Ik denk dat het hier verkeerd staat, maar ik wist ook niet waar ik het wel neer kon zetten vandaar. Maar ik zit eigenlijk best met een dilemma. Wij hebben 3 prachtige kindjes waar ik heel gelukkig mee ben. Lang heb ik gedacht dat we compleet waren, maar sinds een jaar voel ik me dus niet compleet. Ik zou dus heeeeeeeeel graag nog een 4e kindje willen krijgen. Als het ons gegeven is uiteraard. Maar............er is ook iets wat me tegenhoudt. Ik ben eerlijk gezegd best wel bang, ik heb veel meegemaakt in me omgeving wat betreft zwangerschap en baby's wat ik hier niet neerzet want ik wil niemand bang maken, maar het zijn geen leuke dingen. Daardoor ben ik zelf ook bang geworden. Wat als.......denk ik steeds maar. Bv als t kindje wat mankeerd zal het kindje er niet minder van worden, maar ik moet ook denken aan me 3 kindjes die ik al heb lopen. Ik maak me hier niet zo druk over maar me man is er best bang voor.....Wat als er iets met mij gebeurd tijdens de zwangerschap of bevallen. Ik moet er niet aandenken om me man en kinderen te moeten achterlaten, en dat alleen omdat ik zo graag een 4e kindje wou. Ik weet dat dit wel een hele extreme situatie is maar goed me meisje en ik hadden er al niet eens meer kunnen zijn dus het kan! Of als me placenta niet loslaat dat lijkt me ook zo eng. Wat als er wat met de baby gebeurt tijdens de zwangerschap of bevallen, ik moet er niet aandenken, weet niet of ik dat wel aankan. Het is misschien allemaal aanstellerij, angst voor niks maar bij mij zit het helaas heel diep. Bij de eerste heb ik nooit nagedacht over dit soort dingen, nou moet ik ook zeggen dat ie onverwachts kwam maar ik stond heel neutraal in de zwangerschap, en bij de 2e ook. Maar bij de 3 begon ik meer te weten en vond ik het al eng worden. Na de echo was alles verdwenen van me angst tot de bevalling. Toen begon ik hem weer te knijpen maar ik had een super verloskundige die me thuis heel rustig en relaxed heeft geholpen en ik in 3uurtjes bevallen ben thuis! Nu wil ik dus heel graag een 4e, niet alla minuut maar de wens is wel heel sterk, maar ik durf dus echt niet Ik moet zeggen dat ik wel een hypochonder ben dus alles waar ik angst voor heb komt bij mij dubbel zo hard aan en is weer moeilijk om vanaf te komen helaas. maar ik ben bang dat als k niet voor een 4e wondertje ga omdat mijn wens zo sterk is dat ik later spijt ga krijgen en steeds maar ga denken wat als.......ik het toch had gedaan!
Oh meis vervelend he. Ik heb dit ook zo erg.. Wat áls.. Ja je weet het allemaal niet he.. Maar doe er maar eens iets aan.. Kijk, voor ons is het makkelijk te zeggen, je hebt er al drie. maar daar gaat het niet om, jij wilt het graag. En wat iemand in mijn topic (twijfel voor een tweede, wie helpt me) zei: Ik had het er graag voor over. En zo is het denk ik, als je het écht graag wilt, heb je het er voor over.. Neemt niet weg dat de angst wel blijft maar misschien relativeer je het dan meer.. Heel veel succes met je beslissing..
He Vrouw.. Ik heb bij alle twee de zwangerschappen die angst wel gehad. Ook wel genoten hoor gelukkig. Maar er valt denk ik niet meer aan te doen als proberen uit je hoofd te zetten. Tuurlijk zijn er "kansen" dat het niet goed gaat. Maar hoe meer je daar over gaan nadenken hoe meer dingen je tegen komt die niet goed zouden kunnen gaan en hoe groter je probleem word. Het is ook iets heel... ja hoe moet ik dat nou zeggen. Je hebt het niet in de hand! Je moet het los laten. Het is iets heel wonderlijks, een zwangerschap. En je hebt het gewoon niet in de hand, dat is misschien eng, maar ook mooi want in feite gaat alles vanzelf. En met al die echo's worden (in de meeste gevallen) complicaties al snel waargenomen. Het is aan jou en je man. Weegt het vlindertjes gevoel voor een 4e wondertje meer dan de eventuele angst dat het niet goed gaat?
Je kunt morgen ook onder een bus lopen omdat je boodschappen wou doen...dussss....zo blijf je aan de gang he. Niemand hoopt dat er wat met moeders gebeurt, ben ook zwanger van de 4e maar als je daar allemaal rekening mee gaat houden kun je jezelf beter opsluiten.
Ja precies, zo loop ik het ook te relativeren voor mezelf. Voor hetzelfde geld word ik morgen niet meer wakker, of kom ik onder een auto of bus. Daar moet ik ook niet bij nadenken, en dat doe ik ook helemaal niet. Maar nadenken over de zwangerschap wel zo raar. ik heb 3 goede zwangerschappen gehad, de bevallingen ook. Al kwamen we er wel achter dat ik bij de laatste een engeltje op me schouders had. Het had heel raar kunnen lopen. Misschien dat dat er ook wel in hakt. ik ben normaal een heel nuchter persoon, maar heel vaak zeggen mensen de natuur heeft het zelf in de hand, als ik daar teveel bij nadenk denk ik, ja misschien was het ook wel een waarschuwing dat dit de laatste keer heeft moeten zijn. Of ben ik nou weer te zweverig? Aan de ene kant denk ik; mens wat zeur je nou als je het echt wil ga je er gewoon voor! Aan de andere kant durf ik dus niet omdat ik die angst heb. Waarom die angst? Zit er wat achter of is het gewoon aanstellerij van mij? Pff mijn hart zegt jah heeeeeeeeel graag, me verstand zegt nee! Ik weet dat als ik eenmaal zwanger ben dat ik er gewoon van geniet en alles over me heen laat komen. Alleen aan het einde zal ik weer doodsbang voor de bevalling zijn maar goed, er is er nog nooit een blijven zitten.....
