Ik kan je niet helpen.. Hier geen 123, geen hal, geen stoeltje. Wij draaien het negatieve eigenlijk altijd naar het positieve. Ja het klinkt misschien er zweverig maar het helpt wel. Voorbeeld boodschappen. Even niet willen meelopen, zorg dan voor een uitdaging. Pak maar melk, Kies maar een toetje dat jij wilt (net elke dag hoor ) een rode paprika, doe maar 5 appels in het zakje, zie jij de soepstengels leuk dat ie het vind! En als we klaar zijn gaat ie even in zo'n speel-muntjes-auto, ook als ik daar soms niet zo'n zin in heb. Maar gewoon even dat extraatje voor zijn goede "hulp". Als je zoekt op "attachment parenting" in Google kun je heel wat "trucjes" vinden. Niet dat wij bewust voor deze soort van opvoeden hebben gekozen, maar toen ik er iets over las kon ik me er heel erg in vinden en deden we eigenlijk al alles wat daar besproken werd. Omgekeerde wereld dus. maar ach het beestje moet een naam hebben. Succes!
haha wat grappig. ik ben dus niet de enig (ik dacht dat ik net zon sufferd was als mijn ouders ik trok mezelf ook niks aan van 1, 2, 3) Maar mijn oudste die telt ook mee of gaat in haar handen klappen *goed zo mamma kan tellen!! Nou ligt het ook wel aan wat voor situatie het is.. als ze echt iets doet wat gevaarlijk is oid dan hoef ik alleen maar te zeggen "ik tel..." en dan luistert ze al.. En als ze niet luistert moet ze de hoek ik... nooit lang hoor. Meestal 2 minuten, of tot ze sorry zegt... (binnen de 2 min dus)
Ik vond dit wat misschien (of niet voor sommige) wel aansluit op dit topic. Best interessant. Ik vind me hier wel in (dik gedrukte) Straffen en belonen De doelstelling van straffen en belonen is het gedrag van het kind controleren. Door te straffen wordt verkeerd gedrag ontmoedigd en juist gedrag wordt door beloningen toe gejuicht. Zo leren kinderen hoe ze zich zelf behoren te gedragen. Goed gedrag hangt af van de (sub)cultuur waarin een gezin leeft. Waarom straffen en belonen? Dit is een manier wat snel resultaat opbrengt. Je voorkomt ook onenigheden in de toekomst doordat het kind duidelijk leert tot hoe ver het kan gaan en wat er van hem verlangt wordt. Hierbij is het wel van belang dat het straffen en belonen oprecht gebeurt en dat beide ouders dezelfde richtlijnen toepassen. De meest gebruikte manieren zijn de time-out en het afnemen van vrije tijd. Waarom niet straffen en belonen? Met straffen en belonen verander je enkel aanzienlijke gedrag. Het kind leert dat er goed en fout gedrag is, maar de reden waarom iets goed of fout is leert het kind niet. Op het moment dat er geen dreiging van straf (of beloning om naar toe te streven) is, bestaat er een grote kans dat het kind terug valt op het ongewenste gedrag. Door straffen uit te zitten, leert het kind ook dat er momenten zijn dat je macht mag gebruiken. Dit kan tegenover jongeren kinderen waar zich op dat moment geen volwassenen in de buurt bevinden, tot imitatiegedrag leiden. Zo kan een ouder kind op het idee komen om zijn broertjes of zusjes er toe te dwingen om in de hoek te gaan staan. Een time-out bijvoorbeeld in de hoek of op de gang zetten, werkt prima, maar kan een tegengesteld effect hebben over een lange tijd omdat dit een manier is waarbij ouderlijke liefde te kort komt. Het kind kan dan het idee hebben dat ouderlijke liefde niet effectief is. Ook het ontnemen van speelgoed of andere vrije tijd dingetjes kan het kind onzeker maken in de toekomst. Het kind zou dan bang kunnen worden om dingen kwijt te raken en zal geneigd zijn om zijn eigen spullen in te slaan en niet te delen. Maar er zijn ook zeker momenten waarbij een time-out of het ontnemen van speelgoed aan te bevelen zijn (directe situaties waarbij de ouder snel actie moet ondernemen). In