Je kan van tevoren nooit weten hoe je bevalling zal verlopen, maar ik denk dat iedereen het (net als ik) wel onwijs spannend vindt! Dus vandaar dit topic: gooi het eruit! Waar zie jij tegenop? Wat zijn jouw angsten? (En als je al bevallen bent: viel het mee of tegen? ) Het lucht vast op om ze hier te plaatsen (Overigens ben ik wel van mening: niet al te lang bij deze angsten stilstaan! Ze mogen er zijn, maar laat ze niet overheersen.. )
Ik zal de spits afbijten met mijn angstenlijstje - dat het heel lang zal duren - dat ik flink uitscheur of dat ze moeten inknippen (ik vind het idee zo onwijs horror..) - dat ik in paniek zal raken - dat ik ga hyperventileren (in het verleden last van gehad) - dat ik echt onwijs moet overgeven *fjieuw..* Het lucht op!
Ik weet eigenlijk niet echt waar ik van te voren het meest bang voor was. Ik dacht er misschien juist te makkelijk over. Het meest tegenvallen vond ik het opvangen van de weeen, kon het af en toe echt niet. Maar moet ook zeggen dat ze echt achter elkaar bleven komen, en de ontsluiting ook erg snel ging. Dus weet nu ook waarom het zo heftig was.
Mijn angsten: Een knip of een scheur.... gelukkig geen van beiden gehad In paniek raken van de pijn: niet gebeurd omdat ik tijdig om een ruggeprik heb gevraagd. Kraamtranen: Hier kon ik eigenlijk ook wel een beetje om lachen want ik wist dat ik om niets huilde en dat het hormomen waren Al met al voor mij meegevallen en echt voor niets druk gemaakt om van alles!
@mamavancharlotte Ik was ook wel bang voor een lange bevalling. Op het einde was ik vooral bang om ingeleid te worden, vond ik zo'n eng idee. Om even op jouw angstenlijstje in te gaan Ik ben ingeknipt, ik wist dat ze het deden omdat ik een schaar voorbij zag komen, maar heb er niks van gemerkt. Ben niet echt in paniek geraakt maar kon het af en toe echt even niet hebben. Overgegeven... ja dat is dus zowiezo wel een angst van mij en is helaas ook gebeurd, ook tijdens die supersnelle weeen. Maaar goed... het is me gelukt en ja het was het waard
Ik was bang voor het staan van hwt hoofdje, omdat dat zo pijnlijk schijnt te zijn. Bij mijn eerste geperst met ruggeprik, dus niets gevoeld. Bij mijn tweede ging het zo snel, hij gleed er in 1 perswee uit. Dat hoofdje heeft nooit gestaan. Was ook bang voor scheuren/knippen, maar heb beide bevallingen geen schade gehad.
Ohja, het kunnen opvangen van de weeën vind ik ook erg eng.. maar ik heb er ergens ook wel vertrouwen in dat de natuur dit wel zal regelen ofzo (of klinkt dat stom?) Ik geloof zeker dat het 't hoe dan ook altijd waard is Over het inscheuren/inknippen: Je hoort/leest inderdaad steeds dat je daar toch niks van voelt of merkt, maar ik kan het maar niet geloven Haha!
Bij de eerste wist ik niet goed wat ik moest verwachten. Ik heb weinig ervaringen gelezen, omdat ik wist dat dit alleen maar tegen me zou werken. Achteraf misschien maar goed, want ik ben ingeleid, had een weeenstorm, was iets uitgescheurd, naderhand ben ik 3 liter bloed verloren met OK als gevolg en als klap op de vuurpijl had mijn zoon een slechte start. Bij de 2de was ik dus vooral bang voor een slechte start van m'n kindje en te veel bloedverlies. Gelukkig was met de kleine alles goed, maar helaas is het vele bloedverlies weer gebeurd. Dit keer gelukkig minder, omdat ze er op bedacht waren en op tijd bij waren! En weet je...als het gebeurt, dan gebeurt het. Dan kun je er toch niets meer aan veranderen...
