Ik moet ff wat van me af schrijven hoor.. Een vriendin van me is nu al voor de 4e keer zwanger ( 16 weken nu ). Het gaat bij hun al vanzelf. Allemaal goede probleemloze zwangerschappen en gezonde kids. Bij ons gaat het niet tot amper goed sinds we in de MM zitten en ik zit er nu ook ff doorheen. Het is een grote kans dat we niet eens kunnen/mogen starten met IVF vanwege een onvindbare eierstok en de gevaren daarvan met IVF. Mijn vriendin en ik hebben het er wel over en zij weet hoe het er bij ons voor staat. De vorige zwangerschappen heeft ze nogal "geklaagd" over moeheid en misselijkheid. Ze lag dagen op bed. ( kan gebeuren ) Maar openlijk zo tegen mij klagen stond me wel zo tegen! Ik heb dat ook aangekaart dat dat voor mij heel kwetsend is om te horen. Ik bedoel; ik zou graag ruilen hoor! Maar het komt niet binnen blijkt. Nou had ik haar gister gesmst wanneer het uitkomt als ik langs kom voor de verjaardag van haar oudste dochter ( wordt 4 ). Heel de dag geen reactie. `s avonds heel laat een sms terug dat ze de hele dag op bed had gelegen ( geen eens antwoord op mijn vraag.. ) Nou sta ik op het punt om er weer wat van te zeggen, dat dit mij erg kwetst. Maar het helpt niet ben ik bang. Ik vind het erg jammer want het zorgt wel voor bartsjes in onze vrienschap, tenminste wel van mijn kant. Van iemand die van zichzelf zegt hoogbegaafd en hoogsensitief te zijn verwacht je toch iets anders.. Zeker als het je vriendin betreft.. Ik wel in elkgeval..
Ik snap je zo goed, dat is zo kwetsend en je wordt er gewoon verdrietig van... Hier gisteren onze 4e miskraam gehad. We hebben vrienden die zelf geen kinderen willen en in de vriendengroep is een stel die heel snel zwanger is geworden. Stuurden ons toen een kerstkaartje met een echofoto! Daar heeft mijn man toen wel iets van gezegd, maar die andere vrienden gingen even vertellen dat ze bevallen was en dat het wel 40 uur had geduurd. Tsja, dan heb ik zoiets van fijn, maar ze heeft wel een kindje. Natuurlijk vraag ik wel of alles goed is, maar je moet altijd maar blij zijn voor een ander... En als je dan niet blij kunt reageren (ook afhankelijk bij mij waar ik in mijn cyclus zit en wanneer de laatste mk was) dan ben je ineens de gebeten hond...ja daaaaaggg! Helaas ben ik geen engel en op een gegeven moment is bij mij die koek een beetje op...zoveel begrip krijg je ook niet wanneer het niet goed gaat...heel veel mensen reageren daar niet eens op of vragen niet hoe jij je voelt... Overigens heb ik op mijn werk niets te klagen over begrip. Dat is wel prettig.
Ik snap je gevoel heel goed. Echter, de wereld draait door! Ondanks dat jij graag met je vermoeide vriendin zou willen ruilen zijn voor haar de zwangerschapsproblemen een reeel probleem. En als vriendinnen zou je dat ook moeten kunnen delen. En ik spreek inmiddels uit ervaring. Ondanks dat ik ook jaren in de mm heb gezeten kan ik oprecht zeggen: zwanger zijn is niet altijd leuk! Net als dat jou moeite en gemis er mag zijn, mogen ook haar problemen er zijn. Tuurlijk moet je elkaars situatie niet uit het oog verliezen, maar het is tweerichtingsverkeer. De voorbeelden die je noemt komen op mij wat overgevoelig (van jouw kant) over. Sorry overigens, als deze opmerking jou ook weer kwetst, maar je vraagt zelf om reactie. Als iemand na een dag stilte reageert met: 'heb de hele dag op bed gelegen' kun je ook reageren met : 'Wat vervelend voor je! Maar wanneer komt het nu uit dat ik langskom?' Daarmee zou de kous af zijn. Ik heb ook heel wat opmerkingen van anderen moeten incasseren, die ik totaal niet snapte gezien onze situatie, dus echt ik begrijp je goed. Maar probeer op te passen dat je niet zelf grotendeels schuldig gaat worden aan de breuken in jullie vriendschap. Hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Heel veel sterkte, in de mm en met je vriendin!!
