Ik vind het niet ego hoor. Zit in hetzelfde maar toch ander schuitje. Ik wil zó graag weer zwanger raken en een tweede kindje verwelkomen. Maar mijn man gaat per nov zijn baan kwijtraken, we hebben nog een loei van een schuld bij mijn ouders... En dan zegt de omgeving wel; ja, maar geld is niet belangrijk...Toch, gaan we er niet eerder voor dan dat we duidelijkheid hebben. En dat kan met de crisis wel langer zijn dan me lief is. Ik wil je heel veel sterkte wensen, want het toch een soort van rouwproces waar je door heen moet. Digiknuf ! Liefs van Chantal
vervelende situatie! Wat extra vervelend is, is dat je dus wel recht hebt op de toeslag maar het potje dicht zit. Blijven/informeren bij de gemeente he! Wij hebben in een soort gelijke situatie gezeten, nu nog wel een beetje eigelijk. Mijn man loopt al ruim 2 jaar met rugklachten, 1,5 jaar geleden 2 flinke operaties gehad, die niet geheel gelukt zijn. Nu zijn we zover dat hij na een flinke revalidatie weer aardig op de been is en nu is hij druk ah solliciteren waardoor wij nu eindelijk voor een 2e kindje kunnen gaan. Nou ja, kunnen, financieel hebben wij een flinke klap gehad en nog steeds hebben we het krap, maar we redden het met wat hulp, net. Onze zoon wordt eind dit jaar 4 en wij hebben altijd graag 2 kindjes gewild. Mijn man heeft al die tijd in de ziektewet gezeten en dan heb je dus ook geen recht op toeslag. Wat ik heel scheef vind, want ik denk dan, iemand zit niet voor niks lang in de zw. Als iemand zoveel dagen voor een klein kind kan zorgen, kan hij wellicht ook licht werk doen. Bij de gemeente kregen wij niks, zaten qua inkomen net boven de grens. Maar ja van mijn parttime salaris en zw van man kan je echt niet alle lasten betalen, plus nog voor 3 dagen opvang, das niet te doen. Ik kon ook niet meer gaan werken omdat man het toen niet redde met zoon thuis. Heb het wel geprobeerd, 2 avonden erbij werken maar moest ik regelmatig afmelden omdat ik rond half 6 wegmoest en man moest avondritueel doen, en dat redde hij niet altijd. Kortom, was redelijk uitzichtloos en ik begrijp je frustratie. Jij en je man kiezen hier niet voor, het overkomt je en je moet het er maar mee doen. Er is toen bij mn eerste zwangerschap veel commentaar geweest of we het allemaal wel gingen redden en natuurlijk hadden wij ook onze twijfels. Maar als je dan tegen mensen zegt" we hebben al zoveel verloren door deze situatie, moeten we al onze wensen ook nog opzij zetten" dan gaan ze wel nadenken. Vaak komen ze dan tot de conclusie dat je dat niet moet doen. In de praktijk moet je het zelf redden dus die keuze kun je alleen zelf maken, samen met je man. Nu hebben wij de " mazzel" dat mijn man aan de beterende hand is, en volgens mij gaat jou man niet beter worden dan hij nu is, dan realiseer ik me. Ik wens je veel sterkte met jullie keuze, het is frustrerend.
Ik denk dat je je niets moet aantrekken wat een ander vind..hun leiden niet jullie leven, en voelen niet jullie zorgen of verlangens. zelf heb ik fibromyalgie (weke delen reuma) en heb na een dochter van 10, nog een kleine gekregen...heel erg zwaar, maar voel me wel compleet..ik wens jullie alle geluk en sterkte bij de keuzes en de gevolgen hoop dat ze allemaal postitief zijn.
je kan via de gemeente ook een smi aanvragen dat is een sociaal medische indicatie, dan krijg je de opvangtoeslag ook vergoed en ben je niet afhankelijk van de belastingdienst