Is@ Hoe gaat het meis? Meleka@ Meis hoe gaat ie met jou? Knuf je lust er ook al aardig van! Idd om gek van te worden. Hoop en vrees moeten idd ons leven niet blijven beheersen. We moeten door hoe moeilijk ook , het leven heeft meer mooie dingen. Hier gaat het goed bijna vakantie kunnen we gaan genieten van de dingen die komen. Het feit dat het over is hebben we al een plekje gegeven, op af en toe een dipje na dan. Maar dat zal nog wel zo blijven,.
Meleka Ik heb jouw verhaal gelezen hoor, maar nog niet gereageerd. Poeh zeg dat is niet niks wat je doormaakt. Ik reageer later even uitgebreider, maar ik heb nu erg weinig puf. Eens in de zoveel tijd trek ik me even terug van ZP en nu is het weer zo ver. Wel fijn dat je jouw verhaal hier hebt geplaatst. Ik kom er zeker op terug. Voor nu sterkte en liefs. Je mag de moed opgeven, maar nooit de hoop verliezen!
Hey lieve Marnat, Wat goed om te horen dat het wel redelijk gaat met jullie. En die dipjes, ja die zullen nog steeds komen en gaan. Lekker bijna vakantie dus. Gaan jullie weg of blijven jullie thuis? Zoals ik net aan Meleka schreef, ben ik op ZP even niet meer zoveel te vinden. Heb erg veel lichamelijke klachten, niet lekker dus. Dinsdag 2 augustus hebben we de afspraak in Gent. Laat nog wel weten wat er is gezegd. Bedankt voor je berichtje Marnat. X Je mag de moed opgeven, maar nooit de hoop verliezen!
Graag gedaan is. Dikke knuf van mij rust en denk om je zelf meis. We gaan niet weg waarschijnlijk , we zullen zien. Ik ben er ook niet vaak meer , schrijf alleen haast nog maar in mijn eigen topic,
@IS heb je verhaal gelezen, pfff.. da's niet niks ! En ook andere dames die hier reageren, niet bij iedereen gaat het vanzelf en soms met hulp lukt het niet. Niet te begrijpen. Zoals jullie al schrijven, als er een god zou bestaan, dan is hij het wel een beetje oneerlijk aan 'verdelen'... juist de vrouwen die het zo graag willen, die worden 'overgeslagen'. Maar ik las ook dat je 2 aug naar Gent bent geweest. Ik hoop dat je daar goede dingen hebt gehoord en dat ze wat voor jullie kunnen betekenen ! Iig heel veel sterkte en succes !
Na even een time-out genomen te hebben ben ik weer even op ZP. Nairam Bedankt voor jouw berichtje. Meleka Sorry dat ik nog niet uitgebreider heb gereageerd op jou, maar waarom, wordt wel duidelijk in mijn bericht hieronder. Marnat Dank je wel dat je (ook) vraagt naar Gent. Lief van je. Onderstaand een (zeer) uitgebreid verslag.
