Hoi dames, Vind het zo fijn dat ik dit forum gevonden heb en dat jullie naar me willen luisteren, geeft echt een gevoel dat er mensen zijn die je toch niet raar vinden zoals de meeste in mijn omgeving. Heel vaak hoor ik het woordje paniek voorbij komen. Hoe ontstaat dat dan en wat voel je dan? Hebben jullie voornamelijk lichamelijke klachten of geestelijke klachten. Bij mij voornamelijke geestelijke. Het denken, daar word ik zo moe van. het denken over het nut van kinderen, of ik wel van haar houd of ik het wel leuk vind om voor haar te zorgen, het verlangen naar het oude leventje of het leven dat zij nog in mijn buik zitten. het telkens terughalen van herrinneringen toen ik nog wel ´gelukkig´was. Herkennen jullie dit? Wat waren jullie klachten allemaal eigenlijk als ik vragen mag? Elsie; ja vind het ook gek vandaar dat ik dus denk dat ik misschien het mezelf wel aanpraat of dat het tussen mijn oren zit. Ik ben al 3 keer naar een psycholoog geweest. Van de ene kant fijn om met iemand te praten maar van de andere kant heb ik dan het gevoel dat ze het probleem gaan verleggen. Ik zie dat jouw kindje al het jaar gepasseerd is. Heb je er al zo lang last van of is de depressie later pas gekomen? Wat waren/zijn jouw klachten als ik vragen mag? Ik denk dat het voor mij al een fijn idee is dat jullie klachten overeen komen, dat ik echt weet dat het mij is overkomen en dat het beter word en dat ik niet gewoon een slechte moeder ben. Zie telkens het woord meisje voorbij komen bij jouw. Is dat een naam of mis ik iets haha. Sann; daar zeg je me wat. Als je het bij de eerste niet had en bij de tweede wel, dat bewijst toch wel het tegendeel. Is bij jouw de oorzaak geconstateerd of zijn het bij iedereen gewoon hormonen? Snap er allemaal maar weinig van hoor dat dit kan gebeuren? Lijkt me wel ontzettend moeilijk voor je omdat jij weet dat het anders kan aangezien je bij de eerste nergens last van hebt. Maak je dan onderscheid tussen je kinderen of kun je dat goed relativeren? Truus; idd je hoeft natuurlijk niet alle symptomen te hebben maar mij zijn het eig niet de klachten die de meeste hebben denk ik zoals paniek en angst, niet de deur uitdurven en echt de lichamlijke klachten. Ik kan juist niet tegen het thuis zijn want ergens anders voel ik me veel beter en ook werken vind ik leuk. Zit af en toe gewoon af te tellen tot ik kan gaan werken. Dat klopt toch niet. Ik denk dat het ergste bij mij zijn die negatieve gedachtes over het moederdag, overal alleen maar het negatieve van een kind inzien en me afvragen wat nou eigenlijk het nut is van een kind. Herken je dit stukje ook? Wat jij zegt het piekeren is dat dan over je kindje of in het algemeen? Wij zijn pas ook naar movieworld geweest, mooi park maar wat is zo een dagje vermoeiend he?! Lieve dames, hoop dat we morgen allemaal een mooie dag gaan hebben. Het weer laat het iig toe. Groetjes larissa
Ik ben een moeder van 28 toen ik me zoon kreeg heb ik ook een tijdje een pnd gehad. Ook deed ik dingen die ik anders nooit gedaan had waardoor ik me nog verotter ging voelen. Ik had ook een man die weinig met de baby had en dan kreeg je te horen bij mannen komt dat later.. ik stond er voor mijn gevoel dus alleen voor. Wel was ik dolblij met me kleine knul. Bij me dochter heb ik geen pnd gehad ik heb toen veel hulp gehad van me beste vriendin en me man hielp ook meer mee met me zoon. Ook was me kraamtijd heel anders dan de vorige had een hele leuke, lieve kraamvrouw die heel veel uit handen nam. Soms tot ergenis van me man want die was ook die week vrij. Als ik weer zwanger zou raken dan zou ik graag die kraamvrouw weer willen, mits ze er nog werkt.
@mamavansadey ik had vooral last van angsten en paniekaanvallen, durfde bijv. niet meer de winkels in. had wel liefde voor sam, maar nu merk ik dat het nu echt zoveel meer is als in het begin. ik had in de zwangerschap zo'n beeld van dat ik dan allemaal leuke dingen ging doen met hem, maar dat ging in het begin gewoon niet omdat hij natuurlijk nog veels te klein was en ik nog niet hersteld dus ook dat viel erg tegen. sam was 6 maanden toen ik in elkaar storte zeg maar.. ik kon ineens echt niks meer, heb een week bij mijn ouders in huis gezeten en toen weer thuis ging het langzaam beter, maar had heel weinig energie en daardoor kwamen de angsten ook weer, slapen ging ook moeizaam ookal was ik heel erg moe. na een paar maanden toch besloten ad te gaan gebruiken en toen knapte ik heel snel op.
