ik denk dat dat helemaal niet aan jou gericht was? Iedereen schrijft hier in de ik vorm, ik lees hier helemaal geen aanval in, eigenlijk. Volgens mij heeft niemand gezegd dat je het 'fout' zou doen omdat zij er anders over denken. Ik sta er anders in dan jij op sommige punten - dat betekent niet dat ik een mening over jou als persoon heb, alleen dat ik een mening over een onderwerp heb (namelijk het laten huilen), en daar gaat deze discussie over.
^ weet je...het is waarschijnlijk het internet op zich. Ik voelde mij niet aangevallen, maar de woordkeuze van sommige mensen maakt dat ik het idee krijg dat er geen ruimte over blijft om gewoon ideeen en meningen uit te wisselen. En waarschijnlijk komt dat dan weer omdat je niet in een real life gesprek zit. Ik heb ook eerst het hele topic gelezen voor ik wat ging schrijven en misschien maakt dat dat ik al op de kast zat voordat er gereageerd was Ik vind namelijk dat TS wel heel erg werd aangevallen, maar (alweer) dat is mijn mening. Vond jou reacties trouwens fijn om te lezen omdat het mij echt weer even liet denken over hoe ik over dit onderwerp denk en waarom. edit: wat ik trouwens wel heel grappig vind is dat er door beide opa's en oma's af en toe 'grappend' wordt gezegd dat wij de kleine te veel verwennen omdat we haar volgens hen te weinig laten huilen. Ik bedoel grappig in deze context, omdat ik hier probeer uit te leggen dat laten huilen naar mijn mening soms geen kwaad kan. Deze gedachte schoot ineens door mij heen en moest er zelf wel om grinniken
Nouja, raar, babys huilen ook. Omdat het het enige is wat ze kunnen en ik vind zelf dat het al snel lijkt alsof het hééééél erg is (of ik vond dat huilen gewoon verschrikkelijk). Vooral rond de 6 weken huilde onze dochter heel veel, dat had ook met krampjes te maken. Het komt wel ergens door en ik denk dat niet 'lekker laten liggen', maar het hoort er in die zin wel bij. Dus zo heel gek vind ik het niet dat er zo over gedacht wordt. Standaard zin die ik te horen kreeg 'dat is nou eenmaal de babytijd' (mijn zus, kreeg ze me ook echt meters mee op de kast, maar ik snap wel wat ze bedoeld)
Ik maak het persoonlijk, want ik heb dit topic gestart mede om hoe het bij mij verlopen is. Dat is dus een bewuste keuze van mij. Ik zie de vrouw in jou verhaal als een moeder die stalen zenuwen heeft en bewust een keuze heeft gemaakt haar kindje op dat moment te laten huilen. Het komt op mij vrij onverschillig over, tenzij ze niet anders kon omdat ze perse wat spullen in huis moest hebben misschien? Veerle huilde ook echt veel, ik kon met haar nog geen winkel in. Soms had ik haar krijsend op mijn borst in de draagzak, maar ik kreeg het daar echt spaansbenauwd van. Daarbij was ik niet zo heel sterk na haar geboorte. Ik heb nog veel last van mijn knieën en rug en daardoor moet ik keuzes maken, het is gewoon niet anders. Dus had ik haar ook wel eens huilend in de wagen, terwijl ik zo snel mogelijk bij elkaar probeerde te pakken wat ik nodig had. Maar ik moet daar dus bij zeggen, ik werdt er erg zenuwachtig van. Ik ben dus die keer bewust onder de douche gaan staan. Ik trok regelrecht haar gehuil niet meer. Ik wist niet meer wat ik moest, dus ik heb haar in haar wieg gelegd en ben zelf naar de badkamer vertrokken. Zo is het gewoon. Ik voelde me machteloos en mijn maatbeker zat vol. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig en benauwd erover of ze daar wat aan over zou houden. Ik heb dus ook vrij snel gedouched. In mijn geval, ik heb zeker keuzes gemaakt uit machteloosheid of omdat ik gewoon het even niet meer trok. En weet je, al zou ik nog zo graag een moeder zijn die haar kind nooit liet huilen, dan nog ben ik een mens, dus ik schaam me er eigenlijk niet meer voor. Ik vond de babytijd heel erg pittig. Van alles wat ik gelezen had, kon ik de helft niet meer plaatsen en ik kon niet meer zien wat nog wel werkte en wat niet. Ik zag niet 'hoort dit zo of komt het ergens door'. Mensen worden stil als je zoiets verteld, maar ik vraag me af achter hoeveel voordeuren het wel eens zo verloopt. Volgens mij krijgen we geen van allen een preciese gebruiksaanwijzing bij ons kind....