Op dinsdag 2 augustus 2011 was onze afspraak bij Dr. De Sutter in het UZ Gent. We zijn de zondag daarvoor al naar Gent gegaan en hebben twee leuke dagen gehad. En toen was het dinsdag. Ergens gespannen, maar ook weer niet. We wisten niet zo goed hoe we ons moesten voelen. We moesten ons eerst melden bij de afspraakbalie en daar moesten we de kosten voor het consult betalen. Om 11.00 uur hadden we de afspraak bij de arts. Eerst kregen we een intake-gesprek, waarbij ons dossier welke wij van het vorige ZH hadden meegenomen, werd doorgenomen. Daarna was het tijd voor het gesprek met Dr. De Sutter. Na één en ander te hebben besproken kwam ook mijn leeftijd ter sprake .. dat is onvermijdelijk als je 45 bent en een kinderwens hebt. Ze gaf aan dat de kansen met deze leeftijd aanzienlijk zijn afgenomen .. maar ja, dat was ook niets nieuws voor ons. Verder gaf ze aan zeker een hysteroscopie te willen doen en bloedonderzoeken, maar gaf wederom aan, dat ook al zijn de uitslagen van deze onderzoeken goed, de kans op een zwangerschap erg klein is (ca. 1%). Het gesprek vorderde en wij waren ons er steeds meer van bewust, dat we onze droom moesten opgeven. Je maakt dan toch een optelsom: vijf zwangerschappen resulteerden in drie missed abortions en twee spontane miskramen. Ik werd dus zwanger (1x spontaan en 4x middels IUI), maar bleef het niet. De laatste zwangerschap is al bijna twee jaar geleden, nl. september 2009. En ja dan die verdomde leeftijd! De arts gaf in het begin niet haar mening, maar na verloop van tijd had ze wel enigszins door hoe wij in elkaar steken en toen gaf ze toch haar mening en die luidde: 'Als ik het zou moeten zeggen, dan zeg ik doe het niet.' Nogmaals bevestigde zij dat ze met alle liefde de onderzoeken zou willen doen, maar dan moeten we weer 1 of meer keer het stuk naar Gent toe, dan de kosten die evt. niet door de verzekeraar worden vergoed. Maar hier hebben we natuurlijk over nagedacht en dat hebben wij er graag voor over. Maar dan het belangrijkste aspect en dat is de emotionele kant. Als de uitslagen goed zijn, komt er dan wel een zwangerschap???? . die kans is en blijft heel klein, ook al behandelt Dr. De Sutter ons. Hoe goed Dr. De Sutter ook is, mij zwanger kijken kan ze ook niet. En stel dat ik wel zwanger zou worden zwanger blijven, dat blijft hoe dan ook de vraag (even voor de duidelijkheid IVF en ICSI is vanwege mijn leeftijd ook in België uitgesloten). Je gaat weer de hoop vestigen, met een hele grote kans dat de uitkomst niet is die we willen. Wil je wel opnieuw die emotionele MMM in?, met hoogstwaarschijnlijk uiteindelijk geen kindje! Dus wij hebben daar toen tijdens het gesprek besloten om geen onderzoeken meer te ondergaan en dat we moeten proberen om het laten uitkomen van onze kinderwens af te sluiten. Overigens was het gesprek, ondanks de uitkomst die je niet wilt (maar zeker rekening mee hield), een heel fijn gesprek. Een ontzettend aardige arts, Dr. De Sutter. Maar dan ben je een halve dag verder en dan slaat de twijfel weer toe. Nemen we wel het goede besluit? Zullen we toch niet, zoals eerder afgesproken, nog kijken wat 2011 voor ons in petto heeft? We durfden niet tegen elkaar te zeggen, we stoppen ermee, we gaan met zijn tweetjes verder. Maar als je dan heel eerlijk alles bekijkt, dan weten we verstandelijk dat het beter is om het boek nu te sluiten. De laatste 6 jaar van ons leven heeft in het teken gestaan van onze kinderwens. We hebben erg veel verdriet gehad van alle zwangerschappen die niet verder mochten gaan .. dus van alle kindjes in wording die wij zijn verloren. Daarnaast het verdriet om het ziek zijn en het verlies van onze (schoon)vader. En nog vele andere verdrietige, pijnlijke gebeurtenissen. Wij zijn ons leven al heel wat jaren kwijt en verlangen zo naar rust en duidelijkheid. Geen gedoe meer elke maand. Geen hoop meer op