Gevoelens voor je tweede kindje zo anders...

Graag gedaan, had het er van de week met papavanjuul over gehad
Bij de eerste ben je nog zo onzeker...dat je je er niet bewust van bent om nog zo ontzettend te genieten van die baby-tijd, want die gaat zo snel voorbij. Je bent dan nog zo bezig met "het goed doen".

Tja...en voor ons is het bewijs dat we het wel aardig doen, een hele vrolijke leuke en lieve peuter.

Dus nu gaat alles wat relaxter. Het komt wel goed...meer zo'n houding.

Dus ik denk vaak: Heb ik wel genoeg genoten van haar baby-tijd, stond ik er wel genoeg bij stil etc etc.

Bij de oudste was ik echt aan het "wachten" totdat ze kon rollen, draaien, kruipen, staan, lopen, praten etc etc. Nu denk ik meer: Wees maar lekker een laatbloeier, blijf nog maar lekker klein.
Denk dat je dat meer hebt bij een "jongste", die wil je misschien wel (on)bewust klein houden, want het gaat zooooo snel!

Zeg elke avond tegen de oudste: Niet veel eten hoor en niet zo goed slapen, want daar word je groot en sterk van en dat wil mama niet. Jullie moeten allebei lekker klein blijven!

Papavanjuul heeft het precies tegenovergestelde, die kan niet wachten tot de jongste ook 2,5 is. Daar heeft het papa-gevoel echt moeten groeien (ook bij de oudste). Hij heeft gewoon minder met babies. Dat betekend niet dat hij niet van zijn baby-dochter houdt. Hij had er gewoon minder mee, kon er niks mee. Nu ze gericht begint te lachen en te kletsen, krijgt hij er steeds meer mee. Dus wordt het papa-gevoel steeds meer en meer.

 

Ach, ik zou het laten gaan.. Maka snapt niet dat je jaloezie iemand niet aandoet.. het is iets wat je je zelf aan doet en als ouders geef je je kind alle mogelijkheden om hiermee om te leren gaan.

Zij heeft de keuze voor zichzelf gemaakt en wil hier graag een goeie reden voor hebben. Zij heeft haar reden in een theoretische verhaal gevonden waar ze zelf geen enkel inzicht in heeft. Dat mag, het is alleen jammer dat ze er zoveel onzin bij haalt.

 

Dit snap ik niet.
Je doet je kind toch geen jaloezie aan? Dat kan helemaal niet! En al helemaal niet door het geven van een broertje of zusje. Dat is een cadeau. En een uitdaging voor jou als ouder om geen jaloerse gevoelens onderling te creeren. Maar als je als ouder zelf veel last hebt van jaloerse gevoelens, kan je die wel overbrengen op je kind.

Ik denk zelfs dat bijna ieder kind jaloers is op het hebben van een broertje of zusje. Alle enigst kinderen die ik ken wilden dat.
Liever met ruzie op de achterbank dan 1200 km. helemaal alleen zitten naar Zuid-Frankrijk. Liever met je stomme broer naar het zwembad dan met je moeder! Liever bekvechten met je zus dan dat je je verveelt alleen thuis. Ach ja..

 

Natuurlijk is een beetje jaloezie en rivaliteit prima en normaal. Net als een hele kleine voorkeur hebben voor een van je kinderen.
Ik bedoel natuurlijk de jaloezie die echt schadelijk kan zijn. Een kind kan er de rest van zijn leven een onzeker mens door worden. Het broertje of zusje dat bang wordt, omdat er agressief gedrag bij komt kijken. Ik heb het zelf meegemaakt en zie het nu weer in mijn familie gebeuren.
Je kunt hier heel hard aan werken als ouders, maar je kunt het niet voorkomen.

Uiteraard kan ik als ze vragen gaat stellen, altijd nog opnieuw naar de hele situatie kijken. Polsen hoe realistisch haar beeld is. Maar dan is ze ouder, heeft hoogstwaarschijnlijk minder aandacht nodig en zal het beter begrijpen als er een baby bij komt.
Ik denk niet dat een broertje of zusje voor ieder kind het grootste geschenk is, zeker niet op dreumes/peuterleeftijd.

 

Heej meiden,

Ik heb van de week al even zitten lezen maar ga het topic straks nog even goed doorlezen.
Ik ben nu zwanger van de tweede, en ik heb het eigenlijk juist andersom. Als ik bedenk hoeveel ik van Robine hou dat kan ik me niet voorstellen dat ik zoveel liefde voor nog een kleintje kan voelen.
Volledig irrationeel waarschijnlijk en geleid door hormonen . Heb het er natuurlijk met m'n man over gehad en hij zegt dat ik me hier echt niet druk om moet maken.
M'n moeder zegt dat het een heel normaal gevoel is maar dat je echt genoeg liefde ik je hebt voor 2 (of meer natuurlijk) kinderen.

