"bezitterig" over kindje

Als eerste gefeliciteerd met de geboorte van jullie ongetwijfeld prachtige dochter. Helaas is de volgende zin gecondolererd. Ik vind het geen irrationeel gedrag. Het is nog zo vers en je hebt maar zo weinig wat van jullie meisje. Dat koester je, daar ou je je aan vast. Geef duidelijk je grenzen aan en niks dat je voelt is gek. Iedereen rouwt op zijn of haar eigen manier.
Ik laat bepaalde foto's van mijn zoontje ook niet aan anderen zien, voelt nietgoed en dan doe ik het niet.

Sterkte de komende dagen, weken, jaren

Liefs Suzanne

 

Ja het is irrationeel gedrag. Het slaat he-le-maal nergens op. Dat besef je ook zo te lezen.

Maar het is wel jouw gevoel. En daar moet je iets mee. Dus als jij je daar goed bij voelt, moet je die foto's lekker voor jezelf houden.

Dit is niet het moment om rationeel gedrag van jezelf te eisen. Dat heb je niet in de hand. De mensen om je heen zullen dat vast begrijpen.

Sterkte ermee en geniet van je foto's.

nog wel een kleine tip: het is wel erg prettig dat mensen om je heen ook met Alycia* bezig zijn. Probeer ze dus niet af te remmen, straks lijkt het alsof je de enige bent die nog met Alycia* bezig is en dan is het fijn om er toch over te kunnen praten met mensen die dicht bij je staan.

 

Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van Alycia* en gecondoleerd met haar overlijden.

Ik snap denk ik wel een beetje wat je bedoelt. Misschien komt het omdat het het enige is dat je hebt van je kindje? De foto's van Julia* zijn voor mij ook iets heel persoonlijks en gevoeligs. Een aantal mensen mag ze zien, maar alleen de echte intimi zeg maar.

Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar ik denk dat ik je gevoel wel een beetje begrijp. Jullie bepalen wie welke foto's ziet en iedereen moet dat maar respecteren hoor. Heel veel sterkte gewenst.

 

Ik begrijp je helemaal maar ik begrijp je moeder ook. Je bent net als ieder ander een pas afgebakken mama (felicitaties hiermee) dus je gedraagt je ook zo en dat is normaal. Maar hopelijk krijg je snel de ruimte om te zien dat het ook hun verlies is, ook hun meisje.

Neem de tijd en probeer je blik open te houden hoe moeilijk dit nu zeker is.

Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte en een knuffel!

 

Lieve Justme

Gefeliciteerd met de geboorte van Alycia*, wat een prachtige naam. Helaas moet ik je ook condoleren met het verlies van jullie meisje, vreselijk om dat als moeder mee te moeten maken...

Verder is je gedrag misschien niet rationeel, maar geen enkele vrouw die net bevallen is denkt rationeel en al zeker niet als je kindje ook nog eens is overleden.
Ik vind het niet netjes van jouw schoonmoeder dat ze zich zo opstelt tegenover jou. Natuurlijk heeft zij ook verdriet om het verlies van Alycia*, maar het is inderdaadf jullie meisje en als jij niet wil dat ze (nu al) de foto's van haar ziet, dan is dat jouw goed recht!

Ik ben 2 maanden geleden moeder geworden en ik merk dat ik ook heel bezitterig ben, met name tegenover mijn schoonfamilie. Het is mijn meisje en ik bepaal of je haar vast mag houden, flesje mag geven etc. Ik gedraag me eigelijk als een trut, maar het is zo'n sterk gevoel van binnen. En dan heb ik mijn dochter bij me. Jij hebt maar zo weinig tastbaars van Alycia* dat je de foto's echt nog voor jezelf wil houden en daar geef ik je groot gelijk in meid!

Doe wat voor jou goed voelt, jammer dan voor de rest als ze je niet begrijpen! Dat komt vanzelf wel weer.

Heel veel sterkte en een dikke knuffel,
Caitlin

 

Als eerst gefeliciteerd met de geboorte van jullie meisje. En wat zwaar moet het zijn haar niet te mogen houden.

Maar iedere mama heeft het hoor, het gevoel van ze is van mij. Voor oma's gaat dat alleen niet op, die zijn trots dat ze oma zijn geworden. Neem het haar maar niet te veel kwalijk. En natuurlijk is ze jullie meisje! Maar je schoonmoeder heeft haar misschien ook wel in haar hart gesloten?

Wat je niet wilt, moet je afschermen. Dat is dan echt van jou. Ben jij nog niet klaar om alles te delen, vraag van je omgeving wat tijd. Ook van de oma's.