iets wat ons blijkbaar door de natuur niet gegund is. Geen verdriet meer als het weer niet is gelukt. Onze gedachten zitten momenteel in een achtbaan die voorlopig nog geen zin heeft om stil te staan. Het woord Waarom, komt ook erg veel voor in deze gedachten. Waarom is bij mij de kinderwens pas laat gekomen? Waarom ben ik niet eerder op ZP terecht gekomen? Waarom laat mijn lichaam mij in de steek? Ik faal, mijn lichaam faalt. Ik wil uiteraard dolgraag moeder worden, maar ik wil zó graag dat mijn vriend vader wordt van ons kindje. Mijn hart breekt als ik weet wat voor een verdriet hij hier om heeft. Het woord pappa zal nooit tegen hem gezegd worden en ik weet dat er nooit mamma tegen mij gezegd zal worden. Ik weet niet wat het is, maar ik vind het voor hem zoveel erger dan voor mij. En ik vind het voor mijzelf al zo erg!! Er gaat, zoals gezegd, zoveel door ons hoofd nu. HET kamertje, zoals wij het al die jaren hebben genoemd, wat dus de kinderkamer had moeten worden, wordt nu een kantoortje. We hebben in de loop der jaren erg veel grote klussen in huis gedaan (terwijl eigenlijk alles nog nieuw was) en dit was waarschijnlijk een afreageren van ons op al het verdriet, een soort van verwerken. Helaas moeten wij veel klussen ook nog afmaken, maar daar hebben we al heel lang de energie en puf niet voor. Nu wordt het opknappen van HET kamertje onze 1e prioriteit. We maken er een hele mooie kamer van, maar helaas voor een heel ander doel dan het bedoelt was. En dat doet pijn, verdomd veel pijn!! Wij hebben een kaartje ontworpen en laten drukken en deze de afgelopen dagen naar familie en vrienden gestuurd. Helaas geen geboortekaartje, maar een kaartje waarmee wij laten weten Afscheid te nemen van onze droom. Het is een heel mooi kaartje geworden. Het sturen van het kaartje is voor ons één van de stappen die wij moeten nemen om het laten uitkomen van onze kinderwens af te sluiten. Accepteren zullen wij het nooit, maar we moeten ermee leren leven en het het een plek gaan geven. Hieronder een bestaand 'gedicht'. De basis is niet van mij, maar van Dreamer83. Ik kwam dit tegen, net nadat ik in 2009 op ZP ben gekomen. Het raakte mij ontzettend en ik hoopte dat deze tekst voor ons geen waarheid zou worden, maar inmiddels weet ik beter. Ik heb het wel aangepast aan onze situatie.
Afscheid van onze droom Het was zo mooi Samen dromen over de toekomst Een kindje van ons samen Op wie zal hij of zij lijken Wie zijn karakter zou het krijgen Dat kindje van ons samen Zou het mamma's mooie ogen krijgen Of pappa's neus Dat kindje van ons samen Zou het pappa's lieve hartje krijgen Of mamma's lach Dat kindje van ons samen Jaren zwijmelen en dromen Jarenlang proberen Voor een kindje van ons samen Vijf maal zwanger geweest Mooie echo's gezien met een kloppend hartje Maar helaas vijf maal een miskraam Vijf maal werd onze droom geen werkelijkheid En dan na jaren, de conclusie van het ziekenhuis: Medisch uitbehandeld Nog geprobeerd om 'spontaan' onze droom te laten uitkomen, Maar nu is ook de leeftijd een obstakel. Nog tweemaal een second opinion, Maar daar werd het obstakel van de leeftijd bevestigd Hoe moeilijk ook om dit te besluiten en te moeten zeggen: Dag droom, dag kindje van ons samen Nooit zullen we weten op wie je zou lijken Of wie zijn karakter je zou hebben Dag kindje van ons samen Nooit zullen we jou pappa en mamma horen zeggen Nooit zullen wij jou knuffelen en troosten Dag kindje van ons samen Nooit zullen wij jou onze liefde kunnen geven Nooit zullen wij jouw liefde kunnen ontvangen Dag kindje van ons samen Nooit zullen we weten wie je zou zijn En hoe jij zou worden We moeten afscheid nemen van iets wat we nooit hebben gehad Een kindje van ons samen .
IS, wat een gedicht. *Timon veegt traantje weg* Ik wil jullie een enorm dikke knuffel geven, want dit is iets wat niemand zou mogen overkomen.