welke situaties wel straffen en belonen? elke manier die je gebruikt, ligt aan je opvoedmethode. Je opvoedmethode wordt bepaald door je eigen persoonlijkheid, de toestand waar je gezin in zit en het doel dat je wilt behalen. Het doel hierbij is (hoe verwacht je je kind later als een volwassene?) een erg belangrijk punt. Dit beïnvloed in grote lijnen hoe je op specifieke situaties binnen de opvoeding reageert. Straffen en belonen past bij de meeste opvoedmethodes en helpt het kind de richtlijnen van het gezin (en die van de mede mens) aanleren. Deze toepassing komt met name voor bij opvoedmethodes waarbij sociale aanpassingen in het midden staan. Bij gevallen waar het gedrag snel veranderd moet worden, kan straffen en belonen ook goed helpen. Bij een gevaarlijk moment heb je bijvoorbeeld als ouder weinig tijd om te luisteren naar je kind en moet je direct reageren. Alternatieven voor straffen en belonen Het gedrag van het kind te bepalen zonder straffen en belonen isdenkbaar, maar vergt veel inzet van de ouders. Hierbij staat medeleven in het midden: als je luistert naar je kind, zal je kind ook naar je luisteren. Luisteren en vertellen Luisteren naar je kind betekent nietper direct gehoorzamen aan je kind. Door te luisteren naar je kind weet je wat er in je kind omgaat en waarom je kind bepaald gedrag laat zien. Door met je kind te praten en te vertellen wat er in jou speelt, maak je duidelijk waarom je bepaald gedrag van je kind vergt. Hierbij is het belangrijk dat de communicatie op niveau van het kind gebeurt. Sociaal toelaatbaar gedrag kan je je kind aanleren door begrip te geven in de gevoelens van anderen. Dit kan je bijvoorbeeld nadoen met een rollenspel of poppenkast waarbij je een specifiek geval van ongewenst gedrag naspeelt van het kind. Ken je kind Weet waarom je kind zo reageert en accepteer je kind zoals hij is. Sommige kinderen kunnen bijvoorbeeld boos worden als ze honger hebben terwijl anderen zich terug trekken. Soms kunnen bepaalde toestanden ook verkeerd gedrag veroorzaken, zoals bijvoorbeeld een drukke supermarkt kan een kind zenuwachtig en onhanteerbaar maken. Voorkom ongewenst gedrag Door op tijd actie te ondernemen, vermijd je verkeerd gedrag. Uitgeputte kinderen kunnen bijvoorbeeld agressief zijn naar elkaar toe. Door de kinderen hun aandacht te trekken met een rustige bezigheid voorkom je dat ze elkaar slaan of intolerant zijn. Vorm een band met je kind Doe geregeld vaak leuke activiteiten met je kind en bouw een vertrouwensband op. Zo zal je kind je gehoorzamen en ook sneller luisteren. Tot slot In dit artikel heb ik grotendeels de klemtoon gezet op straffen omdat de effecten op lange termijn groter zijn dan bij belonen. Belonen is wenselijk in sommige gevallen en past prima binnen sommige opvoedmethodes. Het bepaalt echter ook alleen maar het uiterlijke gedrag. Goed gedrag belonen mag, maar een beloning in het verschiet stellen om goed gedrag te winnen, verandert alleen het uitwendige gedrag. Het kind beseft dan niet waarom dat gedrag precies verlangt wordt. Praten over juist gedrag geeft het kind kijk in zijn eigen gedrag en helpt het kind te snappen wat goed gedrag is. Een beloning versterkt het juiste gedrag en geeft het kind een aanwijzing dat hij goed bezig is.
Hier kan het 2 kanten op: 1. Ik tel tot 3 en als hij dan nog niet luistert dan doe ik voor hem wat ik wilde dat hij deed (naar zijn kamer, de auto in of de trap op, dat soort dingen, maar dan dus wel onder mijn arm, al gillend en spartelend) 2. Hij gaat even afkoelen op de gang of in de hoek. Dat is dus meer bij driftbuien of slaan ofzo. Moet zeggen dat het meestal wel werkt. 99 van de 100 keer krijg ik m'n zin voor ik bij '2' ben.
