Bij de 1e vroeg ik al steeds; wanneer krijgen wij een kindje? En dan zei hij; dat weet ik niet. En uiteindelijk een keer over gesproken, waar weet ik niet meer, in bed waarschijnlijk, toen zei hij dat hij het wel heel leuk vond. Toen ben ik gestopt. Bij de 2e was het was moeizamer....Ik heb er heel wat gesprekken voor gevoerd, waar dan ook-niks bleek te helpen. Ik was erg teleurgesteld! Ook als mensen mij vroegen; nou nog geen 2e?, dan kon ik wel door de grond.Ook speelde m'n leeftijd erg mee-ik hoorde die klok tikken, hij tikte erg hard! Dan dacht ik; JA GRAAG, maar er is er 1 die het tegenhoud. Een tijd geleden weer over gehad, toen had hij al wel gezegt dat het hem wel leuk leek. En toen zei hij; ach weet je wat stop maar gewoon, want ik weet het toch nooit. Ik ben nu tevreden, maar ik had het liever anders gezien...
Wij hadden het er al wel vaker over gehad maar dan inderdaad meer in toekomst perspectief. Wij zijn in juni getrouwd, en daarna meteen op huwelijksreis gegaan. Omdat ik niet ongesteld wilde zijn in Amerika heb ik de pil toen doorgeslikt. Bij terugkomst had ik nog maar 3 strips (v/d pil), dus toen over gehad van: moet ik nog nieuwe halen bij de apotheek of niet? Toen zat ik midden in een strip. Die strip netjes afgemaakt. En toen die bijna klaar was, en ik niet goed wist of we nu zouden stoppen of pas na die 3 nieuwe strips, zei mijn man eigenlijk, stop er maar mee. Dus al met al is het bij ons eigenlijk gewoon gaande weg besproken.
't Was ook radicaal, en hij vond het ook niet leuk. Maar hij snapte het heel goed, en ik sta er ook nog steeds achter dat ik het zo gedaan heb. Waarom zou ik iets blijven slikken waar ik niet meer achter sta? De tijd begon voor mij zó te dringen (was al 35 en wilde liefst 2 kinderen) en ik was het zat dat hij maar geen beslissing nam. Ik wilde gewoon een Ja of een Nee, op mijn vraag of wij het zouden gaan proberen, maar ik kreeg alleen maar 'Dat weet ik nog niet'. Daar kon ik helemaal niets meer mee.
hier ook ongeveer zo.... ik zei tegen mn vriend "oh, moet morgen niet vergeten om bij de apotheek de pil te gaan halen mn strips zijn bijna op" mijn vriend zei ook...kun je gerust vergeten hoor ikke..hoezo...dan word ik zwanger mijn vriend...ja da's nou net de bedoeling
Wat grappig om te lezen hoe verschillend het bij iedereen gegaan is. Wij hadden ook al heel veel gesprekken gehad over kinderen, van inrichting huis tot namen. En we hadden al wel het idee dat het geen jaren meer zou duren. We hebben af en toe gesprekken gehad en dan vroeg ik wel eens op welk termijn hij zoiets zag. De laatste keer dat we zo'n gesprek hadden toen vroeg ik dit weer en toen gaf hij dat hij eigenlijk wel wilde dat ik stopte met de pil. Ik had toen dit nog niet in mijn hoofd omdat ik allerlei praktische bezwaren zag. We hebben toen lang gesprek gehad en ik heb het een paar dagen laten bezinken. Mijn gevoel zei direct ja, maar mijn verstand zei dat ik er goed over moest denken. Ik zat toen in mijn stopweek en ik ben dus niet meer begonnen met de pil. Ik vond het zo mooi dat hij diegene was die het aangaf. Want dat had ik niet verwacht. Ik had in periodes al kriebels gehad en toen hield hij het wat af. Ik denk persoonlijk dat het ook wel een handige vraag is: Wanneer wil hij eigenlijk kinderen? Ik bedoelde deze vraag ook absoluut niet dwingend want ik was zelf nog niet zo ver dat ik wilde stoppen met de pil. Het was meer fantaseren over de toekomst samen.
Voor ons trouwen hadden we het over kinderen krijgen,dat was voor mij echt belangrijk,en voor hem ook gelukkig. Het klinkt mischien raar,maar ik bepaal waneer we weer een kindje willen.Mijn man gaat er gelukkig gewoon in mee.Hij zegt het is jouw lichaam,en jij weet het best wat je aankunt.
