Ik herken dat jaloers zijn niet. Ik was in het begin meer in de ontkenningsfase dat er nog een bevalling aan zat te komen. Dat probeerde ik echt op de lange baan te schuiven en vooral niet aan te denken. Ik wilde ook echt nog niet op het eind lopen toen, omdat ik ook al wist hoe zwaar dat vaak is. Nu ik 36 weken ben, kijk ik de dagen wel om. Ik wil d'r nu wel een keertje vasthouden, knuffelen, zien wat we ervan gemaakt hebben. Nog steeds ben ik niet echt jaloers op anderen. Het komt wanneer het komt... Moet ook nog wat dingetjes doen, daarmee sleep ik mezelf de laatste weken door. Wat ik wel herken is het zwanger zijn niet zo leuk vinden. Ik vind het ook echt geen roze wolk. Mij zie je niet stralend lopen. Ik zie er super vermoeid uit al de hele zwangerschap en verder ook wel wat kwaaltjes, oa bekkenpijn. Bij mij is het meer een noodzakelijk kwaad. Ik wil een kind, dus zal ik het moeten dragen. Maar in principe had mijn man best de 2e mogen dragen hoor. Al was het maar omdat ie me dan eens ECHT begrijpt..
wat vervelend dat je het zo voelt. Ik herken het niet ( ben meer jaloers op jou haha wil ook weer zwanger zijn) maar wil natuurlijk niet zeggen dat het voor jou niet rot is. Het 2e trimester is vaak wel de leukste tijd van een zwangerschap, lichamelijk gezien voel je je vaak beter (als je natuurlijk geen specifieke klachten hebt natuurlijk). En als dat niet zo is....dan hoop ik dat de zwangerschap snel gaat en je je kindje in je armen hebt. sterkte ermee!
Nee eigenlijk heb ik helemaal geen klachten, ja misselijk maar dat hoort erbij en wordt nu wel minder. Het is meer psychisch en heeft waarschijnlijk ook te maken met mijn vorige zwangerschap, waarvan de laatste 10 weken enorm zwaar verliep. Ik had verschrikkelijke krampen waardoor slapen onmogelijk werd. Mijn benen en armen trilden hevig van de krampen en dat dan continu, de hele dag door. Het leek alsof ik om de zoveel seconden een elektrische schok kreeg. Ik sliep dagen achter elkaar niet, een keer zelfs 5 dagen niet. Op een gegeven moment hielpen de de slaappillen zelfs niet meer. Ik heb wel drie keer in paniek de hap gebeld dat ik direct een keizersnee wilde. Zo gek werd ik. Gelukkig had ik het goed volgehouden en werd mijn zoon precies op uitgerekende datum geboren. Maar dit alles heeft me wel een traumatische ervaring bezorgd. Ik ben heel blij dat ik opnieuw zwanger mag zijn, maar vind het ook heel eng. Stel dat ik opnieuw van die krampen krijg en dat dan eerder. Dat ik die krampen nog langer moet voelen en daar gewoon niets anders tegen te doen is dan geduldig afwachten. Ook dat ik bepaalde medicijnen niet mag gebruiken die ik nu heel hard nodig heb. Zo heb ik nu last van eczeem dat met de dag erger wordt. Heb hormoonzalf nodig maar dat mag weer niet he. Het is dat ik verantwoordelijk ben voor mijn kindje en mijn angst dat ik het weer zo zwaar krijg. Maar nogmaals ben superblij dat ik zo snel weer zwanger mocht raken en dat het allemaal zo goed verloopt. Ik weet dat er heel veel vrouwen bij wie het niet zo eenvoudig gaat, dus ondankbaar ben ik echt niet
Maar dan zou je denken dat je juist NIET uitkijkt naar het eind toch, terwijl je nu juist wel jaloers bent op vrouwen die op het eind lopen? Wel heftig allemaal hoor! Als die klachten terugkomen, zou je eens kunnen kijken of een osteopaat of manueel therapeut wat voor je kan betekenen, want die schokjes klinken mij als nuchtere leek in de oren alsof er wat klem gezeten heeft (zenuwen ofzo). En voor de eczeem: daar zit niet toevallig een voedselallergie achter?