Pff wat een kut dag, hoop dat ie snel voorbij is.. Moest om 10 uur bij de psychiater zijn dus ik zit om half 10 in de auto om Sem naar mijn schoonmoeder te brengen, blijft de handrem hangen.. Dus ik kon niet weg. Schoonmoeder gebeld maar die kon niet komen want schoonvader had de auto mee. M'n moeder gebeld en die kon ook al niet komen want die lag nog in bed. Ja jammer dan, dan spring je in de auto en doe je hier je ding maar dat kon blijkbaar niet.. Buurvrouw was ook niet thuis dus daar kon ik de auto ook niet van lenen. Nou dus tussen de jankbuien door de psychiater maar gebeld dat ik niet kon komen. Geen probleem omdat ik morgen ook weer moet, ik ga dan over naar een andere omdat het crisistraject stopt voor mij. Beetje jammer want ik had zo'n leuke klik met deze psych.. Daarom baal ik er ook zo van dat deze afspraak nu niet doorgaat. Nou vervolgens maar de vaatwasser uit gaan ruimen, laat ik twee borden vallen. Kan er ook nog wel bij. Konijn is stront vervelend, is alleen maar herrie en rommel aan het maken dus die ben ik echt op dit moment in staat om buiten te zetten zodat ie het uit kan zoeken. Nu nog hopen dat Sem vandaag vrolijker is als gisteren want gisteren heeft ie heel de dag lopen janken. Pff ik ben echt heel deze situatie zo zat.. M'n man is ook al een week niet te genieten. Doet tegen iedereen leuk en aardig maar tegen mij komt er geen fatsoenlijk woord meer uit. Als ik vraag wat er is dan gooit ie het er op dat ie niet lekker is. Kan ik begrijpen maar als je tegen andere mensen wel leuk en aardig kunt doen en tegen mij niet zet ik daar toch mijn vraagtekens bij. Om het minste of geringste valt ie tegen mij uit en hij loopt alleen maar te chagerijnen. Nou ja, ik weet het echt allemaal niet meer, ik zit er zo door heen momenteel.. Elsie, fijn dat het weer beter gaat bij jullie. Sam ook weer opgeknapt? Mama van Sadey, het stukje van het negatieve alleen maar in je kind kunnen zien herken ik gedeeltelijk. Bij mij is het een beetje dubbel en nogal wisselend. Het ene moment geniet ik echt onwijs van Sem en wil ik hem ook echt met helemaal niemand delen en het andere moment zie ik hem eigenlijk alleen als last. Het piekeren en de angst is bij mij ook verschillend. Soms weet ik totaal niet waarom ik bang ben en het andere moment juist weer heel duidelijk, dan ben ik bang om Sem of mezelf wat aan te doen of om bijvoorbeeld gek te worden. Op zo'n moment denk ik dan ook echt dat ik aan het doordraaien ben. Het is heel beangstigend en ik kan het je ook niet uitleggen wat er op zo'n moment door je heen gaat. Mamasab, wat fijn dat je bij de tweede geen PND hebt gehad. Is wel fijn om te lezen, want ik weet zelf niet of ik ooit nog aan een tweede zou durven beginnen hierdoor. Sann, hoe gaat het bij jou meid?
@truus jeetje dat klinkt idd als een rot dag! hoe is het met sem? voor je man is het natuurlijk ook moeilijk, maarja hij mag niet zo tegen je doen want jij kan er ook niks aan doen. hier gister een flinke discussie over een eventueel nog een kindje over een hele tijd hoor want nu zou ik dan nog niet willen en het mag niet met de ad. zou vanmorgen op kraamvisite maar ze mochten lekker naar huis dus ga straks om 15.00 even langs! heb dr zin in, net al een foto op hyves gezien echt een moppie!
@Truus, bij mij het voornamelijk doordat ik er alleen voor stond en me man zowel tijdens als na de zwangerschap heel lax was en zoiets van hij heeft alleen zijn moeder nodig in het begin en probeerde bv te geven maar lukte niet goed dus snel gestopt. Maar zelfs toen hij een fles zou kunnen geven deed ie het liever niet. We willen nu BTW samen een 3e kindje over een tijdje.. heolang dat gaat duren is nog de vraag want heb 6x de prikpil gespoten.
