Dit is inderdaad nog niet zo gek idee, misschien kan hij me verder helpen. Ik heb geen complicatie gehad bij de laatste, het was alleen zo dat na de bevalling bleek dat de hoofdader van de placenta precies achter me vliezen zat. We hadden afgesproken dat de vk me vliezen pas op het laatst zou breken mocht het nodig zijn. Gelukkig zijn ze zelf gebroken voor de bevalling. Maar had zij het gedaan dan had ze de ader geraakt, en hadden ik en me meisje binnen 5 min in het ziekenhuis moeten zijn wat hier onmogelijk is. Zij was in het bloed gestikt en ik was letterlijk dood gebloed. De verloskundige zei dat dit heel uitzonderlijk voorkomt en dat ik mazzel heb gehad. Ik dacht er eerst niet zoveel bij na, maar het laatste jaar besef ik pas hoe mazzel we hebben gehad en ben ik best wel bang voor dat het weer gebeurd. Al is de kans heel klein. Plus dat ik in me omgeving veel heb meegemaakt. Een moeder die overleden is tijdens de bevalling, doodgeboortes, kindjes die slecht door de bevalling heen kwamen enz enz.....ik heb hypochondrie en daardoor trek ik me alles enorm sterk aan. Dus de angst zit heel diep..... Me man wil ook graag een 4e, hij vind het stiekem ook wel een beetje eng. Ik vind het nog enger. Ik weet als ik eenmaal zwanger ben dat ik er me er verder niet mee bezig hou, ja de bevalling zal ik eng vinden maar goed op moment van vergeet ik dat ook wel weer. Ik durf alleen die stap er na toe maar niet te maken......
Zo Shania, dat is zeker niet mis Maar had je het bij je andere drie niet in je achterhoofd dan, van bijv je moeder? Ik kan niet voor jouw beslissen maar denk dat het wel goed voor jouw is om ervoor te gaan! Je blijft er mee bezig anders, dan kun je het vast meer loslaten. Ik twijfel zelf voor (nu al) een tweede maar ik merk nu dat het gevoel om wel te willen steeds sterker wordt dan de angst.. Ook door er over te praten, absoluut. Ik hoop dat je snel in je hoofd wat rust vind!
Het was gelukkig niet mijn moeder die overleden is, maar een vrouw in de straat die overleed tijdens de bevalling van haar 4e kindje. Zoooo erg want ze laat 4 prachtige kindjes en een man achter. En dat zette me toen wel even aan het denken, omdat ik het zelfde bijna heb meegemaakt. Ik ben bij de jongens nooit bang geweest was nog maar 19 en 21 wist ik veel wat er allemaal mis kon gaan. Ik dacht altijd je bent zwanger 9 maanden, kindje komt eruit en daar is het gezin. Misschien naief maar ik wist niet beter. Bij de me meisje kwam ik erachter wat er allemaal wel niet mis kan gaan tijdens de zwangerschap/bevalling. En was ik al bang, tot de echo dat ik haar zag bewegen enz. Toen was ik smoor verliefd en heb ik er niet meer bij nagedacht tot de bevalling toen kneep ik hem weer. Maar dankzij me goede verloskundige ben ik tijdens de bevalling nooit bang geweest en is alles goed gegaan! Ik heb al bijna 2 jaar de wens voor nog een kleintje, alleen me angst houd me steeds weer tegen. Ik weet zeker dat als ik zwanger ben dat het goed is, maar ik moet de stap wagen. Soms is me angst zo erg dat ik zoiets heb van het is goed, heb 3 prachtige kids wat wil ik nog meer. Maar na een tijdje komen me gevoelens toch weer terug dus het verlangen zit veel dieper dan ik dacht. Ik ben bang als ik het nu niet doen dat ik er later echt spijt van ga krijgen.....pff kon je je gedachten maar uitschakelen dan was het een stuk makkelijker allemaal!
Sorry voor de fout, gelukkig was het niet jouw moeder! ik snap je heel goed.. Maar weetje, misschien moeten we er niet teveel bij nadenken en het meer overgeven.. Maar misschien ben jij niet gelovig? twee jaar is lang ja, als het steeds zo blijft lijkt het niet dat je een stapje verder komt..Ik denk dat het voor jouw beter is om met een Psycholoog oid over je gevoelens te praten. Wil je dat?
Geeft niets stond er misschien wat onduidelijk! Nee ik ben niet gelovig, wel heb ik het gevoel dat er iets is, maar wat kan ik nog niet echt plaatsen. Dus daar kan ik helaas ook nog niks mee..... Ik denk dat ik inderdaad eens met psycholoog of arts moet gaan praten, want zo kom ik geen steek verder ben ik bang voor. Of ik doe het niet en heb later enorm spijt. Of ik ga er wel voor en kom er wel overheen...
je zou ook kunnen denken of er nog andere mogelijkheden zijn... mijn moeder heeft bijvoorbeeld bij haar laatste 2 kinderen onder begeleiding van een gyn gestaan... ze is ook ingeleid (met ruggeprik) vanwege slechte ervaringen bij de eerdere bevallingen (bijna loodje gelegd)... misschien dat dit toch een hoop van je angsten weg zou kunnen nemen tijdens een zwangerschap? Denk dat er wel meer vrouwen bij een gyn lopen om "psychische" redenen...
ja mijn vk heeft me heel goed begeleid tijdens de bevalling echt super want ik zag er echt tegenop. Maar tijdens de bevalling had ik helemaal geen angst meer door haar. Het is nu alleen dat ik al bij voorbaat bang ben.....dat is zo vervelend ik denk TEVEEL na over alles......Ik kan daardoor heel moeilijk een keuze maken. Straks maak ik de keus om het niet te doen en zal ik er spijt van krijgen.....Mijn vk heeft ook gezegd dat wat er is gebeurd maar zelden voorkomt dus dat het mij een 2e keer zou overkomen is zooooo klein. En dat ik tijdens de bevalling zal overlijden is ook niet groot maar die kans is er altijd voor iedereen en dat vind ik best eng.....Ik wil me kinderen niet achterlaten omdat ik zo nodig nog een 4e wondertje wou. Aan de andere kant ik kan ook nooit meer wakker worden uit me slaap, of een gek die me op straat neerschiet weet ik veel. Dus ja teveel nadenken is niet goed want dan kan je net zo goed ophouden met leven en ik weet het allemaal donders goed maar toch lukt het me niet die stap te maken en er gewoon voor gaan!