Ik zit er echt heel erg mee: telkens als zn zusje huilt is mn oudste van 2,5 echt vol-le-dig overstuur!! Nu huilt ze niet vaak, maar de laatste dagen begint ze wat last van krampjes te krijgen waarbij ze heel hard en hoog gilt. Eerlijk is eerlijk: ze heeft een behoorlijk volume, maar mn zoontje schrikt daar dusdanig van dat hij helemaal overstuur raakt met snikken en hikken aan toe. Echt ontroostbaar. Zojuist zat ik dus twee kinderen te troosten... tsja, leg dan maar eens prioriteiten. Uiteindelijk "vluchtte" mn zoontje naar bed. Ik heb mn dochter weggelegd in de box en ben achter hem aan gegaan. Zo goed en zo kwaad als het kan geprobeerd aan hem uit te leggen dat ze last van dr buikje heeft maar nog niet kan praten en dus moet huilen. Hij zegt het echt eng te vinden als ze zo huilt... Ik heb hem geprobeerd erbij te betrekken, kusjes geven zodat ze weer stil wordt enzo. Het doet me zo'n pijn dat hij haar "eng" zou vinden! Wat moet ik hier nu mee!
Komt me bekend voor. Onze oudste (25 maanden bij geboorte van de tweede) raakte vooral 's avonds helemaal over dr toeren wanneer haar zusje huilde. We hebben haar uitgelegd (of in ieder geval gepoogd ) dat haar zusje niet kon vertellen dat ze buikpijn had of honger of vieze luier, maar dat ze dat alleen maar kon "vertellen" door te huilen. OP de één of andere manier is die boodschap wel geland, want na een week of 2,3 huilde de oudste dus niet meer. Hooguit wanneer ze heeeeeel erg moe was, dan wilde ze nog wel een deuntje meehuilen. Voor je zoontje is er ook vreselijk veel verandert de afgelopen paar weken. Je mama die ineens geen dikke buik meer heeft, die een aantal dagen niet zo mobiel is geweest (na de bevalling) en ineens zo'n "gek ding" wat aandacht vraagt van zijn ouders.
Ik pak het dus net zo aan... Maar het kan dus nog wel een paar weken duren?? Ik begrijp het ook wel, maar hij is echt ZO overstuur, zo erg heb ik het zelden gezien. Het snijdt echt door merg en been... Word er gewoon een beetje verdrietig van.
Bij ons was het "heel erg overstuur zijn/raken" met twee weken echt wel over. Probeer het toch steeds positief op te pakken met je zoontje. Wij werden er ook verdrietig van hoor, echt van die hele diepe snikken en zooooo intens verdrietig huilde ze dan
Tis echt hopeloos... vanmiddag echter wel weer een positieve ervaring. Ben steeds zo bang dat ons zontje genoeg heeft van dr, maar gelukkig hebben ze vanmiddag toen ze wakker en stil was heel lief liggen knuffelen. Nu net begon ze weer te huilen en hij ook meteen weer overstuur. Ik heb haar toen boven in dr bedje gelegd, maar weet eigenlijk niet of ik dit de juiste manier vindt... Het geeft voor hem wel veel rust ( en voor mij dan ook) maar voel me wel schuldig tegenover mn dochtertje..
Allereerst gefeliciteerd met je dochtertje! Ik denk dat beide kinderen jouw liefde en aandacht nodig hebben en ik begrijp dat het moeilijk is om je aandacht te verdelen. Ik heb geen ervaring met twee, maar mijn hart breekt een beetje als een huilende baby van 1,5 week jong alleen in het bed wordt gelegd. Kan hij niet helpen troosten als grote broer? Tweede punt is dat je zoon inmiddels wel de leeftijd heeft dat hij deksels goed begrijpt dat als mama de baby weg legt hij mama voor zichzelf alleen heeft. Ik zeg niet dat hij de boel manipuleert, maar ik denk wel dat je daarvoor moet waken. Kan je je dochter niet in een draagdoek doen?
ja, ik voelde me er ook al niet prettig bij, al ben ik zeker niet tegen het "alleen in dr eigen bedje slapen" hoor! Maar niet in deze situatie. Ik moet er idd wel voor waken dat hij het niet als aandachtvragen gaat gebruiken, dat zou ik echt heel vervelend vinden. Het helpen troosten vind ik een goeie, dat heb ik vanmiddag idd ook geprobeerd en dat deed hij heel lief maar zodra haar gehuil aanzwelt dan is hij ook weer van de leg Een draagdoek zat ik ook al aan te denken maar eerst maar eens kijken of het vanzelf op korte termijn iets minder wordt. Bij mn zoontje hadden we ook een draagdoek maar dat vond ik eigenlijk maar niks...
