Hallo meiden, Ik moet het even van me afschrijven... Bijna 4 maanden terug is ons kleine meisje geboren. Maar we hebben nog nooit zoveel ruzie/woorden gehad als de laatste 4 maanden! Soms gaat het eigenlijk echt nergens over... Nu net ook weer. Zal even kort de situatie uitleggen. Manlief is leider van voetbalteam dames 2, ik voetbal zelf ook, kom in dames 3 dit jaar. Dames 1 traint apart, dames 2 en 3 samen. Manlief moet overleg hebben met de trainer van alle dames. Nu heeft hij dit gisteren afgesproken: tussen de 2 trainingen in... Hij zou zijn moeder wel vragen (weer!) even op te komen passen. Manlief was thuis om te eten. Ik vraag hem of hij zijn moeder nog gevraagd had. Nee, had hij nog niet gedaan. Geen probleem... Maar eigenlijk vind ik het best vervelend om voor zulke 'kleine' dingen steeds oppas te moeten vragen. Zoiets moet ook op een ander moment kunnen lijkt mij. Dus dat heb ik ook gevraagd, of hij geen ander moment had kunnen afspreken, zodat er geen oppas nodig is, bijvoorbeeld maandags na de training, dan ga ik snel naar huis en kan hij weg. En heb ook gezegd dat ik het vervelend vind als er voor ieder dingetje een oppas moet komen, terwijl het ook anders kan! Woensdag is een gesprek met alle dames van de voetbal, ook tussen de trainingen in. Dus ik vraag al: en woensdag dan? Zegt hij: dan ga je toch lopend naar huis met de kleine? Dat zeg je net toch zelf? Nee... Ik had het over maandag, direct na de training naar huis. Dat betekent dat ik niet bij het overleg met de dames kan zijn. En daar wil ik ook wel graag bij zijn. En daar hebben we WEER woorden... Manlief vertrekt met de woorden: Jeetje wat doe je weer moeilijk zeg! Ik ben blij dat ik weer aan het werk kan. En ja, ik ben echt niet altijd de makkelijkste. Maar is het zo raar dat ik niet voor alle dingetjes oppas wil hebben als het ook anders kan...? Ik moet over een week weer aan het werk, dan is ze al genoeg bij de oppas... Moet ik dan de voetbal maar opgeven, zodat manlief zijn gang kan gaan? Dan hebben we daar in ieder geval geen woorden meer over... Ik weet het nu gewoon even niet! Ligt het dan echt allemaal aan mij? Ben ik dan echt zo moeilijk? Ik zit zelf nog niet zo lekker in mijn vel, kan mijn lijf niet echt meer waarderen en kan om alles wel janken, maar al die ruzies maken mij nog onzekerder... Sorry, het is een heel verhaal geworden, maar ik moet het toch even ergens kwijt!
blijkbaar heeft je man even moeite met het accepteren dat na het krijgen van een kind het leven soms veranderd.. ik zou er dus nog een keer voor gaan zitten en proberen duidelijke afspraken te maken.
je moet samen toch goede afspraken maken! hij is ook vader geworden en moet ook gewoon zijn verantwoordelijkheid nemen en wel allebei ook je eigen dingen kunnen doen. en idd ik zou ook niet graag voor kleine dingen steeds oppas willen regelen hoor. misschien anders een op papier zetten wat je nu precies wil en hoe je het ziet dan kun je dit met hem bespreken. en blijf vooral praten met elkaar! dat is het allerbelangrijkste..
het ligt niet aan jou meid. en stranden niet voor niks zoveel huwelijken binnen een jaar na de geboorte van een kind. ( of na een vakantie maar dat is weer wat anders) je kunt proberen erover te praten, maar of het iets uit zal halen ligt echt aan zijn karakter en wil tot veranderen. de keerzijde is als hij niet veranderd. sterkte meid, het ligt zeker niet aan jou hoor.
Mijn man is echt geen slechte man, dat vooropgesteld. Maar het is zo moeilijk dat als we woorden hebben, het altijd aan mij lijkt te liggen. Manlief snapt bijvoorbeeld niet waar ik nou zo moe van kan zijn... Maar ik ben het toch echt! Het lijkt nu even alsof we elkaar in veel opzichten helemaal niet meer begrijpen! En natuurlijk ben ik ook veranderd... Ik ben nu behalve zijn vrouw ook moeder van ons kindje!