Ik snap en begrijp je theorie, ook je 2e posting. Maar helaas, is het in theorie vaak anders dan in de praktijk. Heb een sociale studie gevolgt en dan leer je ook dat belonen beter is dan straffen. Vrienden van ons hebben dezelfde instelling als jullie. Dat meisje is nu 4 en ja nooit driftbuien, krijgt namelijk simpelweg nooit NEE te horen! Maar geloof me....zodra ze NEE hoort van een vreemde gaat ze huilen, is totaal niet gewend dat ze gecorrigeerd kan worden, moeite met gezag dus. Samenspelen is ook moeilijk, delen gaat namelijk erg moeilijk, er moet altijd iets anders tegenover staan. Er is ook onderzoek gedaan naar de toekomst, hoe deze kids zijn als ze "groot" zijn. Deze kids kunnen later moeilijk omgaan met afwijzingen, denk aan sollicitaties etc. Of kunnen moeite krijgen met samenwerken....NEE kennen ze immers niet, er staat altijd iets tegenover hun negatieve gedrag...en dan spreken we niet over consequenties, maar over aandacht/spullen. Ik zeg niet dat dit altijd zo is, maar ook over deze opvoeding valt dus iets te zeggen. Kinderen mogen best leren dat negatief gedrag, negatieve gevolgen kunnen hebben.
Met alleen de 1,2,3 gebeurd er hier qua reactie van de kleine meid niet veel!! Hier is het altijd "Bij 3 wordt mama heel boos..........1..........2............en vaak voordat ik 3 kan zeggen stopt ze al met vervelend zijn! Blijft ze wel doorgaan, dan neem ik haar mee naar de gang waar ze even in de hoek moet staan!!
wij tellen ook niet. Ze krijgt 1 waarschuwing en daarbij de consequentie. Luistert ze dan niet, inderdaad in de hoek of op de gang. Wij zijn daar vrij kort in, maar is ook noodzakelijk bij onze meid. Ik sta ook weleens in de supermarkt dat ik een ouder hoor tellen en die maakt dan geen enkele indruk op het kind.
Ik denk dat het ook een beetje afhankelijk is van het kind zelf. Mijn oudste is heel ondernemend... En die wil ook af en toe NEE horen. Want dan weet ze waar ze aan toe is. En er zijn verschillende situaties. bv, ze klimt hier op de salontafel, ik haal haar ervan af en zeg dat ze dat niet mag doen omdat ze kan vallen en omdat het een tafel is waar je dingen opzet maar dat je er niet op mag zitten (dit zeg ik niet letterlijk he, maar in een gesprekje met haar) Vervolgens is het een leuke manier om mijn aandacht te krijgen en gaat ze op de tafel zitten om mijn aandacht te trekken. Ik kan wel het zelfde riedeltje blijven herhalen, maar het gaat allang niet meer om het nut van een tafel. Dus de tweede keer kijk ik haar alleen aan en beloon haar als ze uit zichzelf de tafel op gaat. Maar gebeurd het nog een derde keer dan mag ze in de hoek staan. Ik de hoek staan betekend bij ons meer dat ze in de hoek gezet word. We zeggen waarom ze in de hoek gezet word. Als ze meteen zegt sorry (ze zegt in dit geval dan sorry mamma tafel) dan is het ook goed en mag ze gewoon weer mee terug. Als ze driftig is laat ik haar even staan maar loop binnen de 2 min wel terug. Ik leg haar dan nog een keer uit dat ze niet op de tafel mag klimmen. En dan sluit ik het af met een goede knuffel zodat ze weet dat ik niet boos ben op haar maar op wat ze doet. Ik vind dat een kind wel grenzen moet weten. En daar moet je als ouder ook wel de tijd voor nemen. Een kind is en blijft een kind, en is nog geen volwassenen. Daarom moet je ook omgaan met een kind op het eigen niveau maar er niet van uit gaan dat het denkt en doet als een volwassenen.... En straffen klinkt best wel.... naar... maar corrigeren dan???
hihi, ik was laatst in het centrum en daar hoorde ik een moeder die ook boos was op dr kindje. ze zei ik tel tot 10.... toen dacht ik jeetje ben ik blij dat we maar tot 3 tellen.