Heel veel sterkte!

 

Gefeliciteerd met de geboorte, maar helaas ook gecondoleerd met het verlies van je meisje..

Ik denk dat rationeel gezien hier even niet zo speelt. Het voelt voor jou gewoon nog te heftig, als anderen die foto's zien. Dat moeten ze voor nu maar even respecteren. Er komt een tijd dat je dit misschien wel kunt/wil delen met anderen.

Wat ik me nog wel bedenk: waarschijnlijk probeert je schoonmoeder je niks "af te pakken".. misschien heeft ze het behoefte om het verdriet met jullie te delen. En jou een opening te geven om met haar te praten. Je schoonmoeder zal ook gevoelens hebben en niet direct de verkeerde intenties. Alleen het botst, op deze korte termijn nogal met jou gevoel. Probeer het wel een open onderwerp te houden, zodat je meisje in meer harten wordt meegedragen en niet vergeten wordt door de familie..

 

Gefeliciteerd met jullie dochter Alycia*, wat verschrikkelijk dat jullie haar weer hebben moeten laten gaan.

Ik weet nog dat ik het heel moeilijk vond om de foto's van onze dochter te delen met mijn schoonmoeder, maar oh wat had mijn schoonmoeder er behoefte aan om ook foto's van ons dochtertje te zien. Bij ons zijn er maanden overheen gegaan voordat ik mijn schoonmoeder de foto's gegeven heb. Je voelt je zo kwetsbaar met die foto's.

Is het een idee dat je man met jou 5 mooie foto's uitzoekt en deze ook voor je schoonmoeder laat afdrukken? Met daarbij de opmerking dat als jij er aan toe bent, dat je schoonmoeder dan ook de andere foto's mag zien. (Daarbij wel duidelijk makend dat jij er ook wel eens pas volgend jaar aan toe kan zijn.)

Ik weet dat dit veel makkelijker klinkt dan dat het is, maar probeer je omgeving niet van je dochter weg te houden. Je schoonmoeder is haar kleindochter kwijt, dat is verschrikkelijk voor haar. Ook zij had dromen over jullie dochter die nu helaas nooit zullen uitkomen.

Het andere uiterste wil je echt niet, mijn familie heeft nooit naar de foto's van mijn dochter gevraagd en hebben er ook niet aan gedacht toen ze precies een jaar overleden was.

 

Jeetje meid, onbegrijpelijk...
Jij ook veel sterkte met het verlies van jullie meisje en een dikke knuffel!

Liefs,
Caitlin

 

hoi,

om te beginnen proficiat en veel sterkte

ik denk dat het ook afhangt van mama tot mama, ik laat bv wel graag de foto's van jente* zien en vind het dan jammer als er mensen zijn die zeggen ' nee sorry dat is te pijnlijk".

voor mij is het volgende maand een jaar geleden. dus ik denk ook dat de tijd veel uitmaakt. zo praat ik nog vaak over hem, maar op een pos manier. als mensen bv zeggen oh je dochterke heeft een mmoie pyamam aan dan zeg ik ' ja die was voor broer', waar ik dan niet meer graag over praat is de bevalling en zijn dood. en dat snappen mensen dan weer niet. ik wil pos over hem praten.

maar denk dat het voor iedereen anders is en ook voor jou is het pas gebeurd.


veel sterkte

 

Meis, ik wou alleen maar even zeggen dat je schoonmoeder rekening met Jou moet houden! en niet andersom! jij bent je kindje kwijt...je alles!
je schoonmoeder en de rest van je familie en vrienden hebben het natuurlijk ook moeilijk maar dat is op een manier toch anders! als jij er nog niet klaar voor bent dan moet ze dat respecteren!
ik wou ook even zeggen dat de tekst in je onderschrift echt prachtig is!! sterkte x

 

Ik herken het heel erg. Had precies hetzelfde. Jij moet doen waar jij je goed bij voelt en in je eigen tempo.
Hier zijn er drie fotos die anderen mochten zien. De rest blijft voor altijd alleen voor ons. We hebben ook aan niemand een foto gegeven of gemaild en dat doe ik ook niet.

 

Lieve Justme...

Van harte gefeliciteerd met jullie dochter, maar wat vreselijk verdrietig dat ze niet heeft mogen blijven..

