Met gevoelens heb je het maar te doen. En ook al weet je misschien verstandelijk dat ze niet kloppen of dat je je zo niet zou moeten voelen: Als ze er zijn, dan heb je er maar mee te dealen. Ik sluit me dus aan bij de reacties van o.a cherry aiden - maar heb (gelukkig) veel meer soortgelijke reacties gezien. Kijk of je bij een psycholoog terecht kan (dit kan al zonder doorverwijzing van de huisarts) -mogelijk kun je deze gevoelens en gedachten in een paar gesprekken al bijsturen, waardoor je je een stuk beter voelt.
Weet je, ik heb nog eens de openingstopic gelezen, omdat ik eigenlijk niet zo goed snap wat nou het probleem is vanwege alle reacties erop, waar TS mee zit. Want ze loopt zich voortdurend te verdedigen dat ze nergens heeft geschreven minder van haar oudste te houden dan van de rest. " ik hou wel van haar maar op een heel andere manier." Wat is het probleem dan, zou je denken. Waar zij mee zit is dat ze geen sterke band heeft met haar oudste, daaaar zit ze mee. Maar weet je TS, die band kun je gewoon opbouwen hoor. Ik zal je vertellen, mijn oudste is ook een meid (zeeer gepland, heeft een jaar geduurd voordat ik zwanger was), en ik heb pas een sterke band met haar gekregen vanaf haar vierde, toen ze naar school ging. Daarvoor was ze ook soort van 'onhandelbaar'. Het was gewoon (en is het nog steeds wel een beetje) een pittige tante, der zit echt een koppie op. Maar vanaf dat ik haar meer 1 op 1 aandacht ben gaan geven, hebben we een HELE sterke band gekregen, door mijzelf eigenlijk. Zo doe ik elke dag iets met haar alleen, bijvoorbeeld kleuren, of een prinsesje tekenen of de haren van haar barbie kammen en vlechten, vind ze geweldig, ze kan niet wachten tot ik dat uurtje met haar heb. En zowiezo iedere avond voor het slapen een verhaaltje lezen (meestal jip en janneke) Ze wordt over een maand 5 en het is een hartstikke vrolijk meisje geworden! Dus ergens moet je er ook zelf wat voor doen. Ze voelen zich belangrijk als ze 1 op 1 aandacht krijgen. Ik weet zeker dat je je er ook veel beter door gaat voelen. In elk geval veel succes, hoop dat je wat aan mijn advies hebt.
Ben het volledig eens met CherryAyden. Ik vraag me alleen wel af of de conversatie tussen plurkie en blub nou goedbedoeld of sarcastisch is. Ik denk dat het wel een goed idee is om een keer met iemand over je "probleem" te praten bijv. een maatschappelijk werker. Gewoon even je hart luchten. Want ik haal niet uit je bericht dat je niet van je oudste kind houdt.
deze is goedbedoeld! hoezo? zal het nog even kort uitleggen. ik ben het vaak niet eens met blup al reageer ik bijna nooit op haar hoor overigens. maar ze heeft gewoon een hele andere denkwijze over veel dingen als ik. maar nu ik dit las vind ik dit gewoon heel erg goed dat ze dit opschrijft en het heel rot voor haar dat haar dit is overkomen. ze wist nog niet eens dat ik haar een geitewollensok vond maar ik zal het waarschijnlijk nog steeds vaak niet met haar eens zijn. ( hoeft ook niet) maar hier heb ik respect voor en dat wilde ik haar zeggen. begrijp je me zo? en ontopic maar weer!