Brr.. ik ben dus echt een ramp als het om bloed gaat.. Maar ik hoop dat ik tijdens de bevalling zelf niet zoveel zal merken van heftig bloedverlies ofzo. Maar inderdaad, als het gebeurt, dan gebeurt het.. Je hebt er geen invloed op en je kunt het van tevoren niet invullen (gelukkig maar ook )
- Dat er iets met ons kindje niet goed zou gaan - Dat we naar het ziekenhuis zouden moeten - En bij Lisa dat het veel meer pijn zou doen dan de bevalling van Eva Het is me allemaal meegevallen. Eva is wel even blijven steken toen haar hoofd er al was en de eerste dagen was haar linkerarmpje 'verlamd', maar aan het einde van de kraamweek gebruikte ze 'm weer helemaal goed. Maar moet zeggen dat ik me er niet druk om maakte, ze was verder gezond en deed het prima. Lisa kwam wat blauw ter wereld doordat de navelstreng om haar nek zat, maar dat zag ik niet eens en het trok snel weer weg. Ik heb 2 keer een geweldig goede verloskundige gehad (2 keer dezelfde ) en ik weet wel dat het bij beide kinderen anders had kunnen aflopen als er geen verloskundige bij was geweest, wel een eng idee. Bij beide bevallingen hoefden we gelukkig niet naar het ziekenhuis. Ook geen knip of scheur gehad terwijl ze toch allebei rond de 9 pond waren. De bevalling van Eva was op het laatst wel pittig, omdat ik bij 5 cm persdrang kreeg omdat ze verkeerd lag, maar ik vond het uiteindelijk een vrij makkelijke bevalling. Bij Lisa was ik dus bang dat het wel veel pijn zou doen, maar het heeft eigenlijk helemaal geen pijn gedaan, was elke wee een soort rotgevoel (op het einde van de ontsluiting, ik heb tot 5 cm de spullen van Eva ingepakt en nog wat gerommeld) en op het eind een beetje moeilijk, het omslagpunt van ontsluiting naar persen, maar pijn, nee, dat heeft het niet gedaan. Het was een zeer relaxte bevalling waarbij ik me van alles bewust was en zelf adequaat kon reageren (behalve de navelstreng rond haar nek dan). Heb alles verder zelf gedaan en geen hulp van de verloskundige nodig gehad, die overigens maar een half uur boven is geweest, de rest van de tijd zat ze beneden koffie te drinken. Toen mijn vliezen braken riep ik heel hard zodat ze het kon horen en kwam ze even checken en een half uur later was Lisa er. Bij Eva had ik een uur geperst (moest de helft wegpuffen doordat haar hartslag omlaag ging), dat viel bij Lisa ook weer mee, het was 5 minuten persen, als ik het niet had tegengehouden (ik was bang uit te scheuren omdat ik voelde dat het zo snel ging) was ze er in 2 minuten geweest. De verloskundige is trouwens maar 3 uur bij ons geweest. Ze was er om 9:15, om 11:00 is Lisa geboren en om rond 12:00 was ze weer weg . De bevalling van Lisa was dus echt een droombevalling en dat gun ik iedereen! Als je zo'n bevalling krijgt hoef je je nergens druk om te maken
Mijn schoonzusje was trouwens 3,5 liter bloed verloren, als zij was bevallen voordat ik was bevallen was ik daar héél bang voor geweest. Brrrr, naar de ok worden gereden terwijl je zelf wegvalt, niet grappig. Vooral voor haar man niet, zit je daar met een klein hummeltje en moet je vrouw naar de ok omdat ze het anders niet redt. Ik ben daar best wel van geschrokken.
@ Snoopy: Wat een heerlijke bevallingen zo, klinkt idd heel relaxed Dat geeft de burger weer moed, hihi Van je schoonzusje is dan weer erg naar zeg, brr! Tis maar goed dat je dat van tevoren niet wist!