Verder wil ik even reageren op het punt wat eerder werd gemaakt dat je kind zich afgewezen voelt als je het wel's lekker vindt als hij/zij naar het kdv gaat. Onze dochter gaat 1 dag per week en ik ben 7 weken vrij geweest (werk in het onderwijs) daarvan is Robine maar 3 weken niet geweest om de continuiteit niet te doorbreken.
Dan was ik dus vrij terwijl Robine een paar uur daar was. Nou sorry hoor, als ik ontaard overkom. Maar heerlijk!!! Lekker een dutje doen, even het huis helemaal schoonmaken. Met m'n man op de bank een filmpje kijken.
En dan ging ik haar gewoon zoals normaal rond 16u halen. Geen afwijzing, angst, woede te bekennen hoor!

Ook al heb ik nog geen 2 kinderen en kan ik dus (naar mijn idee) geen tips geven, ik blijf wel meelezen want ben heel benieuwd naar jullie ervaringen.

Heel veel succes!
Groetjes Lara

 

@Maka, sorry ik weet niet watvoor ervaringen jou gevormd hebben. Maar het lijkt me niet helemaal goed dit te projecteren op je kinderen!
Ik heb een zusje (en een overleden broertje) en natuurlijk is er wel eens sprake geweest van jaloezie. Maar niks schadelijks hoor. Vergeet niet dat het ook heel fijn is om iemand te hebben om alles mee te (leren) delen.
Het is voor mij super om een zusje te hebben, we zijn zelfs getuige geweest op elkaars huwelijk. Zoals de meeste dingen in het leven heeft het ook weleens nadelen.
Maar die wegen naar mijn idee bij lange na niet op tegen de voordelen!!

En om nou met een tweede te wachten tot onze eerste dochter mee kan beslissen, nee... sorry!

Ik vind jaloezie overigens niet iets wat je je kind aandoet, zeker niet bewust. Maar het is een emotie waar iedereen ooit mee te maken krijgt en mee zal moeten leren omgaan. Ook mensen zonder broers en zussen zijn wel eens jaloers lijkt me!
Er is toch geen betere plaats om dit in de veilige omgeving van je gezin te leren?? Hier mag je fouten maken zonder dat je wordt afgewezen. Ouders kunnen (en moeten) hun kinderen hierin begeleiden. Een uitdaging is het zeker maar dat geldt voor wel meer dingen van het ouders zijn toch?!

 

Ik ben toch echt bang dat JIJ de afwijkende ervaring hebt. Jaloezie en misdragingen zijn wel degelijk dingen waar ouders veel invloed op hebben en wat afwijkend gedrag is ten opzichte van het normale. Jouw ervaringen bepalen JOUW keuzes en dat is prima maar probeer even los te komen en te zien dat JOUW ervaringen de afwijking zijn.

 

Ik begrijp dat je getekend bent door de ervaringen uit jouw jeugd, maar je moet wel proberen die gevoelens niet te projecteren als algemene maatstaf.

Wat jij hebt meegemaakt is spijtig maar helaas een uitzondering.

 

@ suus: ik had misschien beter 'de oudste' of 'zoon X' kunnen schrijven, als dat beter overkomt: het gevoel is inderdaad dat je even in alle rust van je baby wilt genieten terwijl de oudste ergens anders is. En de twee weken na de bevalling keek ik echt naar die momenten uit. Je kunt er niets aan doen wat je denkt, en ik wilde met mijn ervaring op dat moment iemand anders hier helpen om te tonen dat ze niet als enige zo denkt, en dat het wel weer overgaat en je toch een goede moeder bent. Voor jouw informatie: Ik zal mijn zoon nooit de indruk geven dat ik hem niet graag heb, integendeel ik vind hem geweldig en hij is zooooo gewenst. Wat mij dan raakt is dat je zegt dat men dan maar moet wachten met een tweede kind krijgen tot de basisschool. Alsof een kind een bank is waarvan je de verwachte levering plant op het moment dat het jou uitkomt? Zo is het hier (en bij velen) nou eenmaal niet.

@ mamavanjuul: toch grappig hoe mannen daar toch anders in zijn, mijn man kijkt al uit naar het moment dat hij onze jongste allemaal lekkere fruithapjes mag maken en voeren, terwijl ik met een steek in mijn hart de kleinste kleertjes opberg/wegdoe.

 

Heel herkenbaar, dat had ik ook en dat heb ik meerdere malen uitgesproken tegen mijn omgeving. Maar zodra ik ons meisje in mijn armen had, kon ik me niet meer voorstellen dat ik dat ooit gedacht had. Je moeder heeft gelijk, je hebt meer dan genoeg liefde over.