Een stukje van internet... Hoe kan je bewust een band opbouwen met je kind en hoe herstel je de relatie tussen ouder en kind? In dit artikel meer informatie over (reb)bonding en praktische tips om de band met je kind te versterken of te herstellen. Relatie tussen ouder en kind Er is een sterke band tussen ouder en kind: een ouder voelt zijn kind zeer goed aan en een kind vetrouwt zijn ouders en houdt onvoorwaardelijk van zijn ouders. Dit is één van de sterke punten van de menselijke soort: dankzij een sterke band tussen ouder en kind zorgen we voor het voortbestaan van onze soort. Onze kinderen weten dat we hen niet in de steek zullen laten en wij weten wat onze kinderen nodig hebben. Door goed voor onze kinderen te zorgen, zorgen we voor de menselijke soort. De kans is immers groot dat onze kinderen gelukkige kinderen gaan krijgen omdat wij het beeld van ouderschap vormen voor onze kind. Als we goede ouders zijn, zijn onze kinderen ook goede ouders. Helaas gaat er soms iets mis. Door omstandigheden kan het gebeuren dat er geen band onstaat met de ouders of dat de bestaande band beschadigd geraakt. De ouder heeft dan geen idee wat zijn kind nodig heeft wat leidt tot frustratie. Het kind vertrouwt zijn ouder niet meer en begint te twijfelen aan de liefde van zijn ouders. Hierdoor gehoorzaamt hij minder en wordt in sommige gevallen onhandelbaar. Hij krijgt dan het gevoel dat hij de liefde van zijn ouders moet winnen (en dat zijn ouders hun liefde ook moeten bewijzen). Dit kan op elke leeftijd gebeuren, maar tijdens kwetsbare fases waarbij het wereldbeeld van het kind verandert, is de kans groter dat de relatie tussen ouder en kind verwatert. Bonding In ideale omstandigheden onstaat de band tussen ouder en kind spontaan. Noch de ouder noch het kind moeten enige moeite doen. De band is er gewoon. Helaas leven we niet in ideale omstandigheden. Daarom moeten we meer moeite doen dan onze "primitieve" voorouders om een band tussen ons en onze kinderen te doen onstaan. Er is geen handboek over hoe je een band kan opbouwen met je kind, maar er zijn wel een aantal richtlijnen die je kan volgen. Hierbij is het belangrijk dat je enkel de richtlijnen volgt waarbij je je als ouder goed voelt en waar je kind goed op reageert. Iedere ouder is uniek en ieder kind is uniek wat maakt dat de relatie tussen ouder en kind ook uniek is. Hierdoor kunnen enkel de betrokken partijen (ouder en kind zelf) oordelen over wat juist is en wat niet. Zolang beide partijen open staan voor elkaar en oprecht een band met elkaar willen opbouwen en elkaar geen schade berokkenen, is er veel mogelijk. Hieronder een aantal richtlijnen voor moeders: -Zorg dat het contact na de geboorte niet verbroken wordt. Je hebt je kind 9 maanden gedragen en hebt al een unieke band. Dit kan je versterken door zoveel mogelijk (lichamelijk) contact te houden na de geboorte. Hou je kind vaak dicht tegen je. -Geef borstvoeding zolang je kan. Als je geen borstvoeding kan geven, zorg dan dat je zelf vaak de voedingen doet. Dit is een belangrijk moment voor moeder en kind. -Doe regelmatig samen een dutje. Ook als je kinderen wat groter zijn, kan je samen een rustmoment inlassen. Samen uitrusten geeft een gevoel van samenhorigheid en versterkt de band. -Speel samen (elke dag een kwartiertje doet wonderen) of doe een activiteit dat je kind graag heeft. -Lach samen. Hieronder een aantal richtlijnen voor vaders: Beschouw de verzorging van je kind niet als een taak van de moeder, maar als een gelegenheid om even samen te zijn met je kind. Je kind verzorgen is een intiem moment waarbij je naast verzorging ook liefde geeft (door aanraking). Doe af en toe samen een dutje. Speel samen of doe een activiteit dat je kind graag heeft. Lach samen. Zorg af en toe voor "daddy-time": af en toe zonder mama leert het kind dat papa ook voor hem kan zorgen en dat hij papa ook