Gemma, ik snap heel goed wat je bedoeld. Ook ik heb met hele lompe mensen te maken gehad toen ik nog o zo verdrietig was... Ik denk dat er twee dingen zijn dat je kunt doen: - met haar een duidelijk gesprek aangaan (vertel haar nogmaals wat je pijn doet en dat het voor jou nu te moeilijk is om de voor haar mindere kanten van haar zwangerschap te gaan bejubelen - je er overheen zetten.. Eroverheen zetten is vrijwel niet te doen, dus ik denk dat jijzelf ook wel weet wat op dit moment juist is voor jou... Heel veel sterkte!!! Merah, ik begrijp dat jij met de beste bedoelingen jouw stukje hebt geschreven. Maar misschien kun je jouw bericht, in combi met je banner nog ff doorlezen.... Gemma vraagt om steun en begrip. Niet om van een zwangere te horen dat ze zich er maar ff overheen moet zetten. Uit jouw bericht maak ik namelijk op dat ze dat maar wel moet doen omdat zij anders schuldig is aan het kapotgaan van de vriendschap. Ook de vriendin van Gemma zou rekening met Gemma kunnen houden. Iets met respect voor elkaar?? Als jouw beste vriendin kanker heeft en al haar haren als gevolg van chemo aan het verliezen is ga je toch ook niet bij haar klagen over jouw slechte haardag??? Nee, dat kun je beter doen bij een andere vriendin... Net zoals dat als Gemma's vriendin beter de zeurzwangere kan uithangen bij iemand die niet bezig is met behandelen...
Ps: zwanger zijn is niet altijd leuk? Niet persoonlijk bedoeld, en ik wil hier geen bitchfight beginnen (verder ben je namelijk best lief ) maar dat soort berichten kun je beter in "jippiejoladiejeeeeee ik nam 1 breezer en ik was zwanger"-topics schrijven.
Maartje ik geef je helemaaaaaaal gelijk! Nav je reactie tegen Merah Ik vind ook dat nu dat wij zwanger zijn ( geweest) dat je het verdriet niet moet vergeten. Want niemand denkt daaraan op dat moment. Erg onredelijk vind ik sorry Merah om zo te reageren op de ts.
Snap de reactie van Maartje, maar voel toch de behoefte me nog even te verdedigen. Ik geloof dat ik duidelijk heb proberen aan te geven dat begrip van 2 kanten moet komen, dus ook bij de vriendin vandaan. Ik heb nergens gezegd dat je er maar 'effe' overheen moet zetten, want dat is vreselijk moeilijk, zoniet onmogelijk. Ook nergens gezegd dat wij verdriet moeten vergeten. Maar als je vriendinnen bent vind ik dat je er voor ELKAAR moet zijn en dat de ene niet altijd haar problemen onder stoelen of banken hoeft te schuiven. Wat betreft je voorbeeld Maartje: Mijn beste vriendin heeft terminaal (borst)kanker. Vreselijk voor haar. Maar gelukkig snapt zij dat er ook andere 'problemen' zijn en dat mijn problemen VOOR MIJ ook erg zijn. Daar ben je vrienden voor. Ik denk, voor je eigen bestwil dat je erg op moet passen niet te veel vrienden te verliezen doordat je je alles aantrekt. Dat is alles wat ik er mee wil zeggen. En nee, zwanger zijn is niet altijd leuk. Ik had verwacht dat ik jubelend boven de pot zou hangen als het zo ver was. Heb dat ook altijd tegen anderen gezegd. Maar alles heeft zo zn keerzijde. Dus ondanks dat je graag zwanger zou willen worden, of zelfs zou willen ruilen (heb ik oo heel vaak gezegd) is je hondberoerd of doodmoe voelen niet leuk. Ook dan is het fijn als er iemand voor je is. Een vriendin bv!
Ik snap de gevoelens van ts wel. Uit ervaring weet ik dat het onwijs moeilijk en zwaar is om mee te leven met iemand die zwanger is en dan lijkt te klagen als je het zelf zo graag zou willen. Maar aan de andere kant ben ik het met Merah eens, jouw vriendin moet proberen begrip voor jou op te brengen maar andersom geldt dit ook. Als je vriendin dagen op bed ligt wegens misselijkheid, dan is er echt wel iets aan de hand en dat is voor jouw vriendin ook heel vervelend. Misschien kun je een keer een gesprek met haar aangaan waarin je uitlegt dat het voor jou heel moeilijk en zwaar is om haar zo te zien maar waarin je haar ook ruimte geeft om haar kant te belichten.
