je baby laten huilen

Ik sluit me bij Zogelukkig aan: Juist als je een huilbaby hebt, niet laten krijsen. Dan weet je kind toch helemaal niet dat je er voor hem/haar bent. Ik vind die gedachte erg krom eigenlijk.
Ik zie niet in wat hoogopgeleid ermee te maken heeft. Als mijn HA had geweigerd mij door te sturen had ik een 2nd opinion gevraagd bijv. bij de HAP.
Iets aan het verhaal van zilvervosje ( hoe erg ook, begrijp me goed), hapert teveel in mijn empatisch oordeel...Ik denk dat het ligt aan het feit, dat zij alles vanuit haar visie beschrijft en niet vanuit de visie van het kind. Een baby heeft geen notie van tijd, enige communicatiemiddel is huilen...
En als er tegen je vertelt wordt babies huilen nou eenmaal... dan heb je een zeer slechte HA,CB, enz enz. Want babies huilen nooit zomaar. Maar dat is mijn bescheiden mening.

 

Ik bedoelde eigenlijk niet dat je opleiding er iets mee te maken heeft, maar wilde de vooroordelen van aso-ouders, domme ouders, koude ouders, whatever-ouders uit de weg hebben. We waren (en zijn) ontzettend bang om gestigmatiseerd te worden omdat ons meisje zo huilde en hebben ook wel gemerkt dat sommige mensen dachten dat het DUS aan ons lag en wij DUS dom/aso/onvriendelijk/mishandelend/niet toe aan kinderen/wat dan ook waren. Ik wilde dat hier voor zijn.

@ de meiden die lief reageerden: dank je wel. Ik probeer die tijd ook niet meer te zien als falen. Gelukkig gaat alles nu goed, maar jullie reacties helpen wel. Het is lastig om tegen het vooroordeel van mensen aan te lopen die wel blije baby's hebben en je (mijn) eigen vooroordeel is vaak nog harder. Het is fijn om soms te horen dat je het niet perse verkeerd gedaan hebt.

@ allemaal: Ik heb me echt vreselijk schuldig gevoeld als ik het gevoel had haar weg te willen doen. Gelukkig kwamen we er - veel later pas - achter dat we echt de enigen niet zijn. Je hangt het nou eenmaal niet aan de grote klok als je je zo voelt, omdat je dan vooral mensen over je heen krijgt die je een draak van mens vinden. Ik heb besloten er vooral eerlijk over te zijn... er zijn vast meer moeders die zich zo voelen, zeker als hun kindje zo'n moeilijke start heeft. Ik was ook liever de roze wolk mama geweest... sterker nog, ik was er helemaal op ingesteld. Helaas.

Ik vind het geweldig als er vrouwen zijn die het nog veel langer uithielden om het babytje vast te houden. Ik ben er van overtuigd dat het bij Fay niet uitmaakte. Dat wil niet zeggen dat ik het niet geprobeerd heb, ik heb ook dagen met haar op schoot gezeten en niet naar de wc gekund tot mijn vriend thuis was. Maar Fay heeft ook in haar bedje liggen huilen omdat we echt niet meer wisten wat we moesten doen.

De HA en CB konden niks vinden, maar achteraf weten we nog steeds niet of er iets met haar was. Ik zou het best willen weten.

@ Zogelukkig: Jij weet dan toch wel hoe het is? Waarom denk je dan ik jou bedoel? Jij hebt toch geen "Boeddha in een rompertje" gekregen? Jij kon het wel, het dragen en voeden. Mij lukte het niet en het hielp Fay ook niet. Soms werd ze erg zelfs nog pissiger van. Ik vind het heel knap wat je gedaan hebt, fantastisch. Ik vraag me wel af waarom je het nodig vind zo uit te halen. Is dat omdat je denkt dat ik mijn dochter tekort heb gedaan of om iets wat ik opschreef? (is een eerlijke vraag, geen verwijt)

@ Jingels: Dat komt misschien omdat Fay nog zo klein was en wij nauwelijks contact met haar kregen. Ze krijste maar en krijste maar, er was voor ons geen touw aan vast te knopen. Als ik nu over Fay praat merk ik ook verschil, ik kan veel beter aangeven hoe de wereld voor haar is. Maar over die tijd kan ik het niet. Ik vermoed dat ze pijn had, maar het is nooit aangetoont. Het zou kunnen dat zij nou net een van de baby's was die wel prikkels nodig had, maar ik weet het niet. Vooral omdat destijds niks wat we deden tot haar doordrong.

