- Je partner achteraf helemaal niet klaar was voor kinderen. - Je partner geen afscheid kan nemen van zijn oude leven. - Je partner alleen zijn verantwoordelijkheden neemt wanneer hij daar zin in heeft. - Je partner altijd wil slapen, liever lui dan moe. Voor dit onderwerp heb ik in overleg met de beheerder een ander account aangemaakt, wegens privacy. Al het bovenstaande, is waar ik al sinds de geboorte van ons kind ( 5 maanden ) al mee loop. Voor we erachter kwamen dat ik zwanger bleek te zijn, riep hij altijd hard dat hij geen kinderen wilde. Toen het bekend werd, vertelde hij me dat hij het toch wel erg leuk vond om papa te worden. Ik helemaal blij. Want ik was als de dood om hem kwijt te raken en alleenstaande mama te worden. Voordat we zijn gaan samen wonen, eind vorig jaar, werd hij 27 jaar vertroeteld door zijn moeder. Alles werd voor hem gedaan. Zelfs zijn boterhammen weren gesmeerd voor zijn werk. Nu vind ik dat geen probleem om het over te nemen. Ik doe ontzettend hard mijn best. Maar met een kleintje erbij, heb ik er soms geen zin meer in. Dat word mij dan kwalijk genomen. Ik doe alles hier in het huishouden. De kleinste klusjes tot de dagelijkse bezigheden. Hij haalt overal zijn neus voor op. En wanneer hij eens een keer een afwas doet ; word dat een hele week tegen mij gebruikt. Hij werkt in ploegendiensten. ( Ochtend - Avond - Nacht ). Als hij niet werkt, slaapt hij graag. En dan ook echt heel lang. Bijvoorbeeld : Een middagdienst start om 15:15 uur. Hij rijd er 45 minuten over. Hij vertrekt om 14:00 uur en word om 13:30 uur wakker. Neemt snel een douche, rookt een sigaretje en weg is hij. Dan komt hij pas om 24:00 uur weer thuis, wanneer ik lig te slapen. Dan kiest hij er zelf voor om om 05:00 uur naar bed te gaan. Zo ook met zijn nachtdiensten en ochtend diensten. Ik snap wel dat hij zijn slaap nodig heeft, maar zijn gezin is er ook nog. Wanneer hij vrij is, wil hij slapen. Want het is zijn weekend. Hij is gewoon lui.. Denk ik? Als iemand graag uitslaapt, vind ik dat prima. Maar wanneer het een dagelijkse bezigheid word, waardoor je voor mijn gevoel, je gezinnetje achterstelt - dan is het niet meer prima. Daarbij de verantwoordelijkheidsgevoel van mijn partner. Hij houd van een drankje. Prima. Maar de volgende dag, ligt meneer in zijn bed - omdat hij een kater heeft. Hij is moe of heeft hoofdpijn. Elke keer hetzelfde liedje. Ik word er niet echt goed van. Mijn liefde voor hem word steeds minder voor hem. Ik voel me onzeker, omdat ik het gevoel krijg dat ik niks goed kan doen. Dat hij liever in zijn bed ligt, dan bij mij en zijn zoontje is. Als hij eenmaal ( na een uur ruzie ) uit zijn bed komt, is hij wel goed voor hem. Geeft flesjes, verschoond zijn luiers etc. Maar daar moet een hele ruzie aan vooraf gaan. Ik voel mij onzeker, ook doordat mijn hele lichaam veranderd is. Ik ben moe, doodop en wil gewoon niet meer verder met hem leven zo op deze manier. Ik probeer het hem vaak duidelijk te maken. Alleen wanneer ik huilend aan zijn bed zit, gaat er een lichtje branden met hem. Dan doet hij poeslief, lieve smsjes vanuit zijn werk. Het gaat 2 á 3 dagen goed. Daarna zwakt het weer af. Ik ben in staat om mijn spullen te pakken en weg te lopen. Maar ik hou van hem en hou van mijn gezin. Wil niet dat mijn zoontje een gebroken gezin heeft. Ik wil ervoor vechten. Maar mijn partner wil niet. Mensen veranderen niet in één dag.. Maar ik wil wel graag iets van verandering zien. Ik kan het niet aan zijn verstand brengen, dat ik zo niet verder wil. Sorry voor het lange verhaal. Als er tips en adviezen zijn, wil ik die graag horen.. Liefs, Ellysium.
