Dag lezers, Zoals het nu lijkt, blijft onze dochter ons enige kind. Helaas gaat het waarschijnlijk niet lukken om een brusje te mogen krijgen. Ik ben op zoek naar ervaringen van ouders die ook één kindje hebben en hoe het op latere leeftijd gaat (in de breedste zin van het woord). Is het juist fijn of niet fijn voor het kind? Ik ben erg benieuwd.
Ikzelf ben opgegroeid als enig kind! Heb dan wel broertjes en zusjes maar die zijn een stuk jonger en van mijn vader en zijn nieuwe vrouw.. Mijn ouders waren gescheiden toen ik 3 was, en woonde alleen met mijn moeder had namelijk met mijn vader geen contact.. Vroeger toen ik zelf kind was vond ik het soms erg leuk omdat je natuurlijk gewoon alle aandacht van je ouders krijgt, want dat hoef je dan natuurlijk niet te verdelen met broertjes en zusjes! Maar soms waren er ook momenten bijvoorbeeld als vriendjes en vriendinnetjes er niet waren om te spelen dat ik dan mijn momenten had dat ik wel iemand miste om mee te spelen e.d! Kon moeilijk van mijn moeder verwachten dat ze de hele tijd met mij ging spelen! Nu ik volwassen ben, merk ik soms ook wel dat ik het jammer vind dat ik ''enig'' kind ben. Heb al wel weer wat contact met broertjes en zusjes maar die schelen minimaal 12 jaar ben zelf 24.. Maar dat leeftijdsverschil is zo groot om bijvoorbeeld eens een dagje weg te gaan of gezellig eens even ergens een drankje te doen e.d!
hier geen ervaring nog met enig kind als mama zijnde want wij hopen toch wel op een brusje ooit voor ons meisje, maar ik ben zelf enig kind en heb dit in mijn jeugd nooit als rottig ervaren. nu op latere leeftijd vind ik het wel eens jammer en dan vooral als ik denk dat mijn ouders uiteraard ook niet het eeuwige leven hebben en dan blijf ik wel erg 'alleen'achter straks. Als je begrijpt wat ik bedoel, heb natuurlijk wel mijn gezin maar verdere familie bedoel ik dan. Maar heb het nooit als heel erg ervaren.
Las gisteren in de wij jonge ouders dat enig kind later gelukkiger en intelligenter zijn. Dat lees je dan als.zwangere van een 2de lol
Ik ben enigs kind, maar vind het toch moeilijk om te antwoorden want ik weet niet beter. Het is alleen maar raden hoe het zou zijn met broers of zussen! Of of dat beeld klopt met de werkelijkheid? Ik vind het nu wel eens jammer dat ik nooit iets kan delen, dan voornamelijk dingen rondom mijn ouders. Zowel negatieve als positieve dingen. Je moet leuke dingen alleen organiseren en moeilijke dingen alleen verwerken. Ik zou het fijn vinden dit soms te kunnen delen. Verder kan ik eigenlijk geen bijzonderheden bedenken.
Nou ik ben enigskind en nee ik vind en vond het niet leuk. Iedereen had een broertje of zusje en vroeg er schijnbaar ook telkens na aan mijn moeder. Maar helaas hebben ze bij haar op haar 30 jaar de BM moeten verwijderen dus hield het op. Ook op latere leeftijd vind/ vond ik het niet leuk. Wil niet zeggen dat iedereen heel goed contact heeft met zussen of broers maar ik mis dat contact wel. Het is toch anders als vriendinnen bv. Iemand waarmee je alles kunt delen. Ik mis dus nog altijd een broer of zus.
Ik ben ook alleen. En heb altijd broertjes of zusjes willen hebben. Ik denk dat ik doordat ik alleen was wel meer verwend ben. Maar achteraf had ik dat wel willen inleveren voor broertjes en/of zusjes. En inderdaad ook het gemis van dingen kunnen delen over je ouders. En op deze leeftijd of nog later wat aan elkaar kunnen hebben.