Je was jaloers op iemand die vier weken te vroeg bevallen is? Sjiek hoor. Sorry, ik begrijp hier echt niets van.
Ik heb een hele moeilijke zwangerschap gehad, maar ik heb er absoluut van genoten! Ik mis het nog steeds elke dag.
Ik kan het me ergens wel voorstellen, zeker als je dan merkt dat de eerstgeborene meer aandacht krijgt dan jouw kindje (wat ik op zich wel merkwaardig vindt van opa en oma, maar dat terzijde). Daarbij is en blijft een zwangerschap een enorme aanslag op je lijf en je geest, dus ik vind niet dat iemand kan oordelen over hoe een ander zich voelt. Zeker bij een eerste kleinkind kan ik me voorstellen dat het heel bijzonder is als jij die op de wereld mag zetten (zelf geen ervaring mee, er waren aan beide zijden al twee kleinkinderen). Dus dat het dan wel even slikken is als je zusje je totaal onverwacht voor is. Ieder voelt zich zoals hij zich voelt, daar doe je helemaal niets aan. Ik heb tijdens mijn zwangerschappen altijd het gevoel (gehad) dat het smurfje in mijn buik de baas is over mijn lijf en geest en dat ik daar zelf nog maar heel weinig invloed op heb.
Daar snap ik inderdaad ook niets van!! Lees wel eens berichten en denk dan: HUH??? Net als het niet leuk vinden dat anderen tegelijk zwanger zijn.. uhm???
Ik vind zwanger zijn ook geen bal aan, het liefst zou ik die negen maanden overslaan. Ik heb in het zkh gelegen door hg, nu gaat het weer beter maar blijf wel spugen. Ik krijg nu al last van bekkenklachten, tis een grote spanning of de baby wel gezond is (woensdag meer duidelijkheid eindelijkna een lange maand wachten), en ik zit onder de ontstekingen, (had ik tijdens de vorige zwangerschap ook). Bah bah, ik vind er dus echt geen bal aan. Geef mij maar gewoon mn gezonde kindje in mn armen
Trouwens, de vorige keer miste ik de zwangerschap ook helemaaaal niet, kwas blij dat ik weer mezelf werd. Tja, de een vindt het fantastisch, de ander niet.
ik zat er net aan te denken en zie ineens dit bovenaan staan... Ik vind aan het zwanger zijn ook echt niets aan. Al helemaal niet de eerste 2 trimesters. Je hebt zo'n twijfel buik van ben je zwanger of wordt je gewoon dik, de onzekerheid, pukkels, misselijk, vreselijk MOE... klaag klaag klaag. Nee van mij hoeft het niet. Ik kijk nu dus al ontzettend uit naar het laatste trimester. Bevallen vond ik ontzettend bijzonder, dus ja... ik kijk momenteel ook met enige jaloezie naar de meiden die al bijna bevallen.
Ik ben alleen maar vreselijk jaloers omdat ik weer zwanger wil zijn. Ik vind het daarna juist erg zwaar hoeveel ik ook van mijn 3 schatjes hou. Hier blijft het dus wrs bij 3 want met de baby begint juist het echte werk ...
