Ik ben nooit eenzaam geweest. Ik denk dat dit een zaak is waar men snel van een mug een olifant maakt.
Ik ben ook enigst kind. Als ik zie hoe leuk het contact is tussen mijn hubbie en zijn broer en zus, snak ik ook er naar. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 5 jaar was. Zag vroeger wel bij vriendinnen thuis dat ze vaak ruzie hadden met hun broertje of zusje. Maar als ik nu terug kijk zijn het beste vrienden van elkaar nu. Stel, wat als ooit (klopt het af op hout) de ouders er niet meer zijn, zit je als enigst kind alleen. (ja je hebt familie) maar dat is anders dan broer of zus band. En schoonfamilie is ook anders. Als je geen kinderen meer kunt krijgen en alles uit de kast heb getrokken, ja dan is dat zo. Je hebt het geprobeerd. Maar als zwanger worden een kans van slagen heeft dan zou een broertje of zusje leuker zijn. Dit is hoe ik het zelf zie. Is geen aanvalpoging.
Ik heb niet alles gelezen, dus sorry als het helemaal mosterd na de maaltijd is. Zelf ben ik allesbehalve enig kind (8 oudere broers en zussen). Maar een van de aanleidingen waarom we graag een tweede kind wilden, was wat een goede vriend van mij heeft meegemaakt. Hij is enig kind, en toen hij 30-31 was, heeft hij in één jaar tijd allebei z'n ouders verloren (als ik me goed herinner, beide aan kanker). Ook al had hij vrienden om zich heen, en nog wat familie ook, toch was het ongelooflijk eenzaam voor hem om er ineens als enige van het gezin nog te zijn. (één voordeel, beetje cru om te zeggen: hij heeft ook geen ruzie om de erfenis hoeven maken. daar ken ik helaas ook voorbeelden van...) Ik ben in elk geval heel blij dat er nog anderen zijn die mijn jeugd ook hebben meegemaakt, die mijn ouders van heel nabij hebben meegemaakt (mijn vader is al 20 jaar dood, en ik heb nog maar één vriendin uit die tijd, dus voor de rest deel ik de herinnering aan hem alleen met familie). 9 kinderen, daar zou ik nou ook weer niet aan beginnen, maar ik ben zielsgelukkig dat ik er meer dan 1 heb gekregen. Maar goed, ik ken meer enig kinderen. Die lijken mij niet minder gelukkig met hun leven dan degenen die wel broers en/of zussen hebben. Dus niemand met één kind, gekozen of niet gekozen, hoeft zich schuldig te voelen dat er nooit een broertje of zusje is gekomen.
Wat veel reacties. Ik concludeer voor mezelf dat het in je jeugd niet zo heel veel uit hoeft te maken dat je alleen bent, maar dat het lastig kan zijn als je ouder wordt (en je ouders ouder worden). Ik hoop nog steeds op een wondertje hoor. Dames die als enigst kind zijn opgegroeid: hebben jullie het idee dat je verwend bent? En hebben jullie nog tips waar we wat aan kunnen hebben voor nu en in de toekomst?
Ik ben geen enigst kind, maar ik heb eigenlijk helemaal niets met mijn broers. Zowel vroeger niet als nu niet. We hebben geen ruzie ofzo, maar we zien elkaar alleen met verjaardagen.
Ik ben absoluut niet verwend! Mijn moeder (heeft mij alleen opgevoed) heeft daar echt speciaal op gelet! Kan ik met recht zeggen als ik kijk naar mijn eerder genoemde neef en nicht. Die mochten alles, deden alles en kregen alles. Sjonge wat zijn dat soms vervelende mensen. Gewoon doen waar je je goed bij voelt! Ik wil nog even reageren op: "Ik ben nooit eenzaam geweest. Ik denk dat dit een zaak is waar men snel van een mug een olifant maakt" Dat jij niet eenzaam bent geweest, betekend niet dat dit voor iedereen geld!
Ik heb zelf nog een broer; niet dat we de deur platlopen bij elkaar, maar bv toen m'n vader overleed was het gewoon goed om weten dat we er met 2 stonden om onze moeder te steunen. En aangezien paps ook enig kind was en zijn moeder nog leeft, komt alles nu op de nek van mijn moeder terecht. Hoewel ze totaal niets met haar schoonmoeder heeft, doet ze dit uit respect voor mijn vader... Mijn vriend is ook enig kind, en soms denk ik echt dat hij niet beseft wat het betekent om nog een broer of zus te hebben. Zo komt m'n moeder meestal op zaterdag langs, maar als m'n broer vraagt om op zijn zoontje te passen, doet ze dat met veel plezier. En in de ogen van mijn vriend is het alsof m'n moeder mijn broer voortrekt. Hij weet dus niet wat het is om zijn ouders en hun aandacht te delen.
Binnen mijn familie(gezin met 2 kinderen) is er 1 kind overleden en is er 1 in leven.. Toch nog enig kind..wat ik hiermee bedoel: 2,3,4 kinderen krijgen...is geen "garantie"...en naar mijn mening een slecht argument (of niet handig omschreven) Ik word hier altijd een beetje kriebelig van omdat men er soms zo makkelijk over denken en/of uitspreken.
Hier herken ik me wel in als enig kind. Ik zie het voornamelijk omdat mijn partner wel een broertje en een zusje heeft. Daar zie je de band die er ook had kunnen zijn. Maar goed... ik zie ook veel waar een dergelijke band ontbreekt en dan heb ik zoiets, blij dat ik geen brusjes heb Heb ik in mijn opvoeding niet het gevoel iets gemist te hebben.
