Ik ben soms best wel pessimistisch ingesteld. Maar dit heeft ook met bepaalde angsten te maken, waar ik soms in door kan draaien. We gaan bijvoorbeeld binnenkort naar de musical van Alice in Wonderland, daar hebben we ontzettend veel zin in. Maar ergens ben ik ook heel bang om dan zo'n eind met de auto te rijden, want we kunnen wel een erg ongeluk krijgen. Of angst dat er ineens iets met de kinderen gebeurt, ongeluk of ziekte ofzo.. Ik kan soms ook in paniek raken als mijn vriend laat thuiskomt. Dan neemt hij z'n tel niet op en ben ik bang dat hij een ongeluk heeft gehad. Wie herkent dit? Ik hou zoveel van mijn gezin en familie dat ik als de dood ben om het kwijt te raken.
Ik herken het wel een beetje, als mijn vriend later thuis is en zn telefoon niet opneemt ben ik soms ook bang dat hij een ongeluk heeft gehad. Ik vindt het heerlijk om een eind met de auto te rijden maar als ik dan al die andere gekken op de autobaan zie, die hun auto er zomaar even tussen drukken of iemand die heel erg zit te kleven als je 120 rijdt, dan houdt ik mijn hart al vast. Ook heb ik er een ontzettende hekel aan om onder een viaduct ofzo door te rijden, vooral als er mensen op staan, dan ben ik bang dat ze iets gaan gooien. Maar de ergste angst die ik heb is s'nachts als we naar bed gaan, dan ben ik wel eens bang dat ze s'nachts ons huis komen leeg halen en mijn meisje mee nemen..
Precies, je kunt zelf nog zo veilig rijden, maar anderen niet. Hoe vaak zie je niet iemand slingeren en dat ie dan aan het bellen is? Wij gaan binnenkort naar Zuid Frankrijk met de auto. En ik zie er echt een beetje tegenop. Zit eraan te denken om voogdij te regelen voor als wij omkomen.
Ik herken het heel erg. Ben van nature redelijk pessimistisch ingesteld, en heb een verleden met depressie, en heb nu na een aantal problemen met zwangerschappen een angst/paniekstoornis ontwikkeld. Het goede nieuws: het is redelijk makkelijk te behandelen. Ik heb lang gedacht dat de gemoedstoestand zoals jij het beschrijft iets was waar ik gewoon mee moest leren leven, maar het wordt alleen maar erger als je er niets aan doet. Ik heb nu een tijdje cognitieve gedragsterapie gehad, en dat helpt enorm met het aanpakken van de angst gedachten. Ik zou het je zeker aanraden, want je hoeft niet zo bang te zijn om alles te verliezen! Gewoon even bij de huisarts een verwijzing ophalen, en dan bij een GGZ instelling 8 therapie sessies doen, geeft je al veel handvatten om ermee om te gaan hoor!
Minny, ik herken dat wel een beetje. Bij mij was het op een moment zo erg dat ik hulp heb gezocht en een paar maanden aan de AD ben geweest. Dit was omdat de angsten en ongelukkige gevoelens domineerden en ik geen plezier meer had in de leuke dingen. Het gevoel werd ook versterkt door allerlei negatieve nieuwsberichten. Ik zeg niet dat je meteen naar een psycholoog moet hoor, dat voel je zelf wel het beste aan. Dit is slechts mijn ervaring. Nu zijn er nog weleens momenten waarop ik zulke gedachten heb. Maar ik kan het beter relativeren. Heb vertrouwen in je man en je kinderen.
