Sterk van je, deze stap. Misschien wel voor het beste. Zo weet je in ieder geval waar je aan toe bent. Op hem kun je niet rekenen, maar wel op jezelf. Wel vreemd idd dat hij aangeeft dat hij het niet erg vindt dat men weet dat hij de vader is, maar wel dat hij bij je komt... Alsof de mensen het niet gaan snappen. Maar goed, duidelijk waar zijn prioriteiten liggen, helaas niet bij jou en je kindje. Maar meid, gaat goed komen, hoor! Makkelijk zal het niet zijn, maar dat hoeft het mét man ook niet te zijn. Succes!
Bedankt voor jullie reactie's! Aan het gedrag kan ik wel uitmaken dat ik niet veel aan hem zal hebben. Ik vind dat ontzettend jammer maar ik moet nu in gaan zien dat ik dit alleen zal gaan doen,hoe moeilijk dat ook zal worden. Maar ik laat me niet meer als oud vuil behandelen,en dat niemand iets mag weten dat er wat tussen hem en mij speelt pik ik ook niet meer. Dit had ik veel eerder moeten doen,dan had ik mischien ook niet in deze situatie gezeten. Maar ik geloofde hem,hij zei dat ie zo gek op me was,dat ie van me hield en nu beseft hij dat we toch niet zo goed bij elkaar passen en het gevoel weg is. Het doet gewoon pijn,voel me bedrogen
Pittig hoor meis, maar wat een wonder! Jij gaat het redden hoor. Je word vast en zeker een hele goede moeder! Onthoud dat maar goed!!! Beter geen papa, dan een papa waar je niet op kunt bouwen! Succes met alles!!
Wat voel ik me toch alleen....ik weet niet of ik dit allemaal wel kan. Heb sinds vorige week dinsdag niks meer van de papa gehoord,ik vind dat zo erg. Het doet me zoveel pijn dat hij me gewoon laat zitten,wel zeggen dat hij contact wil houden maar hoor al een dikke week helemaal niks. Vind ook niet dat het aan mij is om contact te zoeken. Maar ik weet niet hoe ik n verder moet. Het kindje wil ik echt wel houden maar soms komt de twijfel naar boven of ik toch niet een abortus moet doen. Ik zie er zo tegenop om mensen het te gaan vertellen,ik durf niet...ik schaam me. We wonen in zo'n klein stadje,iedereen kent elkaar...hoeveel shit zal ik wel niet over me heen krijgen De papa zijn ouders wonen hier ook....hoe moet ik daar mee omgaan als de papa niks met mij en het kindje te maken wil hebben. Zoveel dingen waar ik tegenop zie....weet niet of ik dat wel alleen kan.
Denk aan dat kleine wondertje. Wat de rest van de wereld denkt is niet relevant. Jij en je beebje zijn belangrijk en niet een vader die er niks mee te maken wilt hebben. En je hoeft aan anderen geen verantwoording af te leggen. Het is toch zeker jouw leven? Kom op! Het gaat je zeker lukken!!
vlindertje... maak je niet te druk om je omgeving. Als er straks een muppet rondwandelt, hoeft die maar te lachen naar de mensen van je stadje... weg zijn de bezwaren. Die smelten weg. Gaan terug lachen, koediekoe roepen en kiekeboe spelen. Dat is de kracht van kinderen. Jouw enige taak is goed voor dat murmelke te zorgen. De rest komt dan echt goed.