Weet je wat jij een keer moet doen, lekker een dagje er tussenuit en je man dan de hele dag voor de kleine en het huishouden laten zorgen. Na zo'n dag heeft hij echt wel respect voor je wat je allemaal thuis doet en waar je zo moe van bent en dat je met een kleintje niet altijd overal tijd voor hebt of gedaan kunt hebben.(afgezien van het ontzwangeren want dat vergeten mannen ook nog even, dat je lichaam 9 maanden lang een marathon heeft moeten leveren) En als dit een emotioneel onderwerp is, schrijf elkaar dan een brief met jouw inzichten en praat er dan over.
tuurlijk ben je veranderd. alles is veranderd. maar een vrouw veranderd het meeste. die wordt moeder. die groeit in die rol. papa krijgt het kindje na 9 maanden kado en moet dan pas alle veranderingen ondergaan. ze hebben geen dingen in hun lijf die veranderd zijn, niet alle kwalen gehad, geen kind gedragen, geen bevalling gedaan, er is hormonaal niks veranderd.de ene man kan en wil zich daar beter in aanpassen dan de andere man. je relatie als dusdanig veranderd ook. ook daar hebben veel mensen en vooral mannen moeit mee. ze komen niet meer op plek 1. ze moeten vaak meer zelf doen. ook meer in huis doen.de kleine verzorgen. maar eigenlijk willen ze helemaal niks veranderen,alles liep goed voor hun. het kost ze vaak heel veel moeite om die valse start die ze op vrouwen hebben in te lopen. sommige willen dat ook helemaal niet en begrijpen er geen snars van. je zeurt in hun ogen. gevolg ze vluchten nog meer van huis. je leeft langs elkaar heen omdat de golflengte ineens veranderd blijkt te zijn. sommige vinden elkaar weer en kunnen er na veel praten uitkomen, maar anderen helaas niet. dat heeft op zich niks te maken met een goede of slechte man. het heeft te maken met zijn vermogen tot inleven en wil tot veranderen. en de plaats waarop jij en je kindje staan bij hem.
Ik herken het wel. Hier is het ook een tijdje zo gegaan. Na een goed gesprek en duidelijke afspraken zijn we dat stadium (gelukkig) voorbij! Wat ik je wel wil mee geven is dat je niet continu toe moet geven. Blijf een keer bij je standpunt, dan ervaart hij hoe jij je voelt als hij telkens bij zijn standpunt blijft.. Maar het belangrijkste; praten praten praten en goede afspraken maken! Succes!
Wat een harde opmerkingen gelijk over de man van Eeksi... Eeksi, ik denk dat elk stel moet wennen aan de situatie als er een kind is. Van tevoren is het nou eenmaal heel moeilijk om dit soort praktische dingen te bespreken met elkaar, want het is zo moeilijk om je voor te stellen hoe het is als de baby geboren is. Je hebt er misschien even niks aan, maar ik denk dat het tijd nodig heeft. Jullie moeten samen weer ritme krijgen. Probeer geduld te hebben, jullie komen er vast uit samen! Ik herken jouw gevoelens wel heel erg hoor; ik had ook het gevoel dat mijn man makkelijker was met oppas vragen dan ik. (zijn leven bleef hetzelfde, het mijne was compleet veranderd voor mijn gevoel) En ik voelde me ook best ongelukkig in mijn lijf, omdat iedere nieuwe moeder sneller leek af te vallen dan ik. Daarbij heb je nog een restje hormonen misschien, dus alles bij elkaar maakt het even niet zo leuk allemaal. Maar het gaat over! Probeer positief te denken, en te kijken naar alle positieve dingen van jullie samen. Dan komt het vast weer helemaal goed!
Bedankt voor jullie reacties. Het is 'fijn' te merken dat ik me niet als enige zo voel, maar dat het wel herkenbaar is. Inderdaad: het lijkt alsof mijn leven op z'n kop staat en bij manlief alles moet blijven gaan zoals het was. Al die ruzies kosten steeds weer zoveel energie... Die heb ik zelf nodig, voor mij en voor ons kleintje, die nog bv krijgt. Vanavond maar weer uitpraten. Dan zal ik zeggen hoe IK mij voel...
Probeer wel rustig te blijven in je gesprek vanavond . Als hij gelijk 'aanvalt', leg hem dan 'rustig' uit dat dit geen kritiek is op hem als persoon, maar op zijn gedrag/reactie/houding.. En het is echt zo Eeksie; het is een nieuw ritme wat jullie moeten vinden. En helaas is dat niet zo 1, 2, 3 gevonden.. Maar met praten kom je een eind! (En nee hoor, ik geloof echt niet dat er maar weinig mensen zijn die dit meemaken. Volgens mij nog best veel!) En over het stukje dat je het gevoel krijgt dat alles aan jou ligt.. Dat is hier soms nog wel eens Bijvoorbeeld: hij is aan het koken, koken de aardappels over en heb ik 'het gedaan' omdat ik praatte.. (even een fictief voorbeeld hoor haha)
Dat herken ik helemaal!! Een tijdje terug gingen we samen een avondje weg, ons zoontje sliep bij mijn schoonouders. Ik had soep gemaakt, en ging er vanuit dat mijn man het vuur uit had gezet, omdat hij de soep in de kommen hadden gedaan. Komen we na een paar uur thuis, hangt er een lucht joh! Heel die soep droog gekookt. We hadden niet een half uur later thuis moeten komen, want dan stond het huis waarschijnlijk in lichterlaaie. Krijg ìk de schuld omdat ìk het vuur niet uit had gezet. Ehm, had hij toch ook kunnen doen? Volgens mij waren we allebei dom, dat we weg zijn gegaan zonder te kijken of er niks meer aan stond. Maar nee hoor, het was mijn fout. Niet die van mijn man.... gggrrrrr...