We maakten ons wel wezenloos zorgen over haar, we hebben bij verschillende instanties aangeklopt. We hebben een HA-praktijk met zelfstandige artsen en hebben in die zin verschillende artsen gezien, een ostheopaat en verschillende wijkzusters. We hebben internet afgezocht, onze ouders geraadpleegd, boeken gekocht en de hulplijn van het CB gebeld. Verder kwamen we niet, er zijn wachtlijsten voor huilbaby-opnames en onze HA'sen wilden ons niet verder helpen. Toen we eindelijk een verwijsbrief kregen nam het huilen al af (ze was toen ong. 3,5 maand) en een week later was het tot een normaal niveau gedaald. We vonden toen dat we Fay niet meer aan allerlei tests bloot moesten stellen. De HA had ons gewaarschuwd dat die niet comfortabel waren en we wilden het nieuwe evenwicht niet verstoren. Aangezien het huilen niet meer toenam zijn we uiteindelijk niet in het ziekenhuis belandt. Achteraf was dat mss verkeerd.

 

Toch jammer dat sommige dame's opeens weer zo fel gaan reageren
Iedereen doet wat voor diegene het beste voelt of wat diegene aankan.
Als iemand zijn/haar baby niet kan/wil laten huilen dan is dat prima.
Als iemand wel zijn/haar baby laat huilen dan is dit ook prima.
Dat is iedereen zijn vrije keuze.
En onbewust kun je iemand zeer kwetsen met opmerkingen die je neer typt.
Dus dames kom op wees eens volwassen en reageer met respect na elkaar toe.

 

oh my..

ik heb niet het hele topic gelezen, maar lees wel erge dingen zeg wat hebben sommigen het toch zwaar gehad..

Ik moet alleen wel lachen om hoe we het allemaal anders ervaren en meningen over anderen hebben. Ik vind sommigen daar wel érg stellig in (dat hun manier van doen het beste is).
Ik ben absoluut niet in een hokje te plaatsen en doe wat mij het beste lijkt.
maar ik kan er ZO niet tegen als mensen daar kritiek op hebben.
Ja mijn kind huilt, best veel ook wel (wordt steeds minder). Ze huilt zich in slaap en ze huilt in de kinderwagen en in de auto.
En ik heb al zooooooooooooooooveel opmerkingen gehad, volgens 90% had ze krampjes, honger of te weinig aandacht. De andere 10% zei niks, maar keek alleen.
Ik maak bepaalde keuzes en als mensen daar niet tegen kunnen, lopen ze maar de andere kant op, maar ga AJB geen opmerkingen maken! denk je dat ik het leuk vindt??

Het enige wat helpt op dat moment is in de draagdoek (moet je trouwens de opmerkingen daarover eens horen), maar dat gaat gewoon niet altijd.

Ik ben dus zo'n moeder die stoïcijns door de v&d loopt met een krijsend kind. En je kunt mij vervolgens weer in de prenatal tegenkomen met , jawel, wederom een krijsend kind.
met een beetje mazzel doet de oudste ook nog mee en doen ze een duetje.

maar lieve mensen, laat ajb iedereen zijn/haar eigen mening hebben, maar dring die van jou niet op aan andere (bomvol hormonen en soms rete-onzekere) moeders.

 

ik neem me petje af hoor voor ouders met een huilbaby want wat moet je je machteloos voelen als niks helpt
Dus natuurlijk moet je je kleintje wel ff weg leggen want 24 uur met een baby lopen kan niet .

Zoey moet ik nu met pijn in me hart laten huilen voor dr slapen want ze sliep bij mij maar dat werd feesten en ze sliep pas om 10 uur savons dus nu moet ik dr in dr eigen kamer leggen
gelukkig is het niet meer zoals vroeger en slaapt ze binnen 30 min
Als ik erbij ga zitten huilt ze nog steeds en slaapt ze dus echt niet
Ik heb me wel voor gehouden langer als 1 uur laat ik dr niet huilen.
Gelukkig huilt ze voor de rest echt bijna nooit
Dus ik weet echt niet hoe het is om een huilbaby te hebben dus kan niet over de moeders spreken die het wel moeten door maken.

 

Allereerst: TS bedankt voor het starten van een open discussie over een, voor veel moeders, heel gevoelig onderwerp. Ik vind het fijn om ervaringen van andere moeders te lezen op dit gebied.

Ja, laten huilen...is hier ook vaak geopperd in de eerste maanden. Evenals waarom ga je niet over op flesvoeding? Zitten er wel genoeg voedingstoffen in je bv? Valt zij niet in slaap na een voeding? Ze mag gerust een half uur huilen (cb). Ze heeft nog maar 4 tot 5 voedingen nodig hoor (bij vier weken, ook cb). Je kunt toch niet twee uur stil op de bank blijven zitten om haar te laten slapen?
En bij elke opmerking ging ik aan mezelf twijfelen. misschien moest ik toch maar...