Daarom heb ik ook geschreven "alleen daarom al" en niet "uitsluitend" o.i.d. Waarmee ik dus wil zeggen dat we meerdere redenen hadden om meer dan één kindje te willen. Mijn ervaring als enig kind is daar slechts één van. En nee, ik denk er alles behalve makkelijk over, ook bij ons zijn mensen jong overleden in de familie. Maar statistisch gezien is de kans dat je op jonge leeftijd een broer/zus verliest (gelukkig) niet zo groot, dus daar houd ik mij maar aan vast.
weet je.. stiekem vind ik dit een rot toppic.. gewoon omdat het mijn grootste angst verwoord.. Dat bij ons een 2e nooit gaat komen (en dat is een reeële kans) Nu lees ik hoeveel mensen een brusje (of het delen van zorgen en plezier) toch hebben gemist... niet een constructieve bijdrage aan het topic, maar ik moest het even kwijt
Eerlijk van je Nanette. Ik heb het topic geopend omdat ik echt heel graag wil weten wat het voor een kind betekent om enigst kind te zien voor nu en in de toekomst. Nogmaals, ik hoop ongelooflijk dat er een brusje mag komen. Maar ik ben nu (na een aantal maanden) wel zo realistisch dat het waarschijnlijk niet gaat gebeuren. Wat betreft de constructieve opmerkingen; zo voel ik het niet en zo lees ik het niet. Ik ben blij met eerlijke ervaringen ook al doet het soms pijn om te lezen wát de ervaringen zijn. Maar er voor weg lopen of het niet willen weten helpt mij niet. Ik hoop voor jou dat je angst geen waarheid wordt. Mag ik vragen waarom het misschien wél waarheid wordt?
Hoeveel kinderen je wilt is heel persoonlijk, of je ze kan krijgen, is natuurlijk weer een andere reden. Ik heb zelf 2 zusjes, ja, ik vond dat leuk, maar soms ook niet. Er zijn ook ruzies etc. Voordeel vond ik dat je leert omgaan met behoeften van anderen in het gezin, buiten je ouders. Maar, je maakt je altijd zorgen. Zorgen om je zusje die bijv. anorexia heeft (in mijn geval, gaat nu beter met haar), zorgen als er een gepest wordt. Dat komt er dan ook weer bij kijken, je gaat letterlijk door het vuur voor je zusjes (of broertjes, maar die heb ik niet ). Maar ene heleboel dingen leer je ook op bijv. de opvang, op school, je leert daar ook rekening houden met anderen, je hebt misschien neefjes/nichtjes, er zijn sportclubs. Het valt van te voren toch niet te voorspellen hoe iets loopt. Ja, ik ben blij met mijn meisjes, en wie weet proberen we volgend jaar voor een 3e, maar dat weten we echt nog niet zeker. Maar, ik heb nooit een tweede gewild omdat het anders voor R. zo eenzaam zou zijn. Zoals eerder gezegd kun je dat best een beetje sturen, je kunt leuke dingen doen, afspraken maken. Uiteindelijk weet je nooit helemaal waar je goed aan doet. En blijft ieder kind een beetje een gok (of er geen bij nemen) en weet je nooit van te voren hoe de dynamiek in het gezin erdoor veranderd. En als je simpelweg niet meer zwanger kunt of mag worden, kun je daar toch niets aan doen? dat zal je kind later echt wel begrijpen?
Onze zoon is net 5 jaar, en is tot nu toe enig kind, hij vraagt nooit naar een broertje of zusje, hij is het gewoon zo gewend. Ikzelf zou als nadeel zeggen; Ze zijn altijd alleen gaan altijd alleen met ouders op vakantie later hebben ze de zorg alleen voor ons als ouders met een broertje/zusje lijkt het me voor hem wel gezelliger. Ik hoop dat je voor april zwanger mag worden, succes
Dank! Hebben jullie de keuze gemaakt om het bij één kind te houden of is het niet mogelijk om een brusje te krijgen? Ik dacht al dat er later ook een vriendinnetje mee kan met een dagje weg.
Ook ik ben enigst kind en ik moet zeggen dat ik het vroeger nooit erg heb gevonden. In de vakanties kwamen er altijd wel neefjes en nichtjes logeren of ik ging naar familie toe. Ook speelde ik veel met de kinderen uit de buurt. Zeker tot aan de middelbare school heb ik het niet als gemis ervaren. Verwend ben ik niet. Mijn ouders hadden het toen ik jong was niet zo breed dus ik kreeg echt niet alles wat ik wilde hebben. Heb wel vaak op moeten boksen tegen het vooroordeel dat enigst kinderen verwend zijn en dat vond ik echt niet leuk. Nu mis ik het wel eens ooit dat ik geen broer of zus heb. Inderdaad vooral omdat alles rondom mijn ouders op mij neer komt en je de zorgen niet kunt delen met een ander.
wij zijn al jaren aan het proberen en in de jaren ook een hoop keren zwanger geweest,maar elke keer gaat het niet goed en hebben we een miskraam. Niemand kan een reden vinden, maar de gyns zijn het er inmiddels wel over eens dat er iets moet zijn. Ze weten alleen niet wat. Dus is het devies blijven proberen in de hoop dat er ooit wel weer een kindje blijft plakken. Da's een erg magere hoop