Best veel mensen die geëmigreerd zijn of dit willen. Soms wil ik t ook, alles achter me laten en opnieuw beginnen. Maar hoe doe je zoiets? Wij hebben geen emotionele/familiaire/economische reden om een bepaalde plaats uit te kiezen. Maar wel bekruipt het gevoel van 'ik wil weg uit nederland' me. Nog niet in de fase van serieus over nagedacht, en weet ook niet of die fase ooit komt Ben wel benieuwd of er meer mensen gewoon de drang hadden om NL te verlaten. En waar zoek/kies je dan voor? En welke 'offers' ben je bereid te geven?
Wij hebben al in diverse landen gewoond o.a. Maleisie, Quatar, Nigeria en Canada en ikzelf nog in Japan. Gelukkig voor ons beide (man en ik) hebben we geen nauwe familieband. Tot nu toe bevalt het ons nog steeds (alhoewel ik wel weer naar NL zou willen). Sociale contacten leggen/behouden is idd iets moeilijker. Voor ons hangt het een beetje af waar we wonen, in een compound (met andere medewerkters van hetzelfde bedrijf/Hollanders of gewoon tussen de locale bevolking. Voor mijn gevoel ben ik mijn hele leven al aan het "socializen" . Wat me wel opvalt in het buitenland is dat de mensen gewoon een stuk beleefder zijn. Dit valt vooral op als je dan weer even terug bent in NL. Verder denk ik dat je niet moet verkijken op een land omdat het in de vakantie zo leuk is. Er zelf wonen tussen de locale bevolking is toch even iets anders. Je wordt dan niet meer gezien als toerist maar als "buitenlander". Belangrijk is om zelf actief te zijn in dingen ondernemen/uitzoeken.
Dit lijkt mij ook wel wat, naar Belgie.. Het liefst zou ik ver weg gaan, maar daar is hubby niet voor te porren. Ik vind het hier in Nederland qua opvoeden echt erg geworden hoor. Je moet tegenwoordig maar beste vriendjes met je kinderen zijn en er totaal niet tegenin gaan want straks vinden ze je niet lief meer. Kinderen leren niet met mondje dicht te eten, schelden bij het leven, zeggen geen u, bedankt of alsjeblieft meer, noemen de ouders bij naam.. Allemaal prima, maar echt zooo niet mijn ding.
Hier dus precies zo. Ik heb die drang heeel erg. Al zou het maar Belgie of Duitsland net over de grens zijn.
Echt?Denk dan dat het eraan ligt over welk buitenland je spreekt. Ik vind namelijk mensen in Nederland een stuk beleefder en vriendelijker. In Nederland zeggen de kassieres ;goedemorgen en dank-u-wel en tellen het geld in de hand hier dus echt niet. Service in restaurants en bars is hier (Spanje) echt om te huilen vind ik.
Dit heb je als ouder toch zelf in de hand? Maakt dan niet uit of je net over de grens woont of in een ver land hoor .
Wij zijn jaren geleden voor de kids er waren ook van nl naar Belgie verhuisd En ik moet zeggen t bevalt ons heel goed, en manlief zou ook niet meer terug willen hihi ( en ik heb ondertussen mijn draai ook gevonden hoor ) De kids worden wat "strenger" opgevoed op t kdv/school en dat vinden wij een + punt Wij wonen net over de grens waardoor de afstand naar de fam nog goed te doen is !
Dat kinderen in NEderland onbeleefd zijn ligt nog altijd aan de opvoeding natuurlijk. In Belgie heb je ook brutale apen wonen hoor maar ik merk wel dat ze op school gewoon strenger zijn hier. Wat betreft beleefheid in de winkels ben ik het eens dat ze in Nederland beleefder zijn. Ook hier in Belgie zeggen ze amper goededag en leggen het wisselgeld zo voor je neus neer ipv het netjes in je hand uit te tellen. Voor mij is dat nu geen groot probleem maar dat zijn idd dingen waar ik me hier in Belgie wel een beetje aan kan storen. Ook zijn Belgen veel meer gesloten. Het is moeilijk hier vrienden te maken , de vrienden die ik hier heb zijn Nederlanders Ze zijn wel altijd beleefd hoor daar niet van maar op bepaalde punten is het hier zeker niet beter of leuker.