Viel het mee of tegen..? Het laatste deel viel zwaar tegen! Maar dat verhaal ken je.. Bij mijn eventuele (als het ons gegund is) tweede bevalling, 'hoef' ik me geen zorgen te maken dat het weer zo gigantisch fout gaat. Dan wordt het een keizersnede. En nee, dat is ook niet alles. Maar stukken beter (En veiliger voor ons beide) dan de eerste bevalling.. Bij Mick was ik er bang voor dat het niet zou lukken/er niet uit kon. (die angst was gegrond..) De weeën opvangen vond ik het engste, maar dat ging prima. Bang voor een knip/inscheuren (Knip en totaal ruptuur gehad, allebei niet gevoeld..) Dat ik naar een OK zou moeten.. (Helaas ook gebeurd..) Dat L. het niet zou trekken.. D) maar hij was een bikkel Je maakt een stofje aan, waardoor je er wel bent, maar ook weer niet.. Bij mij trok dat 'gordijn' op zodra hij geboren was.. Bizar.. Maak je niet te druk meid. Wij zijn vrouwen, wij kunnen dit!
mijn ergste angst is een KS tot nu toe helemaal niet aan de orde maar zal je net zien , bang dat ik het dan niet voor mezelf kan afsluiten - angst voor ruggeprik -angst voor n helse eeuwigdurende bevalling die uitloopt op een KS of met n scheur van voor tot in mn nek -angst voor n knip of tang verlossing . - bang dat ik na de geboorte van mn meisje wegraak ofzo en dus niets weet wat er gebeurd of bij mn kindje kan zijn .
Ben al 2 keer bevallen.. waar ik nu bang voor ben: Grootste angst, weer een achterhakende schouder en vaccuumverlossing, en veel bloed verliezen nadien. Knippen ben ik niet bang voor, beide keren niet gevoeld.
@ Neeltje: Ja, ik ken je verhaal idd Moet er veel aan denken weer de laatste tijd! Maareh.. Girlpower it is!!!
Bij de eerste was ik nergens bang voor, wist ik veel! Bij de tweede was k ook niet bang..... Bij de 3e werd ik dus wel bang, heel raar. -mijn angsten zijn nu; *hoge bloeddruk zwangerschapsvergiftiging of eclampsie (nooit gehad maar toch bang voor helaas) *dat er wat met me kindje gebeurd *dat er iets met mij gebeurd *dat me placenta er niet uit wil (nog nooit gebeurd maar goed) voor de rest ben k niet zo bang heb het 3 keer gedaan, dus weet wat het is haha, maar bang om me kindje te verliezen of dat ik weg val ja die angst is er helaas wel! Ik hoop ooit die angst kwijt te raken want het zit de wens voor een 4e aardig in de weg!
Niet aan denken! We weten niet alles van te voren en soms is dat goed Probeer je angsten niet te laten overheersen!
Voor de bevalling was ik bang dat ik zou worden ingeknipt/vaccuumpomp (en dat mijn baby kaal zou zijn, wat een opluchting toen de gyn zei dat hij een flinke bos haar zag) Beebje is overigens idd geboren met een knip en vaccuum maar daar voelde ik dankzij de ruggeprik niets van, er was geen tijd om hem uit te zetten toen ik mocht persen omdat de hartslag van de kleine niet goed herstelde. Nu ik eenmaal bevallen ben en weet hoe het echt is ben ik bij een eventuele tweede bang voor een weeënstorm en de paniek die ik daardoor op een gegeven moment had. Ik kon alleen nog maar naar lucht happen en op een gegeven moment wilde ik "dat hele kind niet meer, als het maar stopt!" Was overigens meteen voorbij toen de kleine eruit was, heb nog nooit zoveel liefde gevoeld, het overspoelde me echt en is sindsdien alleen nog maar sterker geworden. Ik zou het zo overdoen want echt, niets is zo ontzettend geweldig prachtig brilliant hemels als je eigen kindje!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1