Hallo meiden, Ik ben nu heel pril zwanger van de tweede. Maar sinds een paar dagen bekruipt me het gevoel dat ik mijn zoontje daar tekort mee ga doen. Wat als hij zich achtergesteld voelt of heel verdrietig. Waarschijnlijk zijn het (nu al) de hormonen want als ik logisch nadenk lijkt het me juist heel leuk voor hem om straks een broertje of zusje te hebben waarmee hij kan spelen. En er zijn zeker moeders van 2 die mij geruststellen maar soms komt dat gevoel weer en wordt ik heel verdrietig. Begrijp me niet verkeerd hoor we zijn heel blij met deze zwangerschap en hebben er ook bewust voor gekozen. Waarschijnlijk is het de angst voor het onbekende net zoals de eerste. Iemand die ook dit gevoel heeft (gehad)?
Ik herken het gevoel op een andere manier Toen ik zwanger was van de 2de kreeg ik heel vaak de opmerking dat het zielig was voor de 1ste dat hij nog zo klein is (zit 20 mnd verschil tussen) dat ik zelf begon te twijfelen of het idd niet zielig was Want nu had hij maar heel kort alleen de aandacht van papa en mama...maar ja de 2de heeft helemaal geen aandacht van papa en mama alleen...die moet al vanaf het begin delen Lekker genieten van je zwangerschap samen met je zoontje. Betrek hem er zoveel mogelijk bij. Ik lees nu samen met mijn zoontje en dochtertje boekjes over babybroertjes en zusjes. Ze zijn er ook echt mee bezig. Vinden de babykamer interessant en hebben het er nu al over waar de baby komt te slapen en welke plaats hij/zij krijgt in de auto Ik geloof niet dat ze zich achtergesteld voelen...ze kijken er juist erg naar uit. Maar ik begrijp je gevoel wel...en het is ook helemaal niet erg om zo af en toe te denken, maar dan snel de knop weer omzetten en genieten
Ik herken je gevoel helemaal en ik heb het niet alleen, mijn man heeft het ook. Ik denk dat die gevoelens wel normaal zijn. Je kunt je nu gewon niet voorstellen hoe het is met 2 kinderen en dat je van dit kindje net zoveel zal houden als dat je nu voor je kindje doet.
Heel herkenbaar hoor en er zullen als de kleine er is vast ook wel momenten zijn dat je vindt dat je hem echt tekort doet, maar het hoort erbij, je moet straks rekening houden met 2 kinderen. Zo ging ik met Eva altijd op dinsdag peuterzwemmen, heb het tot 38 weken zwangerschap gedaan. Ik was van plan om na de zwangerschap weer te gaan zwemmen en dat mijn ouders op de baby zouden passen, maar Lisa had heftige reflux en zat dus absoluut niet lekker in haar vel, daarna kreeg Lisa sondevoeding, dus ik ben niet meer met Eva gaan zwemmen. Daar heb ik me echt schuldig om gevoeld, maar dat soort dingen heb je dan soms. Eva leek het trouwens niet te missen en ik ging wel eens met Eva apart zwemmen, of mijn vriend met haar. Inmiddels ga ik regelmatig met Eva én Lisa zwemmen. En als Eva straks op school zit ga ik met Lisa peuterzwemmen, en dan voel ik me wel een beetje schuldig tegenover Eva. Eva heeft zich trouwens nooit achtergesteld of verdrietig gevoeld doordat Lisa er was, en we hebben toen aardig wat met Lisa meegemaakt. Nu is Eva ook wel erg makkelijk, maar wij moeders maken ons vaak véél drukker dan onze kindjes Het is gewoon geweldig om 2 kinderen te hebben en de meiden zijn echt dol op elkaar, spelen veel met elkaar, ik weet zeker dat Eva dolgelukkig is met haar zusje.
Ik zou me juist schuldig tegenover mijn kind voelen als ze géen broertje of zusje zou krijgen. In het begin zal het wennen zijn, maar daarna is het toch heerlijk voor ze?!
Dit gevoel had ik vóór mijn zw.schap maar toen ik net zwanger was gingen de gedachten door mijn hoofd. Doe ik mijn dochter niet tekort straks qua liefde, aandacht, speelgoed, kleding noem maar op. Dit duurde tot net voor de 4 maanden en namen de gedachten als voorheen weer plaats.
Jaaa!! hier zeker soms dezelfde gevoelens.. Hier was t dan niet gepland en wilde we altijd bewust wachten tot onze man minimaal 3 was met proberen zodat we tot ie naar school ging echt samen zouden zijn! en daarna had ik onder schooltijd tijd voor de baby alleen.. Maar dat liep even anders.. Soms heb ik echt t gevoel, hoe ga ik dat doen met twee?! wat als hij er boos door wordt omdat ie moet delen, of ze steeds ruzie hebben als ze ouder zijn.. had ie t dan niet veel leuker gevonden alleen?! ik ben enigst kind en vond t altijd prima! wilde niet eens broertjes of zusjes.. mensen die dat wel hadden maakte toch alleen maar ruzie .. En soms ben ik zelfs bang de baby "leuker" te vinden.. t knuffelen, t kleine.. hoewel ik me nu ook niet kan voorstellen net zoveel van een tweede te houden als ik doe van hem.. Dus het is allemaal heel dubbel soms! Maar ik denk wel, het is nu zo en we vinden t helemaal geweldig dus het zal allemaal wel goedkomen! wie weet zijn ze straks beste vriendjes.. wie weet vindt ie t wel veel leuker iemand te hebben om mee te spelen en misschien merkt ie niet eens dat ie me moet delen.. We gaan t zien!
Zielig voor je eerste kindje? Nee hoor. Mijn ervaring is juist dat het heel leuk, gezellig en prettig is 2 kindjes. Mijn dochter leert nu ook heel goed wachten, delen en lief zijn. En dat gaat zonder problemen. Wat ik wel moeilijk vond is mijn zwangerschap op zich met al een kindje. Ik was heel ziek en kon daardoor niet alle aandacht geven die ik wilde. Maar achteraf heeft mijn dochter daar echt niets van gemerkt. Geniet van je zwangerschap!
Heel herkenbaar die gevoelens! Ben nu ruim 38 weken zwanger en nog steeds ben ik bang dat ik straks mijn oudste te kort ga doen! Of dat ik niet even veel van beide ga houden etc! Ik ga er vanuit dat alles goed gaat komen maar die gedachten benauwen me wel!
pfff... bij nr 2 tm 4 geen last van gehad maar nu de vijfde zich onverwachts aandient heb ik dat wel met de jongste... al vanaf haar geboorte zei ik tegen haar dat ze altijd mama's kleine meisje zou blijven en nu kan ik dat niet waarmaken (en dit is ook een meisje...) vooral de eerste weken had ik dat, nu niet meer gelukkig!