Kan me wel voorstellen dat het voor jou steekt en niet leuk is om telkens iets te horen over zwangerschapskwalen. Snap ook dat je vriendin het kwijt wilt aan een vriendin (jou dus) maar ze zou ook tegen een andere vriendin kunnen "klagen" over dr zwangerschap. @ merah ben het met je eens en toch ook weer niet. Ik was tijdens me zwangerschap extreem misselijk wat heeft geduurd totdat ik moest bevallen (jaa elke dag wel 3 4 keer boven de plee en dat bijna 42 weken lang) en wat vond ik het verschrikkelijk maar ooow ik zou nu een moord begaan om dat weer voor een 2de keer mee te mogen maken
Lieve Gemma, Ik begrijp je gevoel zo goed...wat had ik het altijd moeilijk met zwangere vrouwen die aan het klagen waren en toen ook nog een van beste vriendinnen, heel erg verdrietig was omdat ze een jongen kreeg, heb ik besloten om die vriendschap te verbreken. Ik zou als ik jou was het aankaarten, en stuit je op onbegrip heb je twee keuzes, je erbij neerleggen of afstand nemen. want dit soort situaties zorgen voor zoveel stress en onrust, die heb je al genoeg! Wat een moeilijke tijd toch in de MMM en al die begriploze mensen om je heen, hoewel ik nu des te meer besef dat niemand zich kan echt kan inleven zonder dat je dit mee hebt gemaakt. Ik ben nu zwanger en ik voel me werkelijk een bevoorrechte vrouw dat ik dit mag meemaken. Ik vind het zwanger zijn geweldig, maar het is ook een zwangerschap met complicaties,dus in die zin snap ik Merah wel... Maar mij hoor je niet klagen...want ik heb eigenlijk het gevoel dat ik daar het recht niet toe heb..zoveel vrouwen die er naar verlangen..Meid ik kan alleen maar zeggen, ik hoop dat jullie zo'n mooi wondertje in je buik snel gegund is! Want was is het leven gecompliceerd in de MMM... Dikke knuffel
íedereen mag klagen hoor, ook zwangere vrouwen net zo goed. En dat van die kanker vind ik nu weer net iets anders.
Natuurlijk heb je wel het recht om te klagen! Dat doet toch niets af aan het verdriet van anderen? Je kunt ook op een integere manier aangeven wat voor jou vervelend is. Anders kun je blijven doorgaan, als je normaal zwanger bent mag je niet klagen omdat er zo veel vrouwen een lastige zwangerschap hebben, als je een lastige zwangerschap hebt mag je niet klagen omdat zo veel vrouwen moeilijk zwanger worden etc... Zo houden we met zijn allen ook allerlei mythes in stand rondom de zwangerschap en zorgen we ervoor dat we met bepaalde klachten veel te laat aan de bel trekken, niet alle zwangerschapsklachten zijn even onschuldig!