ik heb dat eerder wel gehad. ik probeer het nu bewust niet meer zover te laten komen. men lijdt immers het meest door al het lijden dat men vreest en wat nooit op komt dagen. in ieder geval belemmerde mijn angsten juist mijn fam. ik heb 2 pubers en die moeten ook hun weg gaan. en die werden een beetje beknot in hun vrijheid door mijn angsten dus gingen ze dingen verzwijgen. mijn vriend wilde nog wel eens ff snel dit of dat doen opd e fiets waar ik alles behalve gelukkig van werd en dus erg angstig was als hij later thuis kwam. toen ik zwanger raakte hebben we daar een goed gesprek over gehad en nu houdt hij zich keurig aan verkeersregels, hij had zich gewoon nooit gerealiseerd dat zijn gedrag zoveel effect op mij had waardoor ik weer angstiger werd naar de kinderen toe ook. nu kan ik veel geruster zijn daarin. ik ben trouwens van nature juist niet pessimistisch ingesteld in tegenstelling tot wat ik hier vaker lees. op de een of andere manier heb ik het sinds de jongste geboren is meer los kunnen laten en daar vaart iedereen wel bij. er wordt me nu gewoon verteld waar ze heen gaan en met wie. ze hebben inmiddels allebei een mobiel en zijn altijd bereikbaar.maar ik probeer dat dus niet te overdrijven. mijn vriend belt me als hij langer moet blijven op het werk. aankomend jaar gaat mijn dochter naar het mbo en dan moet ze dagelijks met bus en trein, het zit me niet helemaal lekker maar laten merken zal ik dat dus niet.
Ja ik herken dit ook. Ik heb inmiddels geleerd om er mee om te gaan, maar met familie in het westen (woon zelf in Drenthe) zit ik regelmatig toch weer in de stress als we weer eens die kant op'moeten'. Zaterdag hebben we een verjaardag en daar kan ik dan best wel tegenop zien. Ben heel bang dat ons iets overkomt onderweg. Ook als m'n vriend te laat is en ik hem niet kan bereiken, word ik bang. Of zelfs als m'n kinderen eindelijk eens uitslapen, dan haal ik ook de meest erge horror scenario's in m'n hoofd. Heel vermoeiend
Het enige waar ik echt angst voor heb is dat we wakker worden en ik mijn meisje uit bed wil halen maar dat ze niet meer wakker wordt.
Ja idd ook met dat uitslapen van de kinderen. Slapen ze een keer om 7 uur nog, dan ga ik nog kijken of ze nog wel leven. Erg toch?? Ik heb binnenkort een feest van een oude vriendin, aan de andere kant van het land. En ergens heb ik gewoon geen zin, omdat ik zo ver moet rijden. Stel dat me wat overkomt en dat mijn gezin dan zonder mij verder moet? Maar ik moet toch ook kunnen genieten van zo'n feestje??
Nou, zoiets wilde ik ook zeggen. Als angsten je tegenhouden om normale en alledaagse dingen te gaan doen, dan is het misschien wel een goed idee om er iets aan te gaan doen. Iedereen is wel eens ergens bang voor, maar het moet je niet gaan beïnvloeden.
Hoi meid, ik herken het ook wel hoor! Vooral inderdaad als manlief een keer laat thuis is of de kleine lang slaapt... Of hard aan het huilen is en ineens stil is... Je bent zeker niet gek en ik vind het ook niet overdreven. Maar ik zou er denk ik wel even over nadenken in hoeverre het je dagelijks leven beïnvloed... Als je het fijn vindt, kun je ook je verhaal wel kwijt op msn... Ook wel weer gezellig om weer te kletsen!
Hey Eeksie, dat lijkt me gezellig, is alweer ff geleden. Heb je me er nog in staan? En iedereen bedankt trouwens voor de lieve reacties. Ik heb ooit eens een cursus gevolgd voor angsten en ga dit maar weer eens oppakken.
Ik had dat ook toen we op vakantie 'moesten' naar frankrijk. We gingen met de hele familie dus kon er moeilijk onderuit komen. Ik vond het verschrikkelijk! Gelukkig ging het allemaal goed. Misschien is het idee om snachts te rijden als jullie dit kunnen dan is het niet te druk op de weg. Maar ik herken je gevoel wel hoor, maar probeer dan rationeel te denken. Heb je iets in het verleden meegemaakt?