Zo herkenbaar allemaal helaas... Alleen zijn ex hoeft dus echt alleen maar naar deze 2 om te kijken, niet naar zeven. Heel frustrerend soms, we zijn blij dat ze ondertussen 8 en 12 zijn en niet meer 1 en 5. We proberen ook te blijven geloven dat ze echt wel dingen meenemen, ook al zien we het niet meteen terug.
Da's in ieder geval fijn om te horen, Hopmarjanneke, want ik kan me af en toe een ware boeman voelen als wij (en vooral ik, manlief met z'n ADHD laat het vaak te lang gaan), dan grenzen stellen.... Laten we er idd maar vanuit gaan dat ze dat over een aantal jaren zullen waarderen, omdat ze er ook wat van geleerd hebben...
En stiefje was toen nog niet eens zo heel erg "oud" hoor. Ik denk dat ze toen een jaar of 8,9 was ofzo.
Hier een behoorlijk aparte situatie die ik nog niet eerder tegen ben gekomen, dus als iemand zich in deze situatie herkent zou ik het fijn vinden om contact te houden Mijn man en ik zijn nu bijna 3 jaar bij elkaar. Stiefzoontje was net 2 toen we elkaar weer tegen kwamen (waren vroeger wel vrienden heb nog snoepjesverkering met zn broertje gehad ). Nu is hij net 5. Hij komt elke woensdagavond en blijft dan t/m vrijdag en 1 keer in de 2 weken een weekend. Dus hij is precies de helft van de tijd bij ons, behalve deze vakantie hij is hier bijna de hele vakantie want zn moeder is alleen op vakantie wel super gezellig hoor! We hebben nu ook zelf een dochtertje van 6 maanden en die 2 zijn gek op elkaar! Oja ook nog een hond van net een jaar Het is toch anders denk ik als je een stiefkindje hebt dat al vanaf zo jong er is... Laatst reden we langs het huis waar hij geboren is en mijn man zei hier woonden we met zn drietjes, vroeg sz wie dan, nou papa mama en jij. Hij verontwaardigd nee we woonden er met zn 4tjes je vergeet ... (ik dus)... Hij weet niet meer hoe het vroeger was, voor hem is het papa en ... (en zusje en hond) en mama apart... wel fijn voor hem. Maar ik had ook al best snel een opvoedende rol en hij zat nog in de luiers en aan de fles en dat nam ik snel over als vrouw zijnde. Voor ons werkte het erg goed. Als hij nu 's nachts een keer wakker wordt bijv. dan roept hij mij of als er iets is komt hij naar mij . Laatst was het zelfs zo dat hij van papa een snoepje mocht pakken maar dat ie toch nog even aan mij vroeg of het echt wel mocht daar hebben we flink om gelachen ... Heel verhaal maar zoals ik al zei wel lastig soms dat er geen vergelijkbare verhalen te vinden zijn (ik heb ze iig nog niet gevonden...) Herkennen jullie trouwens ook dat je eerst bij je voornaam wordt genoemd maar dat je dat moeilijk gaat vinden als je een eigen kindje krijgt met je man... want dan ben je mama, ben zo bang dat ze mij bij haar voornaam gaat noemen mijn man moet ook wel wennen soms zegt hij tegen mijn dochter mijn voornaam ipv mama... Het gaat per ongeluk en ik snap het want hij heeft bijna 3 jaar mij bij mn voornaam genoemd maar het kwetst me wel... Ik ben nu ook mama... voor de een, voor de ander niet... en als we bijvoorbeeld met zn viertjes in de stad lopen en hij noemt mijn man papa en mij Lisette... denken voorbijgangers dan dat mijn dochter mijn kind niet is... (waar je je al geen zorgen om maakt he )
Nog een leuk verhaaltje... Sz en ik stonden in de winkel bij de kassa dochter en man waren thuis... Hij vertellen dat we zooooveeeel boodschappen hadden de hele tijd zeggen. De mevrouw achter de kassa zegt: 'dan heeft mama vast veel centjes'.. Hij denkt even na en zegt: jaa, en mijn andere mama ook... Je zag de mevrouw van de kassa kijken
