Ja bij alle 2 gelijk. Toen ik die kleine lijfjes op me kreeg was ik gelijk helemaal verliefd. Heb bij alle 2 flink gehuild van blijdschap. Ik voelde me gelijk op en top mama .
Nope, bij mij heeft het echt moeten groeien. De heftigheid van de verantwoordelijkheid was voor mij in het begin gewoon te veel om te kunnen behappen. Gelukkig is het helemaal goed gekomen.
Bij mij was het moedergevoel er wel direct. Ik heb best een zware zwangerschap gehad, maar direct nadat mijn dochter op mijn buik lag voelde ik mij wel mama! Ik weet nog dat ik naar mijn man keek en dacht, wat hebben wij een mooi meisje op de wereld gezet en ze is echt helemaal van ons! Geweldig gevoel en mooi moment zo met zijn drietjes.
Bij mij was het moedergevoel er op het moment dat ik hem de eerste keer op de echo zag, met 8 weken. Toen hij net geboren was, na een spoedkeizersnee, voelde het nog sterker en had ik een gevoel van herkenning. Een van de eerste dingen die ik dacht toen ik hem zag was dat ik hem tussen 100 baby's tussenuit zou kunnen halen. Nog steeds vind ik moedergevoel het meest overrompelende dat ik ooit heb gevoeld. En dat terwijl ik kinderen altijd pas vanaf een jaar of 4 leuk heb gevonden.
Toen ik positief teste was het moedergevoel er gelijk Maar toen ik met 34 weken beviel zonder pijn of weeen (wel natuurlijk) moest ik eerst het besef krijgen dat degene waar ik naar toe ging echt mijn meisje was. Het echte moeder gevoel kwam denk ik toen ik dr echt aan de borst had. Maar het echte genieten van moeder zijn kwam pas toen we haar na 2 weken ziekenhuis naar huis mee mochten nemen. Ik kon op mijn eigen manier mama zijn met hoe ik het allemaal wou.
Ik had het al meteen vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, en dat groeide met elke echo en elke beweging. Toen ik onze kleine man eindelijk mocht vasthouden werd ik overspoeld door moeder liefde en nog steeds
Ik ben nooit een kinder mens geweest, had er dus ook de ballen verstand van... Maar toen ze op mn buik lag hoefde niemand me meer wat wijs te maken! Ik wist alles! Als een puzzel die in 1x op zn plek voel, zij hoorde bij mij en dat voelde ik in alle botjes van mn lichaam
nee, ik had het gevoel niet direct! mijn dochter is te vroeg geboren en alles is snel gegaan. de eerste 4 maanden waren niet leuk, 18 van de 24 uur huilen en dat 7 dagen in de week! ze was ziek, intolerantie en KMA. Met 4 maanden huilde ze niet meer en begon ik van haar te houden en met 9 maanden hield ik ontzettend veel van haar. Ik ben nog steeds de schade in aan het halen Ik hoop dat het met de 2de andes is!
Een moedergevoel en het houden van waren er op zich ook al wel voor hij geboren was, dat is in de zwangerschap gegroeid. Maar ik had toen hij op mijn buik gelegd werd niet zo'n hemel-op-aarde-sensatie zeg maar, de eerste dagen voelde ik me vooral totaal verbijsterd. Niet te bevatten, ineens heb je een kind. Ben benieuwd hoe dat met deze baby zal zijn.
Ja, ik had het niet verwacht van te voren, maar ik had dat gevoel eigenlijk wel zodra hij op mijn buik werd gelegd. Dat warme, glibberige lijfje en die geluidjes, ik voelde me gelijk tot in iedere vezel van mijn lichaam moeder!
Nee, dat moest bij mij wel echt groeien. Het begint nu pas een beetje te komen, dat ik ook echt de tijd weg zit te kijken tot ik haar weer uit bed kan halen, dat ik wel kan huilen als ze zich niet fijn voelt, dat ik me echt één voel met haar. Ik voelde in het begin wel heel veel liefde, echt ik overstroomde, wist niet waar ik er mee heen moest, ik wilde de hele wereld wel kussen en knuffelen.
Bij de 1e duurde het een paar uur, maar ik was toen ook zoooooooooooo moe van een lange, slopende bevalling. Bij de 2e was het er direct, ik voelde me eigenlijk prima tot ik met spoed naar de OK moest vanwege een fluxus. Maar ik was nog niet uit de narcose en ik sprong zowat uit bed, dat ik mijn kind wilde en dat hij aan de borst moest! haha.
Bij mij heeft 't even geduurd, ik deed alles op de automatische piloot zonder echt een band te voelen, ik was meer bezig met leren mijn baby te kennen in alles... Ik deed haar wel heel vaak als ze niet ging/kon slapen heeeeeel dicht tegen me aan leggen en door haar haartjes snuffelen, zo bleef ik rustig 3 kwartier zitten op bedje met haar tegen me aan, zo is de band wel ontstaan, met de dag hield ik meer van haar, wat ik nu voor haar voel.. pfff daar kan ik een boek over schrijven! ben gewoon verliefd op mijn eigen kindje hihi zij is echt mijn alles... Maar dat moest groeien, voor mijn gevoel dan...
Was hier direct aanwezig. M'n kindje werd op m'n borst gelegd en ik had gelijk zoiets van: dit is mijn dochter! Afblijven allemaal!
Tegen mijn verwachting in eigenlijk had ik het vanaf de 1e seconde. Had ook verwacht dat ik heeeeeeeeeeel erg moest wennen,maar ik hoefde maar een beetje te wennen binnen no-time voelde het of ie er altijd al was.
Bij mij duurde het wel een aantal weken. Ik moest ontzettend aan haar (en vooral aan haar afhankelijkheid) wennen. Mijn bevalling duurde heel erg lang en ze hebben haar na de bevalling eventjes op mijn buik gelegd en daarna weggehaald. Pas toen ze 3 dagen later naar huis mocht heb ik haar echt goed kunnen vasthouden zonder bang te zijn om draadjes los te trekken... (Was niets ernstigs aan de hand hoor). Maar.... voor mij was zij gewoon een vreemde (althans zo voelde het). Ik ervaarde wel een groot verantwoordelijkheidsgevoel, maar die "verliefde" gevoelens kwamen pas weken later. En toen ik haar voor het eerst zag, dacht ik (vind dat nu best erg hoor): "ohoh, das niet moeders mooiste.... komt dat nog goed???". Ik had eigenlijk verwacht dat ik haar sowieso mooi zou vinden (dat hoor je toch vaak..), maar blijkbaar was ik toen nog niet verblind. Gelukkig is het helemaal goed gekomen......vind ik zelf dan.
ojaa ik had t gelijk!en mijn man ook zo van blijf van me kind af die is van mij bijvoorbeeld steeds als ze bloedsuiker kwamen prikken enzo afblijven hahahahaa ja gelijk een heel sterk onwerkelijk gevoel
Vanaf het moment dat ik zwanger was had ik al een soort moedergevoel en toen mijn dochter na een zware bevalling op mijn buik lag was ik meteen tot over mijn oren verliefd op dat mooie koppie en ik zat meteen op een roze wolk. (en dat zit ik eigenlijk nog steeds!)