Bij de eerste had ik al meermaals laten vallen dat ik het toch stilaan tijd vond om aan kindjes te beginnen. We hadden nog een grote reis op het plan staan, en de laatste dag daar is de pil de prullenmand ingegaan. Toen onze dochter 7 maanden was, stopte ik met de Cerazette. Heb toen, terwijl m'n vriend z'n spiegeleitjes aan het eten was, gezegd dat ik eigenlijk geen zin had om opnieuw met de "echte" pil te beginnen. Hij werd wat wit om zijn neus, dus heb het even laten varen. Met nieuwjaar wenste hij me een nieuwe zwangerschap en ruim 3 maanden later ging de pil dan toch de deur uit.
Vanaf het begin van onze relatie wisten we dat we kinderen wilden. Je bespreekt toch je toekomstvisies als het wat serieuzer wordt. Ik wilde juli 2010 een spiraaltje laten zetten, toen mijn vriend zei dat dat hem niet verstandig leek als we toch in de nabije toekomst kinderen wilden. Hij zweerde hoog bij laag dat die 5 jaar moest blijven zitten. Dus het spiraaltje is er nooit ingegaan. We hebben destijds gewoon lekker genoten van het leven, onveilig gevreeën, en als ik zwanger zou raken zou het gewenst zijn! Helaas werd ik dat niet. M'n vriend vertelde steeds vaker hoe "cool" hij het zou vinden als ik zwanger zou raken, dus vanaf januari zijn we er fanatiek voor gegaan, compleet met gericht klussen, ovutesten, tempen, vitamientjes en wat je maar kunt bedenken. Persoonlijk heb ik dus nooit iets hoeven aan te kaarten. Als dat wel had gemoeten had ik tijdens een romantisch etentje ofzo gewoon gezegd dat ik een kindje van hem zou willen. Succes met het voorleggen aan je man! Laat je hier weten hoe het is afgelopen?
Ten aanzien van de zwangerschap en bevalling (en kraamtijd) snap ik dat helemaal. Maar het krijgen van kinderen heeft toch wel wat meer om het lijf dan alleen dat? En dan gaat het er toch niet alleen om wat jij en je lijf aan kunnen? maar om de vraag of jullie samen de zorg voor een kind aan willen en aan kunnen, voor pak 'm beet de komende 18-20 jaar... Ik bedoel dit niet aanvallend hoor, blijkbaar werkt deze benadering prima voor jullie, maar ik ben gewoon even nieuwsgierig hoe je dit precies bedoelt.
Bij de eerste begon mijn man er vanuit het niets over. We hadden wel besproken dat we ooit kinderen wilden, maar er verder nooit meer over gehad tot feb. 2007. Was op dat moment ongesteld en zou de volgende dag met de pil beginnen. Nadat de eerste geboren was begon het al vrij snel te kriebelen bij mij en dat heb ik toen ook kenbaar gemaakt. Waarschijnlijk naar aanleiding van een tv-programma. Maar mijn man was er nog niet klaar voor. Afgelopen juli een heftig gesprek gehad waarin we toch allebei hetzelfde wilden en daarom besloten om per direct met de pil te stoppen.
Ook wij hadden het er al een tijdje over. De vraag was alleen.. eerst trouwen dan kindjes of anders om.. Het is het laaste geworden. hahah.. eerst kindjes dus... We wilde allebei nog graag naar afrika voor dat er kindjes zouden komen, en zo is het gebeurt. Afgelopn april zijn we in Namibie geweest. Daarna ben ik gestopt met de pil...
Mooie verhalen komen zo naar boven, leuk hoor!! (en wat leuk dat iedereen zo enthausiast reageert hier, zelfs op mensen waarbij het dus echt nog een droom en nog geen werkelijkheid is) Ik zal jullie zeker het vervolg laten weten!
Leuke verhalen allemaal zeg! Bij mij zat ik ook te hakkelen met mijn pil, hij werkte niet optimaal meer en toen wilde ik stoppen en hij zei ook meteen dat hij er wel aan toe was om papa te worden. We hebben beiden een goede baan, genoeg ruimte in huis en houden ontzettend veel van elkaar! We wilden beiden graag eerst kinderen en deze erbij hebben als we gaan trouwen. Helaas is het tot nu toe nog niet gelukt, maar we houden vol
Ik begrijp wat je bedoelt,ik antwoorde gewoon direct op de vraag van ts. maar dat is vanzelfsprekend dat we er voor onze kinderen zijn,100% anders zouden we er niet aan beginnen. Ik ben een hardwerkende moeder thuis voor m,n kinderen,en m,n man hardwerkend buiten,en als die thuis is,is hij er ook 100% voor de kids.