Vlindertje, ik wil je veel sterkte toewensen. Maak je niet te druk over je omgeving, je zwangerschap zal vanzelf "oud nieuws" worden en dan vinden de kletsers wel weer een ander slachtoffer. Ennuh, ik heb altijd geleerd: Bij twijfel niet doen. Dus als je er echt niet achter staat om het kindje weg te laten halen moet je dat niet doen. Je zou het jezelf achteraf alleen maar kwalijk kunnen nemen. Je kan het wel meid, heb vetrouwen in jezelf!! Uit onverwachte hoek komt altijd steun, en die steun zul jij ook vinden. liefs
Ik herken die angst helemaal, ik was 12 wk zwanger van nr 2 en zoontje was 10 mnd toen ex wegging bij ons. Heb toen zoo in twijfel gestaan om abortus te laten plegen.. hoe moest ik dat doen? 2 kindjes in mijn uppie, en werk dan, financien enz enz.. pure paniek. gesprekken gevoerd met mijn huisarts en de verloskundige en beide gesprekken hebben mij heel goed gedaan hoewel in diep in mijn hart allang de keus had gemaakt om het kindje te houden. Dit kindje wordt over een paar weken alweer 1 jaar oud en ze is zoo mooi en gelukkig en blij. Ik ben sterker en onafhankelijker geworden en ik kan alles aan. Natuurlijk duurt het even voor je emotioneel alles weer op orde hebt maar t slijt. Ik ben nu anderhalf jaar alleen en heb nog verdriet en boosheid, maar mijn kids zijn gelukkig en dan ben ik het ook. Ik zit nu nog in de bijstand maar heb al bijna weer een baan, en dan heb ik mijn leven ook weer op orde zoals ik t wil hebben. Meid je kunt dit! En je bent sterker dan je denkt... ik had veel steun aan vrienden en familie en ook ik kom uit een stadje waar iedereen elkaar zowat kent. Nou ja, dan praten ze een weekje over je en dan komt er weer ander nieuws wat interessanter is. Ik krijg nog wel in de kroeg te horen... ow? ben jij opstap? Waar zijn je kindjes dan? ach gewoon uitleggen en positief blijven dan hebben ze niets om over te zeuren. sterkte. je mag me ook altijd pb'en als je even je ei kwijt wilt hoor. no problem..ga alleen morgennacht op vakantie 12 dgn. ( kids bij de papa en een deel bij mijn ouders)
Och meis.. ik heb ook een tijd geen contact gehad met de papa van mijn kleintje.. heeft ook heel wat gespeelt tussen ons, het wordt vanzelf makkelijker. De eerste 2 weken is het moeilijk maar daarna wordt het makkelijker. Ik zou als ik jou was zelf geen contact meer zoeken, dan doet het alleen maar meer pijn als je dan weer 'afgewezen' wordt. Hij is jou en je kindje niet waard als hij zich zo gedraagt, echt niet.. Je zult er versteld van staan hoeveel moeders alleen hun kindje opvoeden, en hoeveel moeders het nog super doen ook! Jij bent er 1 van, geloof me. De praatjes in je woonplaats moet je je absoluut niks van aantrekken.. ik woon zelf ook in zo'n dorp (Urk) waarin iedereen iedereen kent en waarbij je aan de ene kant van t dorp je teen stoot en aan de andere kant van t dorp in coma ligt.. Mensen maken zowieso hun eigen verhaaltjes van alles maar joh.. het zijn maar mensen. Wat hebben die nou met jouw leven te maken? Laat jij je leven door hun bijeenvloeden? Nee toch Hulp komt straks van alle kanten, van kanten waar je het niet van verwacht.. Het komt helemaal goed hoor.. echt waar.. Jij gaat een supermama worden voor je lieve kindje en je hoeft je nergens voor te schamen.. Al helemaal niet voor dat wondertje in je buik De papa moest zich schamen, jij niet.. het is niet jouw schuld dat hij jou laat stikken.. Succes met alles meid, ik snap wel dat je zo onzeker klinkt over alles.. Ik herken het uit duizenden.. maar moet je nu s kijken hoe trots ik ben op mijn kleine meisje in mijn buik. Zo trots ben jij straks ook op jouw kleine baby'tje
Lieve meiden, Bedankt voor jullie reactie`s,dat doet me heel erg goed! Ik heb het inmiddels aan mijn moeder verteld,ze schrok heel erg van mijn nieuws en had er ook wel erg moeite mee. Mijn moeder vond dat ik maar eens goed moest nadenken of ik het kindje wel zal houden. Mijn moeder heeft 3 kids alleen moeten opvoeden en vooral het financiele stukje heeft mijn moeder het erg zwaar gehad en hier begon ze ook gelijk tegen mij over. Ik heb wel een goeie band met mijn moeder maar had toch liever wat meer steun willen hebben. Mischien dat het nog komt,ze moet natuurlijk ook even van de schrik bekomen. Gisteravond is de papa weer bij me langs geweest,het gesprek kwam niet echt goed op gang. Enige wat hij zei is...ik kan het niet,ik weet niet wat ik moet,ik ben er niet aan toe. Alleen maar ik,ik en nog eens ik. Toen ben ik gaan praten met dat ik nu al van het kindje hou en het echt niet kan laten weg halen. Ik zei..ik voel nu al van alles in mijn lichaam en snap dat het voor jou nog allemaal zo onwerkelijk is maar als over een tijdje mijn buik begint te groeien en ook jij het kindje kan voelen schoppen en bewegen. Als straks het kindje geboren is en jij je kindje in je