IK ben afgelopen donderdag bevallen met spoedkeizersnee omdat ze tijdens de bevalling erachter kwamen dat mijn zoontje te groot is en het vaginaal dus niet kan. Hij had ook in het vruchtwater gepoept ( dat had ie s' nachts al gedaan) en ontsluiting vorderde niet bleef op 6 cm steken. . We waren om half 5 s' nachts begonnen met weeen opwekkken en rond s' avonds 7 uur kwam de gyn bij me met de mededeling dat het een spoedkeizersnee wordt. Tijdens de bevalling zelf had ik ook koors en moest ik een paar keer overgeven IK wilde heel graag vaginaal bevallen dus keizersnede kwam rauw op mijn dak ik zat gewoon te janken maargoed gezondheid van ons op het spel zetten kan natuurlijk ook niet. Dus hebben ze mijn zoontje rond 9 uur met keizersnee eruit gehaald. Toen moest ik naar de intensive care omdat ik heel veel bloed had verloren. Helemaal alleen in me eentje in die kale ruimte ik vroeg aan de zusters of mijn man of moeder even kon komen. Dus even later (duurde wel een eeuwigeid voor mijn doen) kwam mijn man met bleek gezicht en wat bleek mijn zoontje had van dat vieze vruchtwater ingeslikt en moest op de couveuse afdeling even later kwam ook de kinderarts met de mededeling dat mijn zoontje naar een universitair ziekenhuis moest die 80km verderop is en dat ik niet met hem mee mocht omdat ik zelf niet goed was en bloed had verloren en in de gaten moest gehouden worden op de intensive care. Mjn man mocht met hem mee in de ambu maar mocht daar ook niet blijven bij mijn zoontje.Dus mijn man ging ook weg en daar lag ik dan op de intensive care voor het eerst moeder geworden maar heb mijn zoontje maar 2 seconden kunnen zien na de keizersnede e ik heb de hele nacht gehuild. Sochtends heb ik gevraagd of ik ook naar mijn zoontje toe mag en mocht met de ambu vervoerd worden naar die ziekenhuis gelukkig. Daar aangekomen moest ik steeds afspraak maken om mijn zoontje te kunnen zien want ja couveuse afdeling hebben ze ook regels he Daar heb ik ook gehoord dat hij er net op tijd is uitgehaald , als het wat langer was had ie het niet overleefd Heb gem gezien nou wat een toeters en bellen had ie aan zijn lichaam zeg ik schrok ervan ik had ook niet meteen moedergevoelens gekregen ik was zo in shok ben ik nou moeder geworden of niet is hij wel mijn kindje heb hem niet kunnen knuffelen na de bevaling Gelukkig mochten we dag erna weer naar hetzelfde ziekenhuis waar we eerst waren ( dichtbij huis) . We zijn nu nog steeds hier. Maar het gaat de goeie kant op als het goed is mogen we vrijdag naar huis. Maar ik heb er heel erg moeite mee dat die zusters die hem verzorgen hem meer hebben gezien dan ik ik kan er oook zelf niet heen omdat ik met rolstoel moet worden vervoerd en als ik daar ben kan ik hem ook niet goed beet pakken en knuffelen door die infuus( hij krijgt antibiotica infuus) En gisternacht wou ik erheen om te knuffelen rond voedingstijd nou ik kwam eraan hij lag te slapen dus ik wou gewoon bij hem zitten, en die zuster die kwam wel 4 x om te zeggen dat hij sliep , ja duuuuuh dat zie ik toch zelf ook welll ik wil gewoon mijn zoontje bewonderen . Entoen zei ze zal ik je maar wegbrengen nou ok doe maar. Eenmaal op mijn kamer heb ik gehuildd ik vind dit zo erg voor het eerst moeder geworden maar de eerste momentjes samen hebben we niet gehad. En ik voel me nog zo moe maar slapen lukt ook niet ik krijg zelf ook nog allerlei medicatie omdat ik hetzelfde heb als mijn zoontje (streptokok ) en krijg nu ook steeds slaapmiddelen . En borstvoeding komt ook gelukkig op gang maar ik heb soms gewoon geen zin in , als de zusters komen zeggen dat ik moet kolven dan denk ik gatver moet ik alweeer, maar doe het toch maar ik wil gewoon even rusten even niks doennn ik heb het zo druk in het ziekenhuis niet normaal gewoon zit er echt helemaal doorheen. Mijn man mag hier ook niet blijven dus die komt steeds s'ochtends en gaat s' avonds weg. En ik kan mijn bevalliong niet uit mijn hoofd zetten heb echt een trauma aan overgehouden
Als allereerste natuurlijk: Gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje! Maar meisje toch, wat naar allemaal . Ik kan me voorstellen dat je er helemaal doorheen zit en het nu allemaal echt niet leuk is. Ik zou wel goed met de verpleegsters bespreken hoe je je voelt. Mag je je zoontje wel vasthouden? Ik heb verder eigenlijk ook geen tips oid voor je, sorry, maar wil je wel laten weten dat ik het heel klote voor je vind hoe het allemaal loopt en is gelopen. Dikke KNUF!