Jeetje wat moeilijk. Zoals je het omschrijft ben je al een alleenstaande moeder van 2 kinderen. Ik zou zelf een time-out nemen en met m'n kind ergens anders naar toe gaan, misschien dringt het dan tot hem door dat dit zo niet kan. En mocht het niet aankomen dan is het misschien maar beter dat jullie uit elkaar gaan. Veel sterkte.
He meid, wat rot voor je!! Een klein beetje herken ik wel in je verhaal. Wat hij nodig heeft is een schop onder zn reet, je bent zn sloof niet!! Mijn vriend is ook altijd (en nog wel) erg betuttelt door zijn moeder. In het begin dat we samenwoonde verwachte mijn vriend dit ook van mij, en ergens begrijp ik het wel want hij weet niet beter. Maar ik heb meteen gezegd dat ik niet zo ben. En hij oud en wijs genoeg is om voor zichzelf te zorgen. Als jij de tijd niet hebt om zn brood te smeren, dan doe je dat toch niet? Mijn vriend moet mij ook altijd eerst in tranen zien voordat hij er iets mee doet. Ik weet verder ook niet wat je ermee moet doen.. Ik lees even mee.
Deze man is heel moeilijk om te scholen zo noem ik het maar, (mijn moeder kent dit exact, heeft ze me vaak verteld) en ja die heeft dan maar vaak ruzie gemaakt, en die weigerde gewoon om bv savonds koffie in te schenken, ieders een deel. en na een tijd ging dat langzaam steeds beter, en nu is mijn vader een lieve behulpzame man, maar dat is niet makkelijk geweest. Je moet voor jezelf een keus maken, hoe lang hou ik het zelf zo vol, en hoe hardt ga ik worden en zien waar het schip strand, dit zoals het nu is ga je niet volhouden, je kan er dus voor kiezen om voorlopig wat minder lief te zijn, en hem dus verplichten het zelf te doen, anders heeft ie niets, (brood smeren deed mijn moeder overgens wel voor ons allemaal) maar bv uitbed gaan omdat mijn vader er vroeg uit moest heeft ze nooit gedaan, en op hem wachten als die thuiskomt ook niet, zo ook met de dagelijkse dingen, was niet bij de was gooien, dan geen schone kleren, enz, echt binnen no time werdt het beter. maar je moet wel heel streng zijn, en volhouden. is heel moeilijk hoor, tis jammer dat hij thuis een opvoeding heeft genoten waar die niets hoefte te doen, een gebrek aan opvoeding noem ik het. sterkte
Oh vrouw, Wat een nare situatie. En het is moeilijk om daar als buitenstaander wat over te zeggen. Mijn eerste reactie (en ik denk meerdere met mij) is dat je voor jezelf maar ook voor je kindje op moet komen, en dat je dus een stap verder moet als ruzie. Want die blijken niet te helpen. Maar aan de andere kant begrijp ik je zon ontzettend goed dat je dat niet wil! Je wil het niet omdat je van hem houd en je een gezin wil zijn voor je kindje.. Ik zou je heel graag advies willen geven maar ik denk dat het beste is dat je misschien met een derde praat? En er met een soort van "scheidsrechter" met je man over praat. Dan heb je ook iets om op terug te vallen mocht hij weer in zijn oude patroon zakken. Succes meid!