oh jeetje als ik jouw verhaal zo lees dan krijg ik meteen weer de kriebels.. paar pagina's terug kun je mijn angst lezen. Ik ben mama van 2 kids: 2jr en 11mnd. Zij gaan 7dgn naar ex+vriendin en 7dgn bij mij in mijn up. vriendin van ex neemt ook veel taken waar, opvoedingtaken e.d en mijn oudste zegt al mama e.. ipv alleen voornaam wat we graag willen. We blijven hier allemaal consequent in. Maar ik weet dat ex en vriendin ook graag een kindje van hun samen willen. Zij zullen dat ook vast hetzelfde "probleem" krijgen wat jij nu omschrijft. En ik snap jou gevoel heel goed, ik zou dat ook zo voelen als ik aan die kant zou staan. Wat lijkt me dat moeilijk.. dat mensen idd denken dat t allebei jou kids niet zijn. En dat bij voornaam noemen en de andere zegt wel mama. Wat onduidelijk voor beide kindjes idd, jeetje.. had ik nog niet overna gedacht.. ga ik me nu weer druk over maken. Want t kwetst mij juist dat mijn kids een ander mama noemen. pff omgekeerde wereld..
He fijn om ook een keertje de andere kant te lezen... Mijn stiefzoontje noemde mij toen hij heel klein was ook wel eens mama maar hebben hem wel duidelijk gemaakt dat zijn mama zijn enige mama is en hij snapt dat nu heel goed maar hij vindt mij er niet minder lief om gelukkig ... Nu vergist hij zich alleen af en toe nog maar dat doet ie ook wel bij mijn man volgens mij doen kindjes in een 'heel' gezin dat ook. Ik snap sinds ik mama ben ook heel goed waarom mijn man's ex niet wil dat hij mij mama noemt eerst hadden wij zoiets als hij dat nou wil, maar nu snap ik het heel goed ... Fijn om ook van elkaar te leren
Zo waren wij een keer in de leen bakker, de kids van mn vriend luisterden niet goed dus de verkoopster zij"jullie moeten wel even luisteren naar papa en mama" hoor je zijn oudste kind zo "nee mijn mama woont in ...hoor) en ook een keer met een bankstel kopen had ook een verkoper het over papa en mama ik moest er ook wel op lachen weten die mensen veel
hier ook een samengesteld gezin, en ik moet eerlijk bekennen het is niet altijd even makkelijk, want ja we hebben inderdaad andere opvoedingsopvattingen. Daar bij hebben we samen een dochtertje van 2 jaar en eentje op komst, en mijn dochtertje noemde mij ook laatst bij mijn voornaam omdat mijn stiefdochtertje dat doet, nou ik kan je vertellen als mama zijnde ga je dan ook behoorlijk door de grond. Ik wil ook niet dat mijn stiefdochter me mama noemt want ze heeft er maar 1.
wil even zeggen dat ik het heel mooi vind om op deze manier een "kijkje" te nemen in een samengesteld gezin. Aan de ene kant geeft het me heel veel rust, maar soms vind ik t nog wel ontzettend eng. Maar ben blij dat ik hier af en toe even kan lezen en meepraten over alles. Jullie zijn echt super (stief)moeders en dat geeft mij een heel fijn gevoel. Want alles gaat in het belang van de kindjes en dat is ook mijn motto.
mijn stiefdochter was 14 maanden toen ik in haar leven kwam dus ook zij weet niet beter, wel heeft ze me altijd bij mijn naam genoemd en dat wil ik ook zo.
wat ik ook wel moeilijk vind is dat ex belt naar mijn vriend en dan met de reden dat dochter papa wil bellen, dat kan natuurlijk, maar ex heeft altijd hele verhalen over niks! en vriend loopt altijd naar buiten ofzo als ze belt dus ik hoor niks... en hij zegt ook niks. ( op dit moment dus ook).