Mijn zoontje was ook een huilbaby, maar dat in paniek raken herken ik niet. Ik vond het vooral zo erg voor hem, niet zozeer voor mezelf. Ik was zelf ook nog erg zwak door zwangerschapsvergiftiging, bekkeninstabiliteit en keizersnede. Ik nam mijn zoontje dan bij me en dat hielp. Dan hoefde ik niet met hem te zeulen en dat creerde zowel rust bij hem als bij mijzelf. Ik heb me daar gewoon aan overgegeven, ik ging die eerste weken ook nergens heen. Slapen was een drama, dus sliep hij de eerste 7 weken op mijn borst. Na 7 weken moet je wel eens verder. Ik was 30 kilo afgevallen. Toen hebben we naar een oplossing gezocht en hebben die gevonden in de osteopaat en op zijn advies zijn we gaan inbakeren en vanaf dat moment ging hij rustig slapen. Hij heeft erg veel gehuild tot een half jaar door slokdarmontsteking, kiss-syndroom en ernstige darmkrampen. Daarna heeft hij door lichamelijke oorzaak ook zwaar gehad en heeft veel gehuild 's nachts. Wij hebben hem nooit laten huilen, dat kunnen en willen wij gewoon niet. Mijn zoontje ging pas met 23 maanden doorslapen. Ja, dat was soms zwaar en ik was vaak moe, maar nu weet ik dat haast niet meer. Ik vergeet altijd snel de negatieve dingen. Ik heb iig nooi meelij met mezelf gehad. Ik handelde erg op de automatische piloot en ging gewoon door. Maar ieder mens en iedere moeder is anders en reageert anders. Maar we hebben allemaal het beste met onze kindjes voor en stellen alles in het werk om ze gelukkig te maken, toch?
Medelijden met jezelf daar schiet je ook geen zak mee op, mijn mening. Als de energie op is, heb ik gemerkt dat ik haar niet meer goed kon troosten. En aangezien ik hier soms moet roeien met de riemen die ik heb, betekend dat wel eens dat ik keuzes heb gemaakt, die ik liever niet had willen maken. Laat ik dat voorop stellen, want ik had het liefste gezien dat ik onze dochter wel rust had kunnen bieden die ze nodig had op dat moment. Er kwam bij dat ik toen ook niet goed wist hoe ik dat allemaal moest doen. Ik heb dit toen ook wel eens op dat andere forum geplaatst en kreeg dan ook de reactie van 'bij je houden ect ect', maar dat ging gewoon niet 24/7. Ik vraag me dan wel eens af, is het beste voor je kind jezelf helemaal opzij te zetten, zodat je het ieder moment bovenop je kan houden als het huilt? Als ik naar mijn eigen moeder kijk, wat mij het meeste irriteerd aan haar, is dat ze altijd denkt in het kader 'wat wil die ander dat ik doe'. Of dat nou voor ons is of voor de buitenwacht, vind het in beide gevallen irritant. Er is toch ook nog zoiets als 'pak eerst zelf het zuurstofmasker, zodat je genoeg lucht hebt om vervolgens je kind van een masker te voorzien'? Of zie ik dat heel verkeerd? Wat ik ermee wil zeggen, je voelt het lichaam van een ander niet. Ik heb een boekje waarin een gedicht staat dat zegt "Vergeet nooit, dat die andere in een andere huid steekt, dat die anders denkt, anders voelt en ander leeft." (phil bosmans) Ik zie de eerste tijd met mijn dochter niet als een negatieve tijd, maar als een intensieve tijd waarin ikzelf ook geboren moest worden als moeder. Ik denk dat ik het zo nog wel het beste kan omschrijven. Dat ging hier gewoon niet perfect. Ik denk trouwens dat de meeste moeders wel het beste met hun kind voor hebben. Ik probeer uit te gaan van het goede van de mens.
