fuck a duck respect hoor. straks voor 8 man aardappels schillen, gehaktballen draaien enz enz......... maar ik ken een gezin met 14 kinderen. die meosten wel 5 kg gehakt hebben als ze gehaktballen aten
Hier was de eerste ook ongepland en de 2 daarna gepland maar houd van alledrie evenveel! Dus herken het niet
Brrr van die reacties dat het zooooo verschrikkelijk traumatisch is voor die dochter ( alsof ze elke dag zwaar mishandeld wordt ofzo) vind ik echt te betweterig voor woorden. Mensen zijn vaak zo goed in allerlei gevoelens en zaken naar voren te halen die ze zelf bedacht hebben, of woorden in iemands mond te leggen die ze ook zelf bedacht hebben. Gelijk dat gesteiger, ik zie al die moeders al briesend en schelden achter de pc zitten. Heb trouwens nergens gelezen dat ze slecht voor haar kind zorgt of haar anders behandeld dan haar andere kinderen of niet van haar houdt. Maar goed, lezen zonder een bril op van vooroordelen, ondoordachte meningen en wijzende vingertjes is blijkbaar erg lastig. En ja ja ik weet het iedereen heeft recht op een mening en als TS niet tegen dit soort opmerkingen dan had ze dit topic niet moeten openen enz enz enz. Ik kan me voorstellen dat je deze gevoelens naar je oudste toe hebt. Een kind krijgen op het moment dat jij er niet klaar voor bent is heel moeilijk. De plannen die je dan hebt gemaakt op jonge leeftijd moet je dan opzij schuiven. En tuurlijk je had naar school kunnen gaan en bladiebladiebla maar de omstandigheden waarin je haar gekregen hebt die kennen wij natuurlijk niet. Wat wel duidelijk is is dat je wel bewust voor haar bent gegaan en besloten hebt haar op te voeden zo goed je kan. Zoals elke moeder met elk kind. Een kind opvoeden is gewoon heel erg zwaar, helemaal als je eigenlijk nog geen kind had gewild. En of je er twee jaar later wel klaar voor bent heeft er niks mee te maken, op dat moment was de tijd nog niet goed. En heel veel moeders hier kunnen zich dat niet voorstellen omdat die allemaal wel met rammelende eierstokken rondliepen toen zij zwanger raakten. Nou ik zal je vertellen als ik 5 jaar geleden een kind had gekregen zou ik dat verschrikkelijk hebben gevonden en waarschijnlijk dezelfde gedachtes hebben gehad als TS. Je moet gewoon veel opgeven. En ondanks dat je baby er natuurlijk niks aan kan doen dat hij of zij er is hij of zij wel de "reden" dat je leven ingrijpend verandert is. En dan kun je je kindje dan kwalijk nemen. En dan misschien niet eens persoonlijk je kindje maar wel de hele situatie. Een kindje dat geboren wordt uit liefde en vanuit een grote wens, die wordt dan toch in een heel andere sfeer geboren dan een kindje die gewoon niet gepland was? Of je denkt terug aan een periode waarin je je geen raad weet, je zorgen maakt en je vreselijk aan moet passen of je denkt terug aan een grote roze wolk, spanning om het testen en een heerlijke zwangerschap. Groot verschil. Als je terug kijkt naar het eerste zul je dan toch een soort van teleurstelling voelen. Zoals iedereen hier al zei, ga er gewoon met iemand over praten. Desnoods eerst met een bekende en daarna een echte psych. Ik begrijp dat je heel veel van je dochtertje houdt maar dat haar geboorte gewoon een donkere wolk met zich meedraagt. Dat moet je een plekje zien te geven! Anyway heel verhaal maar begrijp je gevoel. Ikzelf ( en mijn broertje, tweeling) was ook niet gepland en door mij heeft mijn moeder het gewoon heel zwaar gehad. Zo anders dan bij mijn zusjes die geboren werden in goed overleg en grote vreugde. Ik heb nooit gemerkt dat ze minder van me hield maar ik weet honderd procent zeker dat ze met minder geluk terug kijkt op mijn geboorte en jeugd dan op die van mijn zusjes. En dat neem ik haar absoluut niet kwalijk.
dank je! mijn vriend komt vast niet meer bij als ik vertel dat ik beleefd wordt als een geitewollensok. ik vind het lief dat je de moeite neemt een berichtje te schrijven. dat waardeer ik erg.
en ik meen het nog echt ook ik zal als ik weer berichten van jou lees en het niet met je eens ben dit toch altijd in mn achterhoofd houden. zo zie je maar dat je ineens toch respect voor iemand kan krijgen terwijl je voorheen een heel ander oordeel over iemand had!