Je kunt misschien uitleggen dat de baby ook huilt als ze honger heeft, lekker wil spelen, wakker wordt etc. Je zoontje kan het allemaal al zeggen, de baby heeft alleen een soort wekker of alarm, ha ha tja hoe leg je dat uit? Als je dochter erg veel huilt kunt je misschien iets knutselen (met flesje,bed,bad,knuffelen etc) en je zoontje laten raden waarom haar wekkertje af gaat? Succes! Lastig hoor!
misschien n popje kopen voor je zoontje zodat hij leert hoe je vr n baby kan verzorgen? ik heb maar een kind, dus ik weet niet hoe het werkt met n 2de kindje. maar mijn zoontje speelt wel met n pop en knuffeltje, en hij laat het popje (of knuffel) hard huilen(hij maakt dus zelf huil geluid en laat het popje papa roepen-heel hoog stem maakt hij voor het popje-)dan pakt hij het popje en geeft het eten of laat ergens zitten etc.als ik nu 2de kindje had zou ik hem makkelijk uit leggen denk ik dat de baby huilt.
Dat is wel een goeie ja! Hij heeft wel een babypopje maar heeft er nog weinig interesse voor. Die had ik al voor zn zusje er was, misschien dat het nu wel iets meer spreekt? Het werkt bij hem meestal wel goed als ik iets uitleg via een knuffel oid dus wi weet ook wel bij de pop?! Ik ga het zeker uit proberen. Vandaag zit hij op het KDV, dus voor hem misschien ook wel rustig, iets voor zichzelf en zn vaste structuur. Vanavond ga ik het wel even proberen!
Wat vervelend, Druif! Er zijn hier al een paar goede tips gegeven. Als een aanvulling erop is mijn tip als beide kinderen aan het huilen zijn, eerst zorgen dat je peuter rustig wordt (als je op dat moment er alleen voor staat). Je zoontje heeft het er moeilijk mee, het is een grote verandering voor hem. Het is een normaal proces, maar het is wel van belang dat hij op een fijne manier went aan de verandering in de gezinsituatie. Als op het moment dat hij overstuur is je aandacht eerst naar je dochter gaat, zal hij dat negatief ervaren. Je baby kan echt wel een paar minuutjes wachten (niet ideaal, maar ze zal er heus geen trauma aan overhouden), daarna kan je haar uitgebreid troosten. Een peuter is veel meer bewust van dingen en zal waarschijnlijk naast het overstuur zijn ook nog eens negatieve aandacht vragen als jij hem nu op het tweede plan zet nu. Het is echt kiezen tussen twee kwaden, heel vervelend dat je jezelf niet onder een kopiermachine kan leggen, maar het is nu eenmaal het lot van niet enig kind zijn. Als hij eenmaal gewend is aan nieuwe gezinsituatie zal hij vele meer accepteren.
Dank je, dit bevestigt wat ik zelf ook al dacht! Tis alleen wel lastig om een evenwicht te vinden tussen het geven van je aandacht aan de oudste zonder dat dit "doorslaat" in aandachtvragen op een negatieve manier en hem troosten omdat hij echt overstuur is... Op dit moment geloof ik zeker dat t niet aandachtrekkerij is, hij is ECHT heel erg overstuur... maar ik weet niet wat er gebeurt als dit steeds zo verloopt natuurlijk... het moet ook een beetje "gewoon" gaan worden, begrijp je? Ze zal nog wel vaker huilen... maar voor nu is het nog zo nieuw allemaal voor hem dat dat denk ik van latere zorg is.
Ik heb er dan wel geen twee, maar vind dit toch wel moeilijk. Kijk; als de baby een beetje jengelt en je troost de peuter een paar minuutjes voordat je naar naar toe gaat, oke, daar kan ik nog inkomen. Maar een pasgeboren baby die net uit mama's buik komt, moet miz niet alleen hoeven huilen en al helemaal niet weggelegd worden op dat moment. Dat is slecht voor de stresslevels van een pasgeborene. Die moet gewoon heel dicht bij mama zijn op dit moment. Ik denk dat het zaak is de peuter duidelijk te maken wie de baby is en wat ze komt doen. Juist aan een peuter kan je dit duidelijk maken. Je kan een pasgeboren baby niet uitleggen waarom er niemand komt om te troosten. En de peuter zoveel mogelijk bij de verzorging te betrekken. Misschien speciale speeltjes geven op momenten dat het moeilijk voor hem is en hij jaloers is. Gelukkig slaapt een pasgeborene het grootste gedeelte van de dag zodat het op die uren qualitytijd kan zijn voor de peuter. Maar da's mijn gevoel he.