Vanochtend naar de psychiater geweest, de Venlafaxine word opgehoogd naar 112.5 mg. Nu een afspraak voor over 4 weken. Ben benieuwd hoe dat dan verder intussen gaat met gesprekken want volgens mij stopt het pit traject ook binnenkort bij mij Elsie, zou je dat durven, nog een zwangerschap? Ik zou dolgraag willen als ik weer beter zou zijn, heb altijd gezegd dat ik 3 of 4 kinderen zou willen als het ons gegund zou zijn maar ik weet niet of ik dat aandurf. Sowieso ook niet met de BI, ben bang dat het dan alleen maar erger word. Met Sem gaat het weer goed, die was gisteren weer gewoon de vrolijkheid zich zelve. Dus wat ie nou eergisteren had, geen idee. Hij is nu bij mijn moeder, even een dagje voor mezelf. Raar hoor om zo alleen thuis te zijn, ik heb Sem nog nooit weggebracht zonder reden. Gisteren nog even met m'n man gepraat. Hij is gewoon even aan het eind van zijn latijn wat betreft mijn depressie en het duurt gewoon allemaal zo lang. Daarbij komt dat ie ook nog niet lekker is. Ik heb er alle begrip voor en snap dat het voor hem ook allemaal niet makkelijk is en hij hoeft ook echt niet altijd vrolijk te zijn maar een beetje normaal doen moet toch kunnen dacht ik zo. Nou ja, vond hij in eerste instantie niet, ik moest hem maar met rust laten. Maar goed hij kwetste mij zo erg met zijn gedrag dus de tranen blijven maar komen en toen zag ie het wel in geloof ik, dus de rest van de avond is het goed gegaan. Hopelijk blijft dat nu dan ook zo. Psychiater gaf al aan dat ik hem anders de volgende keer maar mee moest nemen als het nog niet goed ging dan wou ie ook wel even met hem praten. Dus even kijken maar of het nodig is tegen die tijd.
@truus ik hoop dat je dan nu wel iets gaat merken van de ad! wel fijn even een dagje voor jezelf hoor! en idd even wennen in het begin maar wel even lekker alle vrijheid om te doen wat je wil. waarom stopt het crisistraject voor je eigenlijk? en idd goed om je man een keer mee te nemen, heb ik ook gedaan 1x naar de psycholoog.
Elsie, het crisistraject stopt omdat dat hier normaal maar een periode van 6 weken is dat je daar recht op hebt. Ik maak hier nu al veel langer gebruik van, denk onderhand al bijna een maand of 4 dus ben al ver over die 6 weken heen. Maar goed, vrijdag komt de pit weer dus dan zal ik eens met hun overleggen met wie ik nu dan vervolg gesprekken krijg, of dat hun blijven komen of ik naar een psycholoog moet.
Tja, nou heb ik alles gelezen en weet ik de helft niet meer. Weet alleen nog dat Truus een erg slechte dag had en een goed gesprek met dr man gehad heeft. Fijn meid, valt ook allemaal niet mee voor ozne partners. Mijn man is vanmorgen weer vertrokken en komt over 12 dagen weer thuis. Merk dat ik qua energie en stemming dit keer al ver in de min begin dus zie er erg tegenop om weer alles alleen te moeten doen.
Elsie, ze kwamen nu nog 1 a 2 keer per week en ik ging 1 keer per week naar de psychiater dus ik had 2 a 3 keer per week gesprekken. Dus als dat nu ineens allemaal weg zou vallen dan sta ik er wel helemaal weer alleen voor dus vrijdag maar even overleggen met de pit hoe nu verder. Sann, nee het valt zeker ook niet mee voor onze partners, voor hun moet het ook ontzettend moeilijk zijn om ons zo te zien. Pff wat balen dat je man weer weg is, weer 12 dagen die je door moet zien te komen. Merk je trouwens al wat van de ophoging van je AD?
@truus dat zou dan wel ineens een hele verandering zijn idd! en niemand om even je hart te luchten...
Elsie, ja precies. Ben dan bang dat ik ineens in een soort van gat val ofzo. Nou ja, ze moeten het maar even goed regelen hoor. Kan toch niet dat je eerst ik weet niet hoeveel gesprekken per week hebt en dat dat van de een op de andere dag op houd?
Nee precies.. Maar goed, de psychiater is nogal van dat het tijd nodig heeft. Volgens mij vind hij heel die gesprekken niet zo boeiend. Weet niet of dat zo is maar dat was mijn idee er een beetje van, zo kwam ie over.
Ik kom me hier (helaas) ook melden. Mijn jongste is sinds vandaag terug uit het ziekenhuis en de psycholoog daar heeft een aantal gesprekken met me gehad. Gister zei ze me dat ze denkt dat ik pnd heb en dat ze meer gesprekken wil. Ik weet nu helemaal even niet meer wat ik met mezelf aan moet
Goede vraag Behalve continue huilen kan ik het gewoon niet meer aan Ik zie alles negatief, mijn jongste blijft maar huilen en het voelt alsof ik het fout doe Ik heb nergens meer zin in, wil het liefst de hele dag in bed liggen