Bevallen: Waar heb jij angst voor?

- dat het niet past omdat z'n hoofd nu al aan de grote kant is
- dat ik de pijn niet aan kan of aan het eind geen kracht meer heb om het er uit te persen
- dat het heel erg lang duurt

 

Ik vond dat de weeen vies tegen vielen en dat het persen juist meeviel. Dat ik mocht persen was voor mij een enorme opluchting.
Voor mijn bevalling was ik ook bang dat ik de kracht er niet voor zou hebben tijdens het persen als het te lang duurt, maar dankzij al die adrenaline had ik er genoeg kracht voor ondanks dat ik wel moe was.
Bij evt een tweede zal mijn angst zijn dat ik weer teveel bloedverlies heb en het overgeven tijdens de weeen.

 

- dat de beeb niet zelf gaat komen
- dat k aan t infuus moet
-
en nog van alles wat erbij hoort nu ik overtijd loop:S it's so frustrating...

 

Bij mn eerste bevalling:
- dat t heel lang ging duren
- dat ik de controle zou verliezen
- dat ik zou moeten poepen
- dat ik in paniek zou raken
- dat ik niet zou kunnen omgaan met de pijn.

Het viel erg mee! Wel ingeknipt en vacuumpomp maar op dat moment was het een verlossing verder was ik uitermate beheerst, echt belachelijk gewoon, totaal niet mezelf, ik raakte gewoon helemaal in een coconnetje dus die angst was nergens voor nodig geweest! De bevalling duurde zo'n 5 uurtjes.

Bij mn tweede was ik erg bamg dat ik de weeen niet zou herkennen en dat t dan ineens zo snel zou gaan dat ik niet op tijd in het ziekenhuis zou zijn of met heftige persweeen door de ziekenhuis gangen moest...
godzijdank werd in ingeleid, bleek ik al weeen te hebben, en ook al 5 cm ontsluiting en werd ik in 5 kwartier tijd mamma! Maar was ik gelukkig dus al in het ziekenhuis...

 

Bang is een groot woord, maar waar ik echt tegenop zie:
- Alsjeblieft geen bolus magnesiumsulfaat meer ter voorkoming van stuipen bij HELLP. Het is net of ze zoutzuur in je aderen spuiten.

De rest maakt me niet meer zo veel uit, zelf de pijn bij HELLP niet. Maar geen magnesiumsulfaat meer. Ook geen langzaam infuus meer naderhand, ik heb nog maandenlang met een ontstoken ader rondgelopen.

Maar ja, als het moet dan moet het

 

Helemaal mee eens, zou ik ook doen!
Kon het zo goed opvangen dat ik moeite had om om te schakelen naar het persen

 

- Ik val flauw als ik bloed zie
- Ik was doods en doodsbang voor de knip
- Ik heb een fobie voor naalden (heb dan ook 100x gezegd dat mocht het nodig zijn ik niet wil weten wat of wanneer ze iets met een naald gaan doen, dat ze het dus zonder te zeggen maar gewoon moeten doen)
- Ik heb last van hyperventilatie

Achteraf;
- Ik heb maar 300cc bloed verloren en op dat moment had ik echt geen tijd om te bedenken dat ik geen bloed wilde zien. Het is eigenlijk niet eens in me opgekomen
- Ik heb 27uur weeën gehad zonder pijnstilling waardoor ik niet veel kracht meer had om te persen. Mira's hartslag ging omlaag waardoor ze er echt uitmoest.. Dus de gynaecoloog zei; "Ik ga een knip zetten, want de baby moet er nu echt uit"
Op dat moment wil je zo graag dat het voorbij is en daarnaast ben je doodsbang omdat je zelf ook hoort dat het niet goed is met die hartslag.. dus ik zei; "Knip maar, het kan me niets meer schelen!"
Heb er niets van gevoeld, alleen het geluid was echt afschuwelijk. Het hechten heb ik ook niets van gevoeld alleen de dagen na de bevalling was de knip erg gevoelig.. Meer niet.
- Naalden hebben ze me niet laten zien. De prik die ik in mijn bovenbeen kreeg na de geboorte voor de placenta hebben ze ook zonder te zeggen gezet (zoals afgesproken)
- Ik heb helemaal geen last van mijn hyperventilatie gehad. In tegendeel! Ik was zo rustig, luisterde goed, ademde goed.. Ik heb de weeën ook heel goed kunnen opvangen. (zonder cursus)

Nu 4 maanden later sta ik te popelen voor een tweede volgend jaar en ben ik alweer vergeten hoe een wee voelt.
Ik weet het echt niet meer!