Dat mag je vinden. Bofkont!! Want dat betekend namelijk dat je geen idee hebt hoe het is voor iemand, die continue geconfronteerd wordt met zwangeren en pasgeborenen, als je zelf niet zwanger raakt maar het wel oh zo graag wilt. De pijn wat dat veroorzaakt. Denise Hilhorst noemt het in haar boek een 'open zenuw'... Het doet namelijk gewoon ontzettend pijn!! En ik denk dat één ieder die helaas, verdrietig genoeg wel weet hoe het voelt om alsmaar niet in verwachting te raken, ondanks alle pijnlijke en verdrietige en belastende behandelingen... de vergelijking met zeuren over een slechte haardag bij iemand die alle haren ten gevolge van een behandeling tegen kanker is kwijtgeraakt, wel exact weet wat ik daarmee bedoel... en die vergelijking als herkenbaar zal ervaren. Tegen iemand die een borst heeft moeten laten amputeren om eenzelfde soort reden ga je toch ook niet zitten zaniken over hoe je baalt van je minitietjes?? Of zeuren dat je zo'n rugpijn hebt van je cub dubbel G (hoe verrot je rugpijn ook kan zijn). Bepaalde dingen zég je gewoon niet tegen iemand die het heel zwaar heeft. Niet dat je nergens over mag klagen bij mensen die het zwaar hebben. Maar klaag wat mij betreft over die financiele tegenvaller, over je schoonmoeder, over weet ik veel wat. Maar ga niet zitten zeuren over je zwangerschap bij iemand die zo verschrikkelijk graag die kwaaltjes zou willen hebben. Mmmeisjes spuiten zich lek, ondergaan hele nare behandelingen, voelen zich vreselijk verrot... Om te voelen wat zij nu voelt... Uiteraard kunnen er mensen zijn die hun zwangerschap als zwaar ervaren. Ik heb zelf óók flinke 'last' van mn bekken gehad en heb in het begin óók flink 'last' gehad van misselijkheid. Toch voelde het voor mij niet als een last. Niet zwanger kunnen worden was voor mij een enorme last, angstig zijn om mijn beebje te verliezen als gevolg van een hematoom en het wel moeten stoppen met de Prednison bij 20a25 weken, dát voelde voor mij als een last. Ik vind werkelijk waar dat ik het recht niet had om ergens over te klagen en ik wílde ook niet klagen, want ik had niets om over te klagen. Ik snap het nooit zo goed als (mm)mensen klagen over hun zwangerschappen. In mijn beleving valt er weinig te klagen. Ik was ten slotte zwanger!! Ik ben echt geen engeltje, ik heb ook nare trekjes (ssst niet verder vertellen ) maar ik was oprecht blij met elke kwaaltje. Ik belde blij mijn vriend op zn werk op: *uberblij* Maartman, ik ben me toch een partij misselijk!!! Zo cool!! Zo zwanger!! Ander telefoongesprek: JAAAAAAAAAAA ik heb er weer een ''kwaaltje' bij, ik heb maagzuur!! Dat is zoooooooooooo zwanger!!! *straal* Ik vind al dat geklaag over zwanger zijn zo vreemd... Voelt voor mij ook als 'ondankbaar' en 'nietrespectvol' naar de mmmeisjes toe die nog zo vechten.... Ik was dan ook oprecht gelukkig en blij en voelde me zo bevoorrecht dat ik de toilletpot moest omhelzen!! (gun dit andere meisjes ook zo.... ) Ik wil hier nog wel aan toe voegen dat ik begrijp dat als je in het ZH wordt opgenomen omdat je bijna dood gaat van uitdroging omdat je alles uitspuugt of wanneer je in een rolstoel terecht komt vanwege je pijnlijke bekken, dat je dan iets minder anti-klaag zult zijn. Maar dat zijn van die extreme zwangerschaps dingen. Ik durf er bijna wel om te wedden dat het meerendeel van de 'zeurzwangeren' gewone zwangerschapsbijkomstigheidjes hebben.... Maar goed. Lang verhaal, wat ik eigenlijk tegen TS wilde zeggen: Klote dat je vriendin jou niet begrijpt. Ik zou als ik jou was het nog eens proberen rustig te gaan uitleggen. Mocht je vriendin zich als een volleerde zeurzwangere blijven gedragen, dan is wellicht (tijdelijk) afstand nemen wel zo verstandig. Nogmaals veel sterkte!!
En jij weet mijn geschiedenis niet dus daar kan jij helemaal niet over oordelen! Het zal lekker zijn als je dit niet zou kunnen en mogen delen met iemand die je zo naast staat toch? Ikzelf zou het er ook niet constant over hebben idd maar anderen dus wel. En het is ze goed recht. Net als niet mogen 'klagen' hoe zwaar het moederschap is maar dat je ze voor geen goud zou willen missen? Nou neem van mij aan dat dit echt zo is en dat ik mag klagen als ik dat wil. Dat doe ik niet vaak en zou ik ook niet snel doen bij iemand die niet of moeilijk zwanger word maar dit neemt niet weg dat je dan tegen diegene maar helemaal niks durft te zeggen hier over toch??
