Hey dames, Ik moet even mijn verhaal kwijt, voel me zo rot.. Ik ben vandaag precies een weekje terug bevallen van een prachtige dochter. Ze is ons eerste kindje en ze is heerlijk rustig. Ze doet het super goed en we zijn dolgelukkig met haar.. Maar, ik voel me zo moe, verdrietig en angstig tegelijk. Ik moet veel huilen, meestal aan het einde van de middag en de avond, misschien omdat ik dan nog vermoeider ben. Maar ik voel nu zo veel verantwoordelijkheid, ben bang dat ik het niet aan zou kunnen of dat deze zware druk altijd zo blijft en nooit overgaat. Heb nu ook al zo veel zorgen om haar voor de toekomst, moet er niet aan denken dat ze ongelukkig is of verdriet heeft later. De borstvoeding loopt ook nog niet zo lekker. Heb aan een tepel kloven en de voedingen aan die borst doen nog heel erg zeer. De andere kant gaat gelukkig beter, dat geeft me wel weer hoop. Maar ik vind het allemaal zo zwaar. Ene moment heb ik er veel vertrouwen in en zie ik de dingen positief, en het andere moment denk ik ineens heel negatief en zie ik alles zo zwaar! Ben zo bang dat dit gevoel nooit meer over gaat en dat ik me altijd zo labiel en bezorgd zal blijven voelen.. Zijn er dames die het herkennen? En bij wie het ook gewoon goed is gekomen?
lieve schat praat erover met je kraamhulp/verloskundige huisarts man/tante /moeder weet ik veel wie maar denk dat je kraamtranen hebt en dat is wel normaal
Ik denk ook dat het kraamtranen zijn,dat kwam bij mij ook na 1 week ongeveer en ik voelde me ook zoals jij beschrijft maar gelukkig gaat het ook vrij snel weer over (heeft bij mij een weeekje geduurt) en ik heb het gewoon laten gaan even en niet ingehouden want het hoorde erbij werd mij in het ziekenhuis verteld waar ik toen nog lag en veel met de zusteres gepraat heb
ppff, ja zo nuchter al ik was. Zo droog tijdens mijn zwangerschap... Een week na de geboorte was ik ongelukkig, huilen en pijn... En de vroeg me af of ik wel echt van me kindje kon houden. Zag liefde in mijn ogen van mijn vriend, maar ik?? ppff.. vond het helemaal niets. Inderdaad kraamtranen, waar je lekker over moet praten. Heeeel veel mensen kennen ze!!! Je hele hormoonhuishouding ligt door de war, dus ook helemaal niets vreemds aan. Alleen een super vervelend gevoel van binnen!!! Sterkte!!
Hee... geef je gevoelens ruimte, huil als je voelt dat het nodig is. Je gevoelens gaan alle kanten op en je hormonen zijn op hol. Een bevalling en geboorte is een superheftig iets en je hebt tijd nodig om dat te verwerken. Neem daar de tijd voor. Dat onzekere zal vanzelf minder worden hoor, over een paar weken (die voorbij gaan vliegen, let maar op!) voel je je al een stuk zekerder in je rol als moeder. Ook omdat je je kindje dan wat beter kent. Het gevoel van verantwoordelijkheid, daar ga je echt aan wennen. Het is een teken dat je een goede mama bent!
Geef jezelf even de tijd! je tranen horen erbij! In deze week is je leventje opeens zo op zn kop gezet met je baby erbij! Ik herken je gevoelens wel, praat er idd over met mensen om je heen. Wat betreft borstvoeding, zoek ondersteuning bij kraam/vk of lactatiekundige. En ja, misschien wil dit wel niet horen maar het is bewonderenswaardig dat je probeert borstvoeding te geven en je moet het zeker niet gelijk opgeven, maar laat het niet ten koste gaan van jezelf!! Ik heb het bij mn eerste een week geprobeerd en het lukte allemaal niet, k was er toen zo klaar mee. Het gaf mij een ontzettende rust om over te stappen op kv. Neem de tijd om even tot rust te komen en te wennen aan je nieuwe situatie. Veel sterkte!! Echt, het wordt beter!
Ja ik denk ook dat het gewoon kraamtranen zijn, heb ook wel het idee dat het iets beter gaat maar soms hoeft mn man maar net iets te zeggen of ik hoef maar net ff iets zieligs op tv te zien en ik word heel emotioneel. Alles komt direct bij me binnen zeg maar.. met bv gaat t los van de pijn heel goed, ze drink gelijk goed en heb veel melk. daarom wil ik t kosten wat kost wel volhouden. mja das dus ff doorzetten gewoon
ohh Ghurabaa, die zorgen ha dik ook zo sterk...elke x als ik aan het voeden as en naar em keek, moest ik zooo erg huilen...ik had bijna spijt dat ik hem op deze wereld had gezet...rare gedachtes allemaal...maar gewoon omdat ik zoveeeeeeeel van em hou en dat besef jij je nu ook.. het zijn ehct kraamtranen...straks als jij je heel zeker gaat voelen om hoe en wat met je kleintje, ga je je ook sterker voelen...en krijg je ehct het gevoel jij en ik tegne de wereld ... Bij mij liep allemaal helemaal perfect rond een week of 6/7...toen was alles goed op elkaar afgestemd, soort ritme voeidngen liepen lekker...vraag en aanbod van de Bv was helemaal goed..etc etc....dan kun je ineens de wereld aan als kersverse mama.... maar voor nu lieve schat, huil maar gewon, geniet en knuffel extra veel..wnat deze weekjes gaan zoooooo snel....porbeer te genieten en pak je rust van je kraamtijd echt!!! dikke knuff
Aah dank je wel meid! Die spijt voelde ik idd begin van de week zooo sterk. kon ik haar maar voor altijd in mijn buik houden, veilig en beschermd tegen de boze wereld.. nu is dat gevoel al wel minder, zal wel tijd nodig hebben denk ik? ik huil idd gewoon wanneer ik wil, gelukkig hebben we ook nog niet zo veel visite gehad want dat kost zoveel energie en dan moet je je ook groot houden. mn man snapt er alleen volgens mij af en toe niks van, als ik weer huil om niks..
