnede van de samenleving) en die ene psycholoog dan ook zeggen. Het valt me sowieso opdat "anders" heel vaak wordt geïnterpreteerd als beter/slechter, meer/minder of een andere tegenstelling. Terwijl anders niks anders wil zeggen dan... anders, verschillend...
Overigens is het inderdaad vaak zo dat mensen zich van tevoren zorgen maken of ze van een volgend kindje evenveel kunnen houden als van het kindje of de kindjes die er al zijn, maar dat vind ik van een totaal andere orde. Ik heb me daar geen zorgen over gemaakt van tevoren, vandaar dat ik ook wist dat het wel goed zou komen met mijn liefde voor beide kinderen
Al is een kind heel vaak vervelend, dan nog heeft het ook goede eigenschappen en het is en blijft toch je eigen kind. Ik vond Eva vaak echt veel vervelender dan Lisa, maar ondanks dat heb ik altijd evenveel van ze gehouden. Ik geloof best dat er mensen zijn die echt van het ene kind meer houden dan het andere, maar ik denk eerlijk gezegd dat er dan iets niet helemaal goed zit wat betreft de verwachtingen enzo.
Ik moet zo lachen om de discussie over 'meer houden van'... waar hebben we het over zeg? Wat is de overtreffende trap van houden van? Ik snap dat niet. Je hebt meer klik met het ene kind of met het andere. Je vindt de ene liever dan de ander maar houden van? Waarom zou je daar gradaties in aan willen brengen? Ik hou van mijn man Ik hou van mijn kinderen Ik hou van mijn moeder Ik hou van mijn zus Ik hou van lekker eten maar iedereen weet dan dat ik bedoel: Ik vind lekker eten fijn!
Oh, en de overtreffende trap van houden van is natuurlijk houdst van! (en de lolbroek gaat weer uitttt dames en herennnn!)
Ik kom even binnenvallen Ik ben er daar dus één van.. met vlagen maak ik me vreselijk zorgen over hoe het met de liefde voor de kinderen zal gaan.. Zal ik van nummer 2 net zo veel kunnen houden als van nummer 1.. Maar goed, uiteindelijk weet ik dat dat wel goed zit en dat ik daar niet zo bang voor hoef te zijn.. Ik ben totaal niet bang voor de drukte die het zal zijn, de omschakeling van 1 naar 2 kinderen of hoe ik het allemaal moet doen met 2 kids.. Dit is echt het enige puntje waar ik me zo nu en dan zorgen over kan maken..
O ja? Maar als ik heel eerlijk ben, kan ik wel gradaties maken tussen de liefde/voorkeur voor mijn broer, zus, vader, moeder, vriend of kind. En ik voel me hier niet schuldig over. Onmogelijk is misschien een beetje te groot woord, de psych zei dat het 'vrijwel onmogelijk' is om precies evenveel (50/50) van je kinderen te houden. Het komt best veel voor dat er echt grote verschillen zijn in houden van/voorkeur hebben. Meestal is er een klein verschil. (en dat is ook helemaal niet erg) En ik denk dat het ook per persoon verschilt of je 'in iedereen liefde ziet' of wat meer genuanceerder bent met je liefde-gevoelens (hoe omschrijf ik dit?) Overigens Miepie, ik geloof niet dat die ene vrouw in de Mama echt een uitzondering is wat haar gevoelens betreft? Ja, wel een extreem geval om het daadwerkelijk zo ver te laten komen, maar hoeveel vrouwen hebben er niet een (sterke) voorkeur voor een meisje (of andersom)? Ik ken er genoeg! Het is ook van een andere orde of je je er vooraf zorgen over maakt en hoe het in werkelijkheid uitpakt. Maar het is géén ongegronde zorg. Het kan heel goed wel zo uitpakken. En de een kan ook beter met dat soort gevoelens omgaan dan de ander. Ik zou me er zelf ook niet veel zorgen over maken. Maar ik vind het wel een beetje ongeloofwaardig dat íedereen altijd zegt dat ze 'precies' evenveel van hun kinderen houden. Ik geloof niet dat iedereen eerlijk is daarin. (En degene die er het hardst om schreeuwen...?) Ik snap dat dit een heel gevoelig onderwerp is en dat er heel weinig mensen zijn die echt eerlijk zullen toegeven dat ze idd een klein beetje meer houden/voorkeur hebben voor een van hun kinderen. Geeft niet, dat is menselijk. Het is ook niet mijn bedoeling iemand een schuldgevoel aan te praten. Hoe zou ik dat kunnen doen? Je weet zelf de waarheid. Maar of je die hier neerschrijft of niet??
Maar waarom zou je in iets moois als liefde gradaties willen aanbrengen? Wat is de toegevoegde waarde... Waarom afbreuk doen aan het sterkste gevoel op aarde!? Mooie zonsondergang... NEE! Prachtige zonsondergang. Lekker belangrijk.. hoe langer je er over lult hoe minder je er van kunt genieten. Wees eens stil en geniet..... Als ik me ergens niet schuldig over voel is dat ik van mensen hou hahahaahhahah!
Het gaat er niet om of je gradaties zou wíllen maken, het gaat erom dat je gevoel dat voor je doet, terwijl je dat misschien/waarschijnlijk helemaal niet wil. En dat mensen zich vervolgens schuldig kunnen voelen over dat gevoel waar ze niets aan kunnen doen. Je hebt wel gelijk hoor, maar niet voor iedereen is dat zo makkelijk!
Tja degene die er het hardst om schreeuwen.... Ik reageer dan wel vaak maar houd toch écht van allebei evenveel . Maar goed, ik heb de voorkeur voor jongen/meisje ook nooit gehad en snap die werkelijk ook echt niet. Ik ben blij dat onze kinderen gezond zijn en het zo goed doen. Ik kan me gewoon moeilijk voorstellen dat er aardig wat mensen zijn die echt meer houden van het ene kind dan van de ander. Mijn nichtje bijvoorbeeld heeft 4 meiden en met 1 van hun aardig wat te stellen, maar ik weet 100% zeker dat zij van haar evenveel houdt als van de andere 3. En ik heb wel gradaties in het houden van wat betreft familie en vrienden, maar mijn eigen kinderen, die zijn voor mij gelijk, evenals de liefde die ik voor hen voel.
Ik maakte me de eerste maanden juist druk omdat ik het idee had meer van de oudste te houden! Als ik dan zat te bedenken dat hij er opeens niet meer zou zijn dan deed dat veel meer pijn dan dezelfde gedachte over de jongste. Ik heb me er niet superdruk om gemaakt, maar dacht soms toch wel.. wat als dat altijd zo blijft... Nou ondertussen liggen de verhoudingen toch echt wel weer bijna recht. Al is het inderdaad een 'ander soort' houden van... dat is bijna niet uit te leggen. Ik betrap me ook wel eens op de gedachte 'ik hoop dat hij wel net zo leuk wordt als jayro'... maar ja, wát als hij niet 'net zo leuk' wordt??? Of vind ik mijn kinderen misschien sowieso gewoon de leukste Ik zou in ieder geval voor elk van ze mijn leven geven, denk dat dat genoeg zegt