Eigenlijk is het al genoeg gezegd.. maar damn.. niet gezond voor je dochter hoor... Ik was 21 en niet helemaal ongepland zwanger (als je echt niet wilt moet je maar condoom+pil gebruiken vind ik), maar ook nog niet helemaal de bedoeling. Uiteraard superblij met onze grote man, na een jaar wilden we graag een broertje/zusje voor Jayro en ik was ook weer zwanger voor ik eigenlijk echt met de pil was gestopt. Tijdens die zwangerschap liep onze relatie stuk omdat het zo snel ging allemaal. Ik heb heb de laatste maanden voor de bevalling en de eerste maanden daarna alles alleen gedaan. Geen seconde spijt gehad. Hou zoveel van beide kindjes. School, werk, uitgaan, zelfs een relatie kan me gestolen worden. Als mijn kindjes maar gelukkig worden. En dát is denk ik een normaal gevoel. Mijn kinderen voelen dit en zijn ook weer supermakkelijk.. Jij zit denk ik in een ander kringetje van negatief gedrag dat weer versterkt wordt door jouw negatieve gedachtes... Hulp zoeken lijkt mij inderdaad geen slecht idee...
Voordat ik op de TS reageer, alleereerst: Leer lezen mensen! Ze zegt niet dat ze minder van haar eerste kind houdt, maar op een andere manier. & wat ik altijd weer zo naar vind van dit soort topics, is dat er meteen aangehaald moet worden "wat sommige meiden" er van zouden vinden. Alsof er niks gezegd mag worden op een discussieforum. Beetje jammer... Ik snap het principe "wees blij dat je uberhaupt kinderen kan krijgen" heel goed, maar je hebt je gevoelens niet altijd in de hand en het is juist goed dat de TS hier een topic over opent. Voor haar een begin, toch? === @TS: Ik heb maar 1 kindje dus ik kan er niet echt over oordelen, maar ook ik heb, ondanks dat het wel gepland was, er veel voor op moeten geven. Stappen doe ik nu niet meer, en de wilde motorritjes zitten er ook niet meer in. Werken doe ik niet meer omdat mijn werkgever mijn contract op het laatste moment besloot te beeindigen ipv verlengen en het nu een hel is om werk te vinden nu ik mama ben. Verder heeft mijn kindje mijn lichaam verpest, dat waar ik vroeger trots op was, is er niet meer. Hangtieten, flubberbuik, blubberbenen en een dikke kont... Mensen vertellen me gewoonweg dat ik er slecht uit zie sinds ik mama ben! Ik kan me dus wel heel erg vinden in het gevoel wat jij hebt, dat je "anders" van je kindje houdt dan wat je "zou moeten" volgens de maatstaven. Mijn advies hier is dan ook, ga met iemand praten. In mijn geval kwamen die "andere" gevoelens van een flinke depressie en door te praten ga je dingen in perspectief zetten en van een andere kant bekijken. Sterkte! Ik hoop dat je alsnog een goede band met je oudste dochter op kunt bouwen.
Ik wilde precies hetzelfde neerzetten, dat ik me erger aan mensen die niet goed lezen. Sommige reacties echt ongelooflijk.... Als ik jou was zou ik er met iemand over praten. Heel veel sterkte!!!!!!
We kunnen met zijn allen wel boos op haar worden maar dat ze dit gevoel heeft is niet haar keus,het is zegmaar niet iets wat ze op maandagmorgen heeft besloten. Zo van, laat ik me nou eens lekker zo voelen om mijn dochter. Dus laten we ons nou iets meer richten op wat nu handig is om te gaan ondernemen. Ik zou als eerste eens een afspraak maken met een psycholoog zodat je alles kwijt kunt. En van daaruit gaan werken aan een betere band met je dochter. Gesprekken met hulpverleners kunnen wellicht positief bijdragen aan de manier waarop je naar je dochter kijkt. Wil je veel sterkte wensen. Jij voelt je super schuldig, je weet dat dit geen goede situatie voor je dochter is. Wat meteen wil zeggen dat je echt wel veel om je dochter geeft anders had het je geen donder geboeit. Ga hulp zoeken, ga er wat mee doen nu het leed nog te overzien is. Hoe ouder ze wordt hoe meer ze ervan meekrijgt en dat zal nooit meer terug te draaien zijn en zal ze altijd met zich mee dragen.
Nou idd, sommige reacties... als je niks constructiefs te melden heb, zeg dan niks. Alsof mensen hun gevoelens voor het uitzoeken hebben. Dat TS hier een bericht plaatst, is naar mijn idee al een stap in de goede richting wat betreft hulp zoeken. Hopelijk zet ze die definitieve stap ook, en zoekt ze ook hulp voor haar dochter.