Zo heb ik dat met mijn vriend ook gedaan. Als ze niet beter weten dan moeten ze het zo leren. klein voorbeeld. Hij moet altijd de vaatwasser uitruimen, ik ruim deze altijd in. In het begin deed hij dit dus niet, en soms nam ik het daar maar over omdat ik het opgeruimd wilde hebben. Op een gegeven moment dacht ik ik ben gek ook. Heb gewoon alles laten staan op het aanrecht net zolang tot hij zei wat is het hier een troep en dr zijn geen glazen meer. Tja meneer, de vaatwasser misschien een x leegruimen? Als je dit een paar x doet, bij mn vriend werkte het haha. Nu ruimt hij iedere dag de vaatwasser leeg!
10 jaar en 2 kinderen later ben ik gescheiden van zo'n man. Is mijn moeilijkste beslissing geweest maar tot de dag van vandaag nog steeds mijn beste beslissing. Op dit moment heb ik een nieuwe vriend..een verademing..Heeft in zijn bouwvakantie mijn zoontje zijn hele kamer opgeknapt. Doet de was, kookt, maakt het huis schoon zonder dat ik het moet vragen, accepteerd mij zoals ik ben en zorgt goed voor mij en mijn kinderen....Dus het kan ook anders. En dat doen we wederzijds voor elkaar. Succes, ik zeg niet dat je hetzelfde moet doen hoor. Praat met hem, zeg dat je het niet langer zo door kan gaan, wellicht relatie therapie...Maar laat het allemaal niet ten koste van je kindje gaan en vooral niet te kosten van jezelf. Succes ermee...
#Sjorsje ; Ja, zo voel ik me ook! Ik heb het er ook wel eens met mijn moeder over. Die had precies hetzelfde met mijn vader. Maar die was continue bezig met zijn bedrijf. Ze had al aangeboden om eventjes daar te blijven. Maar ik wil dit gewoon oplossen! Weglopen voor de problemen heeft geen zin.. #xd24 ; Een schop onder zijn reet, dat heb ik al meerdere keren gedaan. Helaas werkt het gewoon niet. Hij heeft 26 jaar zo geleefd, dat verander je niet zomaar. Maar het MOET gewoon, als hij samen met mij wil blijven leven. Want ik trek dit niet. Op een gegeven moment ben ik ook op.. # dobbel ; Moeilijk word het zeker. Soms heb ik het gevoel dat het een onmogelijke taak is. Ik kan op mijn kop gaan staan en alles, maar toch blijft het bij die 3 dagen.. Ik verwacht niet van hem om in één nacht te veranderen, maar die kleine dingen zoals een keer de afwas overnemen / even stofzuigen / vuilnis wegbrengen. Zelfs dat zit er niet in. # Cassida : Een derde erbij halen heeft helaas geen zin. Buiten dit gedrag om, is hij totaal geen persoon die van sociale contacten houd. Hij heeft familie en een paar vrienden. Maar ik moet diegene altijd bellen voor een keer af te spreken, nadat ik een uur aan zijn kop heb moeten zeuren om een keer heen te gaan. Vaak ga ik alleen. Want meneer heeft geen zin.. Ik ben een sociale meid, die van spontane dingen houd. Hij hou meer van lekker thuis zitten en niks doen >.< # Jazz ; Als ik begin over relatie therapie, lacht hij me uit. Dit vind ik zelf ook nog geen stap om te nemen. Omdat hij het nog niet eens probeert. Problemen moet je eerst zelf proberen op te lossen. Als hij het straks nog niet doet, is het misschien wel optie. Alles of niets! Ja toch? # Alle : Ik heb allerlei methodes geprobeerd ; - Zijn gedrag negeren, lekker laten doen wat hij zelf wil en ik doe lekker mijn ding en doe alles met mijn zoontje. Maar dan merk ik toch aan mijn zoontje, dat hij zijn vader mist. Hij is namelijk met 5 maanden al een beetje een papa's kindje. - Niks meer voor hem doen, dat heb ik 24 uur volgehouden. En daarna gaat het weer op automatische piloot. Dat zit helemaal in mij. Ik kan er niet tegen als er hoopjes was overal liggen. Als er niet is afgewassen e.d. Heel vervelend. Maar er komt nog wel eens iemand op de vloer, voornamelijk wanneer meneer aan het werk is, dan wil ik het opgeruimd en schoon hebben. Je huis is je visite kaartje. En hij is goed met ons zoontje. Echt waar. Maar wanneer is hij goed voor mij? Alsof je niet kan houden van twee personen. We leven met elkaar, omdat het zo hoort. Zo voelt het. Maar ik wil samen dingen ondernemen. Gezellig samen een filmpje kijken. Stukje wandelen. Samen koken. Weekendje weg? Nee, helaas zit dat er niet in voor mij.
