Mooi gezegd!! Ik hoop dat je vriendin de moeite neemt om het boek te lezen vriendschap moet echt van 2 kanten komen en momenteel is het bij jullie 1 richtingsverkeer helaas...
Helaas ben ik ook iemand die er heel moeilijk mee om kan gaan. Ik kan er namelijk ook heel slecht tegen als een zwangere zeurt dat ze sinds gister zo'n last van maagzuur heeft. Ik heb namelijk endometriose en ik heb ELKE DAG PIJN!!!!!Dit zal mij mn hele leven achtervolgen en op het moment krijg ik er niks voor terug.Oh wat zou ik graag willen ruilen!! Door dat beetje maagzuur zit er wel een wondertje op je te wachten!!En dat is echt niks vergeleken met de pijn die ik (en vele anderen) door moet staan!!! Ik denk dat dit een discussie wordt zonder eind. Iedereen heeft er weer een andere mening over en staat er anders tegenover dan een ander. Maar het is wel ff lekker om het van je af te schrijven.
Ik denk dat ik hier alle kanten wel begrijp. Rond mijn miskraam waren er 6 meiden in mijn omgeving (hoog)zwanger. Maar zij kunnen er niets aan doen dat het bij mij niet lukt en dat ik een miskraam kreeg. 1 van mijn vriendinnen liep ook regelmatig te klagen over haar zwangerschap en ging vooral voor (in mijn ogen) elke scheet naar het ziekenhuis. Wij hebben gewoon de afspraak dat klagen altijd mag. Zij zeurt over vermoeidheid? Ik zeur over mijn moodswings. Zeurt zij over lekkende borsten? Dan klaag ik over die vieze Utrogestanbollen. En als ik ooit weer zwanger mag raken, dan mag ik daarover klagen en zal zij klagen over haar kids in de peuterpuberteit enz. Prima toch? Want als ik verdrietig ben, zijn het wel haar kind en haar vriendschap die het voor mij weer even wat fijner maken!! Bij andere vriendinnen vond ik het lastiger. In 1x zwanger, prima zwangerschap, enz. Toen ik daar op een avond was, zaten er serieus 4 dikke buiken. 4. En nummer 5 durfde niet te vertellen dat ze ook zwanger was. Zij klaagden over hun stemmingswisselingen, maar ik heb net zo hard met ze mee gedaan. Ik heb daar immers ook last van! wel om een andere reden, maar toch. We hadden wel iets gemeenschappelijks. En toen 1 van die meiden bevallen was, vertelde ze over haar zware bevalling. Ze zei: "jaja, je krijgt het echt niet voor niets." Mijn reactie was: "Nee dat weet ik!" Prima toch? Wat ik het belangrijkste vind, is dat je elkaar in de waarde laat en dat alles wederzijds is. Is er geen aandacht voor jou, dan is het geen gelijke vriendschap. En even serieus; iedereen klaagt en zeurt wel eens. Op die manier wordt voor anderen wel duidelijk hoe iemand zich voelt. Maar net zoals ik de blijdschap van mijn vriendinnen deel, delen zij mijn verdriet. En de mensen die er geen begrip voor hebben? Prima, die zijn geschikt voor een wat meer platonische vriendschap! Precies het hele vriendschap-station-verhaal!! Is jouw vriendin er niet op die manier voor je, bedenk dan of zij het waard is. Maar bedenk ook wat je van een vriendschap verwacht. Ik verwacht bij de ene vriendin iets anders dan bij de ander. En dan werkt tot nu toe echt prima. Succes!