 

Oh en daarnaast krimp ik al in elkaar als je met je vuist op mijn schouder slaat.
Ik ben erg kleinzerig.
Ook niets van gemerkt tijdens mijn bevalling.

 

Ik was niet ergens heel bang voor. Oke, een knip zag ik natuurlijk niet zitten, scheuren evenmin. Weeën, ik was er wel nieuwsgierig naar. Ik was niet bang dat ik de pijn niet kon handelen, had vertrouwen in m'n lichaam en dat alles goed zou gaan.

Misschien als ik vooraf ietsje banger was geweest, het allemaal wat meer meegevallen zou zijn...

 

Jeetje, dat je daar zoveel last van gehad hebt. Kan me niet heugen dat dit zoveel pijn deed. Heb jij ook morfine gehad tegen de pijn van de HELLP?

 

Bij de eerste de angst dat hij vast zou zitten
- Scheuren/knippen
- Ellenlange strijd
- Navelstrengetje om het nekkie.

Dit was dus niet nodig, belde de vk, had volledige ontsluiting (dacht toen overigens wel dat ik het volgende uur ook niet zou halen), 8 minuten later was m'n boy er.....8 minuten persen is wat snel blijkt voor een eerste, gevolg gescheurde stuit.....

2e bevalling:
- Angst voor het snelle
- Angst voor de persweeen, ook al duurde deze 8 minuten, ik vond het 8 minuten hel.
- Een acherblijvende placenta, gezien ie bij bevalling 1 weigerde te komen.

Deze bevalling ging nog sneller en wederom vond ik de weeen wel te doen, maar het persen echt verschrikkelijk.

Dus bij de derde is de angst: persen en achterblijvende placenta, omdat ie bij bevalling 2 ook bleef zitten.

 

Ik was de eerste keer nergens bang voor. 'Heerlijk' thuis bevallen.

Nu ben ik een beetje bang voor weer een rug- en buikweeënstorm van meerdere uren....maar vooral om weer te moeten overgeven. (heb lichte emetofobie namelijk). Maar ja, aan de andere kant: als dat hetgene is waar ik het bangst voor ben....

(vorige keer duurde de bevalling 12 uur, en heb ik uiteindelijk 8 hechtingen gekregen omdat ik uitgescheurd was)

 

Dat ik moest overgeven was mijn eigen schuld. Ik ging de eerste uren dat ik weeen had telkens wat brood eten wat niet zo slim is. Maar op dat moment voelde dat goed omdat ik constant misselijk was en een honger gevoel had. Toen de weeen krachtiger werden kwam alles er weer uit.

Dat er geen ruimte is voor de spijsvertering klopt, ik ben de eerste uren wel minimaal 10 keer naar de wc geweest.

 

Ik ben ook iets uitgescheurd geweest maar ik heb niet het idee gehad dat ik daar iets van heb gevoeld. Toen het hoofdje geboren werd deed dat toch al verschikkelijk pijn.

 

oh wat een fijn topic, ga hier ook ff neerzetten waar ik bang voor ben, misschien lucht het op:

- Dat mijn vliezen op een hele genante plek knappen...
- Dat ik echt een huge kindje krijg...
- uitscheuren of knippen
- dat ik niet tegen de pijn kan en in paniek ga raken

 

Hier ben ik heel bang voor..!!! Die verschrikkelijke pijn.. Ook de pijn van de weeën trouwens. Hoop dat ik niet in paniek ga raken en het over me heen kan laten komen..

 

Hmm ik geef niets om overgeven Bij een bevalling volgens mij juist ook een goed teken...

Ik ben eigenlijk alleen maar bang voor dat ene tandje hoger wat er de vorige keer nog bovenop had gemoeten op het moment dat mijn ontsluiting bleef steken.

(Beginnende, wat vroegtijdige) Persweeën heb ik gehad voordat de ruggenprik erin ging en ik dacht alleen maar "doe mij dit!"

Ik ben alleen een beetje bang voor het allerlaatste stukje, omdat ik dat minder heb gevoeld door de ruggenprik.

Tegelijkertijd zeg ik mezelf dat ik daar niet bang voor hoef te zijn, want ik heb het al een keer gedaan voor 80% en ik trok het. En trek ik het niet, dan gaat dat ding er weer in. Ik hoop dat die gedachte genoeg is om het zonder te doen...