Maar als je weet dat je wel van je zwangerschap geniet.,. dan zou het voor mij niet zo moeilijk zijn! En Tjessia, dat is zo, zulks zegt mijn man ook altijd maar dat is een beetje flauw, ten eerste is een zwangerschap/bevalling gewoon erg risicovol, ten tweede vind ik 'doe je het jezelf aan' dat vind ik anders als in een auto rijden omdat je weg moet.
Ik heb er bij de eerste 2 nooit echt stil gestaan wat er mis kon gaan. Wat ik wist eigenlijk niet beter dan dat een zwangerschap altijd goed gaat en het kindje gewoon geboren word. Bij de 3e begon ik meer dingen te lezen en te horen en daardoor ben ik best bang geworden. Toen ik zwanger was van me kleine meid was ik eerst ook enorm bang, ik vroeg me echt af waar ik aan begon. tot de echo dat we het hartje zagen kloppen ik was helemaal verliefd en alles kon me gestolen worden, tot de bevalling daar zag ik erg tegen op. Maar op het punt van bevalling was ik het ook alweer vergeten en liet ik de hele bevalling op me afkomen. Dus als ik eenmaal zwanger zou zijn dan is het wel goed, maar de stap er na durf ik op de een of andere manier niet te doen....
Tja moeilijk.. Ik las net het verhaal van Dani en dan denk ik: Waar denkne we over na.. We zijn gezond en hebben genoeg liefde en geld.. Maar ja dit is zoiets persoonlijks..
ja ik las het verhaal net ook, en voel me nogal egoistisch omdat ik maar loop te denken en te peinzen, terwijl zij zoooooooooo graag zou willen maar er waarschijnlijk niet eentje bij meer zal krijgen.
Dat bedoel ik.. Iedereen denkt toch voor zichzelf he maar soms helpt het om iets van een ander te lezen.
ja en eigenlijk moet ik ook wel beter weten. me schoonzusje heeft 8 jaar moeten vechten voor haar wondertje. Nu heeft ze er eentje van 1,5 jaar en wil heel graag een 2e maar het zal nooit gebeuren op de normale manier, en na het ziekenhuis willen ze niet meer. Ze zou er een moord voor doen om nog een wondertje te krijgen en ik loop maar moeilijk te doen pffffffff.....voel me dan wel erg rot hoor!
De enige angst is dat mij of de kleine iets overkomt tijdens de zwangerschap of bevalling, weet ook niet waarom ik zo raar denk? misschien door de vele dingen die ik meegemaakt heb om me heen, maar dit moet toch geen reden voor me zijn om er niet voor te gaan?
Ik vondt de tweede zwschap ook anders vooral wat betreft die 20-weken echo....ik vondt het veel enger omdat ik nu verdomd goed weet wat er allemaal fout kan gaan! Maar je moet hier natuurlijk wel een gezonde middenweg in vinden hoor...want idd er kan nu ook nog steeds iets gebeuren met jou of je kids... Zekerheid heb je nooit in je leven!
ja precies dat ons altijd wat kan overkomen dat weten we, maar we weten ook dat een zwangerschap nooit zonder risico is, dus je moet er altijd rekening mee houden dat het ook mis kan gaan. En die stap durf ik dus maar niet te nemen, als ik eenmaal zwanger ben kan ik me er bij neerleggen maar de keuze nu maken lukt me maar niet. Zo raar want ik zou heel graag nog een 4e wondertje willen hebben, maar die angst verdwijnt maar niet......
het is niet erg dat je hierover nadenkt...is juist ook wel goed maar je moet er nu niet in doordraven meid.. Als het al eens zover is weet je het toch nooit zeker.... het is ergens gewoon een risico wat je neemt..
Dat komt door me hypochondrie dat ik er in doorsla. Als ik ergens angst voor heb is het heel moeilijk om eruit te stappen. Ik hoop er ooit ook eens overheen te komen want het is niet leuk zo te leven. Ik schiet vaak ook in de stress bij de kids, k vlieg nog niet meteen na de dokter hoor, maar vraag me wel af wat het kan zijn als ze iets mankeren. Het word gelukkig al wat minder, maar die zwangerschap stap nemen. Dat vergt even wat meer moed van me haha......
helpt het als je naar een arts gaat om te praten over een vierde zwangerschap en of je lichaam het nog een keer kan allemaal? nam aan dat je een complicatie hebt gehad afgelopen keer(zoiets las ik?) dan is het echt niet raar als je het vraagt aan een arts of gyn.. en wat vind je man? wil hij er nog 1 bij of vind hij het risico ook groot? als je jezelf er gek mee blijft maken met gedachten die eigelijk meer vanuit jezelf komen dan uit medisch vlak help je jezelf niet.. als je bij een arts de feiten krijgt te horen ben je miss meer gerust als nu.. en miss beter om hierover te praten met iemand , want als je een kleintje wilt en miss wel krijgt is stress natuurlijk niet zo goed.. hopelijk kom je/jullie eruit en vinden jullie een keuze waar jullie je allebei in kunnen vinden. succes