Zijn er geen neefjes of nichtjes of leuke buurtkinderen? Dat kan een hoop schelen hoor! Begrijp ik uit je vraag dat je nadenkt over pleegkinderen? Daar heb ik geen ervaring mee, ken niemand, maar vind het al wel super dat je erover nadenkt.
Ja, maar het kan ook positief zijn. Je kan bv stimuleren dat je kind sociaal sterk wordt (en ik geloof dat er ook aangetoond is dat enige kinderen vaker sociaal veel sterker zijn) en dat je kind passie krijgt voor dingen die hij/zij leuk vind en daarvoor gaat. Geluk zit hem niet alleen in de mensen die je om je heen hebt, geluk zit vooral in jezelf, blij zijn met je leven, het leuk maken, dingen ondernemen, een leuke baan hebben, gaan voor iets, iets willen aanpakken ect.. Dat zijn gedeeltelijk ook vaardigheden die aan te leren zijn en jong geleerd is oud gedaan. Met pleegkinderen (ik ben het zelf geweest) denk ik dat je goed moet weten waar je aan begint. Een pleegkind is vaak (eigenlijk altijd) een kind met een verhaal. Dat maakt het soms heel intensief om goed mee om te gaan. Ik weet dat ik toen ik in een pleeggezin zat, álleen maar ruzie maakte. Ik kon gewoon niet samenspelen/delen en ik zocht altijd conflict op (deden mijn ouders ook). Ik was een negatief kind, dus er was altijd iets verkeerd. Als je voor zon kind geen liefde op kan brengen (konden ze bij mij ook niet, ze waren me liever kwijt dan rijk. Best logisch, maar wel pijnlijk) dan voelt dat kind dat. Want hoe tegengesteld het ook is, dat had ik wel nodig. Kortom, pleegouder worden dat moet denk ik een beetje een roeping voor je zijn. Dat lost niet het probleem van het 'enige kind' op.
Ik heb ook geen broers of zussen en heb dat nooit als vervelend ervaren omdat ikniet beter wist. Nu op latere leeftijd vind ik het wel eens jammer dat ik geen broer of zus heb maar, ik weet niet wat ik mis. Als ik om me heen kijk en zie hoeveel mensen er in mijn omgeving hun broers of zussen amper zien of dat er ruzie is dan is het ook wel prima zo. Vind het wel eens moeilijk als ik me bedenk dat ik mijn ouders niet meer zal hebben, dan heb je gelijk niks meer Mijn dochtertje zal ook alleen blijven. Ik mag niet zwanger meer worden. Toen mijn meisje geboren is was ik er bijna niet meer en zij ook niet. Ben benieuwd hoe zei het gaat ervaren om alleen te zijn
ik heb er geen ervaring mee, maar wil wel even zeggen dat ik het ontzettend rot voor je vind dat je hier mee rondloopt. Maar... als ik in je stukjes tussen de regels door lees, dan krijg ik het gevoel dat jij het zelf ook heel erg vind dat jullie waarschijnlijk geen tweede kindje krijgen. En dat kan ik heel goed begrijpen. Wat ik hiermee wil zeggen is dat het rotvoelen voor je dochtertje misschien wel minder wordt als je het voor jezelf geaccepteerd hebt, hoe moeilijk dat ook zal zijn. Ik kom niet helemaal goed uit mn woorden, maar ik bedoel het goed. Dat ik denk dat dit rotgevoel uiteindelijk wel zal verdwijnen. sterkte
ik ben tot mijn 11e enigst kind geweest en ik vond het geweldig!!!! toen kreeg ik een zusje en een jaar later een broertje erbij en ik vond het niks,,, leeftijdsverschil is te groot 11 en 12 jaar en ik heb nu geen contact meer met mijn zusje en bijna niet meer met mijn broertje, ik vind dat erger dan als ik nooit geen brusjes had gehad, dan kan je tenminste er ook geen verdriet over hebben..... maarserieus wat je niet kent kan je ook niet missen denk ik....