Gelukkig! Ik was al even bang dat ik de enige was die vond dat er nodeloos hard geoordeeld wordt over TS. Reacties die in lijn liggen van "nee hoor, dat ik heb ik nooit, want ik ben wel een goede moeder" of "wat ben je toch een heks", daar heeft TS niks aan. @ TS: Er stonden ook veel goede adviezen tussen, ik hoop dat die je wel helpen en dat je met iemand gaat praten. Het lijkt me voor jou en je dochtertje goed als je hier aan gaat werken.
sorry kan dat niet begrijpen je had er zelf iets aan kunnen doen ben heel hard je bent er zelf bij geweest om zwanger te worden je hebt het dus ook echt zelf gedaan ik heb ook 3 kinderen en vind het onwerkelijk dat je van een ander kind minder kan houden als van de rest of het nu gepland is of niet vind dat onwerkelijk en heb daar absoluut geen respect voor en kan er geen waardering voor opbrengen mijn zusje was net 2 dagen 18 en beviel toen van haar zoon als ik deze vraag aan haar stel kan ze en wil ze het niet begrijpen want ze houdt onvoorwaardelijk veel van haar zoon zal er alles voor op geven wat ze ook heeft moeten doen zij heeft pas moeten inleveren haar leven viel aan diggelen en als ik naar haar kijk ben ik apen trots op haar want ze heeft nu bijna alles bereikt wat ze wil bereiken dus nee sorry kan niet begrijpen jij van jou oudste dochter minder kan houden als van de ander 2 sorry... ik was net 22 toen ik beviel van mijn oudste kind en o wat ben ik wat blij hij er is hij heeft echt mijn leven nog completer gemaakt.. helaas zullen er vele volgen die dit helaas niet kunnen begrijpen wat betreft minder houden van je oudste dochter maar aan de ander kant vind het wel knap je dit wil delen en proberen advies eruit te halen succes komt vast en zeker goed het lijkt messchien dat alles hebt moeten inleveren maar aan de andere kant je hebt er ook weer andere dingen voor terug gekregen als nog succes en hoop dat het gevoel anders word na mate je er hulp in hebt gekregen
Ik zou toch kijken of je misschien hulp kunt krijgen. Een kindje van 4 jaar krijgt zeker meer mee dan dat wij weten. Ze voelen sommige dingen prima aan. Je schrijft dat ze soms onhandelbaar is, misschien kun je inlichtingen inwinnen bij je huisarts. Er zijn vast wel bepaalde instanties die jullie kunnen helpen. Soort therapie voor jullie samen, zo heb je ook tijd voor elkaar. De dingen je schrijft over bepaalde dingen opgeven vind ik eerlijk gezegd een beetje flauwekul. Natuurlijk veranderd je leven als er kinderen komen, maar je leven eindigt niet. Je motorrijbewijs kun je alsnog halen al zal het misschien niet snel gaan omdat je nu ook andere financiele kosten hebt. En als je kinderen later ooit het huis uit gaan heb je alle tijd om dingen in te halen, althans zo denken wij hier thuis altijd. Succes met alles, ik hoop dat je er werk van gaat maken anders kan je kind later best wel eens problemen hierdoor krijgen.
jahoor, ik was ook ''ongepland'' zwanger.. vind het ook nonsense ..het is bestemd dat je zwanger zou zijn en kind zou krijgen.. het is niet dat jij bepaald wanneer jij kind wilt krijgen of niet.. god heeft het aan je geven ( wil niet te veel daarin gaan) maar truth need to be told.. vind het alleen maar zielig voor je dochter.. je dochter gaat dit echt voelen en merken als je zo blijft doen.. ik heb ook alles moeten opgeven voor me zoon andere leven niet veel vrienden .. zit nog niet eens op school en alles.. maar alles is speciaal voor me zoon opgegeven .. uiteindelijk wordt je er volwassen van wie weet hoe je nog steeeds zou zijn als je geen mama was je zou toch ook niet leuk vinden als je je eigen moeder zo iets over je zou denken gepland of ongepland tis je kind..je vergelijkt je kind met het leven die je had ..hmm lekker belangrijke leven had je dan ? kind is toch belangrijk
Sorry gene wat ik niet begrijp is dat jij niet kan lezen. Ik heb nergends gezet dat ik niet of minder van haar hou of wel dus heb niets aan je verhaal.