Wat is dat toch met mannen! Ze hebben echt niet in de gaten hoe erg ze je daar mee kunnen kwetsen, mijn man deed dat ook altijd, ook als hij iets wou bespreken maar ook als zij belde... hij onthoudt ook nooit waar ze het dan over gehad hebben... (even voor de duidelijkheid vertrouw mijn man 100% maar vind het wel gewoon fijn om te weten waar ze het over hebben). Nu blijft hij altijd hier zitten wat heel fijn is... Probeer het hem uit te leggen... 1 keer was het trouwens heel erg, helemaal aan het begin toen hebben ze samen een uur boven gezeten :S en ik was beneden met mijn stiefzntje om iets te bespreken toen ben ik echt heel boos op hem geworden dat ik dat echt niet vond kunnen... ook nooit meer gebeurd daarna...
ik bel ook geregeld met ex of ik bespreek face to face dingen met hem. daar hoef ik zijn vriendin niet bij te hebben. Ik vind dat het zijn verantwoordelijkheid is, wij hebben een ouderschapsplan en we communiceren via een schrift en ik vind het prettig om t met hem te bespreken. Hij haalt ze ook altijd zelf op en als ik ze haal bespreek ik met hem ook de bijzonderheden. Nu schrijft zijn vriendin ook wel in het schrift als ex moet werken en zij thuis is bij de kids. Ik heb ze laatst bij haar opgehaald omdat ex aan t werk was, maar heb de avond daarvoor met hem alle bijzonderheden doorgesproken. Nu is het voor ons allemaal nog heel nieuw en ik vind het nog wat moeilijk allemaal. T is aftasten. Zijn nieuwe vriendin doet erg haar best om vriendinnen met mij te worden, ik heb aangegeven dat het daar nog te vroeg voor is, maar dat ik haar een hele leuke meid vind, dat ik diep respect heb voor haar dat ze zo goed voor mijn kindjes zorgt terwijl ze niet van haar zijn. Ik kan me ook inleven in haar situatie en ik vind haar echt heel lief.. maar t ligt allemaal erg complex en dat komt omdat er het e.e.a. heeft gespeeld tussen ex en mij en dat is nog niet geheel over. Ik kan dus niet eerlijk en open zijn tegenover haar en dat maakt t zo zwaar. Maar ik snap dat jullie het niet prettig vinden als jullie mannen weglopen om met ex te praten.. weet niet hoelang de relatie uit is enz. Maar tja ik vind t ook prettiger om zaken omtrend de kids te bespreken met ex zelf. Maar daarvoor hoeft ie niet uit de kamer te lopen. Maar ik hoef ook geen commentaar van zijn vriendin ofzo.
@ FEE8: onze situatie is wel een beetje vergelijkbaar met jou. Mijn jongste stiefkindjes was 15 maanden toen ik in beeld kwam. Hij weet niet beter... Een poos geleden zaten we het trouwalbum van mijn man en ex te kijken en vroeg hij waar ik dan was. Hij weet niet beter... Relatie met beide stiefkindjes is echt heel goed, ik ben daar zo blij mee! Ik ben echt een volwaardige opvoeder... Geen papa of mama, maar stiefmama. De oudste zegt altijd dat dat net zo belangrijk is (ook wel omdat ze bang is dat ik Liesbeth liever zou vinden dan haar). En ik herken ook de angst dat Liesbeth mij bij m'n naam zal noemen. Dat zou ik zó erg vinden...
Ik weet niet of je een reactie gaf op mij... maar ze zaten met zn tweeen in mijn huis meer dan een uur boven vond ik een beetje gek... Over hoe lang t uit is wij zijn nu 3 jaar bij elkaar daarvoor waren ze al een jaar gescheiden van tafel en bed... @Mrs Hair fijn om iemand te ontmoeten die een beetje in dezelfde situatie zit
ik geef ook geen commentaar ofzo maar het is gewoon niet fijn als je niks weet. hij haalt meisje altijd op bij haar opa&oma want daar is ze dan omdat moeder werkt, maar dan weet ie ook bijv. niet of ze geslapen heeft ofzo hij vraagt niks en zij zeggen niks van hoe of wat. misschien is hier een schriftje een idee... dan schrijven wij op wat we in het weekend gedaan hebben en zij af en toe doordeweeks dingen want dat horen wij ook niet, ook niet hoe het op het kdv gaat enzo en dat is best jammer.