babies huilen ook idd...mijn zoontje sliep de eerste 6 weken ook op mn borst... en die moeder zag ik idd in de v&d, maar pas veel later..oke haar kwartje viel later...en mss had het ook te maken dat zij dacht dat babies longen daar sterk van worden... dat is het ook, onwetendheid...en daar valt ook niks ana te verwijten, ik vind het alleen wel heel jammer... dingen als reflux, vastzittendnekje, kiss etc etc...zijn dingen dat maar weinig moeders weten voordat ze bevallen...ik ben er nu op gespitst...dus mocht ik een 2e kindje krijgen ben ik er weer bij de eerste signalen bij...vind toch heel jammer dat er geen goede voorlichting voor is...dat je dat soort dingen kan verwachten ed... ik wist niks van reflux af...maar toen mn baby ineens zoveel huilde...wat dus niet normaal was, ben ik direct gaan googlen en inlezen, WAT kan er allemaal aan de hand zijn...binnen een week was het ehct helemaal duidelijk en kon ik actie ondernemen... maar er zijn zat moeders in mij omgeving die krampjes al vermoeiend vinden, en zo nodig vinden om dat te ontvluchten...en dat vind ik ehct erg....babies hebben dat nou eenmaal in de 1e 3 mnd,...en nee je kan er niets aan doen...maar hoe erg is het om je kindje gewoon bij je te nemen.. maar Suenne wat jij zget, soms klinkt het erger dan het is, dat is wel waar...
Ik denk dat elke moeder wel eens iets heeft gedaan wat achter af misschien niet de beste keuze was maar op dat moment ff niet anders was Ik had het met zoey toen ze dr eerste prikjes gehad had ik wist niet wat er gebeurde ik had ineens een huil baby Dus na 2 dagen heb ik me moeder gebelt die is gekomen en die heeft voor haar gezorgd alleen ik gaf de borst en na 1 dagje aanmodderen kreeg ik mijn fijne baby meisje weer terug Ik kon juist niet die afstand nemen en vind het soms knap dat sommige hun kindje even laten huilen en zelf bij kunnen tanken. En ik ben het er ook niet mee eens dat een kind niet zelfstandig word als je het veel troost Hier een dochter wat veel uren in een draagdoek en bij mama in bed heeft door gebracht. Ze speelt heeeeel veel zelf eet zelfstandig Tuurlijk ze komt soms voor een knuffel en een kus en vind aandacht ook geweldig maar ze kan ook heel zoet alleen spelen. Het is maar net of je ze die vrijheid geeft wanneer ze het nodig hebben.
Wat heb je dit mooi omschreven! En ik ben het helemaal met je eens! En hier laat ik het dan ook bij! Liefs Loesie
Een beetje mosterd na de maaltijd, maar ik wilde wel nog wat zeggen. Een kindje laten krijsen is soms het enige dat je nog kan doen. Ik vind het heel mooi dat mama's hun kindje troosten en had het zelf ook graag gedaan, maar bij ons werkte het niet. Wij hebben de overtreffende trap van een huilbaby gehad. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat wij nog nooit een kindje hebben horen huilen zoals Fay huilt. Vanaf de tweede dag heeft Fay oorverdovend gekrijst, minstens 8 uur per dag (goede dag), soms het dubbele. Ze was spinnijdig, gespannen, liet zich niet knuffelen, was helemaal rood aangelopen, wilde soms niet eten, niet slapen. Ze reageerde totaal niet op troosten, op ons, op wat dan ook. Ik zal maar eerlijk zijn, in het belang van mama's die nu in zo'n situatie zitten, ik heb overwogen om haar gewoon weg te geven. Als je moeders met zulke huilbaby's spreekt blijkt dat helemaal niet zo ongewoon of verdorven te zijn als je zou denken. Mijn vriend krijgt nu nog pijn in zijn oren als ze krijst en kan het echt niet aan... hij loopt de kamer uit en wordt boos. Hij wil vanwege de eerste maanden met Fay geen tweede kindje. We vonden het verschrikkelijk dat Fay zo duidelijk ellendig was en we er niks aan konden doen. Maar ook voor onszelf