Mijn dochter raakt dus ook volledig overstuur als mijn zoontje huilt, alleen is mijn dochter pas 16 maanden en kan ik haar niet echt uitleggen waarom hij huilt. Ik vind het wel ook echt heel moeilijk, want ik wil ze allebei niet laten huilen, maar ja...ik heb maar 2 handen natuurlijk.
Ja, maar 16 maanden da's nog een beetje een baby, een dreumes. Zoontje van Druif is 2x zou oud, die is 2,5. Twee maanden ouder dan mijn zoontje en die kan ik nu ook goed dingen uitleggen, het besef is er nu op deze leeftijd. Ik denk dat je een kind van 2,5 heel goed dingen omtrent een baby uit kan leggen. Het is nu eenmaal zo, het verandert niet, dus dan maar even door die zure appel heen bijten!
Bi 2,5 jaar kun je zeker goed dingen uitleggen! Dat is een voordeel. Dat is ook een stuk moeilijker bij 16 maanden, mermaid! Helemaal lastig... die zal denk ik nog niet snappen als je uitlegt dat een baby huilt uit onvrede omdat ie nog niet kan praten... @zogelukkig: jouw mening kan ik ook begrijpen. Toch denk ik meer zoals Kiwi1. Wel deel ik je mening dat ik mn zoontje zsm moet duidelijk maken dat er nu ook een zusje in huis is die niet meer weggaat en dat ze wel eens vaker zal huilen en dat het er bij hoort en niet eng is. Dus voor nu troosten: tuurlijk, maar het moet ook geen " groot ding" blijven. het zal zo snel mogelijk "normaal" moeten gaan worden. juist met een peuter is zoiets duidelijk maken mogelijk.
Ik denk dat ik je mening vast gedeeld had als ik 1 kind had gehad. Maar in de praktijk werkt het vaak toch anders. Ik heb gemerkt dat mijn zoon van 3 jaar sneller heeft geaccepteerd dat hij niet meer alleen is vanaf het moment dat ik hem "voortrok". Deed ik dat niet, dan vroeg hij veel negatieve aandacht en dat resulteerde in een niet leuke sfeer in huis. Je wilt als moeder immers voor allebei je kinderen zijn en dat gaat gewoon niet altijd tegelijk. Mijn zoon had zichtbaar moeite met de situatie. Hij was niet overstuur, maar trok veel negatieve aandacht. Vanaf het moment dat ik hem "serieus" nam op de momenten wanneer hij er om vroeg, wat dus vaak betekende dat ik de baby even moest laten liggen is het gedrag binnen een paar dagen omgeslagen. Nu is er een balans in het gezin en heeft hij er geen moeite mee dat hij soms even moet wachten. Als ik het niet op die manier had gedaan dan weet ik zeker dat ik nog veel langer te kampen had met een dwarse peuter en dat lijkt me ook niet goed voor de baby. Dus per slot van saldo is dit ook heel goed voor mijn dochtertje geweest. En dat ze soms een paar minuten langer moest huilen is geen ramp, daar ben ik er van overtuigd En natuurlijk hebben wij goed ons zoontje op de nieuwe situatie voorbereid, betrokken we hem overal bij etc etc etc...maar dat is blijkbaar niet altijd genoeg. Op het moment dat de baby er is, is het een gigantische verandering voor het oudere kind en moet je een manier zoeken om de situatie zo prettig mogelijk voor iedereen te maken. En dit is de manier wat voor ons heeft gewerkt.
Heel herkenbaar wat betreft negatieve aandacht vragen etc. Deel je mening helemaal. Hopelijk slaat ons zoontje ook snel om...
Ik kan me hier helemaal in vinden. Hier sluit ik me bij aan! Mijn oudste vind het nog steeds niet leuk als de jongste huilt omdat hij pijn heeft of ziek is ofzo. Hij gaat dan echt een beetje moedertje spelen en zodra hij ziet dat het weer beter gaat gaat ie weer zijn eigen gang. Ze leren er echt wel mee om gaan, maar je moederhart breekt nu eenmaal in 2e als beide kinderen huilen!