Ja das waar. Mijn man is ook alleen en hoefde er ook niet perse 2. Was leuk , maar niet de drang zeg maar. Maar ook fijn om te lezen dat er nu een vrouw is die dat zegt ( mannen zijn toch gevoellozer/ minder emo)
Ik ben ook enig kind en vond en vind het niet altijd leuk. Ik zat op de basisschool met kinderen in de klas die allemaal uit grote gezinnen kwamen, ik viel nogal uit de boot zeg maar. En dit heb ik vaak moeten horen van hen, gepest is een groot woord... maar als ik bijv nieuwe schoenen had kreeg ik standaard te horen; "zie je nou wel dat je verwend bent!" Terwijl m'n ouders hier altijd zo voor waakten. Op een gegeven moment wilde ik ook geen nieuwe kleren meer... bang voor wéér die reacties. Zelfs nu nog, als ik vertel dat ik enig kind ben... en mensen dan automatisch het woordje 'verwend' in de mond nemen, vlieg ik op m'n achterste benen en gaan m'n nekharen omhoog staan. :x Ook omdat ik weet dat m'n ouders hier nooit bewust voor gekozen hebben, maar het gewoon niet lukte om een 2e kind te krijgen. Ik wilde heel graag mocht het lukken het niet bij 1 kindje laten, puur uit gevoel. En wat ik hier meer lees idd... ook voor later, als je ouders wegvallen, je staat er alleen voor, enz. Maar met broers en zussen geeft dit natuurlijk geen garantie, dat ben ik me ook bewust.
Ja tuuuutlijk zijn enig kindjes verwend. Ik vind jouw wespentaille altijd zo leuk. Zei hem onlangs ook tegen mijn man, die vond hem ook geweldig.
Ik vind het wel prettig te lezen dat er eigenlijk óók heel veel positieve reacties zijn op enigkind zijn! Helemaal niet 'iedereen' mist een broer of zus. Dit wijzen 'de feiten' ook uit, maar toch fijn om het hier bevestigd te zien. Natuurlijk, er zijn veel enigkinderen die een soort van gemis voelen, dus een negatief gevoel. Maar er zijn ook zoveel mensen met broer/zus die een negatieve ervaring daarmee hebben. Valt min of meer tegen elkaar weg? Onderzoek wijst uit dat het qua gelukkig zijn weinig uitmaakt (recent onderzoek zelfs dat enigkinderen gelukkiger zouden zijn..). Wilma, maar als ik jouw verhaal zo lees, klinkt het meer dat jij je eenzaam voelde door jouw ouders/familie. Ik vraag me sterk af of je minder eenzaam geweest zou zijn met een broer of zus. Misschien dat dat ook nog helemaal niet zou klikken en dan was het nog erger. Het schijnt ook dat enigkinderen zich idd wel vaker 'alleen' voelen, maar net zo vaak 'eenzaam' als andere kinderen. Alleen is absoluut niet hetzelfde als eenzaam. Alleen is niet perse een negatief iets. Rare gedachten dat je met 1 kind geen gezin bent. Jammer dat mensen zo denken. En idd wel pijnlijk. Ik heb ook vaak het idee dat we er niet helemaal bij horen. 'Je weet niet hoe het is om meer kinderen te hebben en hoe zwaar dat is.' Het enige wat ik persoonlijk erg verdrietig vind voor mijn dochter is dat ze later alleen overblijft. Gelukkig heeft ze wel een nichtje en 2 neefjes, hopelijk komen er nog 1 of 2 bij. Wij gaan binnenkort ook verhuizen om dichter bij ze te wonen, dat ze ook meer opgroeid met hen. Maar tegelijkertijd zit ze niet dagelijks met de 'problemen' van ruzies etc (nichtje is erg jaloers). Ik ben niet bang dat mijn dochter verwend wordt (ja, met positieve aandacht, heerlijk toch!) en financieel zal ze zeker niets tekort komen. Maar zijn niet 'alle' kinderen tegenwoordig verwend met belachelijk veel speelgoed (terwijl ze met de helft niets doen)? Ik zie de potentie in haar dat ze een erg gelukkige jeugd kan krijgen, ze is denk ik best sociaal, gericht op andere kindjes. Bij kinderen die met broertjes/zusjes ergens zijn, zie ik vaak dat die minder open staan voor contact met anderen... We staan er ook zeker voor open met andere kindjes op vakantie te gaan oid. Tegelijkertijd is mijn dochter erg pittig en vraagt veel aandacht (stimuleer haar wel om zelf te spelen ), dus ik kan me bij haar voorstellen dat ze geen makkelijk zusje is of zelfs flink jaloers kan zijn. Dat vind ik ook erg zielig. Kinderen kunnen hierdoor erg onzeker worden.