Sila: Héle dikke knuffel voor jou! Je moet echt de tijd nemen om dit te verwerken, en sta jezelf gewoon toe om je nu even heel verdrietig te voelen. De tijd met je zoontje haal je straks echt wel in, maak je daar geen zorgen over. Over dat kolven: Misschien helpt het om er tijdens het kolven bij stil te staan dat dit het enige is wat je op dit moment voor je zoontje kan doen? Hem de allerbeste voedingsstoffen geven, zodat hij zo snel mogelijk gezond in je armen ligt. En tot slot: Probeer om eventueel samen met je man een gesprek te hebben met de verpleging: Dat je zo graag bij je ventje wil zijn... Dat hoort vanzelfsprekend te zijn, maar dat is het schijnbaar niet. Misschien kunnen ze je in ieder geval wat beter uitleggen wat hun bedoeling is, zodat jij beter weet wat je wanneer kunt verwachten. Want het idee dat je weggehouden wordt bij je kind, daar word je natuurlijk helemáál naar van. Heel veel liefs!
Jeetje meid wat een heftig verhaal. Het is echt niet gek dat je er doorheen zit, dit is niet hoe je je kraamperiode had voorgesteld. Wat knap dat je aan het kolven bent! Mag je ook met je kindje buidelen? Lekker huid op huid contact hebben? En mag je je kindje ook aanleggen? Ik zou gewoon zorgen dat je man of misschien je moeder voor je opkomen en zorgen dat je je kindje zo veel mogelijk kan zien! Wat maakt het uit of ie slaapt, als jij je kindje maar kan zien toch? Hopelijk mogen jullie snel naar huis, en dan zou ik gewoon lekker rustig aan doen, weinig visite en lekker met de kleine in bed duiken, knuffelen en de tijd nemen om aan elkaar te wennen. Zou je kindje dan ook lekker bij jullie op de kamer zetten met het wiegje/bedje Oh en ik zou het bijna vergeten, gefeliciteerd met de geboorte van jullie wondertje!
hey meis! allereerst gefelicteerd met de geboorte van je zoontje! wat een ongelovelijk heftig verhaal! zorg dat je nu in het ziekenhuis aangeeft hoe jeje voel laat iemand komen van maatschappelijk werk van het ziekenhuis of een interne psygoloog die kunnen je helpen dit te verwerken . deze kunnen je ook helpen me het feit dat ze je je blijven "lastig vallen"als je bij je kleine zit slapen of niet jij mager toch bij zitten en kijken?!! tob niet telang door meis want een mama met een depressie heeft je zoontje niets aan. hoe groot was je zoontje uiteindelijk??