Erger nog, ik ging aan mijn dochter twijfelen. Was het wel normaal dat ze overdag bijna niet sliep? Dat ze zoveel bij mij wilde zijn, alleen in mijn armen sliep? Nog zo vaak een voeding wilde? Zich overstrekte, huilde en zoveel spuugde? Het eerste en laatste punt hadden een oorzaak (gecompliceerde reflux), maar geen gemakkelijke oplossing. De overige dingen zijn (weet ik nu) volkomen normaal voor een pasgeboren baby.

Gevoelsmatig wist ik precies wat ze nodig had. Veel lichaamscontact met mij om zich geborgen en veilig te voelen. Maar een stemmetje in mijn hoofd sprak dat tegen, mede door de opmerkingen die er in mijn omgeving gemaakt werden. Gevoel en verstand botsten hier. En dat werkt niet, nooit.

Tel daarbij op dat ik lichamelijk niet op orde was (bi en trombose). ik zat al ruim een half jaar thuis in de ziektewet en had mijn wereldje steeds kleiner zien worden. Was erg gefrustreerd en kon me niet volledig overgeven aan mijn kind (maw, haar constant bij me houden). Vond dat ik alles weer moest kunnen nu ik eenmaal bevallen was. Supermoeder moest ik zijn. En dus was het mijn schuld dat ze zoveel huilde, niet sliep, spuugde en weet ik allemaal wel niet. En ik kon het niet oplossen. Ik had gefaald en zat nu met een ongelukkig kind en werd zelf ook steeds ongelukkiger. Tot op het punt dat ik elke dag huilend op de bank zat met mijn dochter in mijn armen, overtuigd van het feit dat ik iets fout deed en niet goed voor haar zorgde.

Heb ik haar eens laten huilen? Ja, ze heeft 2 of 3 keer gehuild op een manier waar ik (gevoelsmatig) niet achter stond. Deels om uit te proberen of het misschien een meisje was dat prikkels van zich af moest huilen voordat ze ging slapen en deels omdat ik het op die momenten echt even niet meer kon. Daar heb ik me nog heel lang schuldig over gevoeld en ben erg bang geweest voor de hechting. Nu kan ik het meer relativeren en zie ik vooral dat ik haar 99% van de tijd wel heb gegeven wat ze nodig had of dat in ieder geval probeerde. Ik had de beste intenties en we hebben ontzettend veel geprobeerd om haar onrust weg te nemen.

Uiteindelijk is ter observatie opgenomen in het ziekenhuis. Ook daar vonden ze dat ze heftig huilde, veel spuugde en erg weinig sliep. Ze was ook afgevallen en spuugde dus meer uit dan ze overhield om van te groeien. Door de stress was mijn voeding ook teruggelopen. Ze had honger en had dat misschien al eventjes (heb tranen met tuiten gehuild). Met bijvoeding en indikken van voeding kregen wij de reflux onder controle, kon ze weer groeien en hadden een tevreden meisje. Dat nog steeds met periodes veel huilde en weinig sliep. Dat zat dus ook deels in haar, denk ik.

Ik schrijf mijn verhaal niet op om te meten hoe erg het bij ons was, in verhouding tot anderen. Maar wel om nog een ervaring te delen. En om andere moeders te laten weten dat je niet de enige bent die misschien wel eens dingen doet waar je gevoelsmatig niet achter staat, zoals je kind laten huilen, maar die je wel probeert. De eerste periode met een kind is zwaar, onwennig en de term 'roze wolk' is daar wat mij betreft echt niet van toepassing op.

Ik heb veel respect voor moeders die heel sterk in hun schoenen staan, direct hun instincten volgen en zich volleding over kunnen geven aan het moederschap. Dit was bij mij niet het geval en ik denk bij meerderen niet.

Blik op de toekomst. Ik wil graag meer kinderen, maar vooral de zware zwangerschap weerhoud me nu nog. Wel weet ik dat ik mijn verstand en gevoel niet meer laat botsen. Laat mensen maar kletsen, ik weet wat het beste is voor mijn kind. Misschien niet direct, maar dat vogelen we weluit en daar handel ik naar. Ik laat me niet meer afleiden door 'wat hoort' en 'zo doet iedereen het'.
Veel te bang ben ik geweest om haar te 'verpesten' (niet zelfstandig te maken, verwend, etc.) door haar bij elke kik op te pakken, bij mij te laten slapen in de beginperiode en haar aan de borst te troosten (wat is daar trouwens mis mee? Heb regelmatig gehoord: maar nu troost je haar met de borst...als in dat is een no go).

Ik troost mijn dochter nog steeds elke keer als ze huilt. Ze mag gerust een keer mopperen bij het inslapen of 's nachts als ze wakker wordt, maar bij huilen ben ik er. Dat voelt goed voor mij en waarschijnlijk ook voor haar want ze wordt er altijd rustig en tevreden van. En dat is toch een gemoedstoestand waarin je je kind het liefste ziet?

