Ik denk dat het ook per kind heel erg verschilt hoor. De oudste van die meisjes (17) spreekt 4 talen, doet het erg goed op school en wil straks naar een heel goede universiteit om te studeren. De jongste (13) daar gaat het niet zo lekker mee volgens mij. Heeft moeite met de wisselende contacten, spreekt matig nederlands (en ze gaan waarschijnlijk wel terug naar nederland). Tja, mijn keuze zou het niet zijn, maar dat mag gelukkig. Iedereen is verschillend.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Bij sommige mensen (en kinderen zijn ook mensen!) past het gewoon bij hun levensstijl en karakter; bij anderen niet. Dat zie je ook aan de reacties hier: sommige dames hebben er juist fantastische herinneringen aan, terwijl anderen er last van hebben gehad. Ik denk dat je naar de karakters van je kinderen moet kijken, vooral zodra ze iets ouder worden, en moet kijken of het bij hen past. (Ik vind het trouwens opvallend dat de negatieve verhalen over vaak verhuizen gaan over verhuizingen binnen nederland, terwijl alle expats hier alleen positieve ervaringen hebben gegeven. Hoe zou dat komen?) En als je oudste al 10 is, zou ik het ook met hem/haar bespreken. Ik denk dat ik kinderen vanaf een jaar of 6/7 zou betrekken in de beslissing om wel of niet het avontuur aan te gaan van een emigratie. Als ze dan sterk aangeven dat ze niet willen, ook nadat ze een tijdje aan het idee gewend zijn, zou ik ook niet gaan. Ook al past het niet bij je eigen persoonlijkheid om lang op dezelfde plek te blijven. Dat is mijns inziens dan een offer dat je voor je kinderen moet brengen.
1 of 2 misschien 3 maal ok. maar niet aan de lopende band. niemand kan me wijsmaken dat dat goed is voor kinderen. vooral naarmate ze ouder worden gaan ze steeds meer protesteren en als je het mij vraagt niet onterecht. het moet vreselijk zijn om steeds je plekje, je vrienden , je school te verliezen omdat je ouders jeuk hebben.( al dan niet voor werk dat snap ik best, maar toch de ouders willen/doen dit of laten dit gebeuren) als een kindje groter wordt krijgt het daar echt last mee. zijn indentiteit, zich steeds moeten aanpassen in nieuwe omgevingen,steeds een nieuwe school, steeds je vrienden verliezen dus waarom zou je nog moeite doen. ik heb 2 vrienden gehad van expats en beiden raakten in de puberteit in de knoei. qua gedrag maar vooral psygisch. voor hun gevoel solden hun ouders maar wat met ze.de ene was ruim 20 keer verhuisd en kon dat niet echt waarderen. de andere iets minder maar die ouders waren ook in nederland amper thuis, ook die kwam vet in de problemen.beide voelde zich erg eenzaam op een andere manier. de ene werd introvert de andere extreem extrovert en versleet vriendinnen bij de vleet.de een kreeg een drugsprobleem/sexprobleem ( deed het met iedereen die voor handen kwam liefst veel ouder) de andere een drankprobleem. ik zeg niet dat dat altijd zo gaat. maar een kind is geen ding waar je eindeloos mee kunt rondslepen.die hebben ook een thuis en houvast nodig en als je "huis" elk jaar of elke 2 jaar ergens ander staat, je vrienden en je school steeds kwijt raken,dan is het geen thuis meer denk ik. waarmee ik trouwens niet zeg dat het land persé nederland moet zijn, dat kan heel goed eender welk land zijn. als ze er eenmaal gewend zijn is dat voor hun net zo goed thuis natuurlijk.
mee eens, op zich is een paar keer niet erg maar je moet het ook niet te bont maken (dus bv elke 2 jaar ofzo verhuizen) ik denk dat je wel problemen krijgt met binding, alhoewel die kinderen heel sociaal kunnen zijn leren ze niet hoe je die relaties op de lange termijn "moet" onderhouden omdat ze dat niet leren / hoeven te doen, niet elk kind krijgt daar problemen mee is ook een stuk karakter natuurlijk, op zich kan emigreren / verhuizen hardstikke leuk zijn zeker als je dat bespreekt met je kinderen / hun mening ook laat meetellen en dan een paar jaar daar blijft (meer als 5 jaar ofzo)
Ik zou toch gaan settelen denk ik! Het steeds weer opnieuw leren kennen van een land/plaats is indd een grote verijking maar het nadeel is dat je ook steeds weer een nieuw bestaan op moet bouwen. Ik denk dat je daar als volwassen iemand beter mee om kan gaan dan een kind, hoewel kinderen erg flexibel zijn is het denk ook niet leuk voor kind om steeds maar nieuwe vriendjes te moeten maken, steeds naar een andere school etc. Denk dat naarmate ze ouder worden, dat steeds lastiger wordt..
Dat worden spannende weken Anice! Ik ben benieuwd wat het wordt. Rusland lijkt mij verschrikkelijk om te wonen, Melbourne of liever nog Sydney is al een stuk aangenamer. Hoelang hebben jullie nu in Canada gezeten?