was het heel erg zwaar. Voor de duidelijkheid, wij zijn beiden hoog opgeleid en niet ongewend aan stresssituaties. We hebben (voor Fay) twee jaar lang elke dag 5 uur reistijd per dag gehad, bovenop ons werk. Dat was absoluut minder erg dan de eerste vier maanden met Fay. We zijn geen asociale mensen of mensen die niks voor ander over hebben. Hoewel we allebei goede functies hebben zijn we niet een stel koudhartige yuppen die ongeschikt zijn voor kinderen. We dachten niet al te moeilijk over de opvoeding, we waren niet van plan overbezorgd of pietje precies te zijn. Ik denk dat er weinig mensen zijn die meer bewust een kindje verlangden dan wij. In die periode verschoonde ik elke dag haar bedje, haar kleertjes. Ze ging om de dag in bad, werd elke dag gewassen. We zongen zelfverzonnen liedjes, neurieden en lachten naar haar. We hebben inbakeren, matrasje schuin, JBPM, speciale melk, massage, slaapritme, de drie R-en (tot legerachtige precisie), op schoot, in de babybjorn, wandelen, wiegen, .... ik kan nog wel even doorgaan .. geprobeerd. We hebben nog maanden na het gehuil op kousenvoeten gelopen. Het heeft best lang geduurd voordat we haar leuk begonnen te vinden. We hebben ons ontzettend onzeker gevoeld en echt het gevoel gehad dat we enorm faalden als ouders. We durfden haar niet af te geven aan anderen omdat we bang waren dat die haar iets aan zouden doen vanwege het gekrijs. We waren enorm bang dat er iets met haar was, maar niemand wilde/kon ons helpen of doorsturen. Ik vind mezelf niet zielig, we hebben nu een geweldige meid en ik zou haar nooit willen missen. Maar die tijd was enorm zwaar en leek in niks op de kraamtijd die ik bij vriendinnen zag. We zijn - natuurlijk! - met haar naar allerlei instanties geweest; de HA, het CB, de ostheopaat. Los van het feit dat niemand ons door wilde sturen naar een kinderarts, kregen we ook nog veel verwijten over ons heen. Ze kwamen kijken of wij de drie R-en deden (ja), of we haar goed op bedje legden (ja) of ze liefdevol verzorgd werd (ja, met tranen in mijn ogen, maar we deden enorm ons best). Ze vroegen zelfs of het spookte op de kinderkamer en ik kreeg het advies me te spiegelen aan tienermoeders "want die wilden het niet zo perfect doen". Ik was immers hoog opgeleid en al wat ouder, dus ik zat waarschijnlijk teveel in mijn hoofd. (Sorry, ik kan er nog boos om worden, ze kenden me niet eens.) Ik had zo die moeder kunnen zijn die haar kindje laat krijsen op bedje of in de winkel... niet uit desinteresse, gevoelloosheid of uit principe... maar uit de ervaring dat NIKS helpt. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat we alles geprobeerd hebben. Als ik het advies had gekregen haar paars te schilderen had ik het gedaan. Nee, ik kon niet meteen een goede mama zijn. Mijn bv liep enorm terug van de stress, ik kon haar niet de hele tijd bij me houden en zij wilde niet geknuffeld worden, de artsen hielpen niet en ik vond het een verschrikking. We hadden enorme spijt. En toen hield ze... we deden er in de twee weken voorafgaand niks bijzonders voor (niks dat we niet al deden)... VANZELF op. Jemig, joh, de zorg is prima te doen. Ik vind het heerlijk om met haar te spelen. Nu kan ik wel de 5 of 10 min regel aanhouden, maar meestal reageren we sneller en horen we nu verschil tussen huiltjes en weten we wat er scheelt. Daarvoor was het een monotoon gekrijs. Het is een ander kind en ik krijg nu - eindelijk - de kans een lieve mama te zijn en te groeien in mijn zelfvertrouwen. En ik doe niks anders dan toen. Het had niks met mij te maken of met mijn vriend. Ik kan zo boos worden van mensen die denken dat een huilbaby perse aan de ouders of de