Mensen halen "constateren" en "zeuren" wel eens door elkaar, en daar zit een GROOT verschil in. Ik heb een vriendin die constateerde, goh beebje schopt tegen mn ribben aan joh niet normaal, voel mn ukkie echt flink vandaag! Of iemand met 20 weken die zegt: "Ik heb echt heel slecht geslapen, buik doet zeer, ben misselijk, zere benen, heb t benauwd,moet veel plassen, bandenpijn enz" Snappie? Eerste catagorie valt mee te leven, maar die 2e catagorie! :x (Tweede catagorie kan ik ook niet serieus tegen zijn, draai me om en zucht diep)
Daar zit zeker een groot verschl in. Maar ik vraag me dan af; mag je dan nooit zeuren/klagen? Lijkt me vreemd. Dat is iets waar mensen juist goed in zijn en het kan heerlijk opluchten. Als een ander klaagt dat ze zo moe is, dan knal ik er een "tegenklaag" tegenaan! ik denk dat iedereen mag klagen en niet alleen de mensen die de pech hebben om bijvoorbeeld in de mmm te zitten.
Jawel, alleen als je een beetje inlevingsvermogen heb, dan kan je ook bedenken dat klagen tegen een MMM-meisje NOT DONE is. Dus klagen mag, maar dan lekker tegen iemand anders.
Het tweede voorbeeld wat jij noemt zijn toch ook constateringen? Wat als iemand daar nou echt veel last van heeft? Mag ze dat dan niet zeggen? Denk dat je in een vriendschap elkaars problemen serieus moet nemen, ook al is het lastig om je in te leven in die situatie en zou jij er anders mee om gaan. Ben het eens met nana33: je kunt leed niet vergelijken, wat voor de een een piece of cake lijkt is voor de ander onoverkomelijk zwaar. Ik vind wel dat je in een vriendschap moet kunnen zeggen: ik snap dat dit voor jou erg vervelend is, maar ik kan er nu niet mee om gaan om dit te horen.
Ik denk dat dat voor ieder mmm-meisje anders is. Ik stoor me er af en toe ook aan, hoor. Maar ik zeg het gewoon tegen ze, als ik het even niet trek. Ik vind niet dat ik, omdat ik in de mmm zit, het alleenrecht op klagen heb. Als ik dan nog een keer zwanger zo mogen zijn, verlies ik dan dat recht? Misschien hangt dat ook wel van de behandeling waar je mee bezig bent af. Voor mij is het natuurlijk nu nog wat "makkelijker" dan voor iemand die met ICSI bezig is. Zo heb ik pas een discussie met een vriendin gehad. Zij vond dat het verdriet om een overleden oma van 90 net zo erg is als het verdriet om een miskraam. Ik was het helemaal niet met haar eens, maar dat is omdat mijn verdriet om mijn miskraam zó groot is. Ik kan het gevoel met elkaar vergelijken. Voor mij is dat dus anders. Maar voor de vriendin waarvan oma is overleden, niet. Want zij weet niet hoe het is om een miskraam te hebben en voor haar is haar verdriet dus net zo groot. Klagen mag, en heb je er last van, laat dat dan echt weten. Maar heb wel respect voor de gevoelens van een ander.
Hai, Ik ben net zwanger en de hele dag door misselijk en ik 'geniet' ervan. Ik had namelijk nooit gedacht dat een 2e zwangerschap voor mij weg gelegd zou zijn. Ik heb nu veel meer 'kwaaltjes' dan bij mijn zoontje maar mij hoor je niet klagen, hooguit tegen mijn vriendin die nu 22 weken zwanger is van de derde en die deze keer al na 1 keer sex zwanger is geraakt. Ik zal nooit klagen naar iemand waarvan ik weet dat die het moeilijk vind. Mijn vriendin trouwens ook niet, zij heeft 4,5 jaar meegemaakt dat wij in de MMM zaten en zij is in die tijd 3 keer zwanger geweest maar nooit heeft zij het met mij gehad over die kwaaltjes. Ja, aan het einde toen ze heftige zwangerschapsvergifitging kreeg en het kantje boord was. Maar dat vind ik wat anders. Dus Maartje, ik heb maar 1 woord voor jouw lange verhaal: AMEN! Liefs Nataly
Ik denk dat je mn punt ff mist in mijn eerste post. Zal proberen t nog duidelijker uit te leggen. Je hebt vrouwen die zeggen t 1 keer, en gaan verder, en je hebt van die vrouwen die over ELK kwaaltje zeuren, en dan niet 1 keer, niet 3 keer, maar de hele dag en elke keer als je ze spreekt, en dan ook met een hangend zielig gezicht. Als je vraagt hoe t gaat, beginnen ze al met klagen, en leuke dingen over de beeb hoor je niet, nee, alleen de kwaaltjes. Je kan ook je gesprek beginnen met, ja ben flink gegroeid, beeb doet t goed,ben op controle geweest, maar ik heb wel last van zuur, enz enz..... Snap je hoe ik t bedoel? Gaat er niet om DAT je het vertel, maar HOE je t vertel, daar gaat t om.