Ik ben ook van mening dat anderen, en helemaal je schoonmoeder rekening met jou hadden moet houden.. niet andersom..
Het was (en is!) allemaal nog zo vers.. een ander kan jouw tempo niet bepalen.
Het is makkelijker voor anderen om jou te kaderen, en je een manier van ermee omgaan op te leggen die hen past zodat zij er makkelijker mee om kunnen gaan.
Daarbij -met waarschijnlijk de beste bedoelingen- voorbijgaand aan het feit dat jij en je man het allerdierbaarste in jullie leven hebben verloren.. en dat daar geen regels voor zijn hoe je daar in godsnaam mee om hoort te gaan.

Ik hoop dat de band met je schoonmoeder inmiddels wat makkelijker verloopt en dat je een weg hebt kunnen vinden in hoe je met je gevoelens en foto's van jullie meisje omgaat.
Doe vooral waarbij jij en je man je goed voelen..
Ik lees namelijk vooral dat je zelf niet zo goed weet waar je met je gevoelens en angst voor de irrationaliteit naar toe moet..

Helaas heb ik bijna een jaar terug hetzelfde ervaren. Ook ik was irrationeel.. zie ik achteraf.. maar nog steeds vind ik dat ondanks mijn 'gedrag' onze Pim* ,mijn man en ik het belangrijkste waren..

Hier bemoeide mijn schoonvader zich met alles. Zelfs waar we ons kindje zouden moeten begraven en waar hij het liever niet had..

Daar tegenover mijn eigen famillie die nog nooit (!!) naar foto's gevraagd hebben en ook nooit naar Pim's* grafje hebben gevraagd of zijn geweest..

Nog steeds kost het me moeite om mijn eigen diep gekweste gevoelens -en waarschijnlijk irrationele reacties- te accepteren..

Maar we overleven meis.. en hoe..? Daar heeft een ander helemaal niets van te vinden hoor!

Heel veel sterkte meis..

lfs Leo, mama van Pim*

 

Hier dus idem..
En of ik nu irrationeel ben..! Ik zal het ze nooit zelf vragen.. sterker nog; als ze er naar zouden vragen zou ik nog weigeren ook!

 

Ik stuit per toeval op dit topic en ik wil even zeggen dat ik je reactie echt helemaal niet vreemd vind.
Ik kan me voorstellen dat je zo kort na het verlies van je dochtertje, dit stukje niet kan en wil delen met anderen.

Ik zou alles op je eigen tempo doen en de foto's pas delen wanneer (misschien wel nooit) jij er aan toe bent. Niet eerder.

Ik denk dat het stukje 'ons meisje' ook heel logisch is, ik kan me in ieder geval wel indenken dat je nu gewoon even niet rationeel kan denken en je niet kan verplaatsen in het verdriet wat anderen ook om jullie meisje hebben.

Luister naar jezelf, ga je grenzen niet voorbij. Als je wél het gevoel hebt dat je erover wil praten met je naasten, dan is dat geweldig. Ook voor hun is het natuurlijk een groot verlies.
Maar als dat nog even niet lukt?

Kom op... je bent het meest dierbare bezit in je leven verloren. Daar zijn geen regels voor.

Heel veel sterkte!

 

Hoewel ik me (gelukkig) alleen maar kan proberen voor te stellen hoe jij je moet voelen, kan ik het toch begrijpen! Natuurlijk ben je bezitterig! Het verdriet dat jullie hebben is zo persoonlijk en voor niemand anders hetzelfde, niet voor te stellen...dat is jullie stukje, en het gaat over jullie meisje! Daar mag niemand aan komen.

Reken het jezelf niet aan dat je irrationeel gedrag vertoont. Het is toch ook niet te bevatten? De hormonen doen nog volop hun werk en je wordt overspoeld door emoties, daar kun je niks aan doen en dat hoeft ook niet. Natuurlijk hebben anderen ook recht op hun verdriet en je kunt proberen elkaar te steunen, maar je hebt het volste recht om jezelf nu op de eerste plaats te zetten! Ieder rouwt nu op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo en daarin staat jullie wens echt voorop! In de loop van het proces ontstaat er vanzelf weer meer ruimte voor anderen...en jij bepaalt wanneer.

Geef jezelf de tijd! En heel veel sterkte!

 

Hi,

bij ons zijn er foto's gemaakt door make a memory en daarvan heb ik al heel snel een paar foto-albums van gemaakt voor onszelf, een voor mijn ouders en een voor mijn schoonouders. zodat ze iets tastbaars van hun kleindochter hebben. de net geboren foto's heb ik aan bijna niemand laten zien. die zijn zo persoonlijk en er is ook zoveel verdriet uit af te leiden, dat maar een paar mensen die te zien krijgen.