Ook ik ben enigst kind, doordat ik veel neefjes en nichtjes in de zelfde leeftijd had vond ik het nooit erg vroeger, sterker nog, ik was blij dat ik thuis geen ruzie had met een broer of zus. (achteraf gezien gaf mijn familie nou niet echt een realistisch beeld weer, er was echt altijd ruzie tussen broer en zus). Nu vind ik het echt erg jammer. Vooral omdat mijn moeder chronisch ziek is, mijn man en ik zijn de enigen die haar kunnen helpen. Ook het delen van bepaalde dingen (zoals nu mijn zwangerschap) met een broer (vooral) zus mis ik echt. Ik zeg het niet te vaak tegen mijn moeder, want ze kan er niets aan doen. (bbm zwangerschap, daarna nog maar 1 eierstok, diabetes en een man die eigenljk niet wilde. Aan de andere kant: ik ben erg gelukkig met mijn leven en hou nog steeds evenveel van mijn moeder. Dus ga je vooral niet schuldig of vervelend voelen omdat het niet lukt!
Ik zal heel eerlijk zijn...ik ben enig kind en heb het altijd verschrikkelijk gevonden en vind het nu nog steeds verschrikkelijk! Ook al had en heb ik massa's vrienden, het is toch een grote leegte, een enorme eenzaamheid die ik altijd al heb ervaren. Het zal ook niet geholpen hebben dat ik mijn beide ouders op jonge leeftijd heb verloren. Maar goed, alleen al om die reden hebben wij bewust voor twee kinderen gekozen, ook al heeft dat 9 IVF pogingen gekost.
Ik ben zelf 1 van 4 kinderen (meiden), mijn vriend is wel enigskind. Hij had het niet anders gewild (ondanks dat hij moelijke dingen heeft meegemaakt die hij dus alleen heeft moeten verwerken (dood van beide ouders)). Mijn vriend zou het liefst zelf ook maar 1 kind willen. Ik daarentegen zou het liefst een groot gezin willen (waar ik dus zelf ook uit kom), dat is mij altijd heel goed bevallen!
ik ben zelf enigst kind en vind en vond het super! nooit wat gemist en geen 100 maar 200% aandacht van mijn ouders gehad. ze waren en zijn er altijd voor mij ( maar misschien heb ik gewoon geluk dat mijn ouders zo zijn) maar ik heb het nooit vervelend gevonden en nog steeds niet. zelfs nu ik op mezelf woon komen ze super vaak langs en zijn zeer begaan met mij en met hun enigst kleinkind. ze hoeven hun aandacht dus ook niet te verdelen over meerdere kinderen/kleinkinderen de enige reden die ik kan bedenken dat ik broers/zussen zou gaan missen is dat als mijn ouders er niet meer zijn dat ik niemand meer heb om alles mee te delen naast mijn ouders, maar verder geen minpunten. Mijn man heeft een zus en lag daar altijd mee overhoop. Dus ook al heb je broers/zussen, dat wil nog niet altijd zeggen dat je er goed mee overweg kan. verreweg de meeste mensen die ik ken met broers/zussen hebben altijd wel mot onderling of zijn er grote ruzies dat ze elkaar niet meer zien. Broers/zussen met een ECHT sterke band is tegenwoordig eerder een uitzondering dan regel volgens mij
Herken dit heel erg en dit is idd ook mede de reden dat ik er 3 heb...ook omdat ik gek ben op kids...maar ook omdat ik als ik er niet meer zal zijn straks...graag zou willen dat ze toch niet helemaal alleen zijn. Als mijn moeder er straks niet meer is zal ik helemaal alleen zijn...zo voelt het tenminste een beetje. Tuurlijk ik heb man en kinderen (en een vader maar goed....die is nooit echt vader geweest en teld voor mijn gevoel niet mee) Maar dat is toch anders.. En het delen van veel dingen is inderdaad ook iets wat mist.