kan vertrouwen. Rebonding Door omstandigheden kan het gebeuren dat je band verwatert. Dit merk je vaak op momenten waarbij het wereldbeeld van het kind veranderd. Vaak is dat voor de eerste keer tussen de peuter- en kleuterleeftijd. Je kind komt dan voor de eerste keer intensief in contact met andere mensen (opvang en school) en zijn wereldbeeld wordt beïnvloed door andere mensen. De ouders merken ook vaak dat hun kind zich anders gedraagt dan ze gewoon zijn wat tot spanningen kan leiden. Ook tijdens de tienerleeftijd vervreemdt het kind van zijn ouders. Om de band met je kind terug te versterken kan je de tips bij bonding toepassen. Hiernaast is het aan te raden om even als gezin terug kennis te maken met elkaar. Dit kan bijvoorbeeld tijdens een weekendje weg (zodat je de dagelijkse beslommeringen even kan vergeten) of tijdens een gezellige avond samen thuis. Door met elkaar te praten en leuke ervaringen te delen ontdek je verrassende kanten aan elkaars karakter en leer je elkaar opnieuw kennen. Samen leuke activiteiten ondernemen versterkt de band. Hierbij is het belangrijk je kind niet te dwingen en dat je jezelf ook niet forceert. Neem de tijd om elkaar (opnieuw) te leren kennen. Sta ook regelmatig stil bij wie je kind nu is en praat met je kind op zijn niveau (zie Communiceren op niveau van je kind). Tot slot Ouders zijn geen vrienden: je kan een sterke band met je kind opbouwen zonder zijn beste vriend te zijn. Pas als je kind volwassen is kan je een (semi)gelijkwaardige relatie opbouwen. Zolang je kind klein is, heeft hij je verzorging, raad, begeleiding en bescherming nodig.
Ja inderdaad. Dat is zo'n beetje wat ik ook bedoel. Je moet er samen aan werken. Als moeder moet je (wanneer je kind nog te klein is) zelf initiatief nemen, dingen doen met je kind die je kind erg leuk vind. Zo bouw je een band of sterke band op.
Het is denk ik ook geen kwestie van meer of minder liefde voor haar kind voelen maar een ander soort band wat deze moeder met haar dochter heeft. Daar staat gepland of ongepland (wat heeeel anders in dan ongewenst!!) denk ik, ook helemaal los van. Het heeft nu eenmaal zo moeten gebeuren en dat kan. Maar probeer dit te herstellen. De adviezen zijn voor heel veel moeders gesneden koek en vanzelfsprekend (ook voor mij), maar ik kan me goed inbeelden dat sommige dit advies best kunnen gebruiken en hopelijk waarderen..
En zélfs al zou het zo zijn dat iemand minder van het ene kind houdt dan van het andere, dan nóg is dat geen reden om haar aan te vallen. Die zal zich daar al rot genoeg over voelen. Je kunt liefde niet afdwingen, zelfs niet voor je eigen kind. Werken aan een band kun je wel, maar ik denk dat het geen zin heeft je schuldig te voelen over gevoelens die je wel of niet hebt, en al helemaal niet om jezelf erover voor de gek te houden door jezelf wijs te maken dat het niet zo is. Maar dit gaat niet op voor TS, zij ervaart het niet als minder houden van, maar wel als andere gevoelens hebben voor, en zij vindt dit al erg genoeg. Mijn enige advies aan TS is: accepteer je gevoel voor wat het is, en probeer te werken aan het opbouwen van een band met je oudste. Wees eerlijk tegen haar en tegen jezelf.
Ik wil hier toch nog even op reageren. Ik ben het helemaal met je eens, behalve met de eerste paar regels. Ik denk niet dat je moet onderschatten wat voor effect het op een kindje heeft wanneer het voelt dat zijn of haar moeder anders van hem of haar houd dan van de broertjes of zusjes. Ik denk dat ts haar dochter, ondanks dat ze nog erg jong is dit wel door kan hebben en dat dit echt wel gevolgen voor haar kan hebben wanneer er niks veranderd. Maar zoals ik al eerder zei, ts heeft niet gekozen om zich te voelen hoe ze zich op dit moment voelt, maar heeft wel de keuze om er wat aan te doen. En aangezien ze zelf al aangeeft dat ze er erg mee zit denk ik dat het wel goed komt.