Ik had al jaren voordat we ervoor gingen aangegeven dat ik wel een kindje ooit wou met mijn vriend naar mijn vriend toe. Hij gaf aan dit ook te willen als de tijd daar rijp voor zou zijn. Na 6 jaar relatie was het zover ik gaf aan dat ik erover wou praten en we zijn samen met kaarsjes lekker bij het raam gaan zitten waarna we tot de eindconclusie zijn gekomen dat we het allebei wouden. Echter werd het wel al meteen een zwaar geladen onderwerp, hij was echt een gemiddelde vent erin. Hij wou er niet teveel over praten en het mocht ons leven absoluut niet beheersen dus dingen als een ovu test waren uit den boze. Echter waren we de eerste ronde al meteen zwanger van ons wondertje.
Ik heb altijd een soort 'oer-moeder' instinct gehad en wist al vroeg dat ik heel graag kinderen wilde! Dit onderwerp aan het begin van onze relatie al aangesneden, ivm toekomstvisie enzo! Gelukkig wilde mijn vriend ook heel graag kinderen, maar dan wel over een jaar of 5 (dat is inmiddels 2.5 jaar geleden) bij mij kriebelt het al een jaar ofzo, maar toen in januari het zusje van mn vriend vertelde zwanger te zijn, leek het alsof mijn vriend ook overstag ging. Helaas niet. Tot hij voor mijn verjaardag vroeg wat ik wilde als cadeau Dus ik zei; een kindje van je En de avond op mijn verjaardag kreeg ik mijn cadeautje: Nog 2 strips en dan zouden we ervoor gaan En inmiddels nu in ronde 1!
Wat leuk om al die verhalen te lezen Bij ons worden dit soort 'toekomst-dingen-over-het-leven' vaak besproken tijdens een wandeling, of op vakantie. Omdat er dan ineens ruimte voor is om het écht te bespreken. Was dus vorig jaar vakantie dat we de knoop doorhakte om echt te beginnen als we thuis zouden komen. Zo gezegd zo gedaan. Inmiddels alweer een jaar verder en nog geen zwangerschap in zicht geloof ik, dus de knoop doorhakken wil niet zeggen dat er ook daadwerkelijk wat gebeurt! Maar wat ik trouwens wel érg schattig vond aan bosuilman: toen we er eenmaal echt voor gingen, begon hij zich ineens te interesseren in hoe dat nou precies werkt, zwanger worden. Dat je eigenlijk alleen kans hebt rond de eisprong bijvoorbeeld: vond ie ZO oneerlijk! haha! Cute Maar nu een jaar later is ie net zo'n expert als ik hoor, en gelukkig ook nog net zo geinteresseerd
Ook wij hadden het er al vaker tussen neus en lippen door over gehad. We zaten (in sept. 2010) bij mijn ouders toen mijn zusje vertelde dat ze voor de tweede keer zwanger was. Ik helemaal blij natuurlijk, maar voelde toch ook wel een klein jaloers steekje, wat ik natuurlijk niet had laten merken. Op de terugweg naar huis begon mijn vriend er zelf over dat hij aan mijn reactie had kunnen zien dat ik het super vond maar ook dat het me een beetje verdrietig maakte. Hij vertelde me dat hij op dat moment besefte dat hij heel graag kindjes met me wilde en dat we maar snel met de pil moesten stoppen, zoo lief. Eind november zijn we gestopt en nu heb ik net mijn zusje (en ouders natuurlijk) mogen vertellen dat wij zwanger zijn!!!
Wij hadden niet echt een vaste datum. Wel ergens in september 2010. Ik heb de pil weggegooid,hield een lege strip omhoog en dat was dat Na 2 weken toch maar gezegd dat ik echt niet meer begon. En dat hoefde ook niet. Gelukkig maar want ik wilde al heeeeel lang kindjes.
Vanaf kind af aan liep ik al te koetelen met poppenwagens. Later ben ik veel aan het oppassen geweest. Ik sta zelf voor de klas dus dat ik gek ben van kinderen dat is niet nieuw haha. Rond 2009 begon het bij mij heel erg te kriebelen toen een vriendin van mij een kleine kreeg. Helaas had ik toen nog geen vaste baan en wilde wij eerst wat zekerheid voor de toekomst. In 2010 kreeg ik een vaste baan en dacht ik jaaa nu kunnen we ervoor gaan, maar nee. Ik moest eerst nog een opleiding gaan volgen. Het was wel zo handig om het nu te doen aangezien we nu nog met z'n tweeën zijn. Komend jaar april/mei is de opleiding afgerond. Afgelopen mei (moederdag) heb ik mijn laatste pil opgemaakt van de strip. Mijn vriend vond het een goed idee om mijn lijf te laten ontpillen. Nu, sinds juli zijn we bezig met de eerste ronde. De wens is er dus al een hele tijd maar ik/we moesten even geduld hebben! Nu maar hopen dat de wens snel werkelijkheid gaat worden.