troosttechiek ligt. Ik heb serieus van vrienden gehoord dat als zij een huilbaby zouden krijgen, ze zo "zen" zouden reageren dat het babytje vanzelf ophield. Ik kon ze wel over een grindtegel trekken, het verwijt was zo duidelijk. En natuurlijk krijgen die mensen Bhoeddha in een rompertje. Als je dit niet gehad hebt, HEB JE GEEN IDEE WAT HET IS! Achteraf ben ik heel erg boos op de instanties die ons hadden kunnen steunen. We hadden naar het ziekenhuis gestuurd moeten worden, Fay had nagekeken moeten worden om dingen uit te sluiten. We hebben het talloze malen aangegeven, zaten om de week bij de HA, en we kregen gewoon knalhard geen verwijsbrief. Zelfs toen Fay zo hard krijstte bij de HA zei hij "tja, babytjes huilen...deze wat harder dan andere baby's". Hij wilde haar vooral zo snel mogelijk uit zijn kantoor hebben. De verwijten van het CB maakten ons alleen maar nog onzekerder en sloegen echt nergens op. Ik zit helemaal niet veel in mijn hoofd, ik ben een behoorlijk gevoelig mens en doe veel met mijn lijf. Borstvoeding lukte niet van de stress, niet omdat ik niet genoeg mijn best deed. Ik wou dat we toen wat meer begrip hadden gekregen...dat had een hoop gescheeld. En ik hoop ook dat mensen eens zouden begrijpen dat niet alle kindjes reageren op troosten of het dragen/voeden-principe. Het is geen oplossing voor alles en het maakte mij iig erg onzeker toen dat allemaal niet wilde lukken. (Voor wie het zich afvraagt...Fay is een goed gehecht meisje dat zich razendsnel ontwikkelt en dol is op papa en mama. Ze heeft nog steeds een stevig karakter, maar is in vrijwel niks te herkennen als het boze babytje dat ze was. Ze heeft wel een set goede longen over gehouden aan het gehuil, dat kan ze nog steeds hard.)
Wou zilvervosje. Vol verbazing heb ik je verhaal zitten lezen. Wat een heftige tijd hebben jullie achter de rug gehad. Ik vind het vooral afschuwelijk om te lezen dat niemand jullie serieus nam. Er zou wat anders met je kindje aan de hand geweest zijn waar ze heel veel pijn aan had. Ben wel blij voor jullie om te lezen dat het nu helemaal anders en jullie lekker kunnen genieten van jullie dochtertje.
Sluit me hier helemaal bij aan, pfff ik geef het je toe doen. Wat heerlijk dat jullie nu zo kunnen genieten!
ik liet en laat mijn kinderen niet onnodig huilen, als ik toevallig net in de douche en hij wordt wakker dan moet ik me natuurlijk eerst snel afdrogen. maar ik blijf dan niet nog 5 minuten lekker staan. kan ik het huilen niet stoppen dan huilt hij niet alleen maar bij mij of een ander gezinslid. een baby huilt niet zonder reden is mijn optiek. je wilt zelf ook getroost en aandacht als je overstuur bent neem ik aan. nu hij 2,5 is huilt hij ook weleens uiteraard.daarin maak ik onderscheid, bij echt verdriet of vallen of angst of s'nachts wakker worden troost ik hem meteen. hij hoeft van mij niet urenlang aan "slaap/huil" training te doen bijv. als hij huilt om zijn zin door te drijven, te dreinen om iets, of als hij in de hoek moet dan heeft ie dus pech. dan huilt hij niet omdat er iets is, maar omdat hij iets niet wil of zijn zin niet krijgt en dat laat ik gaan. bij de eerste 2 zal ik hem proberen positief af te lijden, bij de strafhoek dient hij toch echt zijn minuut vol te maken. dan praten we en geven een kusje en gaan hopelijk op een positieve manier weer verder. bij de pubers is dat eigenlijk net zo.