 

Naast respect ook veel bewondering voor vrouwen die vanaf de bevalling meteen alles zeker lijken te weten enz. Ik had dat geluk ook niet en heb me idd ook vanalles aan laten praten over 'laten huilen'. Gelukkig na een paar weken het zelfvertrouwen gevonden om het op onze eigen manier te doen en ook al was dat evengoed slopend (uuuuuren achter elkaar met een kind op je arm of borst is gewoon vermoeiend), het voelde wel stukken beter!
Terugkijkend denk ik dat Sil ook reflux had, want hij sliep rechtop zoveel beter dan liggend en hij gaf zo vaak zo veel voeding terug... Maar ja, iets over achteraf en een koe, he....?
Het is goed gekomen zodra ik het moedergevoel vond en durfde te volgen, maar in mijn beleving is dat 1 van de moeilijkste dingen geweest die ik ooit in mijn leven heb gedaan.

@ alle mama's hier: er is niet 1 beste manier. Ieder kindje is anders, net als iedere moeder/vader. De kunst is om de manier te vinden die het best bij jullie past en dat duurt soms even (bij mij een week of 6).

 

Dit is precies wat ik bedoel. Ook nadat ik het zelfvertrouwen had gekregen dat mijn manier ook goed is (voor ons zelfs het beste werkt) en me niet meer van de wijs liet brengen werd het hier een stuk rustiger in huis. Dit was bij ons pas na 4 maanden ongeveer.

Heb er vaak aan gedacht om een 'vast'topic voor alle nieuwe moeders aan te maken om ze op het hart te drukken om inderdaad toe te geven aan je moedergevoel. Je hebt het beste voor met je kindje en hoe kan dat nu verkeerd zijn (voor welke aanpak je ook kiest)?

 

Als laten huilen echt zo slecht is (tenminste, als de baby geen pijn oid heeft!) waarom adviseren veel CB's dan nog dat je je baby best even mag laten huilen?
Wat een harteloos en achterhaald advies is dat dan van zo'n belangrijke instantie.

 

Toen mijn dochter 5 maanden was, kwam ik mijn eigen groeiboekje tegen van 29 jaar geleden. Daar staan adviezen in waar het cb-boekje van nu veel van zou kunnen leren.

Bijvoorbeeld: laat je kindje niet in zijn eentje huilen. Het heeft nu behoefte aan veel contact met de moeder en vader. dat is volkomen normaal.

en nog meer dingen van die strekking. Ook als het aankomt op voedingsadviezen en bijvoorbeeld tandenpoetsen volg ik liever de adviezen van dertig jaar geleden op die mijn ouders kregen dan die ik nu zelf krijg van het consultatiebureau.

 

Klinkt herkenbaar! En soms snap ik nog even niets van d'r omdat ze ineens 180 graden draait. Maar heb nu het vertrouwen dat we er altijd wel uitkomen.

Ik heb 3 maanden volledige bv gegeven en ben tijdens de ziekenhuisopname overgestapt op combinatie van fles- en borstvoeding. Ik heb het nog een maand volgehouden om te kolven en toen was ik er eigenlijk wel klaar mee. Borstvoeding is voor mij ook aan de borst en dat ging niet. Vond ik het erg? Ja en heb nog heel lang het gevoel gehad gefaald te hebben. En ik kan nu wel terugkijken en denken: 'had ik maar dit of dat', maar dat zeg ik nu met de kennis die ik nu heb. Ontzwangerd en al. Op dat moment had ik de kennis niet en stond ik er heel anders (overspannen, angstig, op van de zenuwen) in.

Wat betreft het slapen op vreemde plekken: Ik trek me er niets meer van aan wat een ander vindt. Maar moet ook zeggen dat ik het ook niet meer nodig vind dat mijn dochter koste wat kost gaat slapen. Daar ben ik veel meer ontspannen in. Ik probeer het en als het niet werkt, dan werkt het niet. Blijft ze er lekker bij en slaapt ze later wel weer.

Ik weet niet waarom kinderen zo 'hard' aangepakt moeten worden en zichzelf in slaap moeten huilen en niet aan de borst getroost mogen worden... Misschien een kwestie van gewoonte en 'iedereen doet dat 'toch'....
Toen wij van het cb het advies kregen dat ze gerust een half uur mocht huilen, was mijn dochter 2 weken. En ik heb er serieus over nagedacht en het ook geprobeerd. Ze was twee weken oud....

Laatst las ik een interview met iemand en die zei: een kind moet de eerste vier jaar van zijn leven bij elke scheet geprezen worden en vooral het idee krijgen dat alles wat hij doet fantastisch is. Daar krijgt het zelfvertrouwen van.
Met enige nuance (om narcisme te voorkomen ) denk ik inderdaad dat je er alles aan moet doen om je kind zich geliefd, prettig en met respect behandeld te laten voelen.