armen kan houden,je eigen vlees en bloed....hoe kan je daar nou niet van houden. Toen zei de papa...je hebt ook gelijk en aan de ene kant wil ik het ook niet links laten liggen maar ik heb nog nooit in zo`n situatie gezeten en vind het moeilijk. Logisch...het is ook moeilijk maar we zijn samen verantwoordelijk en ik zou het echt graag samen willen doen. Hij vroeg mij toen of ik hem nog een paar dagen tijd wou geven,ik heb dat maar gedaan maar ik zei ook tegen hem...ik word dan vast weer teleurgesteld en ik weet niet of ik dat steeds wel trek. We gingen wat verder met ons gesprek en op een gegeven moment liet ik hem een filmpje over abortus zien die ik op internet had gevonden. Volgens mij heeft dat hem ook wel aan het denken gezet want hij werd er stil van. Ik moet jou ook meer aandacht geven zei de papa...ik denk daar heus ook wel aan,hele dagen door maar ik weet het allemaal niet. Toen hebben we samen een tijdje geknuffeld,en ondanks alles vond ik dat ook wel even fijn. Daarna is hij weg gegaan en we gaven elkaar een zoen en hij zei...ik laat z.s.m van me horen. Ik heb toen hij weg was enorm gehuild,ik zou het zo graag samen met hem willen doen. En ik vind het moeilijk hem in te schatten...ik vrees voor het ergste
Hey Vlindertje, Ik zit niet in jouw situatie maar ben er van overtuigd dat als je hem even de tijd en ruimte geeft er aan te wennen dat hij er helemaal voor gaat. Heel moeilijk met die hormonen... maar vindt dat hij echt best achtaardig reageerde. Geef wel duidelijk aan wat je grenzen zijn en jij je emoties soms ook niet in de hand hebt dus gewoon heel licht ontvlambaar bent. Dat spelletjes spelen met je emoties dus echt niet gaat helpen. Maar als hij er over denkt het samen te doen en jij ziet er ook wat in....waarom niet? voor hem is het ook nogal wat. Wij zijn ook onverwachts zwanger geraakt van de 1e en mijn vriend reageerde echt niet zo.....maar beel botter! en zijn nu super gelukkig samen (en zwanger van de 2e!)
Dankje voor je reactie meisje 1982! Wat fijn dat het bij jullie helemaal goed is gekomen en nu zelfs een 2de kindje op komst is,gefeliciteerd! Deze papa is mijn vriend alleen niet...we hebben wel iets gehad,ik was verliefd en hij ook vertelde ie. Hij heeft zelfs een keer gezegt dat ie van me hield. Maar niemand mocht iets weten...en toen iemand ons had gezien samen heeft ie een verhaal bedacht wat totaal niet waar is en hij ontkent tegen zijn en mijn vrienden dat er wat tussen ons is geweest. Ineens was hij niet meer verliefd,waren zijn gevoelens voor mij weg. Hoe en waarom kan hij me geen antwoord op geven. Ik ben nou een aantal maanden bij mijn ex weg,scheiding is er bijna door,de papa en mijn ex kennen elkaar ook. Tsja iedereen kent elkaar in dit kleine dorpje...hij wilde onze relatie pas volgend jaar bekend maken of het dan gaan proberen. Maar we zochten elkaar toch steeds weer op,hij heeft me alleen heel erg gekwest maar er zijn nog wel gevoelens voor hem al laat ik dat niet merken! Ik zou trouwens ook niet willen gaan samen wonen met hem,ik zou het voor nu samen willen proberen met betrekking op het kindje en wie weet groeien we weer naar elkaar toe. Maar ik ben een aantal keer erg teleurgesteld in hem en hij heeft me echt pijn gedaan en dat zit nog vers in mijn geheugen.
Hallo, IK snap je "vriend" wel eigenlijk...en uiteindelijk had jij er ook mee ingestemd dat de "relatie" geheim moest blijven toch? Dat hij er allemaal even niet mee om kan gaan is ook weer menselijk denk ik. Jullie gingen tenslotte niet voor een kindje en nu wordt hij opeens vader. Hij ging er toch vanuit dat jij niet zwanger kon raken. Nu vindt ik wel dat hij zijn verantwoordelijkheid moet nemen want het is nu eenmaal gebeurt ... mag ik vragen hoe oud jullie zijn?
In het begin vond ik het oke...maar ik voelde me er niet lekker bij en dat wist hij ook. Maar als iemand ons ziet praten en ook nog een vriend en dat hij dan alles ontkent,dat hij me niet leuk vind en er niet aan moet denken wat met mij te beginnen nou dat is behoorlijk rot om te horen! Hij heeft niet geweten dat ik met mijn zoontje via de mmm zwanger ben geworden. Dit is nooit ter sprake gekomen en ik was aan de pil gegaan dus dit natuurlijk nooit verwacht. Hier was zowel hij als ik niet mee bezig! Ik ben 26 en hij is 23...stukje jonger dan mij.
Ja maar je zit wel ook in een situatie he...een vriend van je ex ik bedoel.. het is in het begin misschien onschuldig begonnen allemaal maar je wist waar je aan begon, puur de (sex)relatie dan he..tenminste die hadden jullie in het begin? Dat jullie uiteindelijk verliefd op elkaar werden daar had hij voor uit kunnen komen vindt ik. Het is natuurlijk respectloos van hem. Nu zou het hem ook goed staan om zijn verantwoordelijkheid te nemen maar ik kan begrijpen dat hij het even moeilijk heeft met de situatie.