Ik heb me tot aan mn 8ste IUI er ook nooit aan gestoord, maar naarmate je verder in de MMM kom, hoe gevoeliger t word merk ik zelf. Eerder kon ik die kwaaltjes ook aanhoren, maar nu denk ik alleen maar, je moest eens weten hoe zeer t doet om te spuiten, een punctie te hebben enz.... En dan over t emotionele maar niet te spreken. Een zwangerschap met kwaaltjes duurt gemiddeld 9 maanden, t verdriet van een zwangerschap waar je al 3 jaar op hoopt, dat tekent je voor t leven, en veranderd je als mens. Dan kan ik van zere benen, zuur, slapeloze nachten niet zeggen. En natuurlijk verlies je dan niet t recht om te klagen over je zwangerschap, maar ik heb hier boven in de rea op Rosao uitgelegd dat het er ook aan ligt HOE je t brengt.
@ Brabbel; dat ben ik ook helemaal met je eens. Zulke klagers vind ik altijd vervelend, ongeacht waarover ze klagen. Iedere dag heeft wel een mooi stukje, maar niet iedereen kan dat zien! Zie dat we tegelijk posten; nog ff reageren. Ik snap je helemaal. Ik start waarschijnlijk binnenkort met IUI, maar wij zijn ook al sinds juni 2009 bezig. Soms vind ik mezelf heel zielig; dan heb ik een hekel aan het spuiten. Maar dan denk ik ook weer aan de blijdschap van het zwanger zijn. Ik ben maar 8 weken zwanger geweest, maar toch. En op het moment dat ik me zo voel, dan bedenk ik ook dat ik "alleen maar" spuit. Ik zie erg op tegen IVF. Daarmee vergeleken lijkt OI een makkie. En dat verdriet van de mmm, dat zal inderdaad blijven denk ik. Het is gewoon heel heftig!
Kun je dat dan niet ook vertellen tegen die mensen? Waar jij mee zit bedoel ik. Of weet niemand in je omgeving dat je hier mee bezig bent? De mmm voelde voor mij soms als een soort eng geheim waar je niet over hoort te praten. Denk dat dat het soms nog wel zwaarder maakte.
Bij ons weet bijna iedereen van onze MMM, t is absoluut geen geheim, en schaam me er ook niet voor. Maar mensen vragen dan heel geinteresseerd uit hun eigen naar mijn MMM, en dan gaan ze zelf erachteraan zitten klagen hoe rot t wel niet is als je Super vruchtbaar ben. (ff een zijstraat te noemen) Dan mis je in mijn ogen de ernst van mijn verhaal. Of iemand die zojuist bij mijn huilbuien heeft gestaan nadat mijn IVF is afgelast, en 10 minuten later in de kantine steen en been gaan zitten klagen, over striae. Ik ben dan ook geen typetje om daar op in te gaan, want dan ben IK de klager voor mijn gevoel. Dan denk ik laat maar, jij snapt t dus niet.
