Dit artikel heb ik gevonden: http://www.goedgevoel.be/gg/nl/387/Kinderen/article/detail/417818/2008/09/16/Moeders-houden-minder-van-oudste-kind.dhtml Volgens onderzoek onder 1000 moeders: "Ongeveer één op zes moeders geeft openlijk toe meer te houden van een kind dan van de andere. De helft verpakt het diplomatisch: ze houden evenveel van de kinderen, alleen op een andere manier. Voor één op drie gaat dat niet op: zij zeggen dezelfde liefde te voelen voor elk van hun kinderen." Dit klinkt voor mij persoonlijk wel aannemelijk(er). Het verbaasd me eerlijk gezegd dat 1 op de 6 dit openlijk toegeeft ! Maar feit blijft wel dat het taboe is, en welk deel van die 1/3 zal niet uitspreken dat ze een voorkeur heeft..?
Hoi, Ik hou gewoon onvoorwaardelijk van mijn beide zoons. Dat betekent dus zonder voorwaarden en ja: precies evenveel; ze zouden het wel heeeeeel erg bont moeten maken om dat te veranderen (even extreem gezegd: kun je nog van je kind houden als die seriemoordenaar wordt of een verkrachter.. een andere discussie overigens die ik hier niet wil openen hoor!) En ja, tuurlijk is ieder kind anders. Je hebt ook chemie tussen mensen, je trekt naar de ene persoon ook meer dan naar de andere, maar dat maakt ze niet beter of slechter, maar idd gewoon anders. En ook ik maakte me voor de geboorte van mijn tweede zorgen of ik van Anthony net zoveel kon houden als van Daniel en vanaf het moment dat ik hem voor het eerst zag was het al zo ver Groetjes, Jem
Het accent in dit artikel ligt op het woord 'favoriet'. Ik vind dat wezenlijk anders dan meer of minder houden van. En een band opbouwen heeft natuurlijk een relatie met houden van, maar het is geen voorwaarde om (evenveel) van iemand te kunnen houden. Dit alles, omdat liefde ook onvoorwaardelijk is/kan zijn. Uiteraard geloof ik best dat het in sommige gevallen opgaat dat moeders meer van de een houden dan van de ander, maar 1 op 6 vind ik inderdaad wel veel! Persoonlijk word ik dan meteen erg argwanend naar hoe ze dit hebben onderzocht (vraagstelling en antwoordmogelijkheden bijvoorbeeld; hier wordt vaak in gemanipuleerd als de pest om naar een bepaalde uitkomst toe te werken). Groetjes, Jem
Snoopy, wat jij zegt herken ik ook heel erg. Dat je een van de kinderen tijdelijk liever om je heen hebt dan de ander. Een baby is nog niet "stout" dus hoef je er ook niet boos op te worden, in tegenstelling tot mijn 2jarig draakje... Ik ben ook weleens bang dat ik de een mooier vind dan de ander. Vooral toen de jongste net geboren was en nog zo lekker "verkreukeld". Maar het komt al goed, ze word mooier en mooier
Erg herkenbaar! Maar het kan ook ineens andersom zijn hoor! Dat gevoel. En ik kan je verklappen....bij nr 3 is daar WEER een ander gevoel! Ik denk dat het niks met de nummers te maken heeft maar met t simpele feit dat het allemaal op zichzelf staande kindjes zijn. Het zijn allemaal JOU kindjes maar toch elk een individu. En het hele simpele is nou een maal dat het eene individu anders door anderen benadert wordt dan het andere. Ook door de ouders! En maar goed ook want de een heeft gewoon op sommige punten een andere benadering nodig als de ander. Als ze ouder zijn wordt de band met de een ook steedsl anders als met de ander (mijn oudsten zijn 12 en 14) Patrick vind ik een fijn joch om mee te puzzelen enzo En Miky is weer leuk om mee te kletsen. Maar ze zijn beiden weer leuk om mee te filosoferen. Als ik weg ga zou ik liever Patrick mee nemen als Miky.... Als ik thuis dingen doe heb ik er liever Miky bij als Patrick. Hou van ze allebei...onvoorwaardelijk (met kant tekening) Maar toch van elk appart anders... Het zijn MIJN jongens...maar nouja.. toch kan ik ze soms allebei wel eens weg wensen...of hier wensen!