Ik tel niet tot 3.. dat deed mijn moeder ook altijd en ik heb me voorgenomen om dat NOOIT te doen! Als ie iets doet wat niet mag zeg ik eerst 'Jayden...', kijkt ie me aan, want hij weet het dondersgoed wanneer ie iets doet dat niet mag, gaat ie er dan mee door dan haal ik hem daarvan weg (dus optillen en ergens anders neerzetten). In de gang zetten doe ik nog niet, dat komt wel als ie 2 is.
En waarom dan precies? Daar ben ik wel benieuwd naar Mijn moeder telde niet, maar stelde sowieso weinig grenzen. Ik ben dus juist gebrand op grenzen stellen, omdat ik dat zelf heel erg gemist heb in mijn opvoeding.
Bij ons in de buurt loopt trouwens een viswijf rond met d'r hondje.. moet dat hondje komen roept ze keihard 'Doerak kom hier, ik tel tot 3!'
Mijn moeder telde niet tot 3 en ik ook niet, het maakt geen verschil. Dus als ik dmv van praten ook mijn kinderen de nodige grenzen aan kan geven doe ik dat. Tot drie tellen vind ik persoonlijk uit machteloosheid of geen tijd (willen) nemen om iets uit te leggen. Tot 3 tellen duurt immers maar 3 seconden.. Je kan toch nog met zoveel andere (vriendelijke) manieren duidelijk maken dat iets niet kan of mag. Ik las net een stukje terug dat als dat kindje iets gevaarlijks deed er ook tot drie geteld wordt. Maar dat geeft een kind, lijkt me, weinig uitleg. Wij zeggen dan: Doe maar niet, ga maar niet op die leuning staan/zitten, je kan er vanaf vallen en dat doet zeer. Dan weet ie waarom iets niet kan.
En als dat bij mijn kind zou werken, zou ik het daar ook bij houden, hoor Hou er helemaal niet van, dat tellen enzo, maar vaak is dat het enige waar ie op reageert zonder dat ik mijn stem hoef te verheffen. Heel vaak redden we het wel met ergens een spelletje van maken of afleiden ofzo, maar tellen kan toch vaak net even de laatste 'vreedzame' oplossing zijn voor een niet-luisterende-peuterpuber
Haha, Oké. Tel je dan op of af? Want als hier kunsten worden gemaakt of als ie van de eerste tree af wil springen of zo zegt ie zelf als van "ik ga springen!! 3, 2, 1 spring!!" maar dat dan dus meer als aanmoediging zeg maar. Zie ik dat ie zelf de trap af wil zonder mij en het hekje staat nog open. Dan zeg ik tegen hem. Even op mij wachten, dan lopen we samen naar beneden. Dat werkt prima, maar hij is dan ook al bijna 3, dus dat scheelt een jaar en das best een groot verschil. Het peuteren begon hier sinds een paar maanden maar het valt echt heel erg mee.. Gelukkig. En als ie wil schreeuwen een keer met iets gaat gooien. Dat mag gerust, laat hem maar even tieren, zijn emotie kwijt. dan hebben we het erna wel over. dat hebben wij af en toe toch ook nodig. Effe een huilbui of soms die deur net iets te hard dichtslaan.. Moet je nagaan dat je man je dan in de gang zet, die neem je dan toch ook niet serieus..haha. Hoe fijn is het dan als ie bij je komt zitten om te vragen wat er is. Onze oudste kan zelf ook aangeven of ie boos verdrietig of blij is dus dat scheelt erg veel. Ze zitten nu zo op die leeftijd dat ze nu merken dat ze zelf een persoontje zijn en daar hoort de nodige "struggle" bij.. Peuterpubertijd dus.. En straks nog een keer als ze rond de 16 zijn..