Mijn situatie is idd een iets andere als dat ik een enigst kind ben... Mijn vader heeft mij niet gewild. Hij wilde geen kinderen...mijn moeder wel 10. Ik was dus meer een gezin met mijn moeder en mijn vader hing daar als stoorzender tussen. Ik denk dat als ik een broer of zus gehad had en uiteraard...het had moeten klikken, ik wel degelijk minder alleen geweest was. Ik voelde me niet alleen eenzaam door mijn ouders/familie maar vooral ook omdat als andere kinderen op vakantie waren ik thuis zat...in mn uppie bijvoorbeeld. Wij gingen nml nooit weg. Als andere kinderen spelletjes deden met hun familie zat ik te tekenen. Ik had geen familie OF broertje of zusje om zoiets mee te doen. Ik kwam bij mn vriendinnen en daar gingen ze met zn alle spelletjes doen. Bij ons had mn vader nooit zin. En sommige spelletjes met 2en spelen schiet niet zo op.... Nouja... weet niet of ik het gevoel zo duidelijk verwoord. Ik mis het "met zn alle" Met zn alle was ik en mn moeder. Met zn alle een dagje weg....ik en mn moeder met zn alle naar sinterklaas...ik en mn moeder met zn alle op me staan wachten als ik de 4daagse in mn uppie gelopen had omdat mn vriendinnen niet mee deden/mochten en mn moeder moest werken (vader wao)...mn moeder. Ergens las ik met een kindje ben je geen gezin....ik was n gezin met mn moeder. Had zo graag een groter gezin geweest. Natuurlijk had dit niet alles opgelost! Maar misschien wel leuker/gezelliger geweest. Want gezellig ken ik niet....ja wel...van vriendinnen met broers en zussen thuis. Misschien associeer ik gezellig wel teveel daar mee maar dat is alles waar ik het van ken.
Dames, onder Algemene Clubs hebben we ondertussen een club geopend voor moeders die ongewild nog maar 1 kind hebben / kunnen krijgen. Wees welkom!
Ik ben enigst kind en vond en vind het vreselijk. Ik mis het echt. En zelfs als je als kind vaak ruzie hebt met een broer of zus: ook dat is een contact, een uitlaatklep. Ik had buiten mijn ouders niemand om dingen binnen het gezin mee te delen, te lachen of ruzie mee te maken en dat voelde heel eenzaam. Ook nu mis ik het om een broer of zus te hebben.
Hier nog een enigst kind Ik heb het zeker niet als nadelig ervaren dat ik geen broers of zussen heb. Het enige nadeel dat ik kan bedenken is dat ik niet iemand heb waarmee ik dezelfde herinneringen heb aan vroeger thuis. Al heb ik wel een nichtje waarmee ik samen opgegroeid ben waarmee ik het daarover zou kunnen hebben. Verder ben ik nooit eenzaam geweest. Ik had altijd veel vriendinnetjes, was bijna dagelijks bij de paarden te vinden en deed regelmatig leuke dingen met mijn ouders. Overigens wil het hebben van een broer of zus naar mijn mening helemaal niet zeggen dat je daar automatisch een goede band mee hebt. Ik ken ze ook wel die elkaar de tent uit vochten en nu nog steeds geen warme gevoelens voor elkaar hebben. Het is allemaal situatieafhankelijk maar ik wil ten stelligste benadrukken dat het zijn van enigst kind absuluut niet zielig hoeft te zijn.