Het is geen vriend van mijn ex...ze kennen elkaar omdat ze in hetzelfde werk zitten. Ze spreken eigenlijk nooit met elkaar. En in dit stadje ken je sowiso iedereen van gezicht....dat is soms een nadeel! En tuurlijk snap ik dat hij het moeilijk vind,maar ik ook!
ah ik begreep echt een vriend.... Hmm nou dan is het wel dom van hem he...je bent wel goed om mee af te spreken maar hij wil er niet voor uitkomen...schaamt hij zich dan voor jou... Ja tuurlijk is het ook moeilijk voor jou....ik denk dat je niet teveel van hem moet gaan verwachten nu? Jij moet nu een keuze maken wat je wilt en als het zonder hem is.....*** maar dan heb je wel rust denk ik voor jezelf..
Geeft niks hoor...ik heb hem ook zovaak gezegt en gevraagd of hij zich voor me schaamt maar hij beweerd van niet....wat het dan wel is zegt ie...wat niet weet wat niet deert maar dat slaat natuurlijk nergens op! Als iemand zelfs tegen je hebt gezegt dat je van iemand houd en de gevoelens dan ineens weg zijn heb ik erge twijfel of het ooit wel echt is geweest. Voor mij in ieder geval wel...maar daar heb ik nu niks aan. Kan alleen nog maar hopen dat hij naast me staat voor het kindje.
Ja erg hoor....ik hoop niet dat hij je heeft bespeelt...en het daarom nu niet krijgt geregeld...... Maar wie weet kan hij er nu gewoon even niet mee omgaan .. ik zou hem even de tijd geven...hij weet het nu en je zult wel merken of hij voor jou en je kindje wilt gaan.. Alleen moet jij je dalijk gaan afvragen of jij wel zo iemand als vader voro je kind wilt als hij je laat stikken.. maar ja eerst maar eens afwachten..
Lieve meiden, Bedankt voor jullie reactie`s,dat doet me heel erg goed! Ik heb het inmiddels aan mijn moeder verteld,ze schrok heel erg van mijn nieuws en had er ook wel erg moeite mee. Mijn moeder vond dat ik maar eens goed moest nadenken of ik het kindje wel zal houden. Mijn moeder heeft 3 kids alleen moeten opvoeden en vooral het financiele stukje heeft mijn moeder het erg zwaar gehad en hier begon ze ook gelijk tegen mij over. Ik heb wel een goeie band met mijn moeder maar had toch liever wat meer steun willen hebben. Mischien dat het nog komt,ze moet natuurlijk ook even van de schrik bekomen. Gisteravond is de papa weer bij me langs geweest,het gesprek kwam niet echt goed op gang. Enige wat hij zei is...ik kan het niet,ik weet niet wat ik moet,ik ben er niet aan toe. Alleen maar ik,ik en nog eens ik. Toen ben ik gaan praten met dat ik nu al van het kindje hou en het echt niet kan laten weg halen. Ik zei..ik voel nu al van alles in mijn lichaam en snap dat het voor jou nog allemaal zo onwerkelijk is maar als over een tijdje mijn buik begint te groeien en ook jij het kindje kan voelen schoppen en bewegen. Als straks het kindje geboren is en jij je kindje in je armen kan houden,je eigen vlees en bloed....hoe kan je daar nou niet van houden. Toen zei de papa...je hebt ook gelijk en aan de ene kant wil ik het ook niet links laten liggen maar ik heb nog nooit in zo`n situatie gezeten en vind het moeilijk. Logisch...het is ook moeilijk maar we zijn samen verantwoordelijk en ik zou het echt graag samen willen doen. Hij vroeg mij toen of ik hem nog een paar dagen tijd wou geven,ik heb dat maar gedaan maar ik zei ook tegen hem...ik word dan vast weer teleurgesteld en ik weet niet of ik dat steeds wel trek. We gingen wat verder met ons gesprek en op een gegeven moment liet ik hem een filmpje over abortus zien die ik op internet had gevonden. Volgens mij heeft dat hem ook wel aan het denken gezet want hij werd er stil van. Ik moet jou ook meer aandacht geven zei de papa...ik denk daar heus ook wel aan,hele dagen door maar ik weet het allemaal niet. Toen hebben we samen een tijdje geknuffeld,en ondanks alles vond ik dat ook wel even fijn. Daarna is hij weg gegaan en we gaven elkaar een zoen en hij zei...ik laat z.s.m van me horen. Ik heb toen hij weg was enorm gehuild,ik zou het zo graag samen met hem willen doen. En ik vind het moeilijk hem in te schatten...ik vrees voor het ergste