Ts, jij gaat geen abortus plegen, diep van binnen weet jij dat volgens mij ook wel. Durf hiervoor uit te komen en wees trots op je kleine wondertje wat in je groeit. Iemand die in haar eerste reactie al zegt stiekem blij te zijn, iemand die al meepraat in de topic 'april-mama's', die wil volgens mij helemaal geen abortus plegen. En dat vooral niet in jouw situatie, waarin je aangeeft dat jullie leven volledig op orde is. Kun jij iets met de redenen die je man aandraagt? Welke redenen geeft hij eigenlijk aan?
Ik heb ooit hetzelfde ongeveer meegemaakt: geef hem de tijd. "De tijd" betekend geen dagen, of weken maar maanden. Ik ben toen geestelijk met hem door een achtbaan gegaan maar heb voet bij stuk gehouden. (voor mij was het ook een schok zwanger te zijn toen!) De optie van abortus ben ik vanaf het begin heel duidelijk in geweest (absoluut niet) om hem ook geen valse hoop te geven. In de zwangerschap is hij nog een tijd vrij afstandelijk gebleven, toen onze zoon er was, was het gelijk helemaal goed. Nu is het een hele lieve vader en nu zijn we na een tijd in goed overleg voor een derde gegaan Maar die tijd toen is heel zwaar geweest zonder dat ik wist wat de afloop zou zijn.
Heb ook even de andere pagina's gelezen, en om heel eerlijk te zijn, ik zou zo boos zijn. Een man kan nooit van zijn vrouw vragen een abortus te plegen en haar eigen kind het leven te ontnemen, en dat terwijl daar geen enkele goede reden voor genoemd wordt!!!! Ik vind dit echt te zot voor woorden. Het is niet dat jij bezig was met zwanger worden, en dat jj dit geheim voor hem hebt gehouden. Jullie waren er allebei bij, en het is jullie overkomen. Jij mag nooit het gevoel krijgen dat hij je dit kwalijk neemt. Een emotionele lading omdat hij zelf geen vader heeft gehad? Ik ben het eerste gedeelte van mijn leven met vader opgegroeid, en de laatste 12 jaar zonder. Heb een hoop meegemaakt, laat ik jullie alle details besparen. Maar dat geeft mij en geen ieder ander niet meteen een vrijbrief om hier bij elke keuze in mijn leven maar op terug te vallen. Als je oud en wijs genoeg bent, dan dien je gewoon je verantwoordelijkheid te nemen! En TS, er zijn meer mensen wel eens ongepland zwanger geraakt (waaronder ikzelf). Maar na een aantal dagen verdwijnt de schrik zo langzamerhand en soms kun je er nog blij mee zijn en samen van genieten. Die eerste weekjes van je zwangerschap zijn zo speciaal. En het is zo jammer dat hij deze eerste weken volledig verpest door zijn gedrag. Dat verdien jij niet, en dat mag hem ook een keer duidelijk worden gemaakt. En hij die aangeeft dat je hem geen keus geeft? Geeft hij jou die op dit moment wel? Het feit dat je aan abortus denkt, terwijl je eigenlijk het kindje wilt houden? Stel je eens voor, je zou het kindje weghalen voor hem. Zou je hem dat ooit kunnen vergeven? Zou jullie relatie ooit nog standhouden? Nee natuurlijk niet! En hij die geen keus heeft? Iedereen kan keuzes maken. Het feit dat jij het kindje houdt staat vast. Wat hij er vervolgens mee doet, dat is wat mij betreft volledig aan hem. Sorry, volgens mij kom ik hard over. Maar volgens mij wordt het eens tijd dat jij ook aan jezelf gaat denken, en volgens mij is het hoog tijd dat hij zich gewoon als een echte vent gaat gedragen. Sterkte!
Met het oog op de medische achtergrond van de familie van je moeder: hoe zou je je voelen als je dit kindje nu weg laat halen en je er straks achterkomt dat dit een "lucky" was en het niet meer lukt?
Ik zou toch even goed nadenken hoe het verder gaat met je relatie als je het kind weg laat halen. Ik denk dat de eerste scheuren dan wel in de relatie zitten. Dat is lastig, want als je nooit een echte kinderwens hebt gehad weet je niet hoe klote het is als het niet lukt of niet goed gaat.
Ik weet wat je bedoeld, aangezien ik zelf ook nooit een kinderwens had, tot m'n eierstokken gingen klapperen. Maar ik denk dat ze zich nu wel een beetje kan indenken hoe het zou zijn, aangezien ze al aangaf dat haar gevoel over kinderen al aan het veranderen was, en ze nu het kindje eigenlijk wil houden.
Tjonge meid, wat zit jij in een moeilijke situatie. Eigenlijk te moeten kiezen tussen jullie kind en jullie relatie. Maar net wat Foxter zegt: wat blijft er van je relatie over als je het kindje weg laat halen? Zal je weer op dezelfde voet verder kunnen, of zal het altijd tussen jullie relatie in blijven staan. Zoals je praat over je zwangerschap en dat het kindje voor jou eigenlijk wel welkom is, ben ik bang voor het laatste... Hoe je het ook draait, het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik wens je heel veel kracht en wijsheid en hoop heel stiekem.... dat je man toch een beetje bij weet te draaien...