Precies hetzelfde hier! Ik zie nu bij mijn man (2 broers en 2 zussen) dat het ook niet altijd leuk is, en met de een heb je beter contact als met de ander, dat is nu eenmaal altijd zo!
Wilma, ik kan je gevoelens wel goed begrijpen hoor. Het is nu eenmaal een gevoel dat bij enigkinderen veel voorkomt, in lichte of meer overheersende vorm. Ik wil dit ook helemaal niet wegwuiven. En ja, ik heb idd best een fijne band met mijn zusje, dat zou ik absoluut niet willen missen. Maar toch geloof ik dat het veelal een te rooskleurig beeld is wat 'gemist' wordt. Het is bekend dat wanneer de ouder(s) ook daadwerkelijk een gemis voelen, dit kunnen projecteren op hun kind. Dus de 'omgeving' waarin een kind opgroeit is zeker ook van invloed op de (sterkte van de) gevoelens die het kind ontwikkelt. Plus dat het erg kindafhankelijk is lijkt me.. Ouders kunnen er dus best veel aan doen als je weet waar je op moet letten, zelf aan kunt werken (dat gemis-gevoel) etc. Net als met het voorkomen van ruzie en jaloezie. Hier kun je als ouders ook best wat aan doen, maar ook hierbij ligt het voor een deel bij de kinderen zelf. Overigens vond ik persoonlijk de ruzies die ik met mijn broer had niet bepaald een uitlaatklep. Hij was heel erg jaloers en we irriteerden ons gewoon vaak kapot aan elkaar. En nog steeds als we te lang samen zijn.. Het enige grote nadeel vind ik dat een enigkind (vrijwel) altijd als enige zal overblijven. Iemand met broer/zus(sen) heeft een kleinere kans hierop. Maar ruzie/(vrijwel)geen contact meer hebben, vind ik ook alleen overblijven en misschien nog wel erger. Er zijn geen garanties..
Geen garanties inderdaad. Alleen maar kansen op... En ik had graag een kans gehad op een leuke relatie met mijn broer of zus... Voor zo lang als ik me kan herinneren heb ik al een broer of zus gewild. En natuurlijk is mijn beeld anders als dat de werkelijkheid zou zijn geweest. Maar is dat niet met alles zo? Als je HEEL graag dat grotere huis wilt dan zie je dat ook rooskleuriger als dat het is als je het eenmaal hebt. Want een groter huis betekent ook veel meer onderhoud en tijd aan huishouden etc. Maar daar denk je niet aan als je zulke wensen hebt. En misschien heeft mijn moeder haar kinderwens wel geprojecteerd op mij en is daarom mijn zus/broer wens wel groot(er). Maakt voor mijn gevoel verder niets uit. Weet niet wat erger zou zijn...zonder je broer of zus verder of er geen gehad hebben... Ik denk dat dit soort dingen geen standaard antwoord hebben. Dat het van zoveel factoren af hangt en dus van persoon tot persoon en situatie tot situatie verschild.
Ik vind het wel raar dat er mensen zijn die vinden als je 1 kindje hebt, dat je dan geen gezin bent.. Met 1 kindje ben je ook een gezin. Wij hebben 1 kindje en kiezen daar bewust voor.
Als enig kind heb ik dit zelf nooit bewust als positief ervaren. Ik wilde wel een broertje of zusje, maar heb ook nooit echt nadeel ondervonden van enig kind zijn. Maar het scheelde ook wel dat er veel kinderen in onze straat waren. Dus ik had genoeg kinderen om mee te spelen. Ik denk dat het anders is als je afgezonderd woont (op een boerderij of zo) of ergens waar niet veel kinderen van dezelfde leeftijd wonen. Of als er niet op straat gespeeld wordt. Mee eens. Helemaal lullig voor gezinnen die geen tweede kúnnen krijgen.