Bij ons hadden we niks aan zo'n schriftje. Volgens ex gingen ze altijd op tijd naar bed, werd er s middags nog geslapen, etc. Oftewel in woord een voorbeeldmama. Maar in de praktijk bleek alles heel anders. Heel frustrerend is dat.. Maar goed, na 7 jaar proberen we zoveel mogelijk van elkaar te zien wat er goed gaat. Moeilijk, maar je moet iets.. Ben er tijden echt enorm boos en gestressd om geweest maar daar koop je niets voor. Soms uiten we onze frustratie even flink bij elkaar (over ex) en dan kunnen we er daarna weer even tegen
Heb daar vooraf wel eens even over bedacht hoe Thirza dat op zou pakken, maar die zegt gewoon mama. Voor haar is het volkomen vanzelfsprekend dat de stiefkids mij bij mijn voornaam noemen en dat zij mij mama noemt... Het grappige is hier zelfs, dat ze juist mijn man een tijdje terug WEL bij de voornaam begon te noemen, (terwijl zijn kids uiteraard gewoon papa zeggen). Hahaha, hadden we gedacht dat ze mijn naam als eerste uitgedokterd zou hebben, riep ze hem ineens bij z'n voornaam! Verder wel herkenning in wat je schrijft. Hier zijn ze om het weekend en de helft van de zomer- en kerstvakantie, maar ben dus al in the picture sinds de kids resp. 2 jr 11 mnd en 10 mnd zijn.... Die kunnen zich eigenlijk ook nauwelijks voorstellen hoe het was voor ik er was. En ze vragen ook veel aan mij, ben hier in huis niet alleen voor Thirza de hoofdopvoeder... Manlief is een echte man, die echt totaal pedagogisch-onverantwoorde acties heeft af en toe....
Hier hebben we dat maar niet eens voorgesteld.... ex vindt dat wij niets te schaften hebben met hoe het bij hen toegaat, (terwijl ze wel alle ins en outs van hier moest weten en in de omgansgregeling werkelijk waar de meest bizarre details opstelde!). De eerste tijd belden ze zondagsavonds over bijzonderheden, maar na een tijdje kreeg zij toch het vertrouwen dat het hier echt wel goed ging en vond ze het wel best om 'm niet elke keer aan de lijn te hebben: ze gaat mijn man zoveel mogelijk uit de weg... En aangezien zij toch nooit iets vertelde over hoe het daar aan toegaat..... We hebben op een gegeven moment daar overigens wel even flink aan getrokken. Hoorden we van de kids dat ze geslagen waren voor straf. Terwijl dat 1 van de voorwaarden in de omgangsgregeling was: de kids mochten onder geen voorwaarde geslagen worden... (waarom dat er in vredesnaam perse in moest, mag Joost weten, maar ipv dat ZIJ ervan gebruik maakte dat dat erin stond, hebben wij het toen gebruikt). Wilde ze eerst niets over zeggen, maar een andere voorwaarde bij ons is, dat als ze samen ergens niet uitkomen, ze teruggaan naar de mediator, om er daar samen wel uit te komen. Heb ik manlief terug laten bellen met de mededeling: we komen er blijkbaar samen niet uit, dus ik wil even van je weten wanneer jij kunt om een afspraak bij de mediator te maken. Haha, toen gaf ze ineens wel tekst en uitleg. En terecht! Ben je altijd pertinent tegen slaan als straf, doet je nieuwe partner het wel, doe jij het ineens ook, terwijl je ex het niet mag. Hoe dubbel! Helemaal omdat wij, ondanks stiefzoons enorm heftige peuterpubertijd, slaan nooit nodig hebben gehad. En nog steeds niet... kunnen het altijd af met een preek of een time-out.