amen.! altijd gelijk weer die vooroordelen. vind het juist knap dat ts het hier neer durft te zeggen en eerlijk is. en verder sluit ik me aan bij de rest. probeer toch een band op te bouwen met je dochter
denk je zelf ook beter moet lezen tuurlijk komt het verhaal wat je schreef voor mij zo over als ik lees denk jeetje hoe kan dat toch maar eh oordeel niet je moet zelf weten wat je doet en denkt over je kids niet mijn zorg ben blij met wat ik heb en daar put ik alles uit probeerde alleen iets uit te leggen voor de rest niks maar goed succes met alles
precies dat heb ik ook. de oudste is echt papas kindje en de jongste mamakindje. ik hou allebei evenveel van ze maar misschien op een andere manier. de oudste omdat ze zo heerlijk ondeugend is en met dr grote wimpers alles bij elkaar krijgt bij dr vader. en de jongste omdat ze volgens mij gewoon de navelstreng met mij niet goed los hebben geknipt
Ik heb even nagedacht of ik wel zou reageren, maar ik doe het toch. Misschien dat je er dan iets mee doet.. Want ik vind het verschrikkelijk voor je oudste. Ik was ook niet gepland en mijn broertje en zusje wel. Daardoor heb ik de liefde van mijn moeder niet tot nooit meegekregen. Het heeft heel lang geduurd voor ik dat heb kunnen verwerken, nu heb ik dan ook al jaren geen contact met haar. Vooral nu ik zelf een dochter heb begrijp ik haar echt niet.. Een kind heeft niet gevraagd op de wereld te komen! En dat jij liever een ander leventje had willen leiden op 20 jarige leeftijd is niet haar schuld! Ik vind deze topic achterlijk en nutteloos en ik heb nog nooit zo'n reactie geplaatst hier op Zwangerschapspagina. Ik zou als ik jou was hulp zoeken voor je je dochter levenslang een trauma eraan overhoudt. Want ooit krijgt ze het door!
Er zijn al heel wat adviezen aan je gegeven en ik sluit me bij de meerderheid aan die je adviseert om hulp te gaan zoeken, want jouw dochter krijgt (en misschien heeft ze het al) door dat je op een andere manier van haar houdt dan van haar broertjes/zusjes. Verder herken ik wat je schrijft niet, maar goed ik ben stukken ouder en heb het geluk via de MMM zwanger te mogen raken.
ach blup.......... ik ben het op heel veel dingen vaak niet met jou eens en je doet me altijd denken aan een geitewollensok maar dit vind ik heel erg voor je sterkte hoor
@ TS Ik kan geen goed antwoord geven, daar ik nog geen kinderen heb, en dus totaal niet kan oordelen over welke gevoelens daar bij komen kijken. Ik wil alleen even zeggen dat ik het heel sterk van je vindt om dit topic hier te plaatsen. Ik hoop dat er voor jou bruikbare tips en adviezen bij zitten.
Ik ben ook jong en ongepland moeder geworden. Ik hen alles alleen gedaan omdat de vader het niet zag zitten. En ja, ik heb ook veel moeten inleveren. Mijn dagen bestaan nu uit studeren en mijn zoontje. Maar wat voel ik me rijk, en ik zou voor geen goud willen ruilen met mijn leeftijdsgenoten die elk weekend uit gaan en doen waar ze zin in hebben. Tuurlijk mis ik die vrijheid wel eens, maar ik besef me heel goed waarvoor ik dat heb opgegeven. Ik denk dat het vooral heel verstandig is om hier met iemand over te praten, inderdaad wat anderen al zeggen, om te voorkomen dat jouw gevoel gevolgen voor je dochtertje gaat hebben. Ik vind het wel heel knap dat je dit hier neer durft te zetten in de wetenschap dat er talloze reacties zouden komen waar je niks aan hebt en je jezelf waarschijnlijk nog schuldiger door gaat voelen. Je hebt er niet voor gekozen om je zo te voelen tegenover je dochtertje, maar je hebt wel de keuze om er wat aan te doen! Dus mijn advies is om zo snel mogelijk actie te ondernemen voordat het misschien te laat is.
Ik heb altijd geweten dat mn moeder minder blij was/is met mij dan met mn oudere broer. Niet zozeer vanwege wel of niet gepland zijn, maar meer omdat ze mij maar lastig vond en niets van me begreep terwijl ze met mijn broer (die ook nog eens de oudste is) twee handen op één buik is/was. Op latere leeftijd heeft ze het in een boze bui zelfs toegegeven, dat was voor mij een bevestiging van wat ik altijd al gevoeld had. Eén van de dingen waar het uit bleek is bijvoorbeeld dat er van mij bijna geen baby- en kinderfoto's zijn, en van m'n broer wel. En ik kan je zeggen dat ik hier best last van gehad heb en soms nog steeds heb. Ik neem het mn moeder niet meer kwalijk, zij heeft zo goed en zo kwaad als het kan geprobeerd te dealen met alles, en heeft nog meer problemen o.a. ontstaan in haar eigen jeugd. Ik weet dat en mede daardoor kan ik niet boos op haar zijn. Maar ik heb wel altijd een stukje genegenheid gemist, en nog steeds.. Dus als ik jou was zou ik er eens over praten met iemand, bijvoorbeeld een maatschappelijk werker? Je gevoelens uiten en handvatten leren om hier beter mee om te gaan, dat kan nooit kwaad toch? Heel veel sterkte en heel knap dat je het hier durft weg te zetten! (En wat kots ik van de reacties in de trant van 'ik ben lekker wel een goede moeder!'.. makkelijk hoor, oordelen over iemand die je niet kent!)