ik heb niet alles gelezen.. maar ik vind dit echt heel erg voor je (en voor je dochtertje natuurlijk) ik vind het goed dat je dit durft te typen, dat betekend dat je ook echt inziet dat het gevoel dat jij hebt tegenover je dochtertje niet goed is, en dus moet veranderen.. en dat je het ook wilt veranderen, want anders zou je niet om hulp vragen... (en je bent echt geen slechte moeder hierdoor hoor.. wie weet hoeveel moeders het zelfde gevoel hebben, maar hier niet voor uit durven te komen... DAT vind ik pas slechte moeders) ik zou als ik jou was morgen nog naar de huisarts bellen voor een afspraak, en dit alles met hem/haar bespreken.. je huisarts kan je hiermee verder helpen.. heeel veel succes en ik hoop echt voor jou.. maar vooral voor je dochtertje dat je hier ook serieus iets aan gaat doen..
Tjee zeg.. Ik vind dit ook heel erg! Bij mij kwam Damien ook totaal onverwachts en ik was pas 17 toen ik zwanger bleek te zijn, maar ik kan me juist niet voorstellen dat ik ooit zo'n sterke band zal hebben met een volgend kindje (wat volgens mij normaal is vóór je een 2e kindje mag krijgen)! Door alles wat wij samen mee hebben gemaakt, waar we ons doorheen hebben geslagen en vooral ook door hoe ik me heb moeten bewijzen tegen alle kritiek en opmerkingen die ik kreeg van anderen over m'n leeftijd! Ik ben nu 20, Damien is bijna 2,5, en ik kan echt oprecht zeggen dat als ik dit 100 keer opnieuw zou moeten doen, ik het 100 keer weer zo zou doen, en niet zou 'wachten', zoals je jonge moeders vaak hoort roepen.. Ik zou hier toch hulp voor zoeken als ik jou was. Dat je de eerste jaren anders hebt ervaren is niet erg, maar dat je je het nu allemaal nog op deze manier voelt, dat vind ik wel héél erg.
hey wat vreselijk voor je dat je dit zo voelt... Ik heb niet alle reacties gelezen (1 het waren er heel veel en 2 er waren er gelijk al een hoop met felle vooroordelen) Ik vind het van liefde getuigen dat je eerlijk je eigen gevoelens onder de loep neemt. En als je liefde voelt voorje kind is de basis aanwezig Je voelt je schuldig omdat je baalt dat je dingen hebt gemist. En je hebt ook dingen gemist als je jong zwanger raakt. Nou weegt dat meestal wel op tegen het prachtige kado Maar geist heb je zaken omdat je je verantwoording als mama nam. Ik las hier en daar al de tip om met iemand te gaan praten en misschien is dat niet zo'n slecht idee. Niet omdat je gek bent maar om in het reine te komen met jezelf. Ik wens je heel veel sterkte toe en ik vind het mega knap dat je dit voor jezelf toe kunt geven.. En bedenk goed dat het voor jou erger is dan voor de mamamaffia hier (kon het toch niet laten.. sorry iedereen die hier aanstood aan neemt)
ik heb een dochter gepland gekregen op mijn 20e, ik was bijna 21...ik heb alles met liefde voor haar opgegeven...geen moment spijt gehad, en na 10 jaar mijn 2e dochter ook gepland en voel me door mijn meiden compleet...als zij gelukkig zijn ben ik dat ook...
Ik ga heel eerlijk zijn, en ik vind dit een heel stom onderwerp. Ik heb 2 kinderen , de eerste ook niet gepland EN op jongere leeftijd, maar GET OVER IT!:x je hebt 2 wondertjes op de wereld gezet. Je dochter verdient een mama die net zo gek op haar is als op de andere! pff ik maak me best boos hiermee. Gepland of niet gepland, jong of niet. Jij moet hierin veranderen... arm meisje