I S Ik ben blij dat mijn gedicht jullie kan helpen met het verwoorden van jullie verdriet. Het is zo fijn om aan anderen duidelijk te kunnen maken wat je voelt, hoe het voelt, wat je doormaakt. Maar lieverd, je hebt niet gefaald! Het leven heeft een andere weg voor jullie in petto. Ik vind het idee van het kaartje heel mooi. Ik hoop dat de ontvangers er goed op reageren en je mooie, warme reacties krijgt. Ik wens jullie alle kracht om met dit afscheid om te gaan. Liefs Dreamer
Timon Dank je wel. Idd dit zou geen man + vrouw mogen overkomen dat zij geen pappa en mamma kunnen worden. Ik hoop met heel mijn hart dat jullie dit niet overkomt. Dreamer Dank je wel voor jouw lieve woorden!!! We hebben inmiddels sms-jes en mooie kaarten ontvangen. Die laatste ook vaak met zorg uitgekozen, zoals kaartjes met vlinders .... erg lief en mooi geschreven teksten. Van mijn broer hebben we twee bedeltjes gekregen voor aan mijn Pandora armband. Ik heb 2 armbanden, waarvan 1 speciaal voor onze kinderwens. Die heb ik een aantal jaar geleden van mijn vriend gekregen. Er zitten 5 bedeltjes aan in de vorm van een vlinder en 2 hartjes (onze harten). Mijn broer heeft nu een loshangend vlindertje gegeven met daarachter de gedachten van het (moeten) loslaten van onze droom. En een bedel in de vorm van een spiraal ... de spiraal zijn wij en draait door, ook zonder kindje. Van de vriendin van mijn broer kregen we een vlindertje met hele fijne, kleine steentjes erin. Heel mooi en ontroerend dat zij dit hebben gedaan. .
We zijn ruim drie weken verder na het pijnlijke besluit wat wij hebben moeten nemen. O wat is het toch verdomde moeilijk. We weten verstandelijk dat het een goed besluit is, maar emotioneel is het zo ontzettend zwaar. Overal waar je bent, loopt, kijkt zie je kinderen .... logisch. Maar het is moeilijk ..... met name baby's en p(kl)euters vinden wij moeilijk. En zwangere buiken die kunnen we ook niet goed hebben. Gisteren nog zag ik een blik van mijn vriend. We zaten in een restaurant en ik zag een zwangere vrouw binnenkomen. Mijn vriend zag het iets later en dan zie je de pijn in zijn ogen. Dan breekt toch echt mijn hart. Ik weet wat hij voelt, want ik voel het zelf ook!! We hebben als reactie op ons kaartje nog meer mooie kaarten gekregen. De meeste met vlinders. En mooie, lieve teksten. Het neemt ons verdriet niet weg, maar het geeft zeker steun. Het was niet de opzet van ons, maar het is toch heel fijn dat sommige mensen hier wel op reageren door een kaart te sturen. Al eerder schreef ik van de symbolische bedeltjes van mijn broer en zijn vriendin. Van mijn moeder kregen wij een hele mooie houten (antiek-look) kistje met daarop bloemen en vlinders met een engelenhoofdje geschilderd. Heel mooi. Hierin zullen wij later de kaarten bewaren. Gisterenavond heb ik de 1e pil na 6 jaar en vier maanden ingenomen. Dit was toch wel een heel raar, moeilijk en verdrietig moment. Het is zo vol in mijn hoofd, pfff word daar ook wel een beetje gek van. Zal er wel bij horen. Je gedachten worden maar heen en weer geslingerd. En ook de grote vraag Waarom?? Waarom heeft het boek waarin wij ruim 6 jaar geleden zijn begonnen, na zoveel zwarte bladzijden, geen laatste mooie roze bladzijde. Waarom is deze ook inktzwart geworden? Helaas zal deze vraag door niemand beantwoord kunnen worden. Zucht ......
Phoe wat een verhaal.. Ik ben inmiddels wel gezegend met een klein wondertje. Ik heb er geen obstakels voor hoeven te doorstaan. Maar ik besef maar al te goed dat niet iedereen het zo vergaat, En elke dag weer ben ik zo intens gelukkig dat ik mijn meisje gekregen heb. Ik ben dan wel moeder, Maar ik voel je pijn hier.. Ik lees het in je berichtjes.. Ik zat het zojuist allemaal te lezen met een enorme brok in me keel en tranen in me ogen.. Daarmee besef ik des te meer hoe gelukkig ik me mag prijzen.. Ik had zo graag op de laatste pagina nog een mooie afloop willen lezen. Mischien een pijnlijke vraag, maar hebben jullie ooit aan een draagmoeder of een adoptie gedacht? Ik gun het jullie hier allemaal zo erg, Dat ik me haast schuldig voel dat het mij in feite in de schoot geworpen is..