Als kind zijnde was ik er nooit mee bezig. Ik wist niet beter en had een heleboel vrienden en nog steeds. Echter nu ik ouder wordt vind ik het wel erg jammer. Als mijn ouders straks de zorg nodig hebben ga ik het ze met alle liefde geven, maar kan het nooit delen met iemand. Als mijn ouders straks overlijden kan ik het verdriet nooit delen met iemand die precies hetzelfde voelt. En ook in zijn algemeenheid vind ik erg jammer dat ik geen broer of een zus heb. Ik denk niet dat ik minder gelukkig ben omdat ik enig kind heb, maar het is gewoon jammer. Mijn moeder kreeg na mij nog 2 kinderen die te vroeg geboren waren en allebei overleden waren, dus veel keus hadden zij niet.
Ik zit een beetje in hetzelfde schuitje als TS: hier kan niet nog een kind komen dus hebben we 1 (levend) zoontje. Hij vermaakt zich nu prima maar ik merk aan hem dat hij soms eenzaam is. Mijn moederhart breekt als ik dat zie en ik geef hem dan meteen wat extra aandacht maar ik had hem graag nog een broertje of zusje gegeven.
Dank voor de reacties tot nu toe dames. Mamadebij, ik herken je gevoel helemaal! Onze dochter is gek op kleine kinderen. We zijn net terug van vakantie en ze deed niets anders dan kleine kinderen knuffelen. Dan breekt mijn hart en ik heb echt even moeten huilen. Maar wat kan ik er aan doen? Het zal hoogstwaarschijnlijk bij 1 kind blijven en dat vind ik nu nog best lastig te accepteren. Heeft er ook iemand ervaring met 1 kind en bijv. pleegkinderen?
Ik ben zelf enigstkind en ik vind het niet leuk. Ik was alleen met mijn moeder. Om me heen zag ik dat alle kinderen broertjes en zusjes hadden en ik had dat niet. Ik had ook als kind vaak tegen mijn moeder gezegd dat ik een broertje of zusje wilde maar ze zei dat ze geen kinderen meer kon krijgen. De relatie tussen mijn vader en moeder vond ik ook maar vaag. dus voelde me vaak erg eenzaam als ik niemand had om mee te spelen. Mijn band met mijn moeder vond ik ook al niet goed. We communiceerden niet echt met elkaar en als mijn moeder boos was op mij had ik ook geen toevlucht thuis en dat vond ik erg. Voelde me soms erg eenzaam. Nu ik ouder ben vind ik het nogsteeds erg. K zou graag een zus of broer willen waar ik dingen mee had kunnen delen en een band mee hebben. Mijn tweelingzusje is overleden toen mijn moeder 7 maanden zwanger was van ons en dat maakt het erger want ik heb steeds de gedachte van goh dan had het allemaal zo anders kunnen zijn. Mijn zoontje zou van mijn kant dus geen ooms of tantes hebben. Dit is dus mijn minder leuke ervaring met het zijn van een enigst kind.
Kan wel overgaan. Ik ben een nakomertje de eerst opvolgende zus is 10 jaar ouder. Met die kan ik het minst goed overweg, de daarop volgende verschil ik 13 jaar mee en zij en ik klikken super. Er is niets meer te merken van het leefdtijdsverschil. Wat wel anders is dat zij bv haar kinderen al puberend heeft en ik net een dochter van 5 maanden heb. Maar ook weer heel leuk om die ervaringen te delen.
Ik vind het vooral ook jammer voor onze kinderen. Ze zullen geen nichtjes of neefjes krijgen. Het zusje van m'n vriend wil namelijk geen kinderen en m'n stiefbroer (die ik overigens amper spreek,te druk met z'n eigen leven en wonen ver van elkaar vandaan) wil ook geen kinderen. En ik vind het jammer dat ik geen tante word.