 

Ik herken je echt 100%!
Hier ging/gaat de oudste 2 dagen in de week naar oma. Ik kon me er heerlijk op verheugen dat ik dan de jongste kon voeden en dan mijn bed weer in kruipen, of op de bank hangen met een boekje...puur en alleen even "mama-tijd".

Ja en hier kan papa ook echt niet wachten tot de "baby-tijd" voorbij is, haha. Ik moet er nog niet aan denken

@Lara85: Ook ik had die gedachtes: Dat kan toch nooit! Maar echt, zodra je de baby in je armen houdt, kan je je niet voorstellen dat je ooit hebt gedacht dat je niet zoveel van dat kindje kan houden.

 

kan me er niks bij voorstellen

hou op dezelfde manier en netzoveel van allebei

ja de oudste is drukker en moeilijker als baby en de jongste was de makkelijkste baby ooit!!!!!! maar voel geen spat verschil
zou ik ook niet normaal vinden eerlijk....

maar goed , hier was het gewoon dat de 2de veel soepeler ging omdat je het allemaal een keer heb gehad al
dus meer op me eigen gevoel handelde dan al die goedbedoelde adviezen aan te nemen en alles liep in het honderd

maar verder herken ik het dus niet...

 

Ik zou je bijna willen uitnodigen hier om te zien hoe het gaat en hoe mijn oudste dochter haar kleine zusje *echt* als het grootste geschenk ervaart. Het eerste wat ze 's ochtends zegt is de naam van haar zusje, het laatste dat ze zegt is de naam van haar zusje, zoooo lief! En zo hoort het ook, ik was precies hetzelfde toen mijn zusje werd geboren vertellen mijn vader en moeder me regelmatig. Ook in mijn omgeving zie ik niet anders dan dat de jongste kinderen direct en 100% worden geaccepteerd door de oudste. Dat is wat mij betreft dus zeker de norm en niet de situatie die jij nu schetst...

 

Helemaal mee eens, zeker in de eerste paar weken.
Het eerste wat Julia vroeg: Waar is Emma?
En de eerste paar weken duwde ze bijna de andere kindjes bij de kinderwagen weg: is MIJN zusje...

Vanavond nog, toen ik naar boven zou gaan met Emma, zegt ze:
Mama, vergeet je het zalfje niet voor Emma haar wangetje (eczeem). Zo lief!!!

Voorbeelden genoeg, kan wel even doorgaan...

Emma overstuur achter in de auto, Julia geeft haar haar lievelingsknuffel, die is van ons hoor, stil maar emmaatje, wij zijn allemaal bij jou *smelt smelt*

Dus tja....geloof niet dat ze het erg vindt om een zusje te hebben

Nu vind ze het overigens niet meer zo erg als anderen bij haar zusje kijken....ze snapt nu niet dat anderen het zo interessant vinden, is toch heel normaal dat Emma haar zusje is...

 

Herkenbaar! Mijn oudste is zo lief voor de jongste. Vanaf moment 1 en nog steeds! Natuurlijk verdedigt hij nu wel eens zijn domein met speelgoed. Maar van jaloezie is echt geen sprake geweest. Als ik er aan terug denk hoe hij reageerde toen hij hem voor het eerst zag... Zucht. En andersom ook. De jongens slapen bij elkaar op de kamer en de jongste kon de slaap vanavond niet vatten (gaat net wat eerder naar bed). Toen ik de oudste in bed legde ging de jongste steeds tegen zijn bedeinde staan zodat hij over het randje naar de oudste kon koekeloeren. Ik heb hem een paar keer terug moeten leggen omdat hij het steeds bleef herhalen. Geweldige momentjes.

Maar goed, verder: ik had de eerste paar weken wel dat ik met mijn hoofd meer bij de jongste dan bij de oudste zat. Ik vond het ook heerlijk dat hij 3 dagen per week naar het KDV ging zodat ik alleen met de jongste kon keutelen. Andersom heeft de liefde voor mijn jongste echt moeten groeien. Dat komt misschien ook wel doordat de eerste paar maanden erg zwaar waren oa vanwege verborgen reflux. Pas nu kan ik oprecht zeggen dat mijn gevoelens voor de jongste net zo intens zijn als voor de oudste. Al heb ik altijd geweten dat dat moment zou komen.

 

Vind het juist een genot om te zien hoe gek ze op elkaar zijn!

 

Schattig zeg, die grote zussen/broers. Hier eentje die nogal een ochtendhumeur heeft, dijntjes dicht! Daag mama! Pyama aanhouden hè. Maar als hij dan zijn broertje hoort is het: 'A. Ook wakker! Ja leuk! Hallo lieve schat!' haha