Speelt het bij hem ook niet erg mee dat hij gewoon echt heel bang is? Hij heeft kennelijk nooit echt een vaderfiguur gehad en nu hoort hij dat hij zelf vader gaat worden... ik kan me voorstellen dat je daar echt enorm van kan schrikken en absoluut niet weet hoe of wat. Abortus is dan de makkelijke optie; dan hoef je die confrontatie niet aan met jezelf. Ik ken in mijn omgeving veel vaders die in eerste instantie vooral overrompeld werden door een gevoel van énorme verantwoordelijkheid, dat is natuurlijk ook wel terecht, maar bij sommigen lijkt het echt te overheersen. Mijn man had dat gevoel ook wel, ook al is mijn zwangerschap gepland, toen ik echt zwanger bleek werd het allemaal wel ineens héél echt. Ik zou niet weten wat je kan doen of zeggen om hem in te laten zien hoe mooi het is dat jullie samen een kindje hebben gemaakt. Misschien kun je hem zeggen dat hij nu de vader kan zijn die hij gemist heeft? Want dat is zeker zo, jullie kindje heeft de kans op een ongelooflijk lieve papa (als ik dat zo lees hoe hij met dat hondje ligt als een baby!), jouw man is de enige die dat kan geven.
En wat nou als je het nu weg zou laten halen, en later als meneer er wel aan toe is, blijkt dat het zwanger worden niet meer lukt? Je weet dat die mogelijkheid bestaat, zeker als het in de familie zit. Dat je nu zwanger bent, wil niet zeggen dat het over een paar jaar weer lukt.. Dat zou ik toch echt in overweging nemen. Ik denk ook, dat een abortus, waar jij zelf neit achter staat, voor de rest van jullie leven tussen jullie in zal blijven staan. Wat er ook gebeurt, jullie relatie wordt hoe dan ook nooit meer hetzelfde..
Meid ik zou gewoon een echo plannen, al is het een 'pretecho' van 30,- die je zelf moet betalen.. Dan ziet hij dat het echt is.. Hoe jij praat moet je absoluut!!! geen abortus laten doen want jij houd al zoveel van je kindje! Ik denk idd dat hij bang is.. Laat het even rusten verder..
Meiden, bedankt voor jullie hartverwarmende berichtjes. Jullie hebben namelijk helemaal gelijk... Ik wil helemaal geen abortus Ik wil weten of het een jongetje of meisje wordt Mijn moeder uit haar lijden verlossen en vertellen dat het echt geen goedelieve wordt... hihi Ik hoop dat ik vanavond in bed de kracht kan vinden om het er met hem over te hebben.. Wow.. zit gewoon te huilen hier.. Dankjewel. Jullie hebben helemaal gelijk
Dat is waar. Mijn buuf zat ook in zo'n situatie, en heeft na de abortus op een gesloten afdeling gezeten 2 weken, en een jaar later toch maar weer zwanger geraakt. Je kan er dus echt helemaal gek van worden als je tegen je zin in een kindje weg laat halen. Nou is mijn buuf altijd al wel een beetje labiel vind ik, maar goed, daar heeft ze wel echt een klap van gehad. Goed over nadenken ts, je relatie verandert nu waarschijnlijk sowieso, of je het kindje houdt of niet.
TS, ik wil je veel sterkte wensen in het maken van de goede beslissing. Ik zie dat veel meiden hier goeie dingen schrijven om je te steunen. Het enigste wat ik wil zeggen is: denk alsjeblieft goed na over je beslissing.
Goedzo! Fijn dat je de knoop doorgehakt hebt! Succes met je man! Hopelijk is hij het snel met je eens en kijken jullie samen uit naar de komst van jullie kleintje!
Helaas niet aan toe gekomen. Onze honden kregen het aan de stok met elkaar Waardoor daar eerst damage control nodig was En we ze uit elkaar moesten halen de schrik zat er zo in Dat we al om half tien sliepen De ochtend ging ook niet Ik was aan het knuffelen met de wc pot. En had een afspraak Met de husarts omdat ik. Alweeeeeer. Verkouden ben En manlief aan het werk... Ik nu ook. Dus doe straks een nieuwe poging Ik denk er zelfs over om het op te schrijven Dan kan hij me ook niet onderbreken of in de rede vallen Maar krijg ik eens de kans om precies te zeggen wat ik voel
Mss is het idd wel een goed idee, om je gedachtens en gevoelens hierover op papier te zetten. In een brief aan hem gericht.. Zodat hij die rustig kan lezen, en jij kan je ding kwijt zonder dat hij je kan onderbreken, en mss door te lezen, snapt hij beter wat jij voelt. Dringt het tot hem door.. Ben wel blij om te lezen dat jij geen abortus wilt. Ik hoop voor je dat hij bij draait, en jullie er samen uit gaan komen..
Een brief schrijven is idd een goede manier. Laat hem dan ook wel even de tijd om het op zich te laten inwerken en hem de tijd geven voor een reactie/ Dus misschien ook nog wel "handig" om hem die brief te geven, vragen of hij hem wil gaan lezen en dan zelf weggaan. Desnoods met een "ultimatum" erbij, dat je een reactie verwacht op een bepaald moment. (maar wel ruim de tijd geven zodat hij kan reageren)
Idd, geef hem de tijd en ruimte om over jouw brief na te denken, ik denk dat het voor hem idd makkelijker is wanneer hij echt alleen is met jouw brief en zijn gedachten. Dus ik zou 'm ook de brief geven en dan zelf weggaan, zodat hij niet het gevoel heeft je direct een reactie te moeten geven of dat hij bekeken wordt oid. Ik hoop dat hij snel bijdraait!
ben blij om te horen dat je voor jezelf de beslissing hebt genomen het niet weg te laten halen... ik wens je veel succes en sterkte