Dat gevoel heb ik ook vaak!! Iedereen weet het in mijn omgeving ook, maar ik durf het er niet altijd over te hebben, omdat ik me dan de klager voel. Maar goed, zolang er zo'n taboe bestaat op deze behandelingen, zal het altijd zo blijven. Ik hoop trouwens dat er veel mensen naar Babyboom hebben gekeken. Vond dat ze daar toch wel vaak de zware kant van de mmm lieten zien. Ik heb in ieder geval heel wat tranen gelaten!
Ik heb hier mee zitten lezen en ik kan me in de verschillende meningen wel vinden, overal zit wel iets in. Wat ik wel vind is dat als eenmaal tegen een vriendin is uitgesproken dat je het praten/klagen over zwangerschap niet fijn vindt, een goede vriendin daar dan mee zou moeten stoppen. Dat kan ze prima bij iemand anders kwijt en met jou over andere dingen praten. Dat heet respect. Zo mag zij ook aan jou aangeven als ze iets niet prettig vindt.
Eevie, heb jij het gevoel dat er een taboe bestaat op IVF en ICSI en alle medische behandelingen?! Wat naar dat je dat zo ervaren hebt!!!! Want die taboe is er allang niet meer hoor! Dat was toch 30 jaar geleden, niet nu! Het is alleen de manier hoe je ermee omgaat...wij zijn er altijd heel open over geweest en als ik open was, dan kwamen er ook collega's en vrienden of zelfs vage kennissen met hun eigen verhaal! En dan bleek dat er veeeeeeeeeeeeeeeeeeeel meer stellen zijn die in de MMM zitten! Maar als iedereen het angstvallig geheim gaat houden, omdat het 'niet hoort' of iets is om je voor te schamen, dan krijg je die taboe! Hier is dat dus absoluut niet...we hebben niet iedereen verteld waar we in het traject waren, welke stap, maar hebben wel meteen gezegd dat we ICSI nodig zouden hebben! En dan merk je al wel dat je veel minder opmerkingen krijgt als: goh en wanneer nemen jullie kinderen enz! Kop omhoog hoor, hoe sterk moet je zijn om dit hele proces door te moeten maken!!!! Lompe opmerkingen...tja, ik vond het altijd zonde van mijn energie! Tuurlijk ben ik ook weleens erg boos geweest en heel verdrietig, maar heb het geventileerd, opgepakt en naast me neergelegd... Sommige vriendschappen moet je af en toe op een laag pitje zeggen als je het niet meer trekt! Dat heb ik ook weleens gedaan, zonder uitleg... even wat minder bellen of afspreken...en als je er dan weer tegen kunt en niet boos bent, eerlijk zeggen wat je dwars zit! Liefs
Heel erg offtopic.....@Brabbel: jij hebt een erg mooie latijnse spreuk gekozen in je onderschrift. @Loesie: ben met je eens dat er meer over de MMM gepraat wordt, maar dit zorgt er helaas nog niet voor dat mensen minder lompe opmerkingen maken vind ik. Zeker omdat je het als mensen het weten dit minder verwacht. Je denkt dat mensen dan dat soort dingen niet meer zeggen. Helaas werkt t niet zo. Als mensen het niet weten dan kan je nog zeggen 'ze weten niet beter'. Het is dan minder een taboe, maar mensen weten er nog echt niet mee om te gaan!
iedereen verschilt in het uiten van je gevoelens enzo.. miss ben je zelf niet zo open over waar je mee zit dan je vriendin,en sommige mensen vinden eigen gevoelens belangrijker dan anderen en kunnen slecht luisteren en delen elke pijntje met een ander. Denk dat het na zoveel praten erover echt niet meer verandert(hopelijk laat het boek haar wat schrikken en verandert het nog) tis denk meer dat nu jij haar ware aard ziet en of je dit aankan om deze vriendschap voort te zetten of niet.. voel je niet al te schuldig als je de vriendschap stopzet of laat verwateren,soms groei je gewoon uit elkaar, hoe hard het ook is. je hebt dan elkaar gegeven wat je kon op dat moment en nu is het over,en vind je miss iemand die je wel begrijpt of meer inleeft. succes!