Mijn zwangerschappen waren fantastisch. Mijn bevallingen een drama maar heb me daar niet door laten weerhouden. Al hoop ik wel dat het deze keer nu wel eens goed mag gaan, hahaha! Miskramen heb ik ook gehad. Tot 2 keer toe. Erg verdrietig ben ik geweest maar kon het goed relativeren. Sta heel nuchter in het leven. Ladies, ik hoop dat jullie er allemaal uitkomen en mochten jullie wel voor een tweede gaan dan wens ik jullie een fantastische zwangerschap.
Bij de eerste 2 heb ik geen klachten gehad had 2 heerlijke onbezorgde zwangerschap! Bij me 3e begon het al. Eerst 18 weken boven de wc gehongen waardoor ik alleen maar afviel, enorm moe was en bijna uigedroogd was. Daarna kreeg ik last van zwangerschapsisias waardoor ik een aantal weken niet eens meer kon lopen. Toen dat met fysio een beetje beter werd, moest ik met 24 weken plat omdat ik al met 3cm ontsluiting liep. Ik mocht helemaal niks meer en heb dus 16 weken op bed gelegen tot mevrouw zich aandiende. Toen begon de ellende bij de bevalling, me meisje lag in een stuit de vk heeft haar kunnen draaien met heel veel pijn ze was gelukkig niet groot, daarna lag mevrouw als sterrenkijker en zo is ze er ook uitgekomen. En toen nog eens het verhaal van me placenta en ader dat als die ader geraakt was dat we er beide niet meer waren geweest. Plus dat me meisje ook nog eens een van een tweeling bleek. Dus ik heb me portie wel gehad bij me kleine meid. Daarom zie ik er ook tegenop, aan de andere kant ik ben altijd heel nuchter geweest dat wil ik ook graag weer worden, maar door me hypochondrie lukt het me maar niet. Ik hoop dat het wel weer gauw beter word want me wens voor een 4e wil ik hier niet door laten verpesten!
Ik heb even snel je topic gelezen. Ik zie dat je kindje in januari 2 wordt. Het is logisch dat je er nu over nadenkt, maar als je twijfelt waarom wacht je niet nog even en over een paar maanden er weer over denken. 3 jaar leeftijdsverschil is ook leuk. Succes
Herkenbaar je twijfels! Ik wilde wel graag weer zwanger zijn maar was echt bamg voor een tweede kindje. Maar omdat mijn man en ik een brusje echt heel belangrijk vonden moest ik er toch ooit doorheen. Ik was heel blij toen ik onverwachts weer zwanger bleek, kon ik nog mooi 9 maanden wennen en voorbereiden op de slapeloze nachten, bv geven, enz. Toen was ik ineens hoogzwanger en begonnen de zenuwen weer. Mijn oudste was een heel onrustige baby. Hij sliep niet waardoor ik nachtenlang met hem buiten aan het wandelen was. Ik was in shock hoe zwaar ik het moeder zijn vond en had soms echt spijt. Hij huilde constant en had zulke zware darmkrampen dat we een aantal keren snachts op de ehbo belandden. Maar roen hij bijna 1 was ging het ober, ging hij doorslapen en toen werd het veeeeel beter. Met de gedachte dat die zware periode weer over zou gaan kreeg ik mijn tweede zoon. Die is nu een maand oud, en het gaat goed! Hij slaapt, huilt weinig en ik geniet gewoon van hem, dat had ik nooit verwacht! Ik ben enorm opgelucht en wil zelfs ooit een derde Wie weet pakt het bij jou ook goed uit, maar het blijft een gok.
Ik heb een vervelende zwangerschap gehad en een nog vervelendere bevalling: trage ontsluiting, vervelende vk die zonder mijn toestemming een stagiair meebracht en mn man probeerde om te praten om thuis te blijven ipv naar het ziekenhuis te gaan, totaal ruim 24 uur weeen om de 4 min, rugweeen die ik niet kon opvangen, knip, placenta die niet los wilde komen maar op weg naar de operatietafel toch nog eruit kwam, 3 uur na mn bevalling pas gehecht.. zoonlief bleek na 2 weken 'stil' ondervoed te zijn vanwege te weinig borstvoeding en moest worden opgenomen in het ziekenhuis.. hij is veel ziek geweest in het eerste jaar en sliep pas door met 10 maanden ofzo, dat heb ik ook heel moeilijk gevonden. Want ondertussen wordt wel verwacht dat je 'gewoon' functioneert op werk etc. Maar voor mij was doorslaggevend om toch voor een tweede kindje te gaan vooral de wens, het ideaalplaatje van 2 kids, het verlangen naar een tweede.. en daarbij de praktische overweging 'to get it over with'.. ik weet van mezelf dat anders van uitstel afstel komt.. ik vond het pas echt leuk worden sinds mn zoon een maand of 14 of 15 was, die babytijd is in mijn ogen iets dat ik weer even doorheen moet.. het is zwaar maar je krijgt er zoiets moois voor terug vind ik. Als alles goed mag gaan zal ik in ieder geval blij zijn als de kleine ouder is dan 1, en ik durf wel te zeggen dat er geen derde zal komen. Volg je gevoel en veel sterkte met je keuze.