Ten eerste: er zijn legio mensen die graag OOK een kind van ander geslacht willen. Gewoon omdat ze ook moeder willen zijn van een meisje/ jongen. Dat heeft niks met liefde te maken? Ik vindt jouw voorbeeld ook totaal niet in deze topic passen. Die moeder HEEFT toch nog helemaal geen dochter? Hoe kan ze er dan meer van houden? Waarvan? Stel dat ik 3 dochters had gekregen (of 3 zonen). Dan zouden wij waarschijnlijk serieus overwegen over nog een kindje, gewoon omdat we graag kinderen van beide geslachten zouden willen. Dat heeft toch niks te maken met de liefde voor mijn kinderen die ik al heb??? En als ik dan weer een kind van hetzelfde geslacht zou krijgen, zou ik daar ook oneindig veel van houden. Ten tweede: waarom moet alles vergelijkbaar zijn? Welke domool drukt liefde uit in percentages? Of vergelijkt de liefde voor twee verschillende personen? Liefde is een uniek gevoel, en liefde voel je op een unieke manier voor elke persoon waar je van houdt. Ik hou van mijn kinderen, van elk kind oneindig veel. Los van elkaar, en onafhankelijk van elkaar. Als ik zeg dat ik van mijn dochter houd, dan hoort daarbij niet 'meer dan/ minder dan/ evenveel als' bij. Ik hou van haar netzoveel als ik het zou doen als ik alleen haar had, of als ik nog 7 kinderen erbij heb. Je hebt niet 100% liefde die je vervolgens moet delen onder je kinderen. Het is geen wiskundig model.
Tja, jij vindt het dom om aan liefde een percentage toe te kennen en ik vind het dom om het hebben van kinderen van verschillende geslachten boven het hebben van kinderen met hetzelfde geslacht te plaatsen. (Maar goed, dat is mijn mening.) On topic: mijn man was er voor de geboorte erg bang voor dat hij niet van allebei evenveel zou kunnen houden. Ook omdat hij enig kind is en dus niet weet hoe het is om met een broer/zus op te groeien. Hij was blij verrast dat datzelfde gevoel van onvoorwaardelijke liefde er meteen na de geboorte ook voor de jongste was. En zo voelt het voor mij ook. Wat ik me wel afvraag: je hoort toch regelmatig van mensen dat ze zich in hun jeugd achteruitgesteld hebben gevoeld. Dat ze het idee hadden dat hun ouders minder van hen hielden dan van hun broer/zus. Is dat dan echt alleen hun gevoel, of zit er toch meer in wat Maka zegt?
Je hebt drie kinderen van verschillende geslachten. Als dat niet het geval was geweest, was je voor een vierde gegaan. Nu vind je het goed genoeg. Ik kan er dus niets anders van maken. (Maar goed, ik reageerde misschien wat heftig omdat ik in korte tijd drie posts van je heb gelezen waarin je andere mensen 'dom' noemt. Ik zie dat je heel actief bent, dan ben ik niet, dus het kan best een ongelukkig toeval zijn, maar dan schieten dit soort opmerkingen wat sneller in het verkeerde keelgat. En nu terug on-topic, want het is zonde om dat te vervuilen )
1. nee, je begrijpt het verkeerd. Ik zou het wellicht leuk vinden om OOK een kindje van ander geslacht te hebben. Maar als de vierde dat niet zou zijn zou het me niks uitmaken. Wij gaan waarschijnlijk voor nog een kindje ook al heb ik beide geslachten, dat maakt me niet uit. Het stond er ongelukkig, maar ik stel een gezin met meerdere geslachten zeer zeker niet BOVEN eentje zonder. 2. hmm, ik kan soms ook stellig reageren, maar ik noem niet snel iemand dom, en dat vind ik al helemaal niet. In dit geval bedoelde ik het onderzoek(er) dat een wiskundig model loslaat op de liefde. Niet diegene die het hier postte.