Hoi Allemaal, Allereerst bedankt voor jullie, veelal, lieve reacties. Ik heb het haar vandaag nogmaals proberen uit te leggen hoe het voor mij overkomt. Maar het landt gewoon niet. Ik heb het boekje 'Open zenuw" besteld en ik vraag haar of ze dat, als vriendin, wil lezen. Over het feit dat zij begip voor mij moet hebben, dat is er amper. Ik geef vaak aan als we een belangrijk onderzoek hebben o.i.d. en eigenlijk nooit komt er die dag even een vraag over hoe het was. Ja, als ik haar kom vertellen hoe het was. ( dan is het ineens zo van Oja dat was ook zo.. ) anders om ben ik heel begipvol en medelevend naar haar toe verder altijd geweest. Ik ben zelf bij alle aankondigingen van zwangerschappen een kadootje wezen kopen/maken en brengen, heb een albumpje voor de ukkies gemaakt, kraamkadootjes gedaan, kom op elke verjaardag met kado`s, en probeer haar zoveel mogelijk te steunen. maar voor mij houdt dat een keer op. Ik heb het gevoel dat ik haar altijd maar moet begrijpen en andersom komt er zelden reply. Jammer vind ik dat. Daarom wil ik haar vragen het boekje te lezen. Komt het dan nog niet aan dan zal ik tijdelijk of blijvend afstand nemen.. Dank jullie wel voor jullie reacties! Knuf!
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar wel de eerste pagina. Ik snap de gevoelens van TS heel goed (believe me!) en mensen zijn heel goed in de verkeerde dingen zeggen (I know!). Maar ik begrijp wel wat Merah met haar reactie bedoelt. Als iemand nou regelmatig klaagt over haar zwangerschap en dat heel veel voorkomt, dan kan je er wat over zeggen. Maar als vriendin zou ze wel moeten kunnen zeggen dat ze moe is. Ik weet natuurlijk niet wat die vriendin verder allemaal zegt, maar alleen van die moeheid...tja.....moet kunnen vind ik. Anderen kun je niet veranderen ben ik bang....je zult er mee moeten leren omgaan....
Oh ja, en de dingen die genoemd worden in "Open zenuw" zijn wel van een heel ander caliber dan het voorbeeld dat TS noemde. Maar.....die vriendin is ook wel een beetje een zeikerd...haha!
@Gemma: Ik denk dat je er heel verstandig aan doet je vriendin het boekje te laten lezen en ik hoop dat ze jullie vriendschap belangrijk genoeg vindt om dat ook echt te doen! Verder blijft dit een moeilijk onderwerp omdat logischer wijs voor ieder mens zijn of haar eigen "leed" of problemen nou eenmaal het meest voelbaar en aanwezig zijn. Leed laat zich uiteraard niet makkelijk vergelijken, maar ik denk dat vrijwel iedereen het erover eens is dat er bepaalde zaken zijn die echt heel ingrijpend zijn in een mensenleven (ziekte, dood, scheiding, noem maar op). En wanneer we weten dat iemand in onze omgeving hier mee te maken heeft , gaan we automatisch wat meer op onze woorden en acties letten (wat denk ik alleen maar goed is). Punt is dat volgens mij een heel groot gedeelte van de mensen zonder mmm-ervaring onderschatten hoe enorm ingrijpend en intens verdrietig het hebben van een onvervulde kinderwens is en dit niet zien als 1 van die zaken. Dit terwijl onderzoek heeft aangetoond dat het hebben van een langgekoesterde onvervulde kinderwens je leven net zo ingrijpend kan beinvloeden als andere vreselijke gebeurtenissen. Dus om een lang verhaal kort te maken, om die reden lijkt zo'n boekje laten lezen me heel slim. En uiteraard heeft zij ook recht op haar problemen, maar ik vind wel dat gezien de situatie het niet vreemd is als zij, zolang jij met je mmm verdriet kampt, nu even meer rekening met jou houdt dan jij met haar. In een andere fase van jullie leven zullen de rollen zich misschien nog wel eens omkeren en moet jij er juist meer voor haar zijn. Echt goede relaties zijn in mijn ogen tegen dit soort tijdelijke "uit balans zijn periodes" opgewassen.
Gemma, hoe vervelend het ook mag klinken wat ik nu ga zeggen,..Als jij en je vriendin hier helaas niet uitkomen en je voor je gevoel alles hebt gedaan om je vriendschap te redden, onthoudt dan 1 ding goed: ,, vriendschap in je leven kun je vergelijken met een treinstation, bij iedere halte waar je stopt, stappen er mensen in, maar ook uit je wagonnetje" Succes.