Nou ja, dat is in ieder geval al fijn. Wel balen dat iedereen dan zo ver weg woont, maar je gaat hopelijk snel die kant op. Het is goed voor je om in de buurt van mensen te zitten die om je geven en je steunen als je het moeilijk hebt. En da's ver van zijn ouders, die het alleen maar erger maken (stress enzo, niet goed voor jou en baby). Ja, dan wel balen dat je ook ver bij hem zit, maar da's misschien nog het minste erge. Daar is nog wel een oplossing voor te vinden.
ja dat is ook de reden dat ik naar mijn familie wil. zoals je zelf zegt heb ik daar steun en hulp van verschillende kanten. en die stress is er ook wel degelijk en ook wel een stukje verdriet dat ze zo doen maar goed het belangrijkste is dat mijn kindje wel een papa heeft straks. al is hij verder weg maar hij gaat wel zorgen er vaak te zijn, al is het dan in het weekend. en verder heb ik dan met hem veel contact via msn en sms.
Ik moet eerlijk zeggen dat als mijn studerende zoon van 18 thuis zou komen met een vrouw van 31, ik ook niet sta te springen van blijdschap. En daarnaast ook nog eens zo snel zwanger raken, terwijl (ik neem aan) jullie beide wel weten hoe je dat kan voorkomen. Misschien dat het er al ergens staat, maar hebben jullie al besproken hoe jullie dit kind gaan onderhouden? Waar jullie gaan wonen? Gezag? Alimentatie etc etc. Het zou kunnen helpen om als vrouw tot vrouw met die ouders van je vriend te praten en uit te leggen wat jouwjullie plan is. Ik zou dat als moederzijnde wel op prijs stellen.
sowieso ga ik terug naar rotterdam en blijft mijn vriend wonen bij zijn ouders. verder is er nog niet gesproken over onderhoud...dat vind ik wel een goed iets om over te hebben nog. ik ben momenteel zo druk met andere dingen, zoals het zoeken van woonruimte en de afspraken daarom heen met instanties, dat ik daar nog niet opgekomen was. hij mag zijn kind niet erkennen...hij wou het zelf wel maar goed..hij word erin tegen gehouden door zijn moeder. ook daar wil ik nog wel met hem over praten op een rustig ogenblik...zal het weekend wel worden. met zijn ouders valt niet te praten, die mensen willen mij niet zien dus een gesprek daarmee zal niet gaan. daarom ga ik hun met een brief op de hoogte brengen. ik heb wel een beetje het idee dat ik hier continu moet praten alsof mijn ouders me aanspreken...krijg alleen maar commentaar lijkt het wel...is niet echt leuk..anders laat ik wel een slotje hierop zetten!! ik heb al dit soort dingen aan het begin van mijn zwangerschap al aan moeten horen en daarom ben ik niet op een forum gekomen.
Hey cat, dat is in ieder geval niet mijn bedoeling geweest. Maar je moet je bedenken dat wij met jouw verhaal meer een héél klein stukje van de situatie te horen krijgen en dan is het heel lastig om daar een goed beeld van te vormen, laat staan er iets over te zeggen. Dat is de reden van al die vragen... En ja, ik probeer ook een beetje de andere kant te laten zien. Want bij een conflict zijn er altijd twee partijen. Dat ik niet achter de keuze van die stiefvader sta, heb ik al gezegd, maar net als wat foxy zei... het is wel een bijzondere situatie en voor zijn ouders zal het ook behoorlijk slikken zijn geweest. En verder proberen we mee te denken... door de situatie van alle kanten te belichten. Misschien krijg je zo ineens inzicht op iets, waar je nog niet aan gedacht had... Zoals dat onderhouden bijvoorbeeld Als hij nog naar school gaat, zal hij weinig in kunnen brengen, denk ik. Kan me voorstellen dat die ouders geen zin hebben om bij te dragen. Misschien ook een vraag die je bij de hulpverlening neer kunt leggen? Hoe dat dan zit? Heeft je vriend de baby eigenlijk al erkend? Ik hoop in ieder geval dat jullie er samen uitkomen. Zou me niks verbazen als het contact met zijn ouders altijd stroef zal blijven gaan, maar laat je daardoor niet kisten!
Ik zou denken: kies voor jezelf en de baby. De jongen is nog maar 18 en hoe serieus hij ook met je is: hij studeert nog en is nog niet in de omstandigheid om écht voor je te zorgen. Ook dat hij nog belangrijk vindt wat zijn ouders vinden, geeft aan dat hij nog niet helemaal op eigen benen staat. Maar dat kindje gaat er komen! Ik zou dus dicht bij je ouders (beide stelletjes) gaan wonen. Daar heb je steun aan. Zorgen dat je daar werk hebt zodat je niet van anderen afhankelijk wordt. En zodra de relatie met je vriend in z'n plooi valt (vooral praktisch, het gevoel lijkt al goed te zitten als ik je zo hoor) kun je samen verder bouwen.