(nu 15 en 17) als ze huilen omdat er iets is, dan troost ik ze en probeer ze te helpen / te luisteren en te kalmeren. huilen ze omdat ze "straf" hebben voor je zover op deze leeftijd nog van kunt spreken dan hebben ze even pech. daarna maken we het goed. op deze leeftijd huilen ze soms ook wel vanwege boosheid,liefdesperikelen en algehele frustratie, dan gaan ze meestal even afkoelen en komen daarna terug om te praten of ik ga erheen, naar gelang de situatie. kort samengevat, hier wordt niet onnodig (alleen) gehuild en zeker niet alleen gehuild als daar geen wens voor is. als de oudste 2 wel alleen willen zijn dan respecteer ik dat uiteraard. mijn oudste dochter is autistisch en was een echte huilbaby zoals je dat noemt. die huilde minimaal 12 uur per dag. toch heb ik haar nooit weggelegd omdat ik voelde dat er wat was. dat bleek later ook zo te zijn. ik ben tot de dag van vandaag heel blij dat ik altijd naar mijn instingt ( hoe schrijf je dat) geluisterd heb en er altijd geweest ben voor haar, mensen vragen en vroegen me weleens (ook mijn ex) werd je er niet gek van. maar gek genoeg is dat dus niet zo, er was iets mis, ik moest haar beschermen. ook toen iedereen riep dat er niks mis was, juist! toen iedereen riep dat er niks mis was. toen ze na 5 maanden haar hoofd nog niet op tilde kreeg ze therapie en die mevrouw zei meteen, die is geestelijk veeeeeeel verder dan lichamelijk en daarom zit ze zo vast als een huis. die zin is me altijd bijgebleven en klopte als een bus. dat is altijd zo geweest en nu op haar 17e merk je ook dat ze eigenlijk nog steeds voor loopt op dat gebied. waarop ze uiteraard ook soms weer kan vastlopen. anders dan bij zilvervosje had je vroeger nog niet zo heel veel begeleiding voor huilbaby's. tenminste ik heb er weinig van gemerkt.mijn man zakte steeds verder weg in zijn eigen ziekte waar ik liever niet op inga en het ging grotensdeels langs hem heen op laatst. buiten die dame die voor therapie kwam en toen viel er een last van me af. zij zag wat ik zag dat er iets scheeld. toch duurde het 6 jaar voordat ik een diagnose had ( en hulp kreeg ) 4 jaar voordat ik van de stempel overbezorgd af was en naar een onderzoekcentrum kon. urenlang liep ik met haar door de straten als ik reed of als we autoreden was ze stil. urenlang deed ik het huishouden met 1 hand en op mijn heup mijn kleine meid, ik kon op laatst alles met 1 hand. het schijnt best appart te zijn dat ik er nooit gillend gek van werd, maar gelukkig was dat dus niet zo. wat dat verzorgd heeft is denk ik dat ze s'nachts sliep en dus niet huilde. en ik dus de nachten kon opladen. ze huilde van sóchtends 7 tot s'avonds 7 ongeveer en in het begin tot een uur of 11. (behalve dus wanneer ik haar droeg meestal dan). jammer genoeg was er toen nog geen internet ( had dus geen aanspraak of lotgenoten) en wist ik ook niks van draagdoeken, dat had me een mooie deuk in mijn heup gescheeld nu. nu weet je dat vrijwel alles een fase is. toen wist ik van niks en kon ook met niemand praten, want ik kende niemand die een kindje had wat zoveel huilde. pas na 6 jaar toen ze op een behandelgroep kwam en in een speciale school kwam kon ik praten met mensen. het resultaat is trouwens dat mijn dochter en ik een ontzettend hechte band hebben. ondanks dat ze dus aan mij vastgeplakt zat is ze enorm zelfstandig (waar sommige blijkbaar bang voor zijn zo te lezen) we hebben echter maar een half woord nodig om elkaar te begrijpen en ze is opgegroeid tot een heerlijke meid die steeds zelfverzekerder begint te worden nu. ze gaat steeds meer haar eigen weg en eheft zich voor aankomend jaar zelfstandig een plekje in een mbo opleiding gevochten. ze functioneerd prima zelfstandig en laat zich door niemand vertellen wat ze niet kan of zou moeten kunnen. dus voor iedereen die bang is dat ze een onzelfstandig kind krijgen als ze het neit laten huilen, dat is dus niet zo. er zit nog een hele weg tussen een baby en een zelfstandige puber.