Tulip, dank voor je lieve reactie. Het klopt, ik heb op dit moment niet geaccepteerd dat ik maar 1 kind zal krijgen. Maar het besef dat het hoogstwaarschijnlijk zou zal zijn, wordt steeds groter en ik denk dat er een punt komt dat ik het kan accepteren. Als het niet lukt, ga ik hulp zoeken. Suenne, dank voor je eerlijke reactie. Het is niet zo dat ik een pleegkind als vervanging zie hoor. Het is meer de gedachte dat we zo veel liefde over hebben naast de liefde voor onze dochter dat pleegzorg een optie zou kunnen zijn. Ik ken veel mensen die pleegzorg doen en weet maar al te goed dat het niet gemakkelijk is. Hoe gaat het nu met je, nu je zelf ouder bent? Buurkinderen zijn er wel en neefjes ook (geen nichtjes) gelukkig. Ik vind het fijn om ervaringen van jullie te horen en hoop dat we als ouders van 1 kind misschien van elkaar kunnen leren.
dat ben ik in dit geval niet helemaal met je eens.... ik mis het wel degelijk! mol81 heel veel succes met je eigen acceptatie en rouw proces. goed van je dat je aangeeft dat je anders hulp zoekt. lijkt me moeilijk, sterkte daarbij.
pik even jouw reactie eruit... maar eigenlijk slaat het op meerdere reacties... het is vaak zo dat je dingen die je "niet hebt".... gaat romantiseren.... en dat in het in werkelijkheid niet zo hoeft te zijn.... denk dat enigskind zijn... (en WEL broers en zussen hebben) beiden zowel voor en nadelen heeft.... ook met broers en zussen kun je je "alleen voelen"..... Veel contact met andere kinderen is belangrijk.. maar dit kan ook buiten het gezin...
Ik ben ook een enig kind en dat vond ik vroeger eenzaam. Iedereen had een broer(tje) of zus(je) en ik niet. we woonden ook buiten het dorp aan een dijk dus echt contact had ik niet zoveel met kindjes zoals buiten op straat spelen etc. mijn vader is overleden toen ik 6 was en mijn moeder kreeg wel een nieuwe man maar daar boterde het niet zo mee. Denk dat ik me darom ook extra eenzaam voelde. Wij hebben ook daarom gekozen voor 2 kinderen,gelukkig dat het lukte natuurlijk, maar ik zie het nu bij ons thuis dat we voor mijn gevoel veel meer een gezin zijn. Dus ben erg blij dat het zo heeft mogen lopen!
Als dat je uitgangspunt is, dan lijkt me dat gewoon helemaal prima. Als je je maar bewust bent waar je voor kiest. Een pleegkind kan heel goed klikken in een gezin (mijn zus heeft een pleegkind gekregen dat meisje was toen 13, ze is nu 20 en komt nog ieder weekend bijna langs. Zij hoort nu echt bij hun gezin). Als het heel goed klikt kan het wel als familie van je zijn, maar ik denk dat het vaker zo is dat het niet zo 'romantisch' is. Met mij is het goedgekomen hoor Ik heb nog steeds wat van die hardnekkige dingetjes, dat blijft zo, maar over het algemeen ben ik gelukkig en heb ik de dingen goed op een rijtje Nee, ik geloof dat het enig kind zijn niet een struikelblok hoeft te zijn. Gewoon heel veel liefde en genegenheid geven, samen lekker dingen doen, je kind op tijd en plaats ook weer vrij laten, dan komt het echt wel goed. Ik wens je sterkte toe met alle beslissingen en het verwerken van alles.
En toch denk ik dat je een andere band hebt met je broers en zussen (ok of kunt hebben) als met vrienden of andere familie. Nu heb ik totaal GEEN banden met mn familie (zwarte schaap van eene familie trouwt andere zwart schaap en krijgen samen mij) Maar ik heb van kleins af aan een broer of zusje willen hebben. Zag dat bij andere kinderen en ik was zo verdomd eenzaam ondanks de vrienden die ik had.... Al had ik er alle dagen ruzie mee dan nog denk ik dat het mijn situatie had verbeterd.