@lady: ik begrijp op zich sommige reacties wel en tips enzo zijn altijd welkom...ik zet idd mijn kant van het verhaal erop...ik weet totaal niet hoe zijn ouders over de dingen denken en dat ze schrikken is logisch....mijn ouders waren ook totaal niet blij en dat heb ik ook echt wel gemerkt hoor. de situatie is nu gwn zo en ze steunen mij wel ondanks alles. @yuppie: ik kies ook wel voor een groot deel voor mezelf maar laat mijn vriend niet gaan...daarvoor hou ik teveel van hem. ik geef toe hij laat nog teveel door zijn ouders bepalen...en dat probeer ik hem soms ook duidelijk te maken.... de tijd zal gwn uitwijzen of we samen blijven ja of nee... ik ben nu hard bezig voor woonruimte enzo...dat is gwn iets wat nu als eerste moet gebeuren.
Waar gaat je vriend naar school? Kan hij dat ook in Rotterdam of zo doen? Want dan kan ie meeverhuizen, kunnen jullie ook kijken naar een woning voor 3.
die mogelijkheid is er wel, dat hebben we al uitgezocht, alleen word zijn studie nog altijd door zijn ouders betaald...en dan niet meer...dus hoe dat ooit betaald moet gaan worden is ook nog een probleem. ik heb vanavond nog een heel gesprek gehad over alles...ik denk dat alles een kwestie is van tijd en als zijn ouders dan nog alsnog merken dat we samen zijn, zullen ze toch zijn keus moeten accepteren.
Ik heb ook mijn studie helemaal zelf betaald, inclusief de kosten van op kamers wonen (en eten enzo). Wel met een aanvullende lening. Kan ook een argument zijn tegen die ouders. Pa en ma: Ik ga dit hoe dan ook doen. Als jullie niks meer bijdragen zal ik op een houtje moeten bijten, maar het gáát gebeuren. Liever mét jullie steun dan zonder. En de kans is dat je vriend dan helemaal niet meer terugkomt bij zijn ouders en dat willen ze denk ik ook niet. Overigens ben ik nu nóg bezig met het afbetalen van die lening, dus ideaal is het niet.
Ik zit al een tijdje mee te lezen en las net dat je vriend zijn kind niet mag erkennen van zijn ouders, helaas hebben hun daar weinig over te zeggen, aangezien hij meerderjarig is kunnen ze het hem niet verbieden (tenzij ze gaan dreigen met het stopzetten van betalingen aan school ofzo, wat ik niet hoop). Het is jammer dat zijn moeder en stiefvader zo tegendraads zijn, als jullie namelijk echt van elkaar houden dan kunnen ze daar toch niks tegen doen. En het kind komt er toch, en ik denk als je vriend er echt wil zijn voor jou en en je kind dat ie toch wel jouw kant opkomt, al is het maar na zijn studie. Ik vind de hele situatie erg vervelend voor jullie, en vooral omdat de ouders van je vriend hem zo tegenhouden, terwijl hij zijn verantwoordelijkheid wilt tonen. En dat het leeftijds verschil een probleem is vind ik geen reden. Mijn schoonbroertje is ook net 18 en zijn vriendin 29 en ze zijn sinds gisterochtend pappa en mamma van een prachtige meid Ze doen hun best om er voor te zorgen dat ze alles krijgt en pappa studeert ook nog op dit moment, en het lukt ze, dus jullie zal het ook gaan lukken! Ik hoop echt dat de ouders van je vriend nog gaan bijdraaien zodat jullie met z'n drietjes van elkaar kunnen gaan genieten. Heel veel sterkte met alles en hopelijk komen jullie er snel uit!
als hij nu weg zou gaan thuis, word er niks meer voor hem betaald. auto niet, studie niet..helemaal niks meer! hij wil eerst de studie afmaken komende 2 jaar en daarna heeft hij een vervolgstudie in breda dacht ik en dan is de planning er wel om dan samen te gaan wonen. zijn ouders kunnen ook niks er tegen doen...hij wil mij en die kleine niet kwijt maar zal helaas nog zijn ouders te vriend moeten houden zoals hij zelf zegt...en tja dat maakt het soms wel moeilijk maar goed... leeftijd speelt ook geen rol...dat heb ik nooit gehad en heb altijd relaties gehad met een redelijk leeftijdsverschil en nu toevallig is mijn huidige vriend jonger maar dat maakt niks uit. de toekomst moet het allemaal uitwijzen, we willen niet zonder mekaar dus "vechten" voor een toekomst met ons 3tjes.