Ja ik mag mijn zoontje gelukkig wel vastpakken en ook aanleggen maar tot gister had ik zelf nog niks qau borstvoeding maar om het te stimuleren laten ze me steeds om de 3 uur kolfen en ik mag erheen met voedingstijd als ik dat wil om hem aan te leggen maar dan doen ze zo' n ritje ertussen kan hij drinken van kunstvoeding. Nu mag ik hem sowieso niet zelf voeden met borstvoeding omdat ik zelf ook ziek ben . Maar ouders mogen er altijd heen gelukkig maar het is zo lastig omdat ik met rolstoel erheen moet, ik moet steeds een verpleegster zien te vinden die me erheen wilt brengen. En bedankt allemaal voor de felicitaties Mjn zoontje is gelukkig een stevige kereltje van 4900 gram
Hey meis, dikke knuffel vanuit hier. Heb helaas ook mijn zoon de eerste uren niet kunnen vasthouden/zien. Hij is ook gehaald met een keizerssnede en was prematuur, woog 1840 gram. Hij ging direct naar de kinderafdeling in de couveuse, heb hem paar tellen gezien toen mijn man hem naast me hield. Doordat ik zelf ziek was (HELLP) kon ik niet naar hem toe, én hij kon niet naar mij toe. Ik ben 's avonds om 19.00 uur bevallen en heb mijn zoon de volgende dag om 12.00 uur voor het eerst echt kunnen zien/vasthouden. Het heeft mij een tijdje geduurd voordat ik een band had met mijn zoon. Ik weet nog goed dat ik zei: ik ben mama maar ik voel me geen mama.... wakker worden met een lege buik zonder kind in de buurt is vreselijk! Anyway... inmiddels zijn we 1,5 jaar verder en gaat het enorm goed. De band is er alsnog gekomen én nu sterker dan ooit! Hij groeit nog met de dag. Waar ik aan het begin geen moeite had hem bij anderen achter te laten (na 4 weken ziekenhuis) vind ik dat tegenwoordig wel moeilijk. Ook ik heb het nog wel eens moeilijk als ik eraan terug denk én het erover heb.... dus schaam je niet. Het is een logische reactie!
Verder sluit ik me aan bij Amfy: praat erover met de maatschappelijk werkster in het ziekenhuis. Die zijn standaard aanwezig op de couveuse-afdeling.... juist voor jouw situatie!
Aww lieve schat Wat doet dit pijn om te lezen... Als moeder wil je niets liever dan lekker bij je kind zijn, zeker na zo'n heftige bevalling zeker als je dan ook nog te horen krijgt dat hij bijna was overleden *brrr krijg weer kippenvel * Gelukkig gaat alles goed met jullie mannetje en een heerlijke stoere bink is het al als ik het gewicht zo hoor. Je hebt er alle recht op om er door heen te zitten.. Je had alles anders voorgesteld en dat komt inderdaad rauw op je dak. Heb je hier al wel over gesproken met een verpleegster of je eigen verloskundige of je man? Ik hoop dat je straks lekker kan genieten van jullie mannetje in je eigen vertrouwde omgeving. Hoe lang moeten jullie nog in het ziekenhuis blijven? *hele dikke knuffel voor jullie*
Gefeliciteerd met jullie zoontje, Sila! Het is inderdaad niet de start waar je op hoopt, ik wil je dan ook aanraden om te gaan praten met iemand of anders gewoon lekker hier te blijven posten. Krop het niet op in elk geval!
Doe je verhaal, steeds opnieuw, dat kan je helpen om alles een plekje te geven. Ik ben zelf ongecompliceerd bevallen, maar ook ik had het weken lang nodig om steeds terug te denken aan de kleinste details van de bevalling, steeds weer opnieuw, om het te verwerken. Want wat is het een heftige ervaring, een nieuw mens op de wereld te zetten. En als ik dan jouw verhaal lees, kan ik mij alleen maar voorstellen hoeveel heftiger het nog kan dan mijn ervaring.... Diep respect voor jou. Het moeder-worden is je niet makkelijk gemaakt, en toch doe je het allemaal maar. Je bent nog maar net bevallen, en je zit er nog middenin met je zkhbezoeken en je eigen herstel. Je hebt gewoon heel veel tijd nodig om alles te verwerken. Dat komt wel, maar niet van de ene op de andere dag. Vraag alle hulp die je gebruiken kunt, wees daar niet te bescheiden in. Een heel dikke knuffel voor jou. En een grote felicitatie voor de geboorte van je zoon!