Ook al heb ik er zelf geen ervaring mee, ben ik hier niet helemaal met je eens. In principe is het goed om zelf eerst proberen op te lossen. Zo te lezen heb je al van alles geprobeerd. Toch heb ik begrepen dat relatietherapie vaak te laat wordt gedaan. Relatie therapie schijn je te moeten doen wanneer je nog iets van een relatie heb en niet wanneer die al kapot is. Dat laatste schijnt soms sneller te gaan dan mensen beseffen.
Bluemoon precies. Bij ons was het echt inderdaad te laat..Veel te laat. En ik had ook van alles geprobeerd. Want ik wou niet dat mijn kinderen een scheiding moesten mee maken. Ook hij vond het niet nodig, ik was diegene die maar moest gaan. Dit heb ik gedaan en toen merkte ik...Het is klaar. Al die dingen Ellysium die je noemt..heb ik ook gedaan. En hij deed natuurlijk nooit iets fout, en ik bracht het verkeerd en dat werkte averechts volgens hem etc etc... Ik hoop dat hij wakker wordt voor jullie en voor jullie kindje.
Mijn persoonlijke mening, is dat je op alle adviezen of tips eigenlijk al een negatief antwoord terug hebt, omdat je dat nou eenmaal allemaal al geprobeerd hebt en het niet werkt, of hij wil niet.. Persoonlijk zou ik er dan geen zin meer in hebben en voorlopig bv even bij iemand anders intrekken, dan maar een harde schop onder zijn kont op die manier. Maar wat moet je anders? heb je zelf nog laatste ideeen die misschien wel succes boeken? Ik kan me voorstellen dat je niet bij hem weg wilt, omdat je om hem geeft en van hem houdt. Maar dat is ook gewenning en angst voor het onbekende. Dit trek je zo toch niet?
Dat bedoelde ik ook eigenlijk met een derde erbij halen.. een derde als van een psycholoog, therapeut oid. En kijk.. voor "relatie"therapie moet er nog wel een relatie zijn........ Het is geen schande het is juist iets om te helpen waar je voor vecht.. waar je van houd...
zoals alle meiden al eerder vertellen is het denk ik beter om even een pauze te nemen en ergens anders te gaan wonen. Praten over hoe het vergaat en wat jullie willen. Lucht je hart bij hem uit en wat de problemen uit. heel veel sterkte en ik hoop dat jullie er samen uit komen
Je hebt alles geprobeerd wat je wil proberen en dat heeft blijkbaar niet geholpen. Dan moet je toch dingen gaan proberen die je misschien (nog) niet wil en anders wordt het een kwestie van ermee leren leven vrees ik...
Ik wilde eigenlijk ook het idee relatietherapie opperen en ik moet zeggen dat ik mij wel kan vinden in de reactie van Bluemoon. Je hebt al allerlei dingen geprobeerd en je dringt niet tot hem door. Dan maar kijken wat er te redden valt in therapie. Als jij zelf al zegt dat je liefde voor hem minder wordt, moet je er echt wat aan gaan doen! Mijn vriend werkt ook in de 5-ploegen en ik moet zeggen dat ik het lange slapen wel en beetje herken. Hoe je vriend het doet (na een middagdienst nog tot 5u 's morgens wakker blijven), klopt natuurlijk niet. Hij is bezig met het verschuiven van zijn dagen. Mijn vriend heeft daar ook wel een beetje een handje van, maar wat minder. En dan nog stoort het me soms wel een beetje Gelukkig doet hij er vaak ook nog wel wat aan en hij is verantwoordelijk genoeg om te weten dat je dit met kinderen niet meer kan maken (en dat zegt hij ook vaak). Succes meid!