ja ik had expres de kaartjes ook pas na ruim een week gestuurd...ik had er ehct geen zin in...dee dhet natuurlijk wel..maar niet elke dag hoor.. weetje wat het mooie is aan zwanger zijn, moeder worden, kids opgroeien..alles gaat over...haha...echt....op het moment zelf overzie je het allemala niet meer...maar blijf gewoon beseffen : het kotm goed" ...wantd at gebeurd....soms bijna niet in te denken! toen mn zoontje nog 8x per dag dronk, dahct ik ook dat DAT bv geven was en dat hij voor aaaaltijd zoveel zou drinken... En dat ik nooit iets kon doen op een dag, amper de deur uit kon...maar nee hoor..is allemaal goe dgekomen, gewoon vertrouwen erin...en die bv komt ehct goed...maar wees er wel op tijd bij, laat je goe dinlichten ...en lee sals je tijd hebt zo tussendoor er veel over...op internet is zoveel te vinden, ook in het bv topic hier, zijn veel "handige" vragen gesteld, waar je wat antwoorden in kan vinden, en aners kan je het daar ook stellen! En zo is je meissie alweer 1 hele week oud!
Heel herkenbaar, dat had ik ook. 9 Maanden zwanger zijn bereidt je niet voor op de verantwoordelijk die je ineens hebt. De gedachte dat dit voor altijd zou zijn vloog me soms naar de keel. Het gaat weer over, huil maar lekker en geniet van je kleintje
Ja de gedachte dat ik vanaf nu altijd zo'n gigantisch bezorgd leven zal leiden vliegt me idd op sommige momenten ineens naar m'n keel. En het andere moment heb ik er weer gewoon vertrouwen in. Maar de vk is net langs geweest en zei dat het heel normaal was en dat je alleen in de gaten moet houden of de je niet meer negatieve momenten dan goede momenten hebt, maar dat is gelukkig niet zo.. Moet er maar op vertrouwen dat het wel goed komt hè?!
Tuurlijk komt het goed! Het is een hele verantwoordelijkheid en zo goed als elke mama kent dit gevoel. De eerste week bleef ik huilen, vroeg ik me continue af of ik wel een goede mama kon zijn voor ons mooie ventje. *lang leve de hormonen ook in die periode hihi* Sterkte!!
Ja zoals nu gaat het de hele dag goed en rond dit tijdstip als de vermoeidheid inslaat (vanmorgen weer wat schoongemaakt en daarna nog badje gedaan) dan slaat de onzekerheid weer toe. Maar de kraam had me ook echt aangeraden om tot 6 weken echt tussen de middag een dutje te doen, dus dat ga ik nu ook weer even doen. Zzzzz zo moe..
Komt helemaal goed. Ik herken het wel van mijn eerste kindjes. Heb toen onwijs veel gehuild, de situatie was er ook naar want vlak na de geboorte is mijn moeder ernstig ziek geworden. Dus dat sloeg er ook in als een bom. Maar vlak na de bevalling en het niet hebben van een vooruitzicht en duidelijkheid hoe het zou worden, heeft me toen echt heel veel onzekerheid bezorgt. Vertrouw op Allaah. Alles komt goed.
Hoe gaat het ondertussen? Bij mij zitten de tranen nog steeds wel eens hoog hoor! Helemaal als ik besef hoeveel geluk wij hebben met 2 gezonde kindjes, hoe blij ik met ze ben en hoe snel de tijd gaat! Wat ik ze allemaal mee wil geven in het leven, waar ik zo voor wil beschermen.....hoe ik ze wil opvoeden en hoe niet. Hoe ik zelf ben opgevoed, wat ik heb mee gekregen van mijn ouders of juist niet... Was voor de geboorte van de eerste niet zo'n "jankerd" maar nu, bij de 2de is het nog erger geworden, hahaha!
het gaat inmiddels stukke beter! Jullie hadden gelijk het waren echt de kraamtranen, voel me veel zelfverzekerder en maak me ook niet meer zorgen of ik het wel aankan etc. Ben echt al helemaal gewend aan het mama zijn en het is alsof de kleine er altijd al is geweest! Ben ook veel minder moe, heb een middagdutje ook niet meer nodig..
Haha, mooi zo! Enne....mama's staan er ook wel om bekend hoor, dat ze na het krijgen van een kindje van die emotionele "wrakken" worden
Hey meid, Ik voelde mij precies zo al huilde ik eigenlijk niet. Ik kon me echt super down en moe voelen en overspoelt met emoties. Sinds mijn dochter 3 maandjes is gaat het veeeeel beter, ik voel me bijna weer de oude. Het komt echt wel weer goed hoor. Probeer het allemaal maar een beetje over je heen te laten komen dat werkte bij mij nog het beste. Ik accepteerde gewoon maar dat ik me heel down voelde afentoe enzo, waardoor het minder heavy werd om mee om te gaan. Je moet jezelf lekker de tijd geven weer de oude te worden er komt zoveel op je af na zoeen geboorte emotioneel om te verwerken en dan ook nog al die hormonen. Las ook afentoe een lekker momentje voor jezelf in, lekker ff een maskertje op en een lekker warm bad of douche en even niet aan al dat 'mama' gedoe denken op dat moment. Sterkte!