Adi, het artikel begint met het voorbeeld van de vrouw en haar meisjeswens. Vervolgens gaat het over voorkeur/meer houden van, dat het een groot taboe is en dat er veel mensen zijn die dit hebben. Als je goed gelezen hebt, gaan die percentages die ik noemde over het kunnen aangeven van een heel klein verschil, 'bij wijze van spreken' 0.1%. Trouwens, zo raar is het niet om gevoel een cijfer te geven. Steeds vaker worden gevoelens in de psychologie voorzien van een cijfer om op verschillende momenten te kunnen vergelijken en te kijken of er vooruitgang in zit bijvoorbeeld. Wat dacht je van (psychische) pijn? Boosheid, Geluk, Angst? Het is best moeilijk, maar toch kunnen de meeste mensen het wel. En waarom zouden gevoelens dom zijn? Jem, ik kan inkomen in je redenatie over het verschil tussen een favoriet hebben en daadwerkelijk minder of meer houden van. Ik denk dat het beide voor kan komen. Het gevoel van een favoriet hebben, is dan waarschijnlijk nog wel een veel verschrikkelijker gevoel. Overigens, ik denk dat het onzin is dat ik het me niet zou kunnen voorstellen hoe het is. Dat is wel een erg makkelijk argument. Ik zal nooit meemaken dat je nog een keer ontelbaar veel van een tweede kind kunt houden, maar ik kan me dat itt anderen wel voorstellen. Ik doe mijn dochter x2, dán hou ik echt precies evenveel van beide, daar is geen speld tussen te krijgen. Maar 2 precies gelijke kinderen is onmogelijk. Maar nu is dochter 1 overwegend in een 'goede' fase (wat hier betekent dat ze ook wel eens stout is en vervelend) en dochter 2 is overwegend in een wat mindere fase (erg lastig/behangplakkerig, maar ook echt wel haar leuke, lieve, grappige dingen en ik kan af en toe ook erg lachen om haar buien. Geloof me, ze kan een compleet 'ander' kind zijn). *Heb ik dan een voorkeur/favoriet? Ehh, ja behoorlijk! *Hou ik dan minder van dochter 2? Dat is best een moeilijke vraag, mijn gevoel is iig velen malen sterker en positiever voor dochter 1. Ik denk dat ik inderdaad meer liefde voel voor dochter 1... maar tegelijkertijd vind ik dat ook heel erg voor dochter 2 dat ik dat zo voel, heel 'oneerlijk'. Wat vreselijk lijkt me dat! Ik kan me ook voorstellen dat je echt niet kunt kiezen welk kind leuker is, of van welke je meer houdt. Omdat ze gemiddeld ongeveer even vaak leuk/stout/lastig zijn. Ik kan bijvoorbeeld heel moeilijk kiezen tussen mijn zusje of mijn moeder. Maar toch denk ik dat ik niet 50/50 precies evenveel van ze hou, ik kan gewoon niet echt kiezen. Ik geloof dus nog steeds dat het vrijwel onmogelijk is om precies evenveel van 2 personen te houden, ook al hou je onvoorwaardelijk en met heel je hart van ze. Gevoel is een gevoel en voor de een is dat (ietsiepietsie) sterker dan voor de ander, al is het verschil soms heel erg moeilijk uit te drukken. Verder vind ik het ook alleen maar leuker worden, nu mijn dochter ouder wordt. Mijn gevoel voor haar heeft de eerste weken ook moeten groeien, bij de geboorte hield ik niet direct van haar. Ik denk wel dat ik (gemiddeld) ook steeds meer van haar hou. Ik ken haar beter, weet beter hoe ik met de lastige kanten om moet gaan, het wordt steeds leuker en makkelijker. En dus makkelijker om van haar te houden. Voor mij dan. Emme, natuurlijk zit er wat in wat ik zeg. Het wordt zelfs ondersteund door onderzoek . Kinderen voelen uiteraard haarfijn aan als ouders een voorkeur hebben of ze anders of minder lief/leuk/geduldig behandelen. Ook al doen ze hun best hun kinderen niet voor te trekken. Ik geloof ook wel dat het niet áltijd terecht is, maar vaak toch wel.. Het hebben van een favoriet kan zowel positieve als negatieve invloed hebben op het favoriete als minder favoriete kind. Is het dom om een voorkeur te hebben? Voor een bepaalde eigenschap, bepaald geslacht, uiterlijkheden? Dat heeft toch niets met intelligentie te maken, gevoel is er gewoon.
Dat hoeft niet zo vreselijk te zijn. Morgen heeft je dochter 1 (om maar even in je voorbeeld te blijven) een mindere fase en is je dochter 2 de liefste, dat heeft dan weer effect op je gevoel. En zo brengt het elkaar in evenwicht. Het heeft niets met minder houden van te maken maar puur met voorkeur op dat moment. Ik heb dat ook zoals vele moeders en ik voel me daar geen seconde over schuldig omdat ik weet dat het een moment opname is en het iets heel logisch is.