bedankt allemaal voor jullie steun. IK heb hier ook over gesproken met mijn man en moeder . EN die vinden het ook heel erg wat er is gebeurd en vooral dat ze in het ziekenhuis zolang eerst nog hebben geprobeerd om mij met weeenopwekkers hebben proberen te bevallen terwijl het al bekend was dat ons baby die ochtend om 4 uur al in het water had gepoept, het had niet zo lang mogen duren. We hebben achteraf ook met de gyn gesproken hoe het zo is gekomen. En zij zegt dat heel veel babys in het vruchtwater poepen en dat het echt zelden voorkomt dat de baby die streptokok bakteri krijgt in zijn longetjes en dat ze de baby tijdens de bevalling goed in de gaten hebben gehouden , door de ctg en dat ze daar verder geen problemen mee hebben gezien omdat zijn hartslagf steeds goed is. Ze zegt dat ze voor keizersnede hebben besloten omdat ze toen pas zagen dat de baby veel te groot is en niet door het geboortekanaal zou passen, en niet omdat hij in het vruchtwater heeft gepoept
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje. Helaas is je verhaal (gelukkig wel in minder erge mate) herkenbaar. mijn zoontje is in het zh geboren mbv vacuum. Meteen na zijn geboorte zijn ze met hem weg gerend..toen pas had kreeg ik in de gaten dat het niet goed ging met hem. Hij ademde niet en had hoge koorts. Nadat hij was onderzocht kwamen ze even met hem in de couveuse naar me toe. Ik heb hem even zijn handje mogen strelen en toen reden ze weer met hem weg. Pas na zo'n 4 uurtje mocht ik hem voor het eerst vasthouden. Dat was ook maar eventjes want hij lag ook aan allerlei toeters en bellen en moest terug de couveuse in. Hij lag een verdieping boven mij en ik kon er alleen komen als iemand mij bracht (kon niet lopen want dan viel ik flauw). Wat voelde ik me alleen en leeg. Ik vond het verschrikkelijk dat de verpleging de zorg over mijn zoontje had en ik alleen 2x per dag zelf mocht gaan voeden en de rest kolven Mijn advies: praten praten praten! Heel veel sterkte en hopelijk mag je snel zelf gaan genieten van je kereltje.
Gefeliciteerd met je zoontje! Wat een nare bevalling heb je gehad, maar ik hoop dat je ondanks dat toch over paar weken kan zeggen dat je echt gelukkig bent. Vergeten doe je een bevalling nooit.. maar je moet het een plekje geven. Het is ook jammer dat je je kindje niet zo vaak kan zien, maar die tijd kan je nog wel in halen. Koester de momenten dat je hem vast hebt en hem kan zien.. of zelfs kan voeden. Richt je vooral daar op.. Je kindje is er.. en dat is het belangrijkst.
He Sila, van harte gefeliciteerd met je zoontje! Helaas is je verhaal voor mij wel herkenbaar. Ik heb het in het augustus topic geschreven, je kunt het daar wel teruglezen. Ook ik moest het halve ziekenhuis door om bij mijn zoon te kunnen komen, dat is echt akelig. Vooral het moment na de bevalling dat ik mijn kamer opgereden werd, zonder baby, man of iemand, werd ik heel emotioneel. Je voelt je dan zo leeg en angstig...... Het scheelt voor mij wel dat het mijn tweede kindje was. Je staat er dan toch helemaal iets steviger in dan bij mijn eerste kindje heb ik gemerkt. Probeer er gewoon aan toe te geven, je mag verdrietig zijn! Je haalt de tijd met je zoontje straks echt wel weer in, maar nu lijkt het ( mede door de hormonen die door je lijf gieren) alsof je hier niet door komt is. Maar geloof me, het komt echt goed! Ik vind het wel heel erg om te horen dat je je niet welkom voelt op de couveuseafdeling! Die ervaring heb ik helemaal niet, ze waren zo ontzettend lief voor mijn zoontje maar ook voor mij!! Ik voelde me daar echt helemaal welkom en verzorgd. Ik heb er zelfs midden in de nacht gezeten, en ze namen alle tijd om met me te praten en me weer terug te rijden!! Hou nog even vol, straks thuis begint jouw genieten! Wees verdrietig en spreek dit ook gewoon uit, want dat is echt heel normaal!