Ik snap je reactie wel, maar ik denk niet dat je gelijk hebt. Het kan natuurlijk wel zo zijn, want je weet als enig kind niet hoe het wel was geweest met een broertje of zusje. Maar ik heb dan bijv. wel weer broertjes en zusjes en mij lijkt het erg eenzaam om ze niet te hebben gehad. Daar heb ik tal van redenen voor. En mijn zusje en ik hebben vroeger enorm veel ruzie gemaakt, dus het is niet zo dat onze band altijd goed is geweest. Maar nu is ie geweldig en ik had haar nooit willen missen. Ook als onze ouders bijv. ziek worden: ik zou dat niet graag alleen willen doen. En met kerst is het altijd gezellig met zoveel mensen. Etc. Ik denk dus dat het terecht is dat de gene die alleen zijn opgegroeid het gevoel hebben dit te missen. Ik beaam dat namelijk. Neemt niet weg dat ook een enigst kind net als ieder ander kind kan opgroeien tot een gelukkige volwassene. En ja, het heeft vast ook voordelen om je ouders helemaal voor jezelf te hebben.
Nou, schijnt psychologisch wel zo te werken. Met meer dingen die je zelf gemist hebt en die je wel bij anderen ziet "het gras aan de overkant is altijd groener"...
Ik ben enig kind en heb dit nooit als heel vervelend ervaren. Nu ik ouder ben wel. Ik mis het om naast mijn ouders, ook nog andere familie te hebben. Zeker als mijn ouders misschien ooit weg zouden vallen. Ik heb zelf een dochter en wil hoe dan ook dat zij niet enig kind blijft. Natuurlijk heb ik dat niet voor het zeggen, maar mijn grootste wens is er in de toekomst nog een broertje(s) of zusje(s) bij!!!!!!!!!!
Ik ben ook enigst kind. En eerlijk waar ik heb er nooit echt moeite mee gehad. Ik vond het bij vlagen wel eens jammer dat ik geen broertje of zusje had maar erg vond ik het niet. Op vakantie gingen we met mijn oom en tante en neefje dus verveelde me nooit.
ik heb drie broers, maar vriendin van mij is wel enigst kind. ik zie dat de zorg voor haar ouders (zijn al op leeftijd en ziekelijk) helemaal op haar schouders terecht komt. ik benijd haar niet, k ben erg blij dat ik deze zorg eventueel samen met mn broers kan delen in gedachten en in daden. het lijkt me moeilijk om als enigst kind dat alleen te moeten dragen.
Mijn zoontje zal ook alleen blijven (bewust) en heb er serieus nog nooit zo bij stilgestaan hoe hij dat later zal ervaren. Wij willen echt geen 2e en zouden we dat dan wel moeten doen omdat ons zoontje later anders alleen is?! Nee dat is voor ons geen reden om toch voor een 2e te kiezen. Ik ga er helemaal vanuit dat hij een gelukkig mens wordt met veel vrienden en een vrouw en misschien eigen kinderen. Ik heb zelf een zus en ja onze band is niet meer zoals het geweest. En ja het is fijn dat we op elkaar terug kunnen vallen mocht het nodig zijn maar we leven wel echt ons eigen leven en het is niet dat ik het erg zou missen als ik haar niet had gehad denk ik. Maar ik weet niet beter dan dat ik een zus heb en als je alleen bent als kind weet je ook niet beter denk ik!
even een voorbeeld: mijn moeder was met zn vieren thuis.... maar ze voelde zich altijd alleen... het leeftijdsverschil was redelijk groot dus samen spelen deden ze niet.. toen mn oma ziek werd kwam alle zorg alleen op mn moeder.... (dus daar hoief je geen enigskind voor te zijn...) behalve natuurlijk met de erfenis.... gezellig dat ze dan wel komen helpen , waardoor dingen juist stroever verliepen.... zelf kom ik uit een gezin met 4..... mijn broer is 3 jaar ouder... jaaaaaren niet gezien... en niets voor gevallen tussen ons..... mijn vriend is enigskind en heeft een "broer"..... een goede vriend waar hij jaren mee opgegroeid is.. en ze noemen elkaars moeder ook moeder.... deze broer heeft een echte broer, waar hij wel contact mee heeft, maar geen echte band..... kortom: het delen van dezelfde ouders is SOMS het enige wat broers en zussen delen.... (ik vind) het naief om te denken dat mensen uit "een nest"... elkaar wel zullen helpen... Je moet altijd maar afwachten hoe relaties verlopen..... en dezelfde opvoeding is dan ook geen garantie....