Oh zilvervosje, dus omdat ik het hier niet in geuren en kleuren neerzet, heb ik zeker niet de overtreffende trap van een huilbaby gehad? Tuurlijk had jij het ergste geval dat er was en tuurlijk kon jij niet anders dan laten huilen. Yeah right. Ik heb ook nooit een baby zo horen krijsen als de mijne en zelfs de kinderarts niet. Iedere vezel in zijn te vroeg geboren lijf en ziel was gespannen. Hij had overal pijn; in nek (Kiss), in darmen (zijn nog steeds niet goed en worden dat misschien ook nooit) en in slokdarm. Bij 5 maanden is hij met spoed en zonder tussenkomst van een arts maar puur op het geluid wat hij produceerde opgenomen. Hij had een slokdarmontsteking en god knows hoe lang al. Maar.... mijn zoon heeft nooit alleen hoeven huilen. Dacht je dat hij altijd te troosten was? Met al die pijn? Hou op schei uit! Opmerkingen als laten huilen is het enige dat hielp, daar kan ik niks mee. Gezegend was en benik met het ultieme troostmiddel borst, maar zelfs dat hielp soms niet en dan was het enige dat hij kon doen gecontroleerd krijsen dicht tegen mama's of papa's borst, al duurde dat de hele dag. Er was geen contact met hem te krijgen, keek ons niet aan, duwde van ons weg. Vind je het gek met zoveel pijn. Het was lood- en loodzwaar en ik heb maandenlang met een dreun in mij kop gelopen en ik kwam niet uit mijn woorden omdat ik niet goed uit kon rusten en herstellen van PE. En BI. En een loodzware langdurige bevalling met als klap op de vuurpijl en spoedkeizersnee. Ik viel in razendtempo 30 kilo af en at en dronk te weinig. Kreeg twee keer blaasontsteking. Mijn bloeddruk daalde niet goed. Er waren dagen dat ik niet eens aan douchen toe kwam. Dus ik weet uitstekend hoe het is. Als ik een baby zo hoor huilen, dan slaat mijn hart ook over, dan wil ik dat kind pakken en dicht tegen me aandrukken. Wij zijn ook beide hoogopgeleid en al in de 40 en hebben al heel wat meegemaakt. Maar nog nooit zoiets en het is geen verwijt of excuus hoe je het doet. Tot 23 maanden kon hij zomaar 's nachts een uur lopen huilen en niks willen. Dus gingen we met hem rijden in de auto, onder de douche, nog maar eens aan de borst of gek dansen op kabouter Plop om maar een beetje tot hem door te dringen, wat niet lukte hoor, huilen moest ie. Godenzijdank heb ik pas 200 meter verderop een stel halfdove bejaarde buren. En mede doordat wij een huilbaby hadden, zijn wij er nog niet uit over een tweede. Wij zouden dolgraag een tweede kindje willen, maar als ik weer PE, BI en zo'n zware bevalling krijg, zal dat een aanslag zijn op mijn nog steeds niet herstelde lijf. Dus ga mij niet vertellen dat ik niet weet hoe het is.
huilen..tsjah..er is huilen van mama ik ben niet lekker en kom me halen en er is huilen van oo eris niks maar ik zeur gewoon een beetje. elke moeder hoort het verschil wel. ja mijn dochter heeft een zeurhuiltje als ze moet slapen en ik laat haar dan liggen want binnen 10 min is ze van de wereld. (over huilbaby's kan ik niks zeggen want dat heb ik nooit meegemaakt) ik heb ook wel dagen gehad dat I. alleen maar aan het zeuren was, niks was goed alleen bij mama zitten, ik hou haar zoveel mogelijk bij me maar ik ben ook een mens en ja ik wordt ook moe en als ik het even niet meer had legde ik haar in de box en ging ik op het balkon "opladen" even een frisse neus en tot mezelf praten zeg maar.
ik vraag me alleen af what the hell je opleiding te maken heeft met het opvoeden/verzorgen van je kindje. ik ben er zeker van dat laagopgeleide moeders net zo goed voor hun kindje kunnen zorgen als hoogopgeleide moeders. dus iemand die mij even wilt uitleggen wat het ermee te maken heeft want dit snap ik even niet...
ik ben het met zogelukkig eens. maar goed dat is al te lezen in mijn eigen stukje ook natuurlijk.niet kunnen troosten vind ik geen excuus om het kindje dan maar alleen te laten gillen. ik ben trouwens niet hoog opgeleid ( what ever dat er mee te maken heeft maar goed) ik heb een opleiding gedaan die zelden voorkomt, maar waarmee ik nu niks meer doe.