Ik heb in 1994 mijn vriend (Engelsman) leren kennen toen we allebei in Frankrijk op een camping werkten. Daarna hebben we nog 2 zomers samen op campings in Italie gewerkt. In 1997 ben ik naar Engeland verhuisd (hij wilde liever naar NL komen, ik liever naar Engeland. Aangezien ik wel Engels sprak en hij geen Nederlands had ik 'gewonnen'). Ik had binnen een paar weken werk en heb altijd gewerkt (maar het was toen ook wel een stuk makkelijker om werk te vinden). We hebben allebei altijd het verlangen gehad om naar Frankrijk te verhuizen, dus hebben we 9 jaar geleden een huisje in Bourgondie gekocht. Altijd het verlangen gehad er permanent te gaan wonen, hadden we eind 1997 besloten de boel te verkopen in Engeland en ervoor te gaan. Helaas liep de verkoop niet i.v.m. de kredietcrisis, dus de plannen op de lange baan geschoven. Vorig jaar weer geprobeerd, was het binnen 1 dag (!) verkocht, maar ook tegelijkertijd zwanger van de eerste. We hebben toen een tijdje gehuurd in Engeland tot na de geboorte van onze zoon. Inmiddels op het werk aangegeven dat we na de geboorte niet meer terug zouden gekomen. Wonder boven wonder heb ik toen het aanbod gekregen dat ik vanuit huis mocht gaan werken. Dat doe ik nu sinds 2 maanden, en het bevalt ontzettend goed. We hadden natuurlijk al de mazzel dat we onze buren al kenden, en goede contacten hadden voor de verhuizing. Ik moet ook zeggen dat hoewel we op de bonnefooi zouden gaan en 'wel werk zouden vinden', ik toch wel heel blij ben dat ik mijn werk nog heb, want het zou toch een hoop stress met zich meebrengen anders. Groetjes, Patricia
Lijkt erg op ons verhaal, ik heb ook al in berschillende landen gewoon, als peutertje al en wij wonen nu in Zuid-Oost Azië (zet ivm herkenbaarheid niet de precieze plek neer.) In ons geval zijn we uitgezonden voor het werk van mijn man, alhoewel ik ook een werkvergunning heb gekregen dus hier straks ook aan het werk mag. Ook ik vind dat in de meeste landen de mensen een stuk beleefder zijn en normen en waarden hoger in het vaandel hebben staan dan in Nederland. Aziaten zijn dol op hun kinderen maar ze worden wel streng en netjes opgevoed, scholing en studie is hier ook heel belangrijk. Wij willen in principe nooit meer terug naar NL, voor ons is de kwaliteit van leven vooral hier in Azië 1000x beter. Nu is emigreren niet voor iedereen weggelegd denk ik, je moet er echt een volle 101% voor gaan anders kom je van een hele koude kermis thuis. Heel belangrijk is het ook om zsm de taal van het land waar je wilt gaan wonen echt goed te leren spreken en vanzelfsprekend moet je uitzicht hebben op voldoende vasten inkomsten. Er zijn weinig landen die zo'n uitgebreid sociaal vangnet hebben als NL, houd daar rekening mee.
Mijn man moet binnenkort als expat beginnen in Brussel en wij gaan mee. Ik ben zo benieuwd hoe het is en of het ons ook echt bevalt. Gelukkig is het niet ver naar NL toe, dus mocht het echt niets zijn, dan ik regelmatig even terug.
Wij zijn in 2006 geemigreerd naar Belgie. Ik mis nederland niet, maar mis mijn familie en vrienden heel erg.. Wij zijn hier helemaal alleen, geen vrienden en geen familie.. Wij hebben nog gedacht om weer terug te gaan naar Nederland, maar mijn man heeft hier een hele goede baan en dan moeten we ook nog helemaal opnieuw beginnen in Nederland.. Dus nu blijven we (voorlopig) hier.. Zoontje gaat al naar school en dochter naar de creche, dus kan ik nu ook wel werken..(vroeger niet want kon de kids nergens brengen)
De mensen van Belgie zijn idd gesloten, onvriendelijk en heel veel mensen willen geen Nederlanders meer zien.. Je maakt hier moeilijk vrienden. Ik heb hier 3 buren, als we elkaar zien blijft het alleen bij groeten.
Ik ben in 2005 naar Ierland vertrokken. Inmiddels getrouwd en een kindje. Ik heb het goed naar mijn zin (gehad) maar nu door de crisis is het wonen/leven hier heel zwaar helaas.
Waarheen? - Engeland. Waarom? - Voor partner hij is een engelsman en werkt hier. En hoe bevalt het - Slecht ik heb hier nooit een baan kunnen vinden, we gaan dan nu ook in NL wonen met ons gezinnetje. Voor hem een nieuwe start,opnieuw beginnen want dat heeft hij echt nodig ivm verleden dat hij hier heeft.
Ik ben geëmigreerd naar Engeland. Ik heb in Engeland gestudeerd en tijdens mijn studie heb ik mijn vriend leren kennen. Nadat ik afgestudeerd was ben ik hier gebleven. Het bevalt me hier echt enorm goed! Het is altijd mijn droom geweest om hier te wonen en ik vind het echt fantastisch hier .