Helemaal eens met je woorden "to get it over with"....dat denk ik ook vaak, wat wil je nou eigenlijk? een 4e kindje of alleen maar bang zijn? Tot nu toe kom er niet uit maar misschien ook wel omdat ik eerst echt moet afvallen omdat het anders wel gevaarlijk word voor mij....
Nee ik bedoel niet dat ik er overheen moet stappen, maar dat ik gewoon even sterk moet zijn en me door die zware periode heen moet slepen. Ik heb niet de illusie dat het zoveel makkelijker is als je kind of kinderen ouder zijn, iedere leeftijd heeft zn eigen problemen, maar voor mij persoonlijk geldt dat ik gewoon weinig plezier beleef aan die babytijd.. zo bedoelde ik het. Ik kijk gewoon uit naar de tijd dat de jongste (als alles goed mag gaan) ook al wat ouder is, maar om daar te komen moet ik toch echt nog een keer een zwangerschap, bevalling en babytijd door.
Ik heb de babytijd nooit als "vervelend" ervaren, ik vind het heerlijk als ze zo afhankelijk van mij zijn. Tuurlijk word het makkelijker hoe ouder ze worden en dan vind ik het ook wel weer lekker. Maar de leeftijden waar ze nu op zitten, vind ik pittiger dan de babytijd, maar dat komt misschien ook wel omdat ik 3 makkelijke baby's heb gehad. Elke leeftijd heeft wel wat, net als ik zeg me oudste zit nu echt in een fase van ouder worden/kijken hoe ver ie kan. De middelste is echt een boef. Mijn man vind de baby's ook helemaal geweldig, maar hij vind het nog leuker als ze dus kunnen brabbelen, lopen, praten (omdat ze dan kunnen zeggen waarom ze huilen of pijn hebben haha) als er dus veel meer leven in zit dan alleen maar slapen en eten dan heeft hij er meer lol in om het maar even te zeggen. Ach ja ieder zijn mening toch. Ik zie echt uit na de babytijd, maar niet na de bevalling! maar goed die zal ik toch door moeten want zonder komt er geen baby he.....
Weetje alle leeftijden hebben denk ik mooie en minder mooie dingen. Ik vond het baby zijn opzich bij mn dochter ook echt geweldig. Zo trots ben je dan he en zo lief zijn ze. Alle eerste dingetjes die ze gaan doen, geweldig! Maar het ligt ook aan jezelf denk ik. Ik kan sowieso niet tegen huilen, pakte ze dan altijd op. Ze sliep ook niet zo lang achter ekaar en dronk vaak. Ik was vaak zo moe en daardoor sjacherijnig.. ik werk bij een paar gezinnen in huis en dan sleepte ik haar mee, erg veel stress, ook van hoe doet je kindje het daar. Je gaat dan niet een half uur zitten wiegen. nu gaat dat een stuk beter. Als er een tweede mag komen ga ik stoppen en alleen nog bij mn schoonouders, dat scheelt. Ik denk dat wij het gewoon anders ervaren omdat we niet zeggen: we gaan voor twee, of voor drie, dan is het genoeg voor ons. Wij vinden dat je dat niet zelf te bepalen hebt. Als je dus nergens aan denkt, en het mag allemaal goed gaan, kún je elk jaar wel een kind krijgen.. (ik ben 28) dat zet me wel aan het denken, niet van wíl ik het, maar kan ik dat wel.. Ik moet echt goede controle hebben over de tijd en mn huishouden anders draai ik echt door.. Nu mn dochter wat ouder is gaat het veel beter. Maar stel je voor met twee.. Maar misschien denk ik te moeilijk ja. zoals de angst voor zwanger en bevallen, ik geloof dat dat wel slijt naarmate je kindje ouder wordt. Hoewel het moment van bevallen eng blijft. Maar om nou alleen te denkne: Misschien is dit een hele makkelijke baby, gaat alles heel goed.. Dat gaat me weer te ver want dan is de werkelijkheid hard als het anders is.. @Seth, gefeliciteerd! had laatst een Persona vraag, vroeg me al af waarom jij niet reageerde! ' Is dat nu weer 'door Persona heen'?