Ik ben ook enig kind, als kind opgroeiende vond ik het niet vervelend. Je krijgt altijd alle aandacht en ik was zeer gewenst. Mijn moeder had wel graag meer kinderen gewild maar heeft een BBZ gehad en miskramen etc en toen was het klaar en kon het niet meer. Nu ik volwassen ben, vind ik het wel jammer wnat ik had wel graag een broer of zus gehad waarmee ik alle ellende rondom mijn ouders had kunnen bespreken. Nu sta ik er eigenlijk altijd alleen voor en da is wel erg verdrietig soms. Maar met broers en zussen is het ook altijd maar afwachtten, ik ken genoeg mnsen die hun broer of zus helemaal niet meer spreken. En jullie willen heel erg graag een 2e kindje, als dit dan niet lukt dan is het voor jullie erg verdrietig. Maar hoe je kindje hier later op reageerd, dat weet je nooit van te voren natuurlijk. xx
Iemand zei ook: het is maar net of je het overbrengt op je kind. Wij hebben sinds kort verteld dat er geen brusje komt ( er werd naar gevraagd), omdat niet iedereen kindjes kan krijgen. En dat kk al een groot onder is. Is dat dan wel de goede manier? Niets zeggen lijkt me ook niet eerlijk, want wij zijn altijd heel open naar kk toe.
Ook ik ben enigst kind, heb dit nooit vervelend gevonden. Mijn ouders hebben mij niet verwend en zeiden regelmatig nee op dingen, en als we dagje weg gingen mocht ik vaak een vriendje/vriendinnetje/neefje mee nemen. Mijn ouders hebben toen bewust gekozen om 1 kind te nemen. Ik ben nu 26 jaar en kan geen broer of zus missen, aangezien ik het gevoel hiervoor niet ken. Als ik dan naar mijn man kijk, hij heeft een jonger broertje maar die had hij niet gemist als die er nu niet zou zijn. Ze hebben vaak woorden met elkaar en zien elkaar zelden. Mijn gevoel heeft ook altijd gezegd dat als ik zwanger mag raken van een kind, ik ook maar 1 kind wil. Maar ben dan ook nog niet zwanger geweest en heb nog geen hummeltje in mijn armen gehad
Kaboutertje, natuurlijk kun/moet je (tot op zekere hoogte) eerlijk zijn naar je kind. Ik denk alleen wel dat het belangrijk is dat je zelf ook werkt naar een soort van acceptatie hierin. Wanneer de ouders zich kunnen neerleggen bij de situatie en er ook tevreden/blij mee kunnen zijn (de voordelen zien, ook voor het kind) is dat anders dan wanneer je je hele leven erover blijft treuren... ook al was het niet je primaire keuze.
Ik lees hier veel herkenbare dingen. Ons meisje (feb. 2009) zal hoogstwaarschijnlijk ook ons enige kind blijven, zijn diverse redenen voor, medisch maar ook gevoelsmatig en verstandelijk. Mijn man is enig kind en heeft een broer of zus nooit gemist, nog steeds niet en hij vindt 1 kind prima. Zelf heb ik 1 broer waar ik weinig contact mee heb dus dat is, zoals eerder al werd beschreven, misschien nog wel eenzamer dan wanneer je helemaal geen broer of zus hebt. Daarbij heb ik veel goede vriendinnen waaronder 1 die mijn zus zou kunnen zijn, bekenden noemen ons ook zussen van elkaar. Wat ik wil zeggen: soms heb je met vrienden een betere band dan met je broers/zussen; gewoon omdat je als familie totaal verschillend kunt zijn, terwijl je met vrienden vaak dezelfde interesses deelt enz.