Timon .... dank je meis!! Flowergirl Wat een lief bericht. En je moet je niet schuldig voelen hoor, gelukkig gaat het bij veel vrouwen wel vrij makkelijk. Eigenlijk zou dat voor elke vrouw moeten toch?? Wat betreft een draagmoeder ..... De arts in het eerste ZH heeft gezegd dat een draagmoeder waarschijnlijk ook niets uithaalt, omdat er waarschijnlijk iets met mijn eitjes niet goed is ..... leeftijd?? Maar dat is een pure gok, want ze weet niet of er iets met mijn eitjes is. In Nederland worden eitjes niet onderzocht (in hele speciale situaties wel, bepaalde erfelijke ziektes). Dus met 100% zekerheid kunnen ze niet zeggen dat het aan mijn eitjes ligt. Dan kom je bij een donor-eitje en daar hebben wij het ook wel over gehad. In Nederland moet je - wat ik begreep van de arts - zelf voor een donor zorgen, anoniem kan en mag niet in Nederland. In Spanje schijnt dat dan weer wel te kunnen, maar ja dat is niet echt om de hoek. En dan is er natuurlijk nog geen garantie dat het wel goed gaat. Want niemand heeft tot nu toe kunnen zeggen wat de miskramen veroorzaakt. Wellicht is het toch een mankement in mijn lichaam. Dan ben je zwanger met een donoreitje en dan gaat het alsnog verkeerd. Dat vonden wij na de MMM allemaal wel heftig. Wat betreft adoptie. Ten eerste is dat een kostbare aangelegenheid en dan bedoel ik echt kostbaar! En tussen de ouders en het kindje mag maar maximaal 40 jaar zitten. De procedure neemt heel wat tijd, soms jaren, in beslag en ik ben nu al 45, dus het kindje zal dan al zeker 6 of 7 jaar zijn. Pleegouders, daar heb ik het met mijn vriend ook over gehad, maar dat ziet hij toch niet zitten. Ik ben daar ook zowiezo nog niet 100% van overtuigd. Vind het bewonderenswaardig dat mensen dat doen, maar je moet niet vergeten dat het ontzettend zwaar en moeilijk kan zijn. Maar we moeten er beiden achter staan en als 1 van de 2 het niet aankan, dan moet je daar niet aan beginnen. Dat is voor niemand goed. Nogmaals bedankt voor je lieve berichtje. Flowergirl geniet van jullie kleintje.
Nou ik vind dat ze eigenlijk wel de moeite hadden mogen nemen om op zijn minst naar je eitjes te kijken. Wellicht had dan je droom toch nog werkelijk heid geworden.
En nog meer kaarten hebben we als reactie op onze kaart gekregen ...... zo lief en ontroerend allemaal. Zo met zorg uitgekozen, stuk voor stuk!! En ik heb weer een bedeltje voor aan mijn Pandora-armband gekregen ..... van ZP-dinnetje L78 ..... heel lief! Wij leven eigenlijk nog steeds in de roes en die zal nog wel voorlopig voortduren. Gisteren zijn we op kraamvisite geweest bij buurtjes .... dat is toch wel confronterend. Ook het cadeautje kopen was niet makkelijk. We hebben de kleine niet heel erg lang gezien. Wat een lief mannetje zeg!!! Ja dan smelt je hart, maar tegelijkertijd huilt je hart. De buurvrouw zei: 'Het is wel moeilijk hè, nu zo voor jullie!' Lief dat ze dat zei! Morgen gaan we op vakantie ..... twee weken naar de zon. We kijken er ontzettend naar uit. Onze insteek is een vakantie van luieren, lezen, zonnen, zwemmen, eten en drinken (all-inclusive ... voor het eerst).