Ik zal daar aan denken wanneer het terugkomt. De vorige keer kon niemand iets voor me betekenen. Ik was tig keer bij mijn huisarts geweest, verschillende verloskundigepraktijken gebeld. Maar het klonk niemand bekend in de oren. Volgens mij zat er ook iets klem in mijn lichaam, ik weet het niet. Gelijk na de bevalling was het wel voorbij, wat een opluchting was dat
maar waarom zou ze zwanger zijn niet leuk mogen vinden....ik vind er ook geen ruk aan ( al heb ik daar dan wel hele goede redenen voor ) word soms een beetje kriegel van iedereen die vind dat zwanger zijn 1 grote roze wolk moet zijn
haha, ik ben jaloers op de vrouwen die zich op dit forum onderdeel bevinden en dus al zwanger zijn hahah zou graag met jullie mee klagen
ja idd waarom zou dat niet mogen....ik vind er ook niks aan...ben de eerste 16 weken ziek geweest, 24 uur per dag misselijk bah...toen een goede periode gehad en nu bekkenpijn, slecht slapen, benauwd hebben dus nee ik vind er geen reet aan...kijk heel erg uit naar me kleine mannetje en de periode daarna
ik kan het ook zeker wel begrijpen, het wordt me ook allemaal een beetje teveel. ook in het begin veel last gehad van misslijkheid, duizeligheid, extreme vermoeidheid enz. toen een paar weekjes niet, en nu weer. vooral het feit dat niemand er (werk, familie, vrienden) begrip voor heeft want idd, het is zoiets bijzonders en dan hoor je niet te klagen of het is een 'gezonde ziekte' gelukkig is mijn vriend wel erg lief voor me. ik hoop dat ik de komende tijd wat meer ga genieten, want begrijp me niet verkeerd ik vind het geweldig om een kindje te krijgen!! heb er ook alles voor over! maar superleuk vind ik het niet om zwanger te zijn.
Hier ook één die eigenlijk 'niets te klagen mag hebben' en toch even lekker los gaat!!! Ik vind zwanger zijn ook niet leuk, bah!!!!!!!! En oh god dat ik dat per ongeluk uitspreek tegen anderen... want ik ben nauwelijks aangekomen, van de achterkant zie je het niet eens, ik heb geen striae, hou geen vocht vast, heb geen bekkenklachten, m'n huid en haar zijn juist mooier dan ooit, ik straal en kan alles nog en de aandacht die je krijgt blablabla *kots*... Oh en m'n meisje is kerngezond en de hele dag actief en dat kun je vanaf een paar meter afstand al zien. Maar verdorie zeg, van binnen voel ik me zo labiel! Ik ontplof om alles, voel me constant opgejaagd en kan niet relaxen, m'n vriend moet zoveel ontgelden dat ik verdrietig word dat ik zo met 'em omga, inwendige seks is al te lang geleden (terwijl ik het wel wil, maar het niet lukt) en ga zo maar door... ohh en ik mis het om weer eens lekker cocktails te tanken of een ander roesmiddel te gebruiken. Ik ben niet jaloers op andere vrouwen die verder zijn dan ik omdat ik nu zelf de eindsprint aan het bereiken ben, maar ik kijk wel behoorlijk uit naar de staart van oktober. Op zich is het best snel gegaan, maar ik denk dat ik eerst wel even moet bijkomen voordat ik dit weer wil hehe. Succes!!!
ow wat herkenbaar!!! mijn eerste zwangerschap heb ik ervaren als een hel!!! (sorry voor de vrouwen die daar een rot gevoel van krijgen) eerste maanden alleen maar zwak en misselijk, daarna 5 maanden doodmoe, en om de 20 min moeten plassen! vond er niets aan, het hele zwanger zijn niet! de jaren daarna hebben meerdere vrouwen om mij heen kinderen gekregen en stuk voor stuk zaten ze op hun roze wolk, ook ik was daardoor jaloers! voelde me bijna een emotieloze/slechte moeder! gelukkig kan ik je wel melden dat zodra hij er eindelijk was ik ook op die roze wolk zat, en nog steeds ook al is hij bijna 7 dus mijn advies: tanden bijten, het komt goed, echt! ze zeggen niet voor niets dat elke zwangerschap anders is! en ook depresies zijn de artsen niet vreemd! laat je dus niet gek maken door mensen die van alles vinden! als jij je rot voelt, voel jij je rot, punt uit!!! sterkte meid......