@Gibbie; Whahaha ohh ik zie het het al helemaal voor me.. En dat zou hier ook kunnen gebeuren! Soms zeg ik het vooraf al; 'Dadelijk, als je dit of dat gaat doen en er gaat iets fout, onthou dan wel dat ik het gedaan heb he?' Dat gezicht dan.. Heerlijk! Ik kan er goed mee spotten.. Soms tot zijn kookpunt toe.. In het begin maakte ik me daar ontzettend druk om. Nu ook nog wel, maar kan ik het beter relativeren.. En soms ook niet..
beste medicijn is om hem te laten zien wat je leven inhoud, kortom je gaat een dag er vandoor en hij zorgt de hele dag ZONDER HULP (van moeder of schoonmoeder e..d) voor de kleine, en dan ook nog een lijst van klusjes laten doen natuurlijk (want dat moet jij ook normaal ernaast) Het valt toch niet uit te leggen maar alleen maar te laten zien denk ik. Daarna een goed gesprek aangaan. Kijk persoonlijk vind ik dat een baby rust nodig heeft en niet heel de tijd oppas e.d. dus moet je samen een goede verdeling vinden, ik zou het wat anders vinden als het om werk ging maar dit gaat om hobby.. Moeheid en hormonen spelen natuurlijk ook een groot deel mee dus probeer ook samen iets relax te gaan doen, even lekker ouderwets op de bank een filmpje kijken, of samen onder de douche, massage (hoeft niet perse uit huis of geld te kosten!!)
Leuke woordkeuze, kookpunt ; p In ons geval lag het kookpunt al een paar uurtjes eerder, hihi! Ik zou trouwens niet, wat meerder personen zeggen, mijn man een dag in de steek laten, om een punt duidelijk te maken. Iedere relatie werkt natuurlijk anders, maar ik weet zeker dat dit bij ons niet zou werken. Ik zou op zo'n manier zelf niet van die 'vrije dag' genieten, en mijn man zou onze zoon doodleuk naar zijn moeder brengen. Dan zou ik dus nog niks bereikt hebben. Ik denk, als ik in ieder geval met onszelf vergelijk, dat het echt geen onwil is van de man. Het is voor iedereen wennen. Je vindt vanzelf je weg wel. Daar hoef je, naar mijn mening, geen heftige gesprekken of radicale acties voor te ondernemen. Daar los je volgens mij weinig mee op. Gewoon rustig aan, stap voor stap, dag voor dag. Een beetje geven, een beetje nemen. Dan komt het vanzelf weer op zijn pootjes terecht!
nee niet in de steek laten natuurlijk, je maakt een afspraak met elkaar dat hij een dag voor jullie kindje zorgt zonder hulp dat zijn twee heel verschillende dingen en dit lijkt me in principe niet zo'n gek iets moet toch gewoon kunnen voorkomen dat hij even een dagje alleen ervoor moet zorgen?
Nee hoor dat ligt niet aan jou ts, maar aan alle veranderingen en de vermoeidheid na de zwangerschap, bevalling en het hebben van een baby. Mijn man en ik hebben ook een heeeeel zwaar jaar gehad het eerste jaar, we moesten toen voor het eerst echt aan onze relatie "werken". Ik ben nu ook al een beetje bang voor 2012, als we hopelijk weer een baby krijgen, we hebben het er zelfs af en toe al over, dat we dan bepaalde dingen wel gelijk anders moeten doen dan bij de eerste. Goed praten, en ook af en toe oppas vragen zodat jullie samen leuke dingen kunnen doen. Misschien een gek idee, maar als praten op het moment niet zo makkelijk is is het misschien een idee om eens een brief te schrijven. En daar niet alleen maar negatieve dingen in te zetten Maar dan kan je het nog eens overlezen en goed op de toon letten. Als je al moe bent en dan een gesprek aan gaat wordt het al snel emotioneel en maak je elkaar boos. Veel sterkte in ieder geval, het valt niet mee!
bij ons is het ook zo geweest. ik heb zelfs een tijdje gedacht dat we het samen niet gingen redden. wij hadden echt werkelijk overal de grootste ruzie over, echt absurd. ik gaf hem uiteindelijk ook overal zijn zin in en dat maakte het op de lange duur alleen maar erger. ik trok het niet meer en heb hem duidelijk gemaakt dat ik het op deze manier helemaal niet meer leuk vond samen. dat kwam even hard aan, maar daarna is het wel heeeel langzaam bijgedraaid. toen ik voor mezelf op ging komen en niet alles zomaar pikte is het duidelijk verbeterd. net of hij ineens meer respect voor me kreeg. ik weet natuurlijk niet wat bij jullie werkt, maar cijfer jezelf niet weg hoor. het ligt niet aan jou. hij heeft waarschijnlijk veel moeite met wennen aan een ander leven. jij bent nu continue bij je meisje dus jou leven moet wel 100% veranderd zijn. maar hij is weer aan het werk. dit houdt in dat zijn leven er voor een groot deel van de tijd toch wel erg uitziet als voor de geboorte, waardoor voor hem de omslag mss wat moeilijker te bevatten is. ik hoop dat het snel weer gezelliger mag worden