Hey, lees net je verhaal. Wat ontzettend naar allemaal zeg. Hoe gaat het nu met je zoontje? Is hij stabiel? En jij? Hopelijk gaat alles snel beter en kan je een band met hem gaan opbouwen... Heel veel sterkte!!
Hoi Sila, ik vind het echt heel vervelend voor je dat je je nu nog zo voelt na de bevalling. Het is ook niet niks wat je hebt meegemaakt. Vergeet ook niet hoe zwaar de zwangerschap voor je was en dan dit er achteraan. Het is helemaal niet gek dat je het even hebt gehad hoor. Zo stel je het je helemaal niet voor. Als het niet zo goed gaat als je had gehoopt, bel dan de verloskundige of de dokter en misschien kun je wat hulp krijgen voor je geestelijke gestel. Het is echt de normaalste zaak van de wereld als je er nu even niet zelf uit komt. Sterkte met alles meid en hopelijk kun je snel gaan genieten.
Hej Sila! Ik ken je van de aug.mama's topic en lees nu net je verhaal hier pas. Wat erg meis, ik wist niet dat het zo gelopen was bij je! (of ik heb er overheen gelezen??) Ik wil jullie veel sterkte wensen! Hoe gaat het nu? Met jou? En met C? Trekt je man het ook wel een beetje, want die mogen we ook niet vergeten natuurlijk! Weten jullie al of jullie morgen naar huis mogen? Ik hoop het! Want dat zou een goed teken zijn en kunnen jullie thuis lekker gaan genieten! Ik denk aan je! XSiren
Wat een verhaal meid! En ik weet heel goed dat je nu door een vreselijke periode heen gaat. Ik heb mijn kinderen helemaal niet gezien na de KS, pas uren laten door de ceuveuse glas. Pas de volgende dag voor het eerst vastgehouden en pas weken later kunnen aanleggen (ze waren prematuur en hadden nog geen zuigreflex). De bv ook op de gang geholpen met kolven, en met de rolstoel door het zkh gesjeesd. Ik wil je een paar tips geven want je zit nu in een behoorlijke dip: - vraag om een maatschappelijke werker en praat met haar over je gevoelens en vraag wat allemaal geregeld kan worden voor je; - vraag om een 'echte' rolstoel die je zelf kunt bedienen (zo eentje waarmee je zelf de wielen kunt draaien). Zo ben ik altijd naar de kinderen gegaan, in mijn eentje met de rolstoel, vanaf RMD-huis naar het zkh en terug; - praat met de verpleging van je zoontje. Jij mag altijd bij hem komen, en je mag zeker helpen met de verzorging. - Praat met de kinderarts. Hoe ziek is jouw zoontje? Hoeveel tijd mag hij uit de couveuse zijn? Zorg ervoor dat hij al die tijd bij jou op schoot doorbrengt; - Waarmee heb je het zo druk in het ziekenhuis? - Stel alle bezoek uit. dat komt later als jullie thuis zijn. - Vind rust bij jezelf! Accepteer de situatie zoals die is, en probeer het beste van te maken. Dit klinkt misschien hard, maar alleen op deze manier kun je nog enigzins genieten van de eerste dagen met je kind. Geniet van het verschonen, aankleden, badderen, aanleggen, knuffelen. Van elk moment samen. Schrijf een dagboek en maak veel foto's. - Film je zoontje zoveel mogelijk, en kijk naar deze opnames tijdens het kolven. Foto's hielpen hier voor geen meter, een videoopname wel. En nog van harte gefeliciteerd!