oh meis wat vervelend! Ik herken je verhaal wel een beetje. Mijn vriend is ook 29 jaar lang vertroeteld door zijn moeder en grootouders. Zelfs toen hij op zichzelf woonde werd zijn was nog door oma gedaan en zijn lunchtrommeltje stond elke dag klaar. Sterker nog; zelfs toen we samen gingen wonen werd in het begin zijn was en lunch nog door oma gedaan. toen we net samenwoonden, merkte ik goed dat meneer altijd op zijn wenken bediend is en totaal niet heeft geleerd om dingen zelf te doen. Ik heb toen direct gezegd dat samen wonen ook betekent dat we samen ons huishouden op orde houden. In het begin ging dat nogal stroef en we hebben nogal eens ruzie gehad omdat ik vond dat hij te weinig deed en hij dan weer vond dat ik nooit tevreden was. Ik ben toen een paar nachten ergens anders gaan slapen omdat ik er zo doorheen zat (zat echt dagenlang te huilen en zakte half in een depressie). Dat heeft mij en hem EN onze relatie toen wel enorm goed gedaan. Ik was zo opgelucht om even 'eruit' te zijn, en hij zag in dat er wat moest veranderen in zijn gedrag. Sindsdien doet hij steeds meer in het huis, zonder dat ik erom vraag. Ik moet daar wel bij zeggen dat ik van hem wist dat het geen onwil was, maar dat hij het gewoon nog nooit anders gehad had en dus simpelweg niet beter wist. Toen het eenmaal duidelijk was heeft hij het wel overgenomen. Dan het slapen, ohh daar erger ik me zo aan! Hij staat om 7 uur op voor zijn werk, en komt vaak in de middag al terug (is zelfstandig en heeft de ene dag minder werk dan de andere). Het eerste wat hij dan doet is kleding uit, tv aan en op de bank in slaap vallen, voor maar liefst 2 a 2,5 uur.. Dan is het al erg genoeg dat ie alles maar de boel laat (incl. mij, want even bijkletsen over de dag zit er dus niet in), maar dan kan ik ook nog eens niet mijn gang gaan omdat meneer ligt te slapen en geluid is dan een doodzonde. Nu ons dochtertje er is merk ik dat ook hier verandering in komt, langzaam maar zeker. Wat jouw situatie betreft denk ik dat het ten eerste van je man afhangt. Is hij flexibel en welwillend genoeg om zijn eigen gedrag te veranderen ja of nee? Zie jij het gebeuren? En sta je zelf sterk genoeg in je schoenen om het aan te kunnen? Het zal namelijk echt niet zomaar uit zichzelf veranderen. Dat kost tijd, en van jouw kant een hoop doorzettingsvermogen. Overigens is het helemaal geen slecht idee om een paar dagen naar je moeder (of waarheen dan ook) te vertrekken hoor. Niet met knallende ruzie, maar geef gewoon aan dat je het ook niet meer weet en er doorheen zit, laat hem nog eens duidelijk weten wat je dwars zit zonder verwijten naar zijn hoofd te slingeren en dat je er even tussenuit wil om tot jezelf te komen. Dan kun je evt daarna om de tafel gaan zitten met hem om specifieke afspraken te maken over het een en ander. Therapie zou jullie hier ook bij kunnen helpen. Zoals al gezegd is kun je die kans beter nu aangrijpen dan wanneer het al te laat is om de relatie nog te redden. Nu kan er nog verandering in komen, jullie zoontje is nog klein etc. Als het nog tijden zo doorgaat, jullie zoontje wordt groter, dan raakt hij alleen maar meer gewend aan het patroon en dan kom je er denk ik niet meer zomaar vanaf. Bovendien kom je er dan meteen achter of deze relatie uberhaupt nog wel de moeite waard is om in te investeren. Even bot gezegd zou je jezelf daar een hoop ellendige jaren mee kunnen besparen.