Het is niet dom om een voorkeur te hebben, het woord dom was zoals je hierboven kunt lezen een reactie op een eerdere post. Ik vind het alleen wel wat te makkelijk om een voorkeur puur op het gevoel af te schuiven, terwijl het vaak om stereotypen of vooroordelen gaat. Bijvoorbeeld dat je een jongen en een meisje wilt omdat je allebei wilt meemaken. Allebei wat? Het zijn gewoon verschillende kinderen met verschillende karakters. Het hoeft helemaal niet zo te zijn dat de moeder later met de dochter kan gaan shoppen en de vader met de zoon kan gaan voetballen, om maar iets te noemen, daar hebben ze zelf ook nog wat over te zeggen. Alleen wordt het zo we een hele andere discussie Ik hoop in ieder geval dat een eventuele voorkeur niet onbewust van invloed zal zijn op het houden van, al zal dat in de meeste gevallen gelukkig niet zo zijn.
Dat begrijp ik en het is heel mooi als het gemiddeld zo is. Maar wat als de ene overwegend leuker/liever/makkelijker is? En je gevoel dus overwegend een voorkeur heeft? Een lange periode, of gewoon altijd? Stereotype of niet, je gevoel kan meer of minder zijn voor het een of ander. 2 dingen. Als je iets niet met elkaar kunt vergelijken, is het nooit gelijk. Iets dat niet precies gelijk is, kan ook nooit precies evenveel zijn. Het is goed mogelijk dat je niet kunt kiezen en ook echt niet weet welke van de twee dan meer of minder zou zijn. Dat geeft niet, is dan gewoon zo en dat is prima, ultiem eigenlijk. Maar het komt heel vaak voor (minstens 1 op de 6 dus volgens dat onderzoek) dat je wel een verschil kunt aangeven. Dat je echt altijd een voorkeur hebt voor een van je kinderen. Om wat voor reden dan ook, hoe klein ook, maar je voelt het wel. Op zich is dat ook prima, want het is je gevoel en dat is nooit verkeerd. Maar het schijnt wel het meest vreselijke gevoel te kunnen geven dat je als ouder kunt ervaren. Daarnaast is het taboe. Vrijwel niemand durft het uit te spreken (alleen anoniem misschien?). En dus zijn er mensen die er over liegen.
Okee, dus als je een keer ruzie hebt met je man houd je minder van hem? Niet toch? Dus ik houd echt niet minder van mijn dochter als ze vervelend is. Ik vind dan alleen de omgang met mijn andere dochtertje prettiger. Patat en pannenkoeken smaken anders, maar ik vind het allebei even lekker en zou niet kunnen kiezen welke nu mijn favoriet is.
Ja, als ik ruzie heb met mijn vriend, is mijn gevoel op dat moment wel minder. Komt wel weer terug. Maar als ik heel vaak ruzie met hem zou hebben, zou het mindere gevoel gaan overheersen. Hoeft niet, maar kan wel. Ik heb dat wel. Ja, het kan dat je gemiddeld niet kunt kiezen tussen patat en pannenkoeken. Je kunt niet kiezen, maar je kan niet zeggen dat je er dus precies evenveel van houdt. Dit is een discussie en dit is hoe ik erover denk.
Mijn idee Ik stel voor deze discussie te laten voor wat hij is. Dit topic heeft zijn doel bereikt; ik voel me begrepen en heb inzicht verkregen uit de reacties van anderen. Bedankt daarvoor!
Deelight ook al heb je de discussie gesloten: ik wilde even zeggen dat ik echt precies hetzelfde heb als jij, alleen dan met twee jongetjes! Echt die omschrijving van je kinderen, precies die van mij haha! Ik heb voor mezelf nog bedacht dat je het verschil van zwangerschap en bevalling echt niet moet onderschatten. Ik was bij M zo'n wrak en alles was zo onwennig en emotioneel, en nu bij A gaat alles zo natuurlijk, ik geniet echt. Dat tekent voor mij mijn verhouding naar de kinderen toe ook. Nu we een paar maanden verder zijn is alles wat meer in balans, was het eerst van 'breng die oudste alsjeblieft naar het Kdv dan ben ik alleen met mijn lieve baby', nu ben ik juist blij als hij thuis is en we lekker samen kunnen kletsen en aardbeitjes eten, en lachen en samen dansen. Want dat gaat met een baby niet