CherryAden, ben het roerend met je eens!! Heel logisch dat je anders van kinderen houdt, betekent niet dat je minder van je kind houdt ( trouwens hoe meet je dat!) Toen ik zwanger was van de tweede was ik erg down. Dit heeft wel invloed op de band met mijn oudste gehad. Die lijkt ook erg op me waardoor het sneller botst. Als je onverwacht zwanger bent lijkt me dat inderdaad een behoorlijk live-event ( is moeder worden sowieso) Dat je het daar soms nog wat moeilijk mee hebt vindt ik niet gek. Behalve moeder ben je ook nog gewoon mens met zijn gebreken. Harstikke goed dat je dit gepost hebt en zoek een psycholoog zodat je het voor jezelf allemaal wat meer op een rijtje krijgt. Dat is geen teken van zwakte maar juist van sterk zijn en helemaal voor je kind gaan. Een neutraal iemand kan alles eens met je op een rijtje zetten zonder dat je voor verschrikkelijk slechte moeder wordt uitgemaakt. (zo voel je je misschien juist).
Nou die zinnen met je was er zelf bij en vind het verschrikkelijk etc etc lijkt wel alsof het kind wordt mishandeld zeg... en dan lijkt het net alsof ze niet van haar oudste houdt, jeetje mensen overdrijf toch niet zo vreselijk. wees blij dat ze het hier neer durft te zetten, ze doet er teminste wat mee!
Eens met CherryAyden!! En zoals Chrystel73 zegt, praat er over met een neutraal iemand, zoals een psycholoog. Die weet hoe je met dit soort gevoelens om moet gaan. En heel sterk van je dat je dit durft toe te geven!
Mijn dochter was ook niet gepland...Maar wat ben ik blij dat ik haar heb morgen krijgen! heb ook alles moeten opgeven, ik was een feestbeest eersteklas, had een goede baan met contract, door bepaalde omstandigheden toen ik er alleen kwam voor te staan is mijn contract ontbonden omdat ik alleenstaande moeder werd.. Nee, sorry ik kan mij er niet in herkennen, ik geloof als ik nu ongepland zwanger zou raken ik nog steeds dolblij zou zijn! is een wonder dat je ze mag krijgen...
Ik was 18 en ja ook ongepland zwanger geraakt van me oudste. Heb ook veel moeten opgeven, ander leven maar mijn zoontje is me werkelijk alles! Ik heb er voor gekozen om hem te houden en daar ben ik ook heel blij mee, ik heb er geen minuut over gedacht om hem weg te laten halen. Ik voelde me meteen al verbonden met hem. Ondanks dat ie ongepland is komen is hij me evenveel waard als me 2 andere wondertjes die wel gepland zijn gekomen. Ik kan me geen leven zonder hem voorstellen, en wil dat ook helemaal niet. Mijn kinderen zijn me alles, mijn tijd komt later wel weer!
Je gevoel kan ik niet begrijpen. Ik was zelf 20 toen ik onverwachts zwanger bleek te zijn. Je moet inderdaad dingen opgeven, maar heb het met heel veel liefde gedaan. Je bent geen slechte moeder en vind het knap dat je hier je verhaal wilt doen. Mijn tip is om hierover met iemand te praten. Negeer je gevoel niet. Ik wens je heel veel succes!
Ik vind het verdrietig om te lezen, voor je dochtertje maar ook voor jou!!! Ik denk dat je met een hele hoop gevoelens worstelt, en natuurlijk kan dat weerslag hebben op je dochtertje, dus ik denk net als meerder dat het goed is om met iemand te gaan praten. Weetje wat ik altijd denk? de ouders beslissen niet of er een kindje komt, maar het kindje kiest zijn ouders... en dat heeft jou dochtertje ook gedaan, misschien niet op het (voor jullie) juiste moment, maar daar is ook weer een reden voor... Blijkbaar ben jij zo bijzonder dat ze jou heeft uitgekozen. Ik had ook nog veel meer kunnen doen, qua opleiding en ontwikkeling, maar dat F. bij ons is gekomen ben ik trots op en dankbaar voor en ik zou niet anders willen dan dat het nu is... Klinkt lekker filosofisch allemaal, maar verder ben ik vrij nuchter hoor
Wat zijn jullie onwijs hard voor haar zeg!! Ze vertelt eerlijk hoe ze zich voelt en er zijn reacties bij waar ik echt boos om wordt. Zij kan het ook niet helpen hoe ze zich voelt. Het is juist goed dat ze zich hier bewust van is! Zo is de stap om hulp te zoeken alweer dichterbij. En een gevoel is iets wat je niet uit kan leggen, je kan wel zeggen get over it, maar zo makkelijk is dat niet! Meid, ik zal zeggen, probeer hulp te zoeken en hierover te praten. Probeer hierdoor in een positieve spiraal terecht te komen. Misschien zie je het niet zitten om hulp te zoeken, maar ik denk dat je daar later met een goed gevoel op terug kijkt.
@TS Ik herken je verhaal niet. Maar ik neem wel mijn pet voor je af, dat je zelf in ziet dat het niet zo 'hoort'.. Het enige advies wat ik je kan geven is neem tijd samen met je dochter. Echt tijd voor jullie twee. Ga samen iets leuks doen, een dagje weg etc.. Maar ga voor jezelf ook hulp zoeken, door te praten met een professional kun je veel achterhalen en waarschijnlijk ook waardoor dit gevoel is ontstaan en hoe jij